Maand: januari 2017

Om 8u30 continentaal ontbijt bij onze gastvrouw Maria. Een uurtje later vertrekken we richting Panoramaroute. We dachten de weg te vinden zonder GPS, maar daar moeten we al vlug van afstappen. Uiteindelijk bereiken we toch het eerste hoogtepunt; The Pineapple. Inderdaad, deze rots ziet er uit al seen ananas. We moeten een tamelijk lange wandeling maken om de rots op haar mooist te kunnen zien.

Guy is één en al bewondering voor de Pineapple.

De wonderen van de natuur…

Van hieruit gaat het naar “Gods Window”.

Dit is uiteraard God’s venster niet maar de venster van de parkwachtster.

We belanden in een dichte vegetatie met veel varens. Regelmatig hangt hier een dichte mist, en dan kan je het zicht op de venster van God wel vergeten. Maar vandaag hebben we geluk, het is een heldere dag waardoor we wel 50 kilometer ver kunnen kijken.

We krijgen zicht op oneindig…

Er moeten regelmatig een stel trappen genomen worden, maar de schitterende uitzichten op de Sabie rivier en de omliggende bergen compenseren ruimschoots de inspanningen.

De inspanningen worden beloond met schitterende uitzichten.

Fotograferen en filmen dat het een lieve lust is.

Dominique trotseert stenen en rotsen om het mooiste plekje te vinden.

We botsen hier op een koppel jonge mensen uit het Aalsterse. Beiden werken ze bij de Federale Belastingen in Brussel. Ze hebben er danig veel overuren opzitten zodat zee en paar weken recup in Zuid-Afrika verdiend hebben.

Een nieuw hoogtepunt op onze uitstap is de Berlin Falls. Een mooie waterval van 45 meter hoog.

De Berlin Falls.

Aan de watermassa is het wel te zien dat het de laatste dagen (nachten) nogal wat regende.

Nog enkele kilometer verder komen we aan de Bourke’s Potholes. Op deze plaats is het zachter rotsgesteente uitgesleten door de sterke stroming van de rivieren. Door deze stroming zijn er diepe gaten (potholes) ontstaan. Onvoorstelbaar wat de natuur kan teweeg brengen.

Dit moet je gezien hebben om het te geloven. A-d-e-m-b-e-n-e-m-e-n-d mooi!

Hier en daar zijn overbruggingen gemaakt om uit een nog mooier standpunt de potholes te bewonderen.

Je weet hier niet waar eerst gekeken…

What’s in a name…

Intussen zijn onze magen al een beetje in opstand aan het komen. Bij de uitgang van de potholes is er een klein restaurantje met een moeilijke naam “Naro & Gonego”. We vleien on sneer op het terras en bestellen een sandwich met egg en bacon of met egg en kaas. Bij het verlaten van de tent hebben we nog een kort gesprek met de uitbater van een winkelstalletje. Hij vertelt mij dat hij vroeger een gekend voetballer was, maar ik denk dat hij eerder bokser zal geweest zijn.

Onze voetballer die eerder bokser zal geweest zijn.

Aan de stalletjes her en der is vanalles te koop.

De dames betonen enige interesse in de lange rij lopers en tafelkleden.

Tot ik als kenner ontdek dat deze Big Five in België geweven zijn.

Ondertussen smelt Guy aan een ander stalletje weg voor deze twee bronzen beeldjes. Een foto ervan genomen er vlugvlug opgestuurd naar zijn vrouwtje. Er komt direct een antwoordje binnen en de interesse zwakt zienderogen af.

Nu terug een korte rit naar de Drie Rondavels. Kijkend vanaf de uitzichtsplaatsen ziet u onder u een grote dam en aan de overkant drie ronde bergtoppen die op de ronde hutten lijken die u in dit deel van Afrika veelvuldig tegenkomt. Ook weer heel speciaal.

De “Drie Rondavels” hebben hun naam niet gestolen.

Op de terugweg naar Graskop beslissen we dat we nog tijd genoeg hebben om een ommetje te maken naar het leuke stadje van gisteren, Pilgrims Rest. We gaan eerst een koffietje drinken in dezelfde afspanning van gisteren, The house of Mamma van Wyk.

Koffie bij “Mamma van Wyk”

De uitbaatster van ons koffiehuis is Elna Guidry. Ze vertelt ons dat ze bezig is een boek te schrijven over het doen en laten van de vroegere goudzoekers, dit alles aangevuld met waargebeurde feiten en anekdotes. Het boek “GOLD FEVER” komt kortelings op de markt.

De Bastards met Elna Guidry.

Voor we terug naar Graskop rijden wil Luc persé ook nog eens de heuvel van het stadje oprijden om een kijkje te nemen op de oude begraafplaats “Cemetery Hill”

De oude begraafplaats waar veel gouddelvers liggen.

Hier zijn er veel graven waarvan niet bekend is wie er ligt. De gouddelvers kwamen uit allerlei landen van de wereld om hier hun geluk te beproeven. Naast de vele mijnongelukken stierven er ook veel mensen door ziektes als longonsteking, dysenterie, malaria, verdrinking en slangenbeten.

We arriveren terug in onze B&B om 17:30. Er rest ons nog juist de tijd voor een bezoekje aan de lokale weverij. Maar de wevers zijn reeds naar huis, en er is geen aktiviteit meer.

De weverij ligt stil, maar de producten van de weverij zijn nog te koop.

Zoals gisteren afgesproken gaan we tegen 19 uur naar The Glass House. Zij beweren de beste steak in town te serveren. En bovendien hebben ze een zeer sympathieke patron.

En de patron… inderdaad, gene gewonen!

