Maand: februari 2017

Reeds van ’s morgens komt Paris, het nieuwe hondje van “Ballinderry” naar liefkozing zoeken.

Ontbijt op het gewone uur. Als naar vroegere gewoonte in de Ballenderry met alles erop en eraan, Luc komt ons zelfs een glaasje bubbles voorstellen, maar daar passen we voor.

Hilde is reeds druk in de weer voor het dinner van deze avond.

Gedurende het ontbijt belt Luc naar Viljoensdrift om voor ons een boottochtje te reserveren. Gelukt!

 Rond 11u vertrekken we richting Viljoensdrift. Slechts 13 kilometer verwijderd van Robertson. Bij aankomst moeten we inschrijven en 240 ZAR betalen (plusminus 17 €) voor vier personen. Betaalbaar dus.

Inschrijven voor de boottocht op de Breede rivier; betaalbaar.

Inhoud picknick mandje betalen.

In het nabijgelegen supermarktje moeten we nu nog ons picknickmandje weten te vullen. We zijn niet te geweldig en kiezen voor elk een broodje. Daarbij een potje kippenpaté, een potje zalmpastei, een vlootjeboter en wat gedroogde worstjes. Ik hoor de mensen die achter mij staan in de rij Vlaams spreken, zelfs Westvlaams. Inderdaad… ze zijn van Gistel. De dame noemt Christine Devos. En mijnheer Dirk is een vurig supporter van voetbalclub Oostende. Zij zijn goede vrienden van Guy Tailieu, en Dirk heeft een paar maand geleden onze fotoalbums “Vosjes in Afrika” mogen inkijken bij Guy. Kleine wereld alweer. Wij wisselen wederzijdse adressen uit en vernemen nog dat Christine en Dirk een B&B uit in Mossel Bay, Dune View. Daar moeten we misschien in de toekomst nog eens naar toe.

Christine Devos en Dirk.

Intussen mogen we inschepen op een soort klein Missisippi-schip, de Uncle Ben. Het wordt een beetje wringen en duwen voor een plaatsje in de schaduw, en dat lukt. Alhoewel… we bemerken alras dat iedereen in de schaduw zit. Het is nu ook alweer 37°, maar op het water zal dat wel best meevallen.

De kapitein van Uncle Ben.

Het afmeren verloopt niet vlotjes, want één van de schroeven zit volledig verstrengd in de algen. Deels met de hand, deels met een soort spinnewebborstel kan het vieze goedje verwijderd worden, en we zijn vertrokken.

Schroef zit volledig verstrengeld in de algen.

En weg zijn we…

We varen op de Breede rivier. Deze vormt een belangrijke levensader voor de streek. De kalm stromende rivier zakt vanaf hier zuidwaarts richting de kust.

Na een tiental minuutjes komen de picknickmandjes boven water. Kartonnen borden en een houten bestek. A la mer comme à la guerre… We zouden deze picknick niet inwisselen voor een chique diner. Zaaaalig…

Af en toe mindert Uncle Ben vaart, want er werd ergens aan de oever een kingfischer of een aalscholver gespot. Verrekijkers en fototoestellen in aanslag.

Foto- en filmtoestellen in aanslag.

Zelfs een kingfisher.

Al bij al zal het een uurtje zalig genieten worden van het water, de natuur, de picknick en het gezelschap. En dat uurtje is dan ook veel te vlug voorbij gevaren…

Eén en al belangstelling voor de foto’s van Dirk.

Bij het aanmeren bemerkt Luc dat onze kapitein (?) een veel te moeilijke knoop maakt om aan te leggen aan het ponton. Als volleerde schipper toont hij tot twee maal toe hoe het veel eenvoudiger kan. Hij bedankt Luc, maar of hij het begrepen heeft?

Christian Devos en Christine Devos.

Dominique en Luc terug aan wal.

Van hieruit willen we nog een rit maken naar Mc Gregor. We nemen afscheid van Christine en Dirk uit Gistel.

Het heeft nogal wat voeten in de aarde (letterlijk, want we zitten op een gravelweg) om het dorpje Mc Gregor te bereiken. De verschillende GPS’en en GSM’en geven tegenstrijdige richtingen aan. In feite niet zo erg, want we rijden door een prachtig landschap.

De baan naar Mc Gregor… prachtig landschap.

Na een uurtje tjoolen geraken we toch ter bestemming, maar wat blijkt… de wijnplukkers voor wie we gekomen zijn hebben er al mee opgehouden en zitten langs de kant van de weg op vervoer te wachten. Dan maar een koffietje nemen in het nabijgelegen cafeetje Temenos.

De gezellige koffiemadame van Temenos.

De terugweg naar Robertson verloopt veel vlotter. Aangekomen in Ballinderry hebben we nu een break van enkele uurtjes. Het is nog steeds 34° en Hilde zoekt de luwte van het zalige zwembad. Ikzelf ben aan een slaapke toe. Luc vult zijn dagboek bij en Dominique klasseert haar honderden foto’s.

Vanavond willen we passen voor het uitgebreide driegangenmenu van Hilde. We opteren voor één enkel gerecht en gaan daarvoor naar “Four Cousins”. Een volledig nieuwe architeturele tempel, eigendom van het wijnhuis Van Looveren.

Hand in hand met de “Four cousins”.

Jawel, ze hebben nog een tafeltje voor ons.

De gastronomie is een beetje McDonald-achtig en staat zeker niet in verhouding tot de architectuur. Het personeel daarentegen is super vriendelijk. Ze begrijpen zelfs onze grapjes.

Ze begrijpen zelfs onze grapjes…

…en ze kunnen er nog om lachen ook.

Aan een tafel in ons omgeving zijn zes dames aangemeerd. Komt daar een kelner met een grote verjaardagstaart. Ik zoek in mijn repertorium en vind onmiddellijk het toepasselijke “Happy Birthday” . Tot groot jolijt van de feesttafel.

Ons sober avondmaal wordt nog bezegeld met een gratis plakkerig afterdinnerdrink.

Zelfs de rekening klopt.

Het is bijna 22u en we zoeken terug onze Ballinderry op.

Lichten uit om 22u30

8u30 ontbijt met muesli, youghurt, croissants en nog veertien andere accessoires. Keuze zat dus. Jammer genoeg is het hier ook alweer ons laatste ontbijt bij Kristien en haar Perle du Cap.

Het laatste ontbijt bij Perle du Cap.

In Perle du Cap hangen heel wat schilderijen. Iemand vraagt zich af of dit misschien een zelfportret van Kristien zou kunnen zijn.

Tegen 10 u verlaten we het domein onder een thermometerstand van 34° C. Wat zal dat dan deze middag worden. We plannen er een gezappig ritje van te maken, zonder ons op te jutten of af te matten.

