Vandaag zal een heel speciale dag worden. Luc en Dominique vertrekken voor een drietal dagen op vriendenbezoek naar Skukuza. Ze zullen daar aan een paar game drives deelnemen. En in de late namiddag vertrekt Guy terug naar Belgenland en zijn Lilianneke. En wij… wij zullen verweesd achterblijven. Om 7u30; klopklop op onze kamerdeur. Een loopjongen brengt een paar koffers van Luc en Dominique. Bagage die ze in Skukuza niet nodig hebben. Omdat ze met een klein vliegtuigje (37 passagiers) vliegen, is hun toegelaten bagagegewicht zeer beperkt, en woensdag vervoegen ze ons sowieso terug.
Als naar gewoonte afspraak voor ontbijt op “The 19th”. Ditmaal zijn we slechts met z’n drietjes meer. Gedurende het ontbijt overlopen we met melancholie de voorbije vier weken die we hier in Afrika beleefden. Wat was het weer fijn om met vrienden samen te zijn.
Ons mooie zicht op de haven en de Tafelberg vanop “The 19th”.
Na het ontbijt gaan Guy aan de balie om zijn eindafrekening te betalen. En wij gaan bij Kobus van Europcar om een wagen te reserveren vanaf morgenvroeg. Kobus belooft ons een spliksplinternieuwe Toyota Corolla met 39 kilometer op de teller. Tegen 10u30 starten we met een grote wandeling naar Long Street en Green Market. Niet zo spectaculair als we gewoon zijn. Het is immers zondag; alle shops zijn potdicht en animatie zoals op gewone weekdagen is er ook al niet.
Guy’s ogen vallen plotseling op een dubbel riooldeksel, waarvan de helft van het deksel weggehaald is. Het gat is zeker 4 à 5 meter diep, en er is geen enkele afsluiting aangebracht. Wie hier midden op de stoep loopt zonder naar de grond te kijken moet wel prijs hebben. Levensgevaarlijk. Een paar honderd meter verder bemerken we een politiestalletje dat bevolkt is met twee politiemannen. Zij beloven om onmiddellijk in te grijpen. Voilà; ons geweten is gesust.
Gelukkig zijn op Green Market de souvenirkraampjes wel opgesteld, maar het is er toch betrekkelijk rustig. In het St George kerkje hebben we ook al geen geluk. Juist als we willen binnenstappen komt de meute naar buiten geschoven. Enkele guitaristen en het koor op kop. Jammer dat we hier geen kwartiertje van de dienst hebben kunnen genieten.
In de St George kerk. Een selfie spiegel met een spreuk in gegraveerd. Voor ons is die spreuk een beetje moeilijk, want wij hebben geen vijanden.
Op onze terugweg stellen we vast dat nog niets is gedaan om de put in de stoep te herstellen of af te sluiten. Langs de overkant van die put ligt het Grand Daddy hotel.
The Grand Daddy.
We vragen aan de receptie of de airstream caravans nog op het dak staan. Jawel, ze staan er nog en de receptionist nodigt ons zelfs uit om een kijkje te gaan nemen. We mogen er ook een apéritiefje nemen. Dat moet men ons geen twee maal zeggen…
De airstream caravans staan boven op het dak.
Boven op het dak… hoe zijn die daar ooit terecht gekomen?
Dit is er eentje met drie slaapkamers.
Apéritiefje kiezen op ons terrasje…
Bij onze caravan; vijf verdiepingen hoog…
Guy is hier al thuis…
…en Hilde ziet het ook wel zitten.
Na deze leuke caravan-ervaring en het apérootje hebben we ook wel wat appetijt gekregen. Op de gelijkvloerse verdieping is er een restaurant, de Thirty Ate. Dienster Tahlia bezorgt ons een leuk tafeltje en binnen de kortste keren krijgen Hilde en Guy een gedeelde stuisvogelsteak voorgeschoteld. Ikzelf hou het bij calamari. Voor éénmaal drinken we een rosé wijntje bij de lunch.
Thirty Ate. Leuke ervaring.
Om 15 uur dan begint de afscheidsceremonie. Guy komt zich op onze kamer nog wat verfrissen en omkleden. Koffers wegen, hier en daar nog wat herschikken, en klaar is… Guy. We vertonen ons nog maar net in de receptie, of daar staat reeds een taxi.
Saluu Guyke… goede reis… ‘t is mooi geweest… stilte…
En daar staan wij dan, na meer dan een maand gezelschap, helemaal alleen met ons twee. Speciaal gevoel.
Een groot gat…………………………………..
Rechtover onze Westin ligt het International Convention centre, en daar zijn de laatste uurtjes aan de gang van een Internationale ART-FAIR. Hier kunnen we misschien wel een tijdje onze gedachten kunnen verzetten.
Het is inderdaad een grandiose expo. Honderden standhouders trachten de meest uiteenlopende kunstvormen aan het hoofdzakelijk professionele publiek voor te stellen.
Een drukke bedoening…
Zowel de werken als de bezoekers kunnen extravagant uit de hoek komen.
Jawel…
John Lennon.
Hilde Devos.
Hilde Devos 2
Deze beurs opent een vitrine op de diversiteit die de hedendaagse kunst die Afrika weerspiegelt op de rest van de wereld. Dank zij het culturele erfgoed en de geografische schoonheid is Kaapstad de meest aantrekkelijke bestemming voor zowel de professionals als de verzamelaars. (vrij vertaald naar de info brochure).
Een perfecte mix van kunst en publiek.
Er hangt zelfs een “Degloire” tussen.
Wit-zwart spinneweb.
Deels live… deels foto.
Je kan er als het ware op de koppen lopen.
Op één van de standen worden we vertederd door een kunstenares-moeder met een baby van 12 dagen… ziet er ook uit als een kunstwerk.
Vermoeid van het slenteren verlaten we om 17 u de beurs. Een uurtje uitblazen op de kamer, en dan naar “The 19th” om nog een uurtje te gaan genieten van de happy hour.
We krijgen in dit uurtje danig veel hapjes zodat we het niet meer zien zitten om hier nog een dinner te bestellen. Om 19u30 beginnen we dan maar aan een avondje TV kijken (BVN met Belgische programma’s), wat bloggen en wat internetten. Tegen 22 u worden alle lichten gedoofd. Slaapwel.