We bestellen bij Kliefie, onze serveuse, achtereenvolgens spaghetti bolongnese, lambshank en beaf curry. Het smaakt allemaal om ter best. Iedereen geniet met volle teugen. Zodanig zelfs dat Guy ons weer , ik herhaal WEER, een Irish als afsluiter wil opdringen. Het valt inderdaad goed op dat zijn echtgenote Liliane er niet bij is. Zij zou onmiddellijk gezegd hebben; … allee zoet, da godde tog ni doeng zeker. Maar spijtig genoeg is Liliane er niet bij. Zijn eenzaamheid en verdriet tracht Guy dan maar te compenseren met excessen. Ondertussen trekt hij wel onschuldigen mee de dieperik binnen. Alé… santé!

Enfin, we geraken uiteindelijk heelhuids terug “thuis” En om 22 u de lichten uit.

 

 

De hevige wind van gisteren en vannacht is gelukkig gaan liggen, en er piept al een waterzonnetje aan de horizon.

Om 8 uur in de morgen wagen we ons al aan een fotosessie.

Het ontbijt verloopt vlotter dan het dinner van gisterenavond. Muesli met youghourt en fruit, toastjes wit of bruin, een roereitje met spek,  fruitsap, thee of koffie. Meer moet dat niet zijn. Aan het receptiekantoortje staat onze Hyundai te blinken als een spiegel. De onderhoudsmannen hebben hem volledig gewassen. De kamermeisjes lopen op en af met beddegoed en handdoeken voor het onderhoud van de kamers.

Leuke kamermeisjes…

Als de dames mijn interesse in hun job bemerken krijg ik binnen de kortste keren een snelcursus “kamerjongen” aangeboden. En een formulier om mijn kandidatuur in te vullen.

Kamerjongen… zie ik wel zitten.

Intussen is Incontinentia klaargekomen (?) met onze afrekening. Alles klopt al seen bus. Terloops geeft de dame on snog mee dat we haar naam verkeerd begrepen hebben; het is wel degelijk Inocentia. Waarvan akte.

We passeren het centrum van het stadje Hazyview, en daar hoort wel een stopje bij. Trouwens, hier is een winkel waar ze de beste Afrikaanse schoenen verkopen. Tsonga is de naam. En ook ditmaal is het niet anders; ik kan weeral een paar super comfortabele sloeffers op de kop tikken. Naast de Callebout chocolade winkel (met een Belgische baas) is er een cafeteria met buitenterras. Hier zouden we wel een koffietje nippen.

Nu terug de baan op richting Pilgrims Rest, het oude goudzoekers stadje.

De geschiedenis van dit stadje draait allemaal rond een zekere Alec Patterson. Die vond hier rond 1870 enkele stukjes goud vond. Hij kon dit nieuws een tijd voor zich kunnen houden totdat hier nog iemand op zoek ging naar goud en ook vond. Het duurde toen niet lang meer of er waren meer kapers op de kust. Nadat het gebied in september 1873 officieel tot “Gold field” werd benoemd waren niet lang daarna meer dan 1.500 delvers aan het werk. Er leek geen eind aan het goud te komen waardoor er steeds meer huizen kwamen die de tenten vervingen. De opbrengsten van de mijnen werden na de jaren ’50 steeds minder en na bijna 100 jaar werd de mijn in 1972 gesloten.

Een spoorkarretje waarin het ruwe goud werd getransporteerd.

Intussen is Pilgrim’s Rest uitgeroepen tot Nationaal Monument. Deze erkenning heeft vele mensen er toe aangezet om de oude gebouwen op te kopen, en waar nodig te restaureren.

We brengen een bezoekje aan de “Garage”. Een autowerkplaats met oude voertuigen. Dit is één van de vier musea van Pilgrim’s Rest. Voor de 4 musea samen moeten we een entry fee van 10 ZAR betalen. Is gelijk aan ongeveer 70 eurocent. Als we een kleine tip geven aan de conservator mogen we zelfs plaats nemen en een kleine fotosessie houden bij die oude wagens. Met plezier meegenomen.

De Bastards in een oude Sentinel…

Die Sentinel werkte volledig op stoom…

Luc krijgt er maar niet genoeg van.

Een superleuke oldtimer moto staat er ook in de Garage.

In de vele winkeltjes kan je tnaar believen oeristische prularia en andere brieleco (Waregems voor brol) kopen. Maar we laten ons niet vangen. We maken de winkeliers dan toch nog gelukkig door overall een vijftal postkaarten te kopen. We bezoeken ook nog een soort fotomuseum. Daar ontdekken we een prachtige foto van gouddelvers uit de jaren 1900.

Had die poster niet zo duur geweest, hadden we hem zeker gekocht.

Nu is het tijd voor een pannekoek in “The Stables”. Hilde aapt mij voor één keer na, en ze bestelt ook een pannekoek met kaas. Ik vind hem lekker, maar zij kan hem met de beste wil niet naar binnen krijgen. Voor één keer, en omdat ze anders zo braaf is, mag ze een andere bestellen.

Volgens Hilde is deze pannekoek niet te pruimen.

De cappuccino daarentegen is zeer lekker. En omdat we in het goudzoekersstadje zijn liggen er heuse goudschilfertjes op de crème.

Cappuccino met goud…

Als we dan rond 16 uur het stadje verlaten geef ik een fooi aan de jongen die onze wagen in de gaten hield. Hij is niet tevreden met het bedrag van de tip. Komt de kerel mij wel de fooi teruggeven zeker. Uiteraard aanvaard ik ze terug; we zullen er wel eens iemand anders mee kunnen plezieren.

Om onze B&B in Graskop te bereiken heeft het ook nog wel wat voeten in de aarde. In de Louis Trichardt straat is geen enkele B&B te bespeuren. Uiteindelijk bellen we onze gastvrouw Maria op die ons vertelt dat er twee straten zijn met die naam. Tegen 17 uur bereiken we uiteindelijk toch “Le Gallerie”,ons onderkomen voor de twee volgende nachten. Maria is .een vriendelijke Madam. Ze geeft ons alle nodige instructies, en wijst ons de respectievelijke kamers. Ze weet ons ook te vertellen wat hier in de streek zoal te beleven valt. Nu volgen een paar uurtjes tijd om uit te blazen en de valiezen eens te herschikken. Rond 19u30 zijn we opgedirkt om naar Restaurant “The Glass House” te gaan; een aanrader van Maria. Maar het spel zit afgeladen vol, en alle argumenten die we aanbrengen dienen tot niets. De baas wil ons wel een plaatsje reserveren voor morgenavond. Dat is ook al iets…

Bij de Portugees  “Canimambo” is het best gezellig.