Ons eerste doel is “Spice Route”. Dit domein ligt een tiental kilometer van Paarl, midden de wijngaarden. Het bestaat uit enkele kleine fabriekjes, waaronder een glasblazerij, een eigen bierbrouwerij, een koffiebranderij en zelfs een chocoladefabriek.

Een domein met tientallen huisjes, fabriekjes en winkeltjes.

Hier kunnen we ons, en zeker onze dames wel een paar uurtjes zoet houden. Enkele shopkes die veel interessanter zijn dan de klassieke souvenirstalletjes.

Ooh, ooh, wat is hier allemaal te vinden?… Van mooie tafelonderleggers tot…

… hoedjes van papier.

Leuke ideeën voor verlichtingsarmaturen.

In de Spice Route van Paarl krijgen we een beeld van de Spice Route in de wereld

Bij De Villiers Chocolatier ligt de productie stil wegens “te warm”. Spijtig. En in de glasblazerij hebben we al evenmin geluk. Hier zijn renovatiewerken aan de gang. Maar we krijgen toch een inzicht hoe het er normaal overal aan toe gaat.

De afgewerkte producten uit de glasblazerij krijgen we wel te zien. Jammer genoeg ligt de productie stil.

Renovatie en herschikking van alle accessoires.

Met man en macht aan het renoveren.

Het vuur aanwakkeren met de blaasbalg hoeft nu ook niet.

Prachtig kunstwerk, verleden week vervaardigd in de glasblazerij.

Glas met zicht op de wijnvelden rond “Spice Route”.

Inderdaad, een schitterende omgeving.

In de koffiebranderij is het ook niet veel zaaks. Gelukkig is er in het nabijgelegen degustatiecafé wel één en ander loos.

De koffiebranderij… geen handwerk… alles automatisch.

In het DV caffee naast de branderij drinken we een overheerlijke ijskoffie. Ons oog valt daar op een tekstje dat op het berichtenbord staat; “VAN OVERSTRAETEN – BEST COFFEE IN BELGIUM”. Als dat geen compliment is voor onze Waregemse vriend Pierre Van Overstraeten.

DV CAFE; de gastenmuur met commentaar.

Wat zijn we hier fier om vriend te zijn van Pierre Van Overstraeten.

In DV Cafee ontmoeten we ook een drietal flower power ladies. Ze bemerken direct dat ik een professioneel fotograaf ben, en bij het verlaten van het café vragen ze of ik met hun toestel een kiekje wil nemen. Graag gedaan natuurlijk, en ik neem er ook eentje met mijn toestel. Drie lades aan de totempaal.

En of ze tevreden zijn met het resultaat…

Deze kerel dronk zichtbaar andere koffie dan Van Overstraeten…

Onze volgende stop ligt slechts 15 kilometer verderop. Het domein Babylonstoren in Simondium. Een lustoord met fantastische tuinen en schitterende vergezichten.

Het domein Babylonstoren… hectaren en hectaren groenten en fruit. Maar ook eetwinkeltjes, restaurants en zelfs woonaccommodatie.

Hilde betast een verboden vrucht…

Wij wandelen hier meer dan een half uur rond, en er komt precies geen einde aan. Je kan waarschijnlijk geen groente- of fruitsoort opnoemen die hier niet te vinden is. Het landgoed moet ooit gesticht zijn om zeevaarders te bevoorraden met verse groenten.

Na anderhalve maand ontmoeten wij onze eerste Afrikaanse ezels… of hadden we er toch al eerder gezien?

De enorme serre naast het buiten-restaurant.

Het is dik 13 u als we aan het open restaurant voorbijkomen. Momenteel geen enkel tafeltje vrij. Een vriendelijke receptioniste wijst ons een bank aan waar we enkele minuutjes kunnen wachten. Nog niet volledig gezeten of komt ze ons al ophalen om ons te begeleiden naar een tafeltje naast de grote serre. Met drie opteren ze voor de specialiteit van de dag; koude tomatensoep. Ikzelf zie het meer zitten in een sandwich hesp en kaas. En wat drinken we vandaag? Sparkling water… Sinds Guy er niet meer bij is zijn onze drankgewoontes serieus afgezwakt.

Ons tafeltje aan de ingang van de serre.

Een koffie zit er ook al niet meer in, want intussen is de electriciteit in de keuken voor onbepaalde tijd uitgevallen. Dan maar nog eventjes naar de eetwinkeltjes.

Indrukwekkend mooi gepresenteerd.

Zo mooi…

Marktkramer Luc.

We rijden nogmaals enkele kilometer verderop tot aan het schitterende 
 “Vrede en Lust”. Het is een voorbeeld van de Kaaps-Hollandse bouwstijl. Hier kunnen we in de Bistro genieten van ons welverdiend koffietje.

Vrede en Lust… wat moeten we ons daarbij voorstellen?

Leuke terrasjes…

Weeral een schitterende omgeving.

Hilde verliest hier zelfs haar schrik voor de kip.

Spijts we reeds ruim een halve dag onderweg zijn hebben we nog bijna 110 kilometer van de 130 af te leggen. Vanaf nu dus zonder omwegen richting Robertson.

In de “Ballinderry” aankomen is een beetje als thuiskomen.

Als we dan tegen 17u30 aan de oprit van onze Ballinderry aankomen is het alsof Luc ons staat op te wachten. Hartelijk weerzien, en Hilde (Luc’s echtenote) komt ons ook begroeten. We krijgen onze twee kamers toebedeeld, en worden op het terras verwacht voor de welkomstdrink. In de Ballinderry aankomen voelt altijd een beetje als “thuiskomen”.

Tegen 19u30 worden we verwacht voor het dinner. Hilde profileert zich weeral  als een volmaakte sterrenchef. Starten doen we met een soep van bloemkool, ajuin en look. Gegarneerd met rolletjes gerookte zalm. Mooi voor het oog en delicious voor de maag.

Mooi voor het oog en lekker voor de maag.

Als hoofdschotel krijgen we een stukje filet dat gegaard is in de “egg”. Daarbij aardappeltjes, groentjes en béarnaisesaus. Voor dessert een panacotta met karnemelk en appelsientjes. Meer moet dat inderdaad niet zijn. Dit menu kan gerust zijn voetje plaatsen naast deze van elke gerenommeerde kok.

Rond 11 u sluiten we deze goedgevulde dag af. Tot morgen.

Om 8u30 een lekker ontbijt. Kristien’s kat is nooit ver weg.

Uitgebreide keuze aan ’t ontbijt.

We maken er vandaag een luie dag van. Het is zeer warm en we voelen ons zo lekker in “Perle du Cap” dat de goesting ontbreekt om ons te verplaatsen.

