Om 8u30 continentaal ontbijt bij onze gastvrouw Maria. Een uurtje later vertrekken we richting Panoramaroute. We dachten de weg te vinden zonder GPS, maar daar moeten we al vlug van afstappen. Uiteindelijk bereiken we toch het eerste hoogtepunt; The Pineapple. Inderdaad, deze rots ziet er uit al seen ananas. We moeten een tamelijk lange wandeling maken om de rots op haar mooist te kunnen zien.
Guy is één en al bewondering voor de Pineapple.
De wonderen van de natuur…
Van hieruit gaat het naar “Gods Window”.
Dit is uiteraard God’s venster niet maar de venster van de parkwachtster.
We belanden in een dichte vegetatie met veel varens. Regelmatig hangt hier een dichte mist, en dan kan je het zicht op de venster van God wel vergeten. Maar vandaag hebben we geluk, het is een heldere dag waardoor we wel 50 kilometer ver kunnen kijken.
We krijgen zicht op oneindig…
Er moeten regelmatig een stel trappen genomen worden, maar de schitterende uitzichten op de Sabie rivier en de omliggende bergen compenseren ruimschoots de inspanningen.
De inspanningen worden beloond met schitterende uitzichten.
Fotograferen en filmen dat het een lieve lust is.
Dominique trotseert stenen en rotsen om het mooiste plekje te vinden.
We botsen hier op een koppel jonge mensen uit het Aalsterse. Beiden werken ze bij de Federale Belastingen in Brussel. Ze hebben er danig veel overuren opzitten zodat zee en paar weken recup in Zuid-Afrika verdiend hebben.
Een nieuw hoogtepunt op onze uitstap is de Berlin Falls. Een mooie waterval van 45 meter hoog.
De Berlin Falls.
Aan de watermassa is het wel te zien dat het de laatste dagen (nachten) nogal wat regende.
Nog enkele kilometer verder komen we aan de Bourke’s Potholes. Op deze plaats is het zachter rotsgesteente uitgesleten door de sterke stroming van de rivieren. Door deze stroming zijn er diepe gaten (potholes) ontstaan. Onvoorstelbaar wat de natuur kan teweeg brengen.
Dit moet je gezien hebben om het te geloven. A-d-e-m-b-e-n-e-m-e-n-d mooi!
Hier en daar zijn overbruggingen gemaakt om uit een nog mooier standpunt de potholes te bewonderen.
Je weet hier niet waar eerst gekeken…
What’s in a name…
Intussen zijn onze magen al een beetje in opstand aan het komen. Bij de uitgang van de potholes is er een klein restaurantje met een moeilijke naam “Naro & Gonego”. We vleien on sneer op het terras en bestellen een sandwich met egg en bacon of met egg en kaas. Bij het verlaten van de tent hebben we nog een kort gesprek met de uitbater van een winkelstalletje. Hij vertelt mij dat hij vroeger een gekend voetballer was, maar ik denk dat hij eerder bokser zal geweest zijn.
Onze voetballer die eerder bokser zal geweest zijn.
Aan de stalletjes her en der is vanalles te koop.
De dames betonen enige interesse in de lange rij lopers en tafelkleden.
Tot ik als kenner ontdek dat deze Big Five in België geweven zijn.
Ondertussen smelt Guy aan een ander stalletje weg voor deze twee bronzen beeldjes. Een foto ervan genomen er vlugvlug opgestuurd naar zijn vrouwtje. Er komt direct een antwoordje binnen en de interesse zwakt zienderogen af.
Nu terug een korte rit naar de Drie Rondavels. Kijkend vanaf de uitzichtsplaatsen ziet u onder u een grote dam en aan de overkant drie ronde bergtoppen die op de ronde hutten lijken die u in dit deel van Afrika veelvuldig tegenkomt. Ook weer heel speciaal.
De “Drie Rondavels” hebben hun naam niet gestolen.
Op de terugweg naar Graskop beslissen we dat we nog tijd genoeg hebben om een ommetje te maken naar het leuke stadje van gisteren, Pilgrims Rest. We gaan eerst een koffietje drinken in dezelfde afspanning van gisteren, The house of Mamma van Wyk.
Koffie bij “Mamma van Wyk”
De uitbaatster van ons koffiehuis is Elna Guidry. Ze vertelt ons dat ze bezig is een boek te schrijven over het doen en laten van de vroegere goudzoekers, dit alles aangevuld met waargebeurde feiten en anekdotes. Het boek “GOLD FEVER” komt kortelings op de markt.
De Bastards met Elna Guidry.
Voor we terug naar Graskop rijden wil Luc persé ook nog eens de heuvel van het stadje oprijden om een kijkje te nemen op de oude begraafplaats “Cemetery Hill”
De oude begraafplaats waar veel gouddelvers liggen.
Hier zijn er veel graven waarvan niet bekend is wie er ligt. De gouddelvers kwamen uit allerlei landen van de wereld om hier hun geluk te beproeven. Naast de vele mijnongelukken stierven er ook veel mensen door ziektes als longonsteking, dysenterie, malaria, verdrinking en slangenbeten.
We arriveren terug in onze B&B om 17:30. Er rest ons nog juist de tijd voor een bezoekje aan de lokale weverij. Maar de wevers zijn reeds naar huis, en er is geen aktiviteit meer.
De weverij ligt stil, maar de producten van de weverij zijn nog te koop.
Zoals gisteren afgesproken gaan we tegen 19 uur naar The Glass House. Zij beweren de beste steak in town te serveren. En bovendien hebben ze een zeer sympathieke patron.
En de patron… inderdaad, gene gewonen!
We bestellen bij Kliefie, onze serveuse, achtereenvolgens spaghetti bolongnese, lambshank en beaf curry. Het smaakt allemaal om ter best. Iedereen geniet met volle teugen. Zodanig zelfs dat Guy ons weer , ik herhaal WEER, een Irish als afsluiter wil opdringen. Het valt inderdaad goed op dat zijn echtgenote Liliane er niet bij is. Zij zou onmiddellijk gezegd hebben; … allee zoet, da godde tog ni doeng zeker. Maar spijtig genoeg is Liliane er niet bij. Zijn eenzaamheid en verdriet tracht Guy dan maar te compenseren met excessen. Ondertussen trekt hij wel onschuldigen mee de dieperik binnen. Alé… santé!
Enfin, we geraken uiteindelijk heelhuids terug “thuis” En om 22 u de lichten uit.