We belanden een paar honderd meter verder in een Poertugees restaurant. Hier krijgen we met vier een overheerlijke steak geserveerd. En Luc kiest voor Scampis.

Luc en de scampis…

De scampis en de frietjes.

We zijn te voet, dus kan er wel een tweede flesje Chardonnay bij. Het gaat er gemoedelijk aan toe, maar een zeker moment raken we verstrikt in oeverloze discussie’s. Op elke vraag komt een verkeerd antwoord, waarop dan opnieuw een verkeerde vraag komt. De lachsalvo’s blijven de lucht niet uit… Een buitenstaander zou hier vlug begrijpen hoe wij aan de naam “Bastards” gekomen zijn. Spijts de supergezellige ambiande trekken we om kwart na tien toch stilaan naar onze bedstee bij Maria’s “ Gallerie”.

 

Reeds van vroeg in de morgen is Dudu onze troep van gisterenavond aan het opklaren.

Het heeft de ganse nacht onophoudend geregend.

Tegen 8 uur zitten we aan de ontbijttafel en tegen 9 uur komen de Sutterkes ons uitwaaien. We hebben twee mogelijkheden om onze verplaatsing naar Hazyview te maken. We opteren voor de weg die door het Krugerpark loopt, want we zijn nog niet verzadigd van de wondere dierenwereld. Vooruitziende Nadine heeft blanco ingangsformulieren voor Kruger, en vult er ééntje in voor ons.

Danke Nadine om het formulier in te vullen.

Paul zou wel mee willen gaan…

Is dat niet mooi geschikt?

Tegen 10 uur staan we voor de Crocodile River Gate met ons formulier in de hand. Juist nog entreegeld betalen en we zijn er van af.

Het is wel goed zichtbaar dat het de ganse nacht goed geregend heeft.

Wat krijgen we deze voormiddag allemaal te zien? Zebra, impala, olifant, gnoe, nyala, kudu en een zeldzame vogel, de Southern Ground Hornbill.

Vijf zebra’s met een slapend jonkie.

… een gnoe,

… een giraffe,

… vier giraffen,

… twee kudu’s,

en een southern ground hornbill.

Vanmiddag een light lunch in Mugg&Bean in Lower Sabie. Nadien wat koekjes kopen in de shop, en terug de baan op.

Enkele versnaperingen voor onderweg…

We rijden langs de Sabie river en spotten een kudde olifanten langs de oever van de rivier.

Een mooie kudde olifanten.

Er is er zelfs eentje die zich in het water waagt.

Tegen 16 uur rijden we het Krugerpark buiten en brengen we aan laatste maal de groet aan de stichter van het park; Paul Kruger.

Op de brug moeten we nog even halt houden voor een familie baboons.

Een half uurtje later arriveren we aan ons logement; Sabie River Bush Lodge.

Sabie River Bush Lodge; mooie façade.

Incontinentie is druk bezig met onze papieren.

Manager Alec en zijn assistente Incontinentia ontvangen ons met de nodige egards. Op zijn Afrikaans.

Onze leuke tentenkamp.

Met Guy op één van de terrassen van het tentenkamp.

Eenmaal onze tentenkamers ingenomen en de bagage uitgepakt gaan we ons op het mooi terras aan de rivier nestelen.

Het mooie terras aan de rivier.

Dienstertje Nehema (de comfortabele) serveert ons een drankje. Intussen zoeken we gezamenlijk naar ideetjes voor een mailtje naar Liliane. Ze mag op beide oren slapen; Guy is een voorbeeldige einzelgänger. Het dinner krijgen we geserveerd door Alec. Er ontstaat een beetje verwarring over het feit dat we voor zes gereserveerd hebben en dat we maar met z’n vijven zijn. Of ze ook al de bestelling kunnen opnemen voor die zesde persoon? En wanneer die persoon zal arriveren? Uiteindelijk raakt alles uitgelegd, en kunnen ze de bestelling opnemen. Als voorschotel opteer ik (als enige) voor kippelevertjes in peri-peri. Ik gloei nog als ik er aan denk.

Kippenlevers in peri peri… amai !

Voor de hoofdschotel kiezen we allemaal voor stoofvlees van kudu. Dit is stukken beter dan we hadden verwacht. Hierbij drinken we een witte Chenin Blanc, dezelfde als bij het apéritief. (Kleine Zalze). Reeds om 21u30 druipen we af naar onze mooie tentenkamers. Een goede nachtrust tegemoet.

De pas aangekomenen hebben er een lange en welverdiende nacht opzitten. Ze zien er gelukkig goed uitgerust uit. We ontbijten op het grote buitenterras en de thermometer is al goed aan het steigeren. Tegen 10 uur komen de Sutterkes ons halen. Nadine vult hier reeds het Kruger formulier in om geen tijd te verliezen aan de gate. We hebben geluk, want we kunnen alle zeven samen in de Hyundai.

Net voor het startschot nemen we nog een groepsfoto aan de voordeur van huize Sutterkes. (Er dient nog een naam gevonden voor het nieuwe huis – alle ideeën zijn welkom)

Nu kunnen we vertrekken. Ongeveer 25 kilometer tot aan de gate. We hebben onze les van vorige keer nog onthouden en dus gaan we eerst nog even voltanken en enkele flesjes water bevoorraden. Bij een tankbeurt horen rennerspetjes, en ditmaal is dit ook niet anders.