Een dagje zalig nietsen dus. Zonnen, zwemmen, rusten, bloggen, lezen en zelfs een Face Time met zoon Mehdi en kleinzoon Julien. We hebben ook een babbel met Kristien van Perle du Cap.

Zwemmen met zicht op Paarl.

Face Time met Mehdi en Julien.

Tegen 16 u verwachten we Luc en Dominique terug van weggeweest. Rond 17 u en juist op het moment dat we stilaan ongerust werden maken ze hun verschijning. Ze moeten inderdaad ook wat getjoold hebben om de juiste weg te vinden tussen de vlieghaven van Kaapstad en Paarl. Maar ze zijn hier heel en al terug, en dat is het bijzonderste.

Oef… onze vrienden zijn terug.

Aan hun enthousiasme te horen hebben ze een prachtige driedaagse achter de rug. Ze vertoefden met een groep vrienden en kennissen drie dagen in een lodge in de nabijheid van Skukuza. Elke dag hebben ze kunnen deelnemen aan twee game drives. Zelfs deze morgen voor hun vertrek naar de vlieghaven hadden ze nog een drive. Als kers op de taart kregen ze een troepje leeuwinnen te zien in gezelschap van vijf welpjes.

Foto uit Dominique’s archief;  een groep leeuwinnen met hun welpjes.

Met onze goede ervaring van gisteren hebben we ook voor vanavond een plaatsje besteld in “Noop”. Tegen 19 uur worden we verwacht. Ook onze taxirit ernaartoe was een goede ervaring. Dus bellen we Salmin terug op.

Onze mooi opgedirkte dames staan reeds op wacht naar taxi Salmin.

In “Noop” worden we weeral zeer hartelijk ontvangen door Imke en kelner Cameron.

Kingklip… lekker!

Vandaag staan er kingklip en duc à l’orange bij de suggesties. We maken het dus niet moeilijk. Een flesje Sauvignon Blanc “La Motte” vult het geheel aan, en eindigen doen we met een koffietje.

Canard à l’orange. Zeer lekker maar veel te grote portie.

Tegen 22 u brengt Taxi Salmin ons veilig terug naar “Perle du Cap”.

Wegens die rustige dag van gisteren ben ik deze morgen om 5u30 al klaar wakker. Spijts het vroege uur zit de ring van Kaapstad al overvol.

Om 5u30 in de morgen is het reeds file rijden op de ring van Kaapstad.

Op ons gewone uur gaan we ontbijten op het negentiende. Na het ontbijt gaan we afrekenen aan de balie op ‘t gelijkvloer. Alles klopt als een bus. We laten ook nog eens nachecken of onze reservatie voor begin april (het einde van onze reis) ook geboekt staat en dat is ook al in orde. Nogmaals bedankt Bert om alles zo fijn te regelen voor ons. Van hieruit gaat het naar Kobus, onze man van Europcar. Hier nog wat papierwerk, en Kobus verzekert ons dat onze Toyota Corolla tegen 10 uur aan de deur van de Westin staat.

Nu naar de kamer om alle koffers te pakken. In de voorbije dagen zijn ze precies weeral wat zwaarder geworden. Gelukkig hebben we een paar spulletjes met Guy kunnen meegeven naar België. Na anderhalve maand moeten we weeral constateren dat we veel te veel meezeulen.

Om 10u30 staan we in de startblokken richting Paarl en onze nieuwe B&B “Perle du Cap” – Parel van de Kaap.

Een uurtje en 55 kilometer later rijden we Paarl binnen. Spijts ons TomTommeke hebben we toch enkele probleempjes om “Perle du Cap” te bereiken. Het domein ligt helemaal boven op een heuvel, en je moet een wirwar van straatjes nemen om het te bereiken. De laatste 200 meter lopen dan nog vervaarlijk steil en eng naar boven. Maar we brengen het er uiteindelijk heelhuids van af. En we worden beloond met een schitterend domein.

Inderdaad; een parel in de Kaap.

Aan het zwembad hebben we een geweldig zicht op Paarl.

Onze splinternieuwe Toyota Corrola op de parking van “Perle du Cap”.

We zijn danig enthousiast met deze paradijselijke parel en we besluiten om hier ter plaatse op het terras te lunchen. We moeten wel het stad in om een snack en een beet te gaan kopen. Intussen maken we kennis met het mooie stadje en profiteren er ook van om even bij onze locatie voor ons avonddinner, restaurant “Noop”, binnen te wippen. Eergisteren hebben we hier telefonisch gereserveerd en we willen ons toch vergewissen dat alles in orde is. En alles is in orde; we mogen zelfs het tafeltje zien waar we vanavond met onze Waregemse vrienden Jan en Christiane Harinck zullen aanschuiven.

Eenmaal terug in Perle du Cap is de eigenares Kristien de Kinder intussen ook thuis gekomen. Aangenaam om de dame terug te ontmoeten. Twee jaar geleden hebben we Kristien toevallig ontmoet in Wellington. Aan de hand van het visitekaartje van toen hebben we enkele maanden geleden ons verblijf van vandaag geboekt.

Onze supersympathieke gastvrouw Kristien De Kinder.

Aan het mooie zwembad met zicht op Paarl nemen we onze selfmade lunch. De rest van de middag genieten we van al het mooie wat Perle du Cap te bieden heeft. Tegen 18 uur maken onze vrienden Jan en Christiane hier hun opwachting.

Met Jan en Christiane Harinck.

Wij hebben een flesje bubbels gekoeld en vanmiddag ook een paar soorten nootjes en zoute koekjes gekocht. Zalig apéritief op het terras. Onze gasten hebben een kookschort voor Hilde en voor mij een exquise fles rode wijn meegebracht. “Floréal” van het wijnhuis Marianne uit Stellenbosch. De vertellingen en nieuwsjes van onze wederzijdse Afrikaanse belevenissen zijn absoluut nog niet afgerond als we tegen 19u30 moeten versassen naar restaurant “Noop”.

“Noop”. The place to be in Paarl.

De klasse druipt er af.

De Gerante Imke ontvangt ons met de nodige honneurs, en met onze kelner Cameron klikt het ook direct. De grapjes zijn niet uit de lucht en intussen worden we een lekkere tartaar van tonijn en een sirloin opgediend.

Zonder het te beseffen en ver voordat we uitverteld zijn merken we plots dat we ei zo na de laatste klanten zijn in het restaurant. We nemen afscheid van Jan en Christiane die nu naar hun B&B in Stellenbosch rijden. Maar begin volgende week kunnen we verder vertellen, want dan hebben we een dagje dezelfde B&B in Tulbagh. Wij van onze kant laten een taxi aanrukken om ons terug naar Perle du Cap te voeren.

