Zo mooi onze tafel.
Weeral aan ons laatste ontbijt toe, ditmaal in Franschhoek, en dan nog op Valentijn. Die patroonheilige van de liefde heeft onze tafel heel speciaal en mooi versierd. De andere gasten zijn zelfs een beetje jaloers. Er worden ook wederzijdse kusjes en cadeautjes uitgewisseld.
Hilde heeft gisteren stiekem een boekje kunnen kopen in een galerij. Allemaal portretten op de rechterzijde en begeleidende gedichten op de linkerzijde.
Onze mense twee… ’n heel toepasselijk boekje voor Valentijn.
Eenzame Guy mag vandaag ook wel eens verwend worden…
… hij ziet er inderdaad content uit.
De diensters krijgen ook allemaal wat snoepjes uit de “Lieflekkers-Sweethearts”.
We worden maar rond 12 uur verwacht in de gevangenis, dus kan er nog een promenadeke af in ‘t stad.
De hoek van ons straatje.
Het is weeral druk in de straatjes van Franschhoek.
Galerij in… galerij uit…
Foto’s, schilderijen… voor elk wat wils.
Man in de ruimte.
Kunstwerk met drie voeten.
Dit is geen foto… dit is een potlood tekening.
Tegen 11 u zit onze Hyundai afgeladen volgepropt. Afscheid aan B&B Macaron en zijn crew.
Afscheid aan de crew van MACARON.
We hebben een vijftiental kilometer te gaan richting Paarl en de Drakenstein gevangenis. In de volksmond wordt dit hier de Victor Verster gevangenis genoemd, naar de voormalige grondeigenaar.
Op weg naar de Victor Verster gevangenis. Door de mooie wijnlanden.
In 1988 werd Mandela na meer dan 20 jaar gevangenschap uit de gevangenis op Robbeneiland overgeplaatst naar die Victor Verster gevangenis, waar hij in een particuliere woning binnen de compound van de gevangenis woonde. Deze Victor Verster gevangenis werd vaak gebruikt als een opstap om lagere risico politieke gevangenen vrij te laten. Mandela werd hier nog twee jaar vastgehouden tot zijn vrijlating op 11 februari 1990.
Machteld bezorgde mij een kopie van de brief welke ze naar de directeur van de gevangenis stuurde. De wachter aan de slagboom noteert nauwkeurig de gegevens van auto, chauffeur. Eén voor één telt hij de inzittenden. Na het lezen van die brief zwaait de slagboom open en mogen we ons naar een bureeltje naast de refter begeven.
Op weg naar het bureelgebouw.
Hier en daar lopen gedetineerden in een oranje overall, maar fotograferen zit er nu niet meer in. Streng verboden – not done. Stel je voor dat je zelf gedetineerd bent; Je zou ook niet graag gefotografeerd worden. De man in het bureeltje leest aandachtig onze brief, Na wat heen en weer geloop schijnt de verantwoordelijke voor wie de brief bedoeld was, momenteel nog niet ter plaatse is. We worden uitgenodigd om ons te installeren in een ruimte die het midden houdt tussen een refter en een restaurant. Aan een soort bar zitten een paar mensen die schijnbaar op de toelating wachten om hun crimineel familielid te mogen bezoeken. Eenmaal neergezeten komt een soort kelner in burger met een menukaart. We bestellen een grote fles spuitwater (sparkling), maar daar heeft die man nog nooit van gehoord. In een gevangenis is er nooit spuitwater… alleen plat. Maar hij kan veel beter voorstellen. Blikjes met een soort grenadinewater.
Met dat lange paard (TALL HORSE) zullen ze hier waarschijnlijk een giraffe bedoelen. Maar met onze beperkte wijnkennis heeft dit waarschijnlijk niets met Chardonnay te maken.
Omdat we hier in de refter van de staf zitten kunnen we zelfs wijn bestellen. Dat hadden we beter niet gedaan… is niet te drinken. De scampis met kleverig sausje zijn bijna niet uit hun schaal te krijgen. Maar als dat gelukt is zijn ze best eetbaar. Afrekenen moeten we aan de bar. Onze kelner komt nog aangedraafd met de wijnfles die nog voor drievierde gevuld is. Hij heeft die in een plastieken zak gestopt en hij wil persé dat we die meenemen. We durven niet weigeren.
Nu zijn we nog steeds niet op de hoogte of we al dan niet het huis van Mandela kunnen bezoeken. Het probleem komt te berde; er is nog steeds geen toelating van hogerhand. Er verschijnt een nieuwe verantwoordelijke ten tonele. Deze brave man belooft zijn best te doen om iemand te vinden die ons mag en kan rondleiden.