Zijn ze niet mooi met hun TREK petje?

Zo gelukkig als iets…

Al vlug krijgen we de eerste gnoe’s, impala’s en zebra’s voor de lens.

De achterkant van twee zebra’s…

… en van impala’s.

Plotseling verschijnt er een kletsnatte olifant met zijn junkie uit het niets.

Kletsnatte olifant met junkie.

Intussen bemerken we in de lucht een heuse airshow van wilde gieren.

Als we ons oog laten vallen op een plas met prachtige waterlelies staat er plots een kolos van een olifant pal voor onze Hyundai. We kunnen de Dumbo een tijdje volgen tot hij een afslag neemt naar zijn lotgenoten in het bush.

Deze Dumbo staat eensklaps op minder dan twee meter van onze wagen. Nu wordt het wel even héél stil in de wagen.

Hij trekt terug het bush in naar zijn familie.

In een ander waterplasje ligt een buffel te puffen. Roerloos stil met zijn rug naar ons gekeerd. Onze vraag om eens naar de lens te kijken blijft onbeantwoord.

Mijnheer Buffel wil zich niet omkeren.

Nog iets verderop krijgen we een groep neushoorns en enkele wrattenzwijnen in het vizier.

Een vijftal neushoorns…

…en een wrattenzwijn pal voor onze auto.

Intussen is de hemel wat toegetrokken. Ook de wind is aan het opsteken. Is er misschien onweer op komst? Het is reeds 16 uur geworden. Gelukkig zijn we maar een paar kilometer verwijderd van “Berg en Dal”, waar we op dit uur nog kunnen lunchen. Patience, onze dienster serveert voor enkelen lekkere lamskoteletjes, voor sommigen kip en voor anderen steak.

Patience serveert ons met veel geduld vanalles wat lekker is.

Bij het verlaten van “Berg en Dal” zitten er wel een tiental vervet aapjes rond onze auto. Als we wegrijden is er zelfs eentje die er een tijdje achteraan de auto blijft hangen.

Het is bijna 17 uur voor we aan het vervolg van onze rit kunnen beginnen. Door dit late uur zijn we verplicht onze tour iets aan te passen, Trouwens tegen 18u30 moet iedereen het park uit zijn, op straffe van… (weet ik niet). Maar we hebben geluk en krijgen toch nog één en ander te zien.

Een prachtige kudde impala’s

Juist na het verlaten van de gate rijden we over de lange brug van de Crocodile River. Van hieruit krijgen we nog zicht op een troep olifanten. Hier mogen we ook de wagen verlaten. Niet getalmd dus. Vanop de brug maken we de laatste kiekjes van wilde olifanten en ook enkele foto’s van onszelf.

A bridge with a view…

Laatste Dumbo voor vandaag. Gezien vanop de brug.

Stralend koppel; Dominique en Luc.

En Nadine… die geniet vanuit de auto.

Guy en Dominique hebben ook nog iets opgemerkt…

Eenmaal terug ten huize Sutterkes schiet alles op gang om het feestje voor Paul’s verjaardag op gang te zetten. Paul zelf is chef BBQ, de dames zorgen voor hapjes en de mannen voor drankjes. Iedereen werkt mee aan het welslagen van het festijn. Toastjes met gnoe- en kudu paté, toastjes met zalm, worstjes, kippebilletjes… alles passeert de revue.

De dames zijn druk in de weer…

Paul legt de eerste boutjes op de BBQ…

…terwijl Nadine en Hilde de laatste details regelen.

Drank is er in overvloed en naar de smaak van elkeen. De pret kan niet op. Ambiance troef. Paul is meer dan tevreden met zijn verjaardagsgeschenk.

Ambiance troef!

Tijdens de kaasschotel begint het onweer op te steken. Het water kletst met emmers uit de lucht. Gelukkig zitten wij in het droge. De bliksems flitsen door de pikdonkere hemel.

Bliksemflitsen alom.

Rond de klok van tienen is het uur van afscheid aangebroken. Immers, morgen hebben we terug een druk programma. Bijna de ganse nacht blijft het water gieten, maar wij zitten lekker warm in ons nestje.

Om 6u30 vertrekt Paul naar de Hummer Garage in Nelspruit. Er is immerse een probleem met het elektrisch circuit waardoor de wagen aan de computer moet om de oorzaak te achterhalen.

Om 6u30 in de morgen vertrekt Paul reeds naar Nelspruit.

Wij ontbijten als naar gewoonte om 8u30, samen met Nadine. Ons VW Vivootje moet vandaag ook naar Nelspruit. We leveren het in want vanaf vanavond komen De Bastards eraan, en dan rijden we voor een viertal weken samen in een 8-seater. Rond 10 uur krijgen we een SMSje dat de vrienden geland zijn in Johannesburg, en waarschijnlijk rond 17 uur in Marloth Park kunnen aankomen. Echter met een belangrijke schaduwzijde; Liliane, de echtgenote van Guy is er niet bij. Wegens ziekte van haar bejaarde Mama durfde ze het niet aan om haar alleen te laten. Jammer Liliane; we zullen je missen. Intussen hebben we bericht gekregen van Paul dat de Hummer rond 12 uur zal klaar zijn. We maken afspraak aan de airport van Nelspruit waar wij ons Vivootje moeten inleveren. Net voor het binnenrijden van de airport tanken wij ons Vivootje nog vol. In het pompstation kunnen we weeral enkele mensen gelukkig maken met een rennerspetje.

Weeral eentje gelukkig gemaakt.

Vandaag is het de beurt aan PANASONIC.

Spijts het ongeval met tamelijk grote schade die wij met het wagentje hadden, verloopt de afleveringsprocedure zeer vlot, en wanneer alle papperassen geregeld zijn is Paul is ook reeds ter plaatse.

Het formulier van de afleveringsinspectie moet zelfs niet ingevuld worden.