Onze mooie kamer.

Om 23 u gooien we de lakens over de voorbije dag…

Sinds één dag zijn we alleen met z’n tweetjes in Zuid-Afrika. En wat hebben we vandaag te vieren?… Iets héél aparts… Genieten dus maar…

Bedankt iedereen voor de leuke wensen.

Vandaag zal een heel speciale dag worden. Luc en Dominique vertrekken voor een drietal dagen op vriendenbezoek naar Skukuza. Ze zullen daar aan een paar game drives deelnemen. En in de late namiddag vertrekt Guy terug naar Belgenland en zijn Lilianneke. En wij… wij zullen verweesd achterblijven. Om 7u30; klopklop op onze kamerdeur. Een loopjongen brengt een paar koffers van Luc en Dominique. Bagage die ze in Skukuza niet nodig hebben. Omdat ze met een klein vliegtuigje (37 passagiers) vliegen, is hun toegelaten bagagegewicht zeer beperkt, en woensdag vervoegen ze ons sowieso terug.

Als naar gewoonte afspraak voor ontbijt op “The 19^th”. Ditmaal zijn we slechts met z’n drietjes meer. Gedurende het ontbijt overlopen we met melancholie de voorbije vier weken die we hier in Afrika beleefden. Wat was het weer fijn om met vrienden samen te zijn.

Ons mooie zicht op de haven en de Tafelberg vanop “The 19th”.

Na het ontbijt gaan Guy aan de balie om zijn eindafrekening te betalen. En wij gaan bij Kobus van Europcar om een wagen te reserveren vanaf morgenvroeg. Kobus belooft ons een spliksplinternieuwe Toyota Corolla met 39 kilometer op de teller. Tegen 10u30 starten we met een grote wandeling naar Long Street en Green Market. Niet zo spectaculair als we gewoon zijn. Het is immers zondag; alle shops zijn potdicht en animatie zoals op gewone weekdagen is er ook al niet.

Guy’s ogen vallen plotseling op een dubbel riooldeksel, waarvan de helft van het deksel weggehaald is. Het gat is zeker 4 à 5 meter diep, en er is geen enkele afsluiting aangebracht. Wie hier midden op de stoep loopt zonder naar de grond te kijken moet wel prijs hebben. Levensgevaarlijk. Een paar honderd meter verder bemerken we een politiestalletje dat bevolkt is met twee politiemannen. Zij beloven om onmiddellijk in te grijpen. Voilà; ons geweten is gesust.

Gelukkig zijn op Green Market de souvenirkraampjes wel opgesteld, maar het is er toch betrekkelijk rustig. In het St George kerkje hebben we ook al geen geluk. Juist als we willen binnenstappen komt de meute naar buiten geschoven. Enkele guitaristen en het koor op kop. Jammer dat we hier geen kwartiertje van de dienst hebben kunnen genieten.

In de St George kerk. Een selfie spiegel met een spreuk in gegraveerd. Voor ons is die spreuk een beetje moeilijk, want wij hebben geen vijanden.

Op onze terugweg stellen we vast dat nog niets is gedaan om de put in de stoep te herstellen of af te sluiten. Langs de overkant van die put ligt het Grand Daddy hotel.

The Grand Daddy.

We vragen aan de receptie of de airstream caravans nog op het dak staan. Jawel, ze staan er nog en de receptionist nodigt ons zelfs uit om een kijkje te gaan nemen. We mogen er ook een apéritiefje nemen. Dat moet men ons geen twee maal zeggen…

 

De airstream caravans staan boven op het dak.

Boven op het dak… hoe zijn die daar ooit terecht gekomen?

Dit is er eentje met drie slaapkamers.

Apéritiefje kiezen op ons terrasje…

Bij onze caravan; vijf verdiepingen hoog…

Guy is hier al thuis…

…en Hilde ziet het ook wel zitten.

Na deze leuke caravan-ervaring en het apérootje hebben we ook wel wat appetijt gekregen. Op de gelijkvloerse verdieping is er een restaurant, de Thirty Ate. Dienster Tahlia bezorgt ons een leuk tafeltje en binnen de kortste keren krijgen Hilde en Guy een gedeelde stuisvogelsteak voorgeschoteld. Ikzelf hou het bij calamari. Voor éénmaal drinken we een rosé wijntje bij de lunch.

Thirty Ate. Leuke ervaring.

Om 15 uur dan begint de afscheidsceremonie. Guy komt zich op onze kamer nog wat verfrissen en omkleden. Koffers wegen, hier en daar nog wat herschikken, en klaar is… Guy. We vertonen ons nog maar net in de receptie, of daar staat reeds een taxi.

Saluu Guyke… goede reis… ‘t is mooi geweest… stilte…

En daar staan wij dan, na meer dan een maand gezelschap, helemaal alleen met ons twee. Speciaal gevoel.

 

Een groot gat…………………………………..

 

Rechtover onze Westin ligt het International Convention centre, en daar zijn de laatste uurtjes aan de gang van een Internationale ART-FAIR. Hier kunnen we misschien wel een tijdje onze gedachten kunnen verzetten.

Het is inderdaad een grandiose expo. Honderden standhouders trachten de meest uiteenlopende kunstvormen aan het hoofdzakelijk professionele publiek voor te stellen.

Een drukke bedoening…

Zowel de werken als de bezoekers kunnen extravagant uit de hoek komen.

Jawel…

John Lennon.

Hilde Devos.

Hilde Devos 2

Deze beurs opent een vitrine op de diversiteit die de hedendaagse kunst die Afrika weerspiegelt op de rest van de wereld. Dank zij het culturele erfgoed en de geografische schoonheid is Kaapstad de meest aantrekkelijke bestemming voor zowel de professionals als de verzamelaars. (vrij vertaald naar de info brochure).

Een perfecte mix van kunst en publiek.

Er hangt zelfs een “Degloire” tussen.

Wit-zwart spinneweb.

Deels live… deels foto.

Je kan er als het ware op de koppen lopen.

Op één van de standen worden we vertederd door een kunstenares-moeder met een baby van 12 dagen… ziet er ook uit als een kunstwerk.

Vermoeid van het slenteren verlaten we om 17 u de beurs. Een uurtje uitblazen op de kamer, en dan naar “The 19^th” om nog een uurtje te gaan genieten van de happy hour.

We krijgen in dit uurtje danig veel hapjes zodat we het niet meer zien zitten om hier nog een dinner te bestellen. Om 19u30 beginnen we dan maar aan een avondje TV kijken (BVN met Belgische programma’s), wat bloggen en wat internetten. Tegen 22 u worden alle lichten gedoofd. Slaapwel.

 

 

Ontbijt op The 19^th met prachtig zicht op Kaapstad.