Uiteindelijk wordt het de kok Colin. De man die deze middag ons “eten” heeft klaargemaakt. colin rijdt ons voor met een busje van het prison. Het wordt een rit van wel vijf kilometer. Een rit van afrasteringen en dubbele rijen prikkeldraad. Bekaert zou hier goede zaken doen.
Kilometers prikkeldraad.
Colin is een zeer vriendelijke man. Hij vertelt honderduit over het wel en wee in deze gevangenis. Hijzelf vindt dat dit prison veel te weinig beveiligd is. Bijgevolg dat een paar maand geleden een gedetineerde ongemerkt ontsnapte. Hij is tot op de dag van vandaag nog steeds spoorloos.
Onze chef kok Colin vertelt ons alle wetenswaardigheden over het prison.
We zijn aangekomen aan het huis waar Mandela de laatste twee jaar (1988-1990) van zijn gevangenschap verbleef. Alhoewel… een gevangenis kan je deze villa moeilijk noemen.
Colin heeft de sleutels van de villa bij. Hij laat ons alle plaatsen, van de keuken tot de slaapkamer en badkamer bezoeken. We mogen plaats nemen in de zetel en zelfs op het bed van Mandela. Wat een privilegie. Bedankt Machteld.
Eet- en zitruimte. Niet mis…
Hilde aan het toilettafeltje van Winnie Mandela.
Wie kan er nu zeggen dat hij mocht plaats nemen op het bed van Nelson en Winnie Mandela?
Inderdaad… Luc en Dominique.
Nelson and I…
Luc en Guy hebben iets te bespreken.
En Colin; die blijft maar vertellen.
Op de dag van zijn vrijlating verzamelde hier bijna de volledige wereldpers, zodanig dat deze plaats bijna een bedevaartsoord werd. Buiten de poorten werd een reuzegroot standbeeld van Nelson Mandela opgericht. Hier komen dagelijks honderden toeristen. Die hebben uiteraard niet hetzelfde privilegie als wij. Zij komen niet verder dan een kijkje en een fotootje van over het muurtje. Vooraleer we afscheid nemen van Colin nemen we nog een groepsfoto aan het poortje vanwaar Mandela en zijn echtgenote Winnie 28 jaar geleden vrijgelaten werd. Dit voor het oog van de verzamelde wereldpers.
Door dit poortje kwamen Nelson en Winnie Mandela de vrije wereld ingestapt op op 11 Februari 1990. Dit in aanwezigheid van de ganse wereldpers.
Ons bezoek eindigt om 15u30. Colin rijdt ons terug tot aan de gate. Nog vlug een paar foto’s bij Mandela’s beeld, en dan de weg op naar Riebeeck West.
De Bastards; strijdvaardiger dan ooit.
Guy wil een foto met Mandela en met de dames. Dit pleziertje gunnen we hem graag.
Dag Nelson Madiba Mandela… tot later misschien nog eens.
Een uurtje later arriveren bij onze volgende B&B CHURCH HILL bij Koen en Véronique. Zij is van Zomergem , hij is … ook van Zomergem.
Véronique en Koen. Beiden van Zomergem.
Mooie accommodatie.
We krijgen een welkomstwijntje. Ook de nodige uitleg hoe alles hier marcheert. Daarna de koffers uitladen en even uitblazen.
Koen vertelt ons wat hier in de streek zo allemaal te beleven valt.
Om 19 u naar restaurant FELIX, 5 km verder op de baan in Riebeeck Kasteel. We worden ontvangen door Mr Felix himself, met een glaasje champagne. Het is immers Valentijn. Kiezen kunnen we vanavond niet, Wegens volboekt en Valentijn is er voor iedereen hetzelfde menu voorzien.
Tijdens de maaltijd bemerkt Guy een schilderij van Venetië en begint een verhaal over zijn komende zomervakantie. Onder impuls van Liliane hebben ze voor een tiental dagen een boot gehuurd in Venetië. Guy is immers een ervaren zee-kapitein, en wij zijn niet alleen goede vrienden, maar ook ervaren matrozen. Wij vinden het een formidabel idee van Liliane. Alleen … het is een boot voor 8 personen en Guy wil ons nu nog niet verklappen wie die laatste twee plaatsen zullen invullen. Dat blijft nog een tijdje geheim. In ieder geval verheugen we ons al op die fantastische uitnodiging. Bedankt hiervoor Liliane.
De kwaliteit van het eten is niet om naar huis te schrijven. We hebben al héél wat beter meegemaakt. En de Irish coffee heeft zeker de whiskyfles niet zien passeren. Guy zal ditmaal zeker geen positief verhaal kunnen vertellen op zijn TripAdvisor. Maar het personeel is vriendelijk, en dat is ook al iets.
Leuk personeel.
Tegen 10:30 rijden we onder een schitterende sterrenhemel terug naar Church Hill bij Koen en Véronique – Dit was een lange dag…