We maken nog een ommetje langs Malalane, waar er een groot winkelcentrum is. De dames gaan nog wat bijkomend proviand ophalen in de Spar, terwijl Paul en ikzelf van een capucinno gaan genieten in de Spur.

De beste cappuccino van Afrika.

De dames komen ons vervoegen en samen genieten we van twee Pizza’s die we delen met zijn vieren. En we krijgen zelfs nog niet alles op.

Paul bij zijn oude vedetten; Elvis Presley en James Dean.

Eenmaal terug thuis in Marloth Park pakken Paul en Nadine hun spullen samen om voor een tweetal dagen uit te wijken naar hun vorige woonst, zodanig dat we met alle Bastards samen in het nieuwe huis kunnen verblijven. Nadine en Hilde doen nog een laatste controle van de kamers.

Jawel, de kamer ziet er tiptop uit.

Intussen ga ikzelf een Belgisch vlagje bevestigen aan de plaats waar de afslag dient genomen voor Sutterkes nieuwe huis. Want er is inderdaad wel een beetje verwarring mogelijk met de huisnummers.

Aan de hand van dit Belgisch vlaggetje moeten ze zeker de afslag vinden.

We krijgen nog af te rekenen met een stroompanne, maar binnen de vijf minuten is Paul ter plaatse om het euvel in no-time te verhelpen. En juist op dat moment kom een witte Hyundai 8-seater het hof opgereden. Daar zijn ze dan; Luc, Dominique en Guy.

Hier zijn ze dan. Moe maar tevreden…

Na de verwelkoming helpen we om koffers naar de respectievelijke kamers te sjouwen. Ze krijgen een half uurtje tijd om hun spullen uit te pakken. En dan is het tijd voor de apéro en het aanhoren van de wederzijdse verhalen. Die apéro willen de vrienden liever in de airco-omgeving binnenshuis. Komende uit Belgenland zijn ze absoluut nog niet aangepast aan de Afrikaanse temperaturen. Om 18 uur is het hier nog 32°C.

Het zwembad wordt gekeurd en goed bevonden.

Tegen 19u30 trekken we dan gezamelijk naar Phumula Lodge, het restaurant waar wij gisteren gereserveerd hebben.

Phumula Lodge. Hier strijken we vanavond neer.

We maken het de chef kok gemakkelijk. We bestellen allemaal steak/frites, kwestie van een beetje aan de Afrikaanse keuken te wennen. En nadien nog een Irish coffee om in de stijl te blijven. Grootste verrassing echter wordt de afrekening. Wij kunnen niet betalen… immers Paul is stiekem in de receptie gaan vereffenen. Het is morgen zijn verjaardag, en dat wil hij nu reeds laten blijken. Dat moest je nu toch niet gedaan hebben Paul, maar het is toch graag meegenomen. Nu vlug de beddekes opzoeken want ons nieuw aangekomen drietal is reeds 30 uur onderweg. En of ze goed zullen slapen…

Om 7u30 uit de veren, want Sutterke’s werkvrouw Dudu is reeds aangekomen. Dudu is een vriendelijke dame die dagelijks twee uur bus (110 km) aflegt vanaf de grens van Swaziland naar Marloth Park.

Dit is ze dan; Dudu uit Swaziland.

Rond 10 uur rijden we richting Komatiepoort. In eerste instantie naar de Vodacomwinkel voor data krediet. Ditmaal lukt het wel. We zijn danig tevreden met de service en we verzoeken om een foto van de verkoopster… Maar het meisje twijfelt.

Het verkoopstertje is niet zo happy om op de foto te komen.

Onze dames gaan intussen naar de Spar om wat huishoudelijke inkopen te doen. Immers, morgen komen de vrienden uit België eraan. Wij willen ze toch met de nodige egards ontvangen. En de mannen gaan naar de drankwinkel een flesje Campari kopen en enkele flessen wijn. Waaronder zeker “Fat Bastard”; het zijn immers de Grimaud Bastards die morgen op bezoek komen.

Fat Bastard om de Grimaud Bastards te verwelkomen.

Intussen heeft Paul ook nog een toevallige ontmoeting met de gerante van een immobiliënkantoor. Hij moet indertijd nog een transactie gedaan hebben met deze dame.

Lunchen doen we thuis, en we houden het eenvoudig. Broodje met Swanworstje en een tasje soep.Deze namiddag blijven we rustig thuis. Ikzelf probeer een beetje de achterstand op mijn blog goed te maken. Paul is druk in de weer met het waterzuiveeen en stofzuigen van het zwembad.

Het zwembad moet er onberispelijk uit zien tegen de komst van het bezoek.

Het ophangen van de was behoort ook tot één van Paul’s taken.

Tegen 17 uur haalt Paul een frigobox boven en vult die op met een fles bubbelwijn, een viertal glaasjes, en enkele zakjes nootjes en koekjes. We gaan een rit maken langs de oever van de Crocodile River, de natuurlijke grens tussen ons Marloth Park en het Kruger Park.

Een olifant in de Crocodile River.

Om de haverklap houden we halt om kleine en/of grote dieren te spotten. En we krijgen er heel wat te zien. Van de kudu tot de impala, van de struisvogel tot het wrattenzwijn. Prachtig schouwspel bij deze mooie ondergaande zon.

Moeder kudu met zoonlief.

Moeder struisvogel met dochterlief…

Dat wrattenzwijn ziet er wel niet zo appetijtig uit.

Op een open plek aan de rivier parkeert Paul zijn Hummer en komt de frigobox boven. Zalig apéritiefje midden in de natuur.

Apéro in de bush.

Glaasje bubbles en een nootje… meer moet dat niet zijn.

Wijntje nippen bij zonsondergang aan de rand van de Crocodile River. Geef toe; er zijn slechtere situaties dan dat…

Nadine geniet ook mee, terwijl Hilde vanavond fotografe van dienst is.