Rond 10 u vertrekken we met de shuttle naar Waterfront. Daar is er altijd wel iets aan de hand.

THE V & A WATERFRONT; Hier is altijd wel iets te beleven.

Fotosessie op Waterfront met Tafelberg op de achtergrond.

We lopen overal een beetje rond en eindigen de voormiddag in cafe Alfredo voor een fruitsapje.

Een fruitsapje bij Alfredo.

Van hieruit hebben we een zicht op het reuzenrad. Is dit nu een attractie voor kinderen, of kunnen volwassenen daar ook van genieten? Toch even een kijkje gaan nemen. Er staan inderdaad veel volwassenen aan te schuiven, dus willen wij dit ook wel proberen.

Voor we in ons kabientje mogen plaatsnemen moeten we eerst op de foto. Hilde heeft intussen besloten om met haar voetjes op de grond te blijven. Toch tracht ze de fotograaf te overtuigen om ook op de foto te mogen. En het lukt nog ook.

De crew van het reuzenrad “Cape Wheel”

Omdat het niet al te druk is mogen we per twee in een kabientje in plaats van per vier. Kwestie van wat meer bewegingsruimte voor foto en film. Van daarboven krijg je een fantastisch mooi uitzicht over Waterfront en de haven van Kaapstad.

Prachtige vergezichten op Kaapstad.

Hilde moet daar ergens tussen lopen…

In welk kabinetje zitten we?..

Al waren we  vooraf niet zo overtuigd, toch loont het meer dan de moeite. Als we onze rondjes hebben afgemaald  worden we beneden opgewacht met een mooie groepsfoto.

Spijts Hilde niet deel nam aan de reuzen-rad-run mocht ze toch mee op de foto.

Intussen hebben zich ook her en der orkestjes opgesteld. Ze spelen erop los alsof hun leven ervan afhangt.

Er staat ook een mime artiest het beste van zichzelf te geven. De man zet binnen de kortste keren alle passanten naar zijn hand. Een groepje kinderen is hier niet meer weg te slaan.

De mime artiest voert hier een prachtige act op.

Dit is inderdaad geen gewone…

De kinderen zijn hier niet meer weg te slaan.

Vol bewondering voor de fratsen van deze artiest.

Je moet er maar op denken… een opvangcentrum voor echtgenoten. Terwijl Mevrouw winkelt zal haar lieve echtgenoot opgevangen en ge-entertaind worden in een zorgcentrum. Prijskaartje; alleen wat manlief gegeten en gedronken heeft.

Om13 u nemen we onze lunch in het Belgisch Restaurant “DEN ANKER”. Sinds jaar en dag -the place to be- op Waterfront. Uiteraard worden het uitsluitend Belgische gerechtjes. Garnaalkroket, steak tartaar of kreeftensoep. Smaakt allemaal even lekker en naar… thuis.

Op weg naar Den Anker.

“Den Anker”. The place to be op Waterfront. Zeker voor Belgen.

De bar in Den Anker. Meer dan 80 verschillende Belgische bieren. Van Duvel tot Kwak en Hoegaarden.

Na de luch gaan we nog wat rondhangen tussen de standjes van een nieuwe hangar op Waterfront. Er zitten veel souvenirkotjes tussen, maar hier en daar ook interessante kraampjes.

Winkeltjes met kledij en juwelen.

Met de meest extravagante hebbedingetjes.

Zelfs een paar kunstwinkeltjes waar de artiesten aan het werk zijn.

Op een grote trap zijn een paar juffen een tekenacademie aan het houden met enkele kinderen. Ook mooi om een tijdje in de gaten te houden.

Iedereen die wil kan hier direct aan een tekening of schilderij beginnen.

Beginneling of gevorderde; het speelt allemaal geen rol.

Geen Picasso of Matisse, maar een mooi werkje dat van uzelf is.

Het pleintje met de vier Zuid-Afrikaanse Nobelprijswinnaars blijft ook altijd een trekpleister. De roestbruine beelden van Nkosi Luthuli, Demond Tutu, Pieter De Klerk en Nelson Mandela.

Luthuli heeft geen boter op zijn hoofd, maar wel een grote witte meeuw.

Nelson Mandela met de Zuid-Afrikaanse vlag.

Tien minuutjes wachten op ons Westin shuttlebusje.

Rond 16 u ronden we onze toer af en nemen we de shuttle terug naar de Westin.Vandaag dient ons VW-busje afgeleverd op de vlieghaven van Kaapstad. Daardoor gaan onze wegen voor een paar uurtjes uit elkaar. Guy en Luc rijden richting airport om de wagen in te leveren. Aansluitend komen ze met een taxi naar het restaurantje van deze avond “Pesce Azzurro”. Een Italiaantje in het hartje van Woodstock.

Hilde, Dominique en ikzelf nemen aan de Westin de taxi naar dat restaurantje. De heren zitten al een wijntje te nippen als wij eraan komen. Ditmaal moet het inleveren poepsimpel verlopen zijn. Met de VW 8-zitter hebben wij 2091 km afgelegdVanavond kiezen we allemaal voor de typisch Afrikaanse vis, de kingklip. Voor sommigen gegrild, voor anderen in tomatensaus; allemaal even lekker.

Gegrilde king klip…

… of king klip in Italiaanse tomatensaus.

We zitten in een Italiaantje. Logisch dus dat ook hier een foto van Venetië ophangt. Ons gesprek dwaalt dus weeral rond de invitatie van vrienden Guy en Liliane om volgende zomer voor een weekje de kanalen van Venetië af te varen.

Dominique en Hilde zien Venetië al zitten.

Om 21 u laten we ons afhalen door een grote taxi. Voor de afstand van 5 km naar de Westin betalen we 60 ZAR, iets minder dan 5€. In de inkomhall van de Westin nemen we voorlopig afscheid van Luc en Dominique. Immers, morgenvroeg vliegen zij voor een drietal dagen naar Skukuza. Alwaar ze een samenkomst hebben met een groep vrienden. Er staan enkele feestelijkheden en verschillende game-drives op het programma. Volgende woensdag zullen we elkaar opnieuw treffen in Paarl, maar tegen dan zal Guy al terug in België zijn. ‘t Is dus wel een beetje scheiden, en zoals het spreekwoord zegt; “Scheiden doet lijden”.

Slaapwel allemaal, en droom van de mooie herinneringen van de voorbije weken.

Afscheid van Koen en Véronique

De Bastards met de crew van Church Hill

Bij Koen en Véronique zit onze termijn er op. Laatste ontbijt, inladen, afscheid nemen, en weg zijn we.Vooraleer we definitief de streek verlaten passeren we nog even in Riebeek Kasteel. Een paar galerijtjes, wat rondkuieren en een frisse jus d’orange in het Royal Hotel.

“The Gallery” in Riebeek Kasteel. Mooie kunststukjes.

Van alles…

Inderdaad…

Nog eentje uit “The Gallery”.

Nog altijd op zoek naar een geschenkje voor Liliane. De tijd begint te dringen.

Het mooie kerkje van Riebeek Kasteel.

Op stap naar het Royal-Hotel.

Hier op het terras genieten we van een verse jus d’orange.

Meisje in Afrika.

Pittoresk straatje in Riebeek Kasteel.

Aan het benzinestation moeten we deze laten voorgaan.

De pompist krijgt hulp bij het wassen van de voorruit.

Luc heeft een brandgeur waargenomen en omdat we ons in een benzinestation bevinden roept hij dringend de brandweer op. Gelukkig vals alarm.

Onze pompist verdient een petje…

Er is er eentje jaloers… die wil er ook eentje.

Rond 11 u rijden we door richting Malmesbury, daar de N7 op richting Cape Town, en afslag aan Melbosstrand. Luc had deze morgen gebeld naar restaurant Orka, maar ‘s middag’s willen die niet met reservaties werken.

ORCA neemt geen reservaties aan voor de lunch.

We proberen dan toch maar op goed geluk af, en we hebben dat geluk. Eerst moeten we wel voor een half uurtje in een apéritiefhoeje vooraleer we onze tafel krijgen.

Eerst een half uurtje in het apéro-hoekje.

We bestellen bijna allemaal iets verschillend, gaande van king prawns, king klip tot een plateau van zeevruchten. Dit alles overgoten met een glaasje Antaraxia.

King klip; zeer lekker.

Zeevruchten à la Orca.

Onze kelner Enrico weet ons op een leuke manier te entertainen. Voor elke schotel heeft hij een ludieke uitleg. En die uitleg gaat gepaard met een mimiek die weinig acteurs hem zouden nadoen.

Enrico is een echte fantast.

Terrace with view on the sea…

Van aan ons tafeltje hebben we inderdaad een mooi zicht op zee.

We sluiten onze lunch af met een koffietje uit Ierland. Vooraleer de reis verder te zetten wil ik wel nog efkes naar het toilet. Ik moet voorbij een terrasje, en daar zit een koppel blanke Afrikanen die mij aanspreken.

Een hoogst eigenaardig koppel op het terras van Orca.

Gewoonlijk ben ik het die met vreemden aan de praat ga, maar ditmaal zijn zij het. Madame zit in de Immo-branche, en ik denk dat Mijnheer al enkele jaren met pensioen is. Of ik soms op zoek ben om een appartement te kopen in Muizenberg? Of om er eentje te huren op lange termijn… of op korte termijn. Hoe meer die dame doorramt, hoe meer ik besef dat ze stomdronken is. Intussen is Enrico mijn koffie uit Ierland hier op tafel komen zetten. En de vrienden komen ook kijken waar ik wel gebleven ben.

De vrienden komen kijken waar ik blijf.

Oei, zij verjaart op dezelde dag als Guy. Daar hoort een dikke zoen bij. Guy kan zich juist op het gepaste moment wegtrekken. Bij Luc heeft ze ook al vlug een reden gevonden om hem met een smakzoen te bedekken. Maar Luc is nog vinniger dan Guy en ook die kus gaat verloren in de ruimte. Als ze nu hoort dat ik Christ noem is ze helemaal van haar melk… trouwens, zij is Christelijk… kind van the Christ. Ik zie hem niet aankomen… s  m  a  k!   Oesje, die is raak.  Het zal nog heel wat voeten in de aarde hebben om van het koppel af te raken. Uiteindelijk komen we er met een foefje geruisloos vandoor.  Als we enkele minuten later aan onze auto komen is die truut ons nog steeds aan het uitwuiven vanop haar balkon.

Die zatte truut is ons nog steeds aan het uitwuiven.

En nu richting Kaapstad en de ons al lang gekende WESTIN. Alhoewel het tamelijk druk is op de N2, bereiken we zonder kleerscheuren de parking van het hotel.

The WESTIN; prachtig gelegen in ’t centrum.

Aan de balie bemerken we ditmaal geen bekende gezichten, maar het inchecken verloopt toch supervlot. We betrekken allemaal een verschillend verdiep. Daarom spreken we om 19 af in de lobby. Van daaruit kunnen we dan samen naar restaurant “The 19^th” op , jawel… het 19e en hoogste verdiep van de “Westin”. In een rustige en gezellige atmosfeer en met een prachtig zicht op Kaapstad en de Tafelberg genieten we hier van een lichte dinner. Met een glaasje Chardonnay Kleine Zalze. En een gewoon koffietje.

Cape Town by night.

Er is vanavond een voetbalmatch; het unieke stadium, gebouwd voor de wereldbeker 2010 is mooi verlicht.

De feestelijkheden worden tegen 21u30 afgesloten, en welgezind trekt iedereen naar zijn kamer. Tot morgen.

 

Bij het ontbijt bespreken we terug onze daguitstap in samenspraak met Koen.Tegen 10 u trekken we de baan op. Onze eerste stop komt er reeds op enkele kilometer buiten Riebeek Kasteel. Kloovenburg; een wijngoed waar ze ook olijfoliën produceren.

Kloovenburg. Zowel wijn als olijven.

Koen raadde ons aan naar Willy te vragen, een vriend van hem. Die man zou alle deuren voor ons openen. Het productieproces van zowel de wijnen als de olijven.

Willy zou alle deuren voor ons openen.

Maar de deuren blijven spijtig genoeg op slot. Omdat men in deze periode aan de pluk toe is rijden de traktors heen en weer van de landerijen naar de productie. En is het veel te gevaarlijk om dan toeristen toe te laten binnen het domein. We mogen hier wel een wijnproeving doen, maar daarvoor vinden wij het dan veel te vroeg op de dag.

Wij beweren zeker niet dat we specialist zijn, maar de kleur van deze rosé doet ons niet direct goesting krijgen naar een proeverij.

Op weg dan maar naar Wellington, 33 kilometer hiervandaan. Tegen 13 u maken we daar onze opwachting bij Val du Charron. Op het grote grasperk bij de ingang staat een reuzegrote olifant.

Als Dominique haar lievelingsdier ziet, dan is ze niet meer in te tomen.

Een impressionante constructie, vervaardigd uit allerlei verroest ijzerafval. Ingredienten als electriciteitskabels, kookplaten, een fietswiel als een ijzerborstel, te veel om op te noemen.

Prachtig beeld in een subliem domein. Iets verderop ook een mooi paard.

Je zou bijna zweren dat dit een echt paard is…

Nog even de ingrediënten van die olifant van naderbij bekijken.