Iets verderop ligt Phumula Lodge, een hotel/restaurant. Hier eten we een lekkere steak Madagascar. We reserveren er ook een tafel voor morgenavond, want hier willen we ook met onze Belgische vrienden komen dineren.

Paul en Nadine aan de deur van Phumula Lodge.

We plannen vandaag een tocht door Kruger Park. Dit wil zeggen; vroeg uit de veren. Om 6 uur in de morgen staan we reeds aan de entry van de Crocodile bridge. We zijn niet de enigen  om aan te schuiven; op onze hoogte in een andere rij maken we kennis met een busje “Golden Ladies” Geen gewone dames als je’t mij vraagt.

Dit zijn dan een paar van de “Golden Ladies”.

De formaliteiten verlopen probleemloos, en enkele minuten later staan we midden in één van de mooiste wildparken van Afrika, zoniet van de wereld.Reeds na een tiental minuten ontdekt Nadine onze eerste trofee; een cheetah. Je zou bijna denken dat het prachtige dier voor ons poseert. Iets verderop staan verscheidene auto’s stil. Daar moet dus zeker iets te zien zijn.

Inderdaad… daar liggen een zestal leeuwen tot bijna op de baan.

Zo dichtbij de koning der dieren waren we nog nooit…

Stuk voor stuk prachtexemplaren.

Nog iets verderop komt plotseling een olifant uit het niets de baan opgestapt…

Een tweede exemplaar is ook op ons aan het afkomen…

En nog een, en nog een… Zo kruisen er een vijftal onze weg. En dit op enkele meters van onze wagen. Adembenemend mooi…

Twee gnou’s.

Intussen is het bijna 9 uur geworden en we bereiken het bushrestaurant Lawer Sabie. Hier kunnen we ontbijten. We zijn immers reeds een drietal uur onderweg en de maagjes laten stilaan van zich horen. Dienster Bomakele schotelt ons een heerlijk ontbijt voor. Met alles erop en eraan. En of het smaakt…  We worden op een gegeven moment onderbroken door een soort Jezus Christus figuur die komt informeren of we Westvlamingen zijn. Hijzelf, Maarten Ketels is afkomstig van Lendelede, maar werkt sinds enkele jaren voor een bedrijf in Amerika. Zijn vriendin, de Engelse Kimberly Marren leerde hij ook in de States kennen. Wanneer hij verneemt dat wij in Waregem wonen weet hij te vertellen dat hij in die mooie stad een tante heeft. In vogelvlucht op minder dan 100 meter van onze voordeur. Voilà se… de wereld is weeral een beetje verkleind.

Maarten en Kimberly… leuk koppeltje.

Voor we terug het bush intrekken willen de dames nog even door de shop slenteren. Postkaartjes (met frankeerzegels), een busje antimuggenspray en een plan van Krugerpark.

Postkaartjes kiezen…

Kleinzoon Julien is nu al te groot voor een knuffeldier… Of net niet?

Omdat de kassierster van de shop Caroline noemt wil ik er wel een foto van. Als ik erbij vertel dat onze dochter ook Caroline noemt gaat de juffrouw direct akkoord om even te poseren.

En nu terug het Krugerpark binnen. Binnen de kortste keren wordt ons het vervolg van National Geographic voorgeschoteld. Te beginnen met een baviaan op de takken van een dode boom.

Een giraffe van zeer dichtbij mag er ook nog altijd bij.

We zouden wel over twee paar ogen moeten beschikken. Fototoestellen, I-Pads en I-Phones klikken erop los dat het een plezier is. Paul beweert dat hij altijd de meeste dieren spot als hij met de “Vosjes” op toer is.

Een Afrikaanse ooievaar.

Een prachtexemplaar van een neushoorn ontbrak ook nog aan het lijstje.

En wat dacht je van deze prachtige ijsvogel…

We gaan danig op in het schouwspel en het draait reeds rond 15 uur als we aan lunchen denken. We rijden een paar kilometer het park uit naar Malelane. In Hamiltons restaurant laten we ons lekker verwennen.

Lekker nagenieten van alles wat we meegemaakt hebben.

Daarna trekken we opnieuw het park in, want we krijgen nog altijd niet genoeg van deze wondere dierenwereld.

Het spektakel blijft duren. Hier een mooie blauwe reiger.

Een dikke krokodil komt ook nog even groeten langs de oever van haar rivier, de “Crocodile River”.

De pret vermindert ietsje als Paul plots bemerkt dat de benzinewijzer reeds een stuk in “reserve” staat. Het worden lange twintig minuten vooraleer we met ingehouden adem uiteindelijk een pompstation bereiken. Oef…of is het Poef!

Ook nog even de uitgangsformaliteiten van Krugerpark.

Na de doorstane emoties rijden we in het schemerdonker huiswaarts en genieten  we ten huize “Sutterkes” nog een paar uurtjes na van onze mooie voorbije dag.

 

Reeds om 7 uur in de morgen is Paul al druk in de weer met het ontbijt. Een heerlijke fruitsalade, verse yoghurt en bereiding van eitjes naar ieders smaak. Als we de hoeveelheid peper en zout bemerken die Paul op zijn eitjes kipt dan zitten we toch wel efkes aan onze stoel genageld.

Paul’s omelet bereiding. Met de nodige specerijen.

Deze voormiddag hebben Paul en Nadine afspraak met een Hollands koppel in verband met de aanleg van een zwembad. Wij blijven rustig ter plaatse en kunnen ons meer dan onledig houden met het spotten van dieren op het domein.

Er loopt zelfs een wrattenzwijntje door onze tuin.

We krijgen van alles te zien. Ik wil ook een beetje bloggen, doch ineens loopt alles vast. Na veel zoeken krijg ik het bericht dat mijn data krediet opgebruikt is. Bijna niet te geloven; ik heb eergisteren voor 300 ZAR bijgetankt (ongeveer 20 €) Ze profiteren er hier ook nog geen klein beetje van. Hier in de omtrek is nergens data krediet te verkrijgen. Maar geluk bij een ongeluk; deze namiddag rijden we naar Komatiepoort om inkopen te doen, en daar is er een Vodacom shop.Er lopen waarachtig ook gnoe’s op ons domein.