Een impressionant vergezicht vanop het terras.

In de Local Grill, het restaurant van Val du Charron serveert Chrisma voor iedereen een steak van een uitsluitend met gras opgevoede koe. Met frietjes en béarnaise saus. (Nee  nee, we zitten niet in België).

De Local Grill van Val du Charron profileert zich als specialist van alle vleesbereidingen.

Zelfs de bord onderleggers liegen er niet om.

We worden bediend door de leuke rode dienster Crisma en haar collega Keezo. Het vlees is inderdaad zo mals als nonne-tetjes. Alhoewel; hierdoor vind ik dat  de goede vleessmaak gedeeltelijk verdwenen is. Niet iedereen geeft me hierin gelijk, maar dat hoeft ook niet. Onze lunch zal voor enkelen nog bezegeld worden met een witte madame, voor anderen met een cappuccino.

Onze leuke rode serveuse Crisma.

Ons uitzicht gedurende de lunch.

Na de lunch blijven we nog meer dan een uur bijpraten over koetjes en kalfjes.

Eensklaps komen twee heren die van aan het zwembad komen langs onze tafel. Ze hebben de glimlach op de lippen, want ze hebben ons volledig gesprek kunnen volgen. Gelukkig hebben we maar over die koetjes en die kalfjes gepraat en niet over familie of vrienden. Olivier en Bart zijn inderdaad twee Vlamingen van Meise. Ze runnen samen een reisagentschap, en zijn hier om een reis voor te bereiden. We hebben met hen ook nog een aangename babbel.

Olivier en Bart zijn de managers van B&O International Travel. Ze organiseren management incentives, seminaries en business trips over heel de wereld.

Als afscheid willen Chrisma en haar collega Keezo ook wel eens op de foto.

Als afscheid wil Dominique natuurlijk nogmaals met de olifant in beeld.

Intussen zorg ik ervoor dat het beest niet wegloopt…

… terwijl Luc de slagtanden nog even komt strelen

We rijden de wijnheuvels af, en houden even halt bij een groep plukkers. Enkelen zijn nog in de weer tussen de ranken, maar de meesten staan al te wachten op de tractor die hen naar hun logement brengt.

Gedaan voor vandaag…

… en wachten op de bus.

Ze komen allemaal uit Zimbabwe. Ieder jaar verblijven ze hier  een vijftal weken om de wijnpluk te doen. Voor elke bak die ze inleverden kregen ze op het land een zwarte jeton. Nu kunnen ze hier bij een vrouwelijke kleurlinge, een soort controleuse, hun zwarte jetons inwisselen voor oranje jetons. (Per tien zwarte krijgen ze één oranje jeton). Morgen kunnen ze dan die oranje jetons inwisselen voor geld. Als we vragen aan de controleuse waar ze allemaal slapen krijgen we als antwoord; “wij slapen hier op de boerderij” en dan kijkt ze naar de Zimbabwe’s en voegt minachtend toe “en die zwarten daar slapen in Wellington”. De Zimbabwe’s kunnen uiteraard niet lachen met die opmerking. Zo zie je maar dat onder de Afrikanen ook racisme heerst. Er is er zelfs eentje die roept; “wij zijn geen zwarten, wij zijn Zimbabwe’s”.

Ik probeer het tij te keren en begin enkele van die dames op te jutten om een lied te zingen uit hun mooi land. Ik bemerk alras dat ik er een paar op m’n hand krijg, en bezorg die alvast een petje. Nu is het hek helemaal van de dam.

Die twee zetten een lied op gang, enkele anderen volgen, en binnen de kortste keren is de ganse meute aan het zingen.

Er springen er een paar recht, en die beginnen zelfs te dansen. Zo mooi. Die gasten hebben vandaag tien uur op het land gewerkt in een temperatuur van 30 graden, en nu staan ze hier terug te dansen en te kwelen alsof hun leven ervan afhangt. Spijtig genoeg heb ik geen petjes genoeg voor iedereen. Maar ze hebben prcies een verdeelsleutel om ook dit te regelen.

We nemen afscheid van Zimbabwe. De ganse groep blijft ons nog lang nawuiven. In Wellington kennen we een leuke dorpswinkel “Elle”, en daar willen we ook nog wel even naar toe. We kunnen er ook koffie en zelfs ijskoffie krijgen.

Op naar Wellington.

Mooi gepresenteerde stoffen. Voor mij is dit pure nostalgie.

Een mooie interieurwinkel waar men op het terras een koffietje kan gebruiken.

En dan rijden we ons volgend hoogtepunt tegemoet; de Bain’s Kloof”. Omdat er halverwege de negentiende eeuw nog geen goede verbindingsroute bestond tussen de regio Wellington en het Afrikaanse binnenland werd toen aan Andrew Bain de opdracht gegeven om een weg aan te leggen. Bain begon het gebergte te verkennen en plannen te maken in 1846 en in 1849 startte hij met de aanleg van een weg door de kloof. De werkzaamheden werden verricht door gevangenen. In 1853 kon de weg in gebruik genomen worden. Spectaculaire haarspeldbochten wisselen af met adembenemend mooie vergezichten.

Adembenemende vergezichten…

… en spectaculaire haarspeldbochten.

Op geregelde tijdstippen een fotostop.

Op verschillende plaatsen heeft er de laatste weken brand gewoed. En nu het gebladerte afgebrand is kan je ook wel zien dat de Afrikanen het niet zou nauw nemen met het milieu.

Intussen zitten we weer tussen al het natuurschoon.

Spijts al dat moois zijn er een paar in de wagen die moeite hebben om de oogjes open te houden. Nee nee… chauffeur Luc blijft monter doorbijten.

Als we Riebeeck West en onze Church Hill naderen houden we nog een stop bij de plaatselijke Pic & Pay.

Een paar bananen, een paar potjes yoghourt en wat droge koekjes; ons dinner voor vanavond. We hebben nog een viertal flesjes Antaraxia, en daar kraken we er ééntje van.

Het is weeral goed geweest. Tegen 10 uur zit iedereen op zijn kamer.

 

Ontbijt om 8:30 met alles erop en eraan. Koen en Véronique verzorgen zelf de service, en dat doen ze meer dan voortreffelijk. De schilderijtjes aan de muur zorgen voor de appetijt. In samenspraak met Koen bekijken we onze planning voor vandaag. Koen stippelt ons een grote toer uit. Achteraf beslissen we deze wat in te korten. We zijn immers met vakantie. Dus… rustig aan.We opteren voor een rit naar Tulbagh, met eventueel een bezoek aan een wijnkasteel. We zien wel hoe het uitkomt.

Rond 11 u rijden we Tulbagh binnen. We waren hier reeds verschillende jaren, maar toch trekken we nog even de info binnen. Je weet maar nooit dat er iets is veranderd.

De juffrouw van de info weet ons toch nog wat nieuwigheidjes mee te geven.

We lezen hier in a hurry het Tulbagh verhaal. In 1969 werd het zuiden van Afrika opgeschrikt door een zware aardbeving met het episch centrum in Tulbagh. De aardbeving was zelfs voelbaar tot in Kaapstad. Deze beving had een 6,5 op de schaal van Richter. Veel woningen waren verwoest. Er vielen 7 doden te betreuren. Meestal kinderen in de leeftijd van enkele maanden tot 7 jaar oud.

Tulbagh na de aardbeving van 1969.

Tijdens de aardbeving bleken de slecht gebouwde woningen het eerst te zijn ingestort. Na de aardbeving is met man en macht gewerkt om Tulbagh weer in de oude staat te herstellen. Dat is goed gelukt. In twee jaar tijd was het stadje weer opgebouwd en alle beschadigde woningen weer in oude glorie hersteld. Veel van die woningen dateren uit de Kaaps-Hollandse tijd.

Mooie woningen uit de Kaap–Hollandse tijd.

Eén van de opvallendste nieuwigheden is een Scenic Tractor Ride.  Elke avond om 18 u vertrekt een traktor met oplegger voor een rit bij zonsondergang in de omliggende bergen. Op de remorque zijn een zestal banken geînstalleerd die telkens plaats bieden voor 4 à 5 personen. Luc belt Andrew, de eigenaar op. Er is inderdaad nog plaats voor een vijftal personen.

De juffrouw vernieuwt het reclamebord van de tractor tour. Misschien omdat wij vanavond meerijden?

De Hoofd Straat. Allemaal huizen in de Kaap-Hollandse stijl.

Ook dat is Afrika; stomdronken om 11 uur in de voormiddag.

Het kerkje van Tulbagh.

Nog een straattafereeltje.

De zatterik van daarnet is intussen uit zijn roes ontwaakt. Hij strompelt tot bij ons om geld te schooien… wellicht om terug alcohol te kopen? Hij moet het stellen met een petje, en schijnbaar is hij daar ook gelukkig mee.

Het is bijna middag en snikheet. We gaan een fruitsapje drinken op het terras van Hotel Tulbagh. Spijtig genoeg is Izelna, het meisje dat we hier al een paar jaar kennen, vandaag niet van dienst.

Koen gaf ons de raad om voor een lichte lunch naar de wine estate “RIJK’S” te gaan. Er ligt ook een annex-hotel aan dit domein, en daar hebben Hilde en ikzelf een driedaags arrangement geboekt voor  binnen een tweetal weken. Goed dus om nu al eens een kijkje te gaan nemen. In het restaurant “Governors” is er altijd plaats voor een leuk gezelschap als het onze.

Luc gaat ons voor naar de receptie van “Governors”.

Hilde ziet het al zitten als wijnconsulente…

In het restaurant hebben we een prachtig uitzicht op de wijnvelden van “RIJK’S”.

We mogen aanschuiven. Op het menu : varkensvlees (ik), lam (Hilde, Luc en Guy) of salade (Dominique). Dat lam is wel onder een heel speciale gedaante geserveerd… ingepakt in een soort loempia pakje. De vrienden hadden wel een ander lam verwacht, maar uiteindelijk viel het toch nog mee. We drinken hierbij een Chardonnay van het huis. “Rijk’s Private cellar”.

Na de lunch lopen we nog even door de Hoofd Straat van Tulbagh. Spijts dat alle huizen heropgebouwd werden na de aardbeving staat er toch nog eentje troosteloos bij. Zes maanden geleden afgebrand. Zit nu volledig in de herstelfase.

Er is er weeral eentje verwoest. Ditmaal door een brand van enkele maanden geleden.

Volledig in de herstelfase. Binnen een tweetal maanden mag niets meer van de brand te zien zijn.

We gaan ook een kijkje nemen in Wolseley, een klein dorpe iets verderop. Niet veel zaaks. We riskeren ons enkele tientallen meter in de township van dat dorp, maar maken wijselijk rechtsomkeer. Eenmaal terug in Tulbagh gaan we een koffietje drinken in “Thing’s I love”. Een cafeteria met winkel in annex. Gelukkig zitten we hier overdekt, want intussen is het buiten weeral lichaamstemperatuur (37°) geworden.

“Things I love” is chocoladewinkel, souvenir-en kledingshop en ook cafetaria. De chocoladebereidingen staan netjes afgedekt tegen de vliegjes en muggen.

Onze dienster met de nieuwe Afrikaanse haarmode trend serveert ons een lekkere cappuccino.

Intussen kunnen de dames ook wat rondsnuisteren in de shop.

Na dit oponthoud moeten we dringend naar Oudekloof, waar we afspraak hebben met Andrew en zijn tractor.

Andrew laat ons één voor één het reglement ondertekenen.

Er zitten al een tiental medereizigers geïnstalleerd op de banken van de remorque. Vooraan de tractor is er een spellement aangebracht waar een paar mensen kunnen in opgevangen worden. Luc en Dominique moeten geen twee maal gepraamd worden.

Luc en Dominique moeten geen twee maal gepraamd worden.

Met veel lawaai vertrekt heel dat zootje de berg op. Af en toe wordt een stop ingelast waar Andrew uitleg geeft over fauna en flora.

Andrew weet ons regelmatig te entertainen.

Prachtige vergezichten.

Een unieke ervaring.

Onderweg worden we overstelpt met fenomenale vergezichten. Na een half uurtje tjokken over het smalle bergpad bereiken we de top. Daar heeft de echtgenote van Andrew intussen een tafel opgesteld met allerlei fuss en buss.

De dame van Andrew heeft incognito een prachtige fuss en buss opstelling gemaakt.

Lekkere hapjes.

Heerlijk frisse wijntjes en lekkere hapjes. Hier moeten we zijn, mannen ! Niet slecht. De “Oudekloof” wijntjes mogen er best wezen. Met het glas in de hand genieten we van de gloed van de ondergaande zon. Langs de ene kant de Riebeek valley en de andere kant de valley van Tulbagh. De fototoestellen en camera’s snappen er op los. Pure magie!

De “Oudekloof” wijntjes zijn super.

Hierbij hoeven geen woorden…

En Andrew blijft maar doorgaan…

Papa neemt een selfie met zijn twee dochters. Ook mooi!

Dit moet er ook nog op…

Leuke receptie… zullen we niet vlug vergeten.

Om 20 u volgt de terugweg naar beneden. Een uurtje later zijn we terug in Church Hill. Koen en Véronique komen nog informeren naar onze belevenissen.

23u lichten uit. Op naar morgen.