Rond de middag zijn de Sutterkes terug, en de Hollandse vrienden springen ook nog binnen om hier het zwembad eens te bekijken. Peter en Carola, een symphatiek koppel. Rond 15u30 vertrekken we naar Komatiepoort, want het is zaterdag, en het zou kunnen dat de Vodacomshop om 16 uur sluit.En wat dacht je; de voordeur op slot en een vermelding dat ze op zaterdag om 13u30 sluiten. Wachten tot maandagmorgen 9 uur is de boodschap, en twee dagen zonder internet. Moet ook kunnen hé!

Omdat we hier nu toch zijn stellen de Sutterkes voor om ietsjes te gaan verorberen in het restaurant van de Kambako golfclub van Komatiepoort. Het is nog zeer vroeg voor het avonddinner, maar omdat we deze middag niets achter de kiezen hadden is het voor ons absoluut niet te vroeg.

Op de court van de golfclub zien we her en der diertjes lopen. Hopelijk berokkenen ze niet te veel schade aan die mooie grasvelden.

Zelfs mooie bosduifjes op de afsluiting.

Op het mooie terras laten we ons kingklip, chiken tower of steak serveren door Johan. En of het smaakt!

Eenmaal terug thuis hebben we nog een lange babbel en bekijken we samen een paar filmpjes van ondergetekende. Filmpjes over… AFRIKA. Hoe kan het ook anders?

Inderdaad, vanmorgen is het uur van afscheid in Falcon Crest aangebroken. Onze housekeeper Lena komt voor de laatste maal ons huis opfrissen. Voor de volgende bewoners.

Lena komt voor de laatste maal ons huisje opfrissen. Dank je Lena; jij waart een zeer zorgzame huishoudster.

Om 9u30 staan we gepakt en gezakt aan de receptie. Net zoals in de vorige dagen worden we hartelijk ontvangen door Bonita en Nicky. We wisselen onze wederzijdse mail- en website/blog adressen uit. Het kan niet anders of hier hoeft ook nog een afscheidsfoto bij.

We beleefden hier inderdaad een mooie week. Met onze beste dank aan Bonita, aan Nicky en uiteraard ook aan Herman.

En nu maar vlug de baan op naar gans andere oorden. Naar onze vrienden Paul en Nadine De Sutter in Marloth Park. We tanken ons Vivootje vol voor de lange rit. De pompist informeert naar de herkomst van de builen in onze wagen. Als we hem vertellen dat we werden aangereden door een dubbele oplegger van Ni Da krijgt de man warempel de tranenij zijn ogen, en begint hij stamelend aan een intriest verhaal. Op 3 januari, enkele weken geleden dus, was hij op 200 meter hiervandaan getuige hoe eenzelfde dubbele truck, eveneens van de firma Ni Da bij een inhaalmaneuver frontaal inreed op een personenwagen met vijf inzittenden. Alle vijf kwamen ze ter plaatse om het leven. Onze arme pompist staat te trillen op zijn benen als hij het verhaal doet. Al bij al zijn wij er dus nog goed van af gekomen. Wij verlaten het pompstation, we rijden de baan op, en 500 meter verder ligt een vrachtwagen omgekanteld en dwars over de weg.

Een vrachtwagen ligt dwars over de weg.

Brokstukken alom, en een verhakkelde en rokende personenwagen staat voor die camion, terwijl een wrak van een andere personenwagen aan de overzijde van de camion staat.

Een rokende verhakkelde personenwagen voor de gekantelde camion.

Het wrak van een tweede personenwagen. Blijkbaar is hier iemand de eerste zorgen aan het slachtoffer/de slachtoffers aan het toedienen.

Ons eigen accident was een peulschil bij het verhaal van de pompist en bij het gruwelijk schouwspel dat zich hier afspeelt. Maar het stemt in ieder geval tot nadenken. De volgende twintig minuten kruisen ons zeker zes à zeven politiewagens en ambulances met loeiende sirenes. Allemaal in de richting van het ongeval. In het vervolg van onze rit valt het ons des te meer op welke grote aantallen van die trucks hier over deze dodenweg vliegen. Door de doorstane emoties hebben we geen behoefte om hier of daar een stopje in te lassen. Mede hierdoor bereiken we reeds rond 13 uur de ingang van Marloth Park. En omdat we maar rond 15 uur zijn afgesproken met de Sutterkes gaan we eerst op zoek naar een eettentje. Binnen de kortste keren herkent Hilde een etablissement “River view” en herinnert ze zich dat we hier twee jaar geleden enkele malen geweest zijn. Het verbruikersterras ligt in de hoogte en geeft uitzicht op de crocodile river. En bij het nuttigen van een glaasje Chardonnay krijgen we hier reeds onze eerste Afrikaanse dieren voorgeschoteld.

Twee nijlpaarden waden door de Crocodile River.

Deze hippo is precies nog niet uitgeslapen…

Vanop het terras genieten we van het unieke schouwspel op de rivier. Maar ook van de overheerlijke pizza. Gastvrouw Elaine vertelt ons dat ze vanaf morgen voor tien dagen in verlof zijn. Jammer, want hier hadden we nog wel eens willen komen in de volgende dagen. Waarop wij haar een voorstel doen; wij komen vanavond terug (met Paul en Nadine) en na de lunch moet Elaine vertellen dat alles gratis is omdat ze morgen sluiten. Intussen zal ik wel stiekem de rekening komen betalen in de keuken. Afspraak geregeld dus…

We hebben nu maar tien minuutjes te rijden tot Villa Sutterke in de Kudu street nummer 154. Om de haverklap houden we halt voor zebra’s, kudu’s, struisvogels en/of impala’s die zowel op of langs de wegen van Marloth Park slenteren of grazen.

Om 15 uur maken we onze opwachting aan de prachtige villa van Paul en Nadine De Sutter. Ze zijn zeker thuis want Paul’s Hummer staat te blinken voor de deur. We hebben zelfs de kans niet van aan te bellen; de Sutterkes staan reeds in het deurgat. Hartelijke begroeting, en we starten met de bezichtiging van de villa. Want in deze villa waren wij nog niet.

Prachtig binnen interieur…

…en de buitenkant valt ook niet te versmaden.

De ganse namiddag vertoeven we rond het zwembad en vergasten Paul en Nadine ons op koffie, koekjes en snoepjes. En op lange verhalen. Met onze vertellingen er bovenop wordt het bijna vooravond zonder het te beseffen.

 

Intussen krijgen we in de reuzengrote bushtuin regelmatig bezoek van kleine en grote dieren. Van de gestreepte muishond tot jawel… de giraffe.

Zelfs een giraffe aan de rand van ons bush.

Voor het dinner van vanavond heeft Nadine een drietal voorstellen. Wat hebben wij geluk… ze vernoemt eveneens River View, het restaurant van deze middag. We stemmen in met dit restaurant en vertellen uiteraard niet dat we daar deze middag reeds waren.

We vertoeven hier in een toffe ambiance. De lamskoteletjes, de steak filet en de prawns/calamares mogen er best wezen en de Sauvignon blanc natuurlijk ook. Het leukste wordt dan nog de afrekening; wij hoeven niet te betalen…

Nadine en Paul schateren het uit als we hen de ware toedracht van de gratis maaltijd vertellen. Voorwaar; een geslaagde avond.

Voor vandaag hebben we een uitstap naar de Sudwala Caves gepland. Deze grotten zijn een populaire bestemming voor bezoekers uit de hele wereld. Een topper voor toeristen in de streek van Nelspruit. De grotten staan bekend als de oudste ter wereld. Ze zouden meer dan 240 miljoen jaar oud zijn.

Op het parkeerterrein van de grotten worden we aangetoond door een vriendelijke parkwachter Dada waar we kunnen parkeren. Normaal loopt de toegangsweg over een trappenpad met een honderdtal treden, maar Dada wijst ons een veel eenvoudiger toegangsweg. Dit verdient alvast een Belgisch rennerspetje. Vanaf nu maakt Dada publiciteit voor Topsport Vlaanderen. Vriend Noël Demeulenaere zal content zijn!

We werden gebriefd dat we geen atleet, geen deskundige en zelfs geen expert speleoloog moeten zijn om de Sudwala Caves te bezoeken. Al wat we nodig hebben is een goed paar schoenen en een stel flinke benen. En ook niet bang zijn van vleermuizen.

Samen met een twaalftal andere toeristen krijgen we een gids toebedeeld. Joe zal ons een uurtje rondleiden en gidsen door deze geweldige fossielen van collenia, de eerste zuurstof producerende planten op aarde.

Indrukwekkende fossielen.

Soms gebukt, soms rechtopstaand vertelt Joe over het ontstaan van deze rotsvormingen. Door de tijden heen hebben verschillende van die fossielvormingen namen gekregen naar de gelijkenis van hun vorm. Hierboven de paardenkop.

Joe presenteert zelfs om met onze iPhone een foto te nemen; een klein souvenir aan de Soudwala Caves.

Hilde verdient een foto bij de wenende Madonna. Hilde is gemakkelijk herkenbaar, maar om in de fossiel een Madonna te herkennen is wel een beetje goede wil en verbeelding nodig.

Het claustrofobisch gevoel verdwijnt snel als we in de zogenaamde concertzaal komen. Een rotsencomplex van 70 meter diameter en een hoogte van 37 meter. Dit amfitheater kan 500 zitplaatsen bevatten, en vele grote artiesten hebben hier een deel van hun kunnen ten gehore gebracht in deze sublieme akoestische ruimte. Van de Russische zanger Ivan Rebroff tot Chris Kameleon en het prestigieuze Drakensberger knapenkoor. Als Joe een vrijwilliger vraagt om een kleine demo van zijn zangtalent in deze ruimte te demonstreren voel ik mij direct geroepen. Hilde kan mij echter vlug tot andere gedachten brengen.

Dit met kleurlichten versierde deel van de grotten heeft men de jacousie genoemd.

Het bezoek aan de grotten is voorbijgevlogen, en voor we het beseffen zijn we al op terugweg naar onze Falcon. Hilde gaat voor de laatste maal een beetje genieten van het zwembad, en tegen 18 uur trekken we voor de laatste keer naar  Old Joe. Op het terras met paradijselijk uitzicht genieten we van een apérootje en kan ik intussen nog een beetje verder bloggen.

Er zijn slechtere omgevingen om aan een blog te werken.

Onze gastheren Tom en Maria zijn nog niet gestart met de avondshift en genieten ook nog even van het avondzonnetje. Dit terwijl hun kater de permanentie verzekert op hun bureel.

Poessie doet de permanentie.

Wij zijn geen vegetariërs  en hebben ook niet de ambitie dit ooit te worden. Maar toch zijn we weeral geïmponeerd door wat we hier worden voorgeschoteld. De presentatie en de frisheid van de gerechtjes zijn uiterst verzorgd. Het is de derde maal dat wij hier dineren, en het blijft een unieke eetervaring.

Een unieke eetervaring…

Tussen deze vegetarische hoogstandjes door maken we (toevallig) nader kennis met twee Duitse dames aan het tafeltje naast het onze. We hebben een gezellige babbel en we wisselen enkele Afrikaanse ervaringen uit.

Een onderonsje met twee Frankfurter dames.

Voor we er erg in hebben is het weeral 22u30. Tijd dus om afscheid te nemen van Old Joe en zijn lieve uitbaters.