De hevige wind van gisteren en vannacht is gelukkig gaan liggen, en er piept al een waterzonnetje aan de horizon.
Om 8 uur in de morgen wagen we ons al aan een fotosessie.
Het ontbijt verloopt vlotter dan het dinner van gisterenavond. Muesli met youghourt en fruit, toastjes wit of bruin, een roereitje met spek, fruitsap, thee of koffie. Meer moet dat niet zijn. Aan het receptiekantoortje staat onze Hyundai te blinken als een spiegel. De onderhoudsmannen hebben hem volledig gewassen. De kamermeisjes lopen op en af met beddegoed en handdoeken voor het onderhoud van de kamers.
Leuke kamermeisjes…
Als de dames mijn interesse in hun job bemerken krijg ik binnen de kortste keren een snelcursus “kamerjongen” aangeboden. En een formulier om mijn kandidatuur in te vullen.
Kamerjongen… zie ik wel zitten.
Intussen is Incontinentia klaargekomen (?) met onze afrekening. Alles klopt al seen bus. Terloops geeft de dame on snog mee dat we haar naam verkeerd begrepen hebben; het is wel degelijk Inocentia. Waarvan akte.
We passeren het centrum van het stadje Hazyview, en daar hoort wel een stopje bij. Trouwens, hier is een winkel waar ze de beste Afrikaanse schoenen verkopen. Tsonga is de naam. En ook ditmaal is het niet anders; ik kan weeral een paar super comfortabele sloeffers op de kop tikken. Naast de Callebout chocolade winkel (met een Belgische baas) is er een cafeteria met buitenterras. Hier zouden we wel een koffietje nippen.
Nu terug de baan op richting Pilgrims Rest, het oude goudzoekers stadje.
De geschiedenis van dit stadje draait allemaal rond een zekere Alec Patterson. Die vond hier rond 1870 enkele stukjes goud vond. Hij kon dit nieuws een tijd voor zich kunnen houden totdat hier nog iemand op zoek ging naar goud en ook vond. Het duurde toen niet lang meer of er waren meer kapers op de kust. Nadat het gebied in september 1873 officieel tot “Gold field” werd benoemd waren niet lang daarna meer dan 1.500 delvers aan het werk. Er leek geen eind aan het goud te komen waardoor er steeds meer huizen kwamen die de tenten vervingen. De opbrengsten van de mijnen werden na de jaren ’50 steeds minder en na bijna 100 jaar werd de mijn in 1972 gesloten.
Een spoorkarretje waarin het ruwe goud werd getransporteerd.
Intussen is Pilgrim’s Rest uitgeroepen tot Nationaal Monument. Deze erkenning heeft vele mensen er toe aangezet om de oude gebouwen op te kopen, en waar nodig te restaureren.
We brengen een bezoekje aan de “Garage”. Een autowerkplaats met oude voertuigen. Dit is één van de vier musea van Pilgrim’s Rest. Voor de 4 musea samen moeten we een entry fee van 10 ZAR betalen. Is gelijk aan ongeveer 70 eurocent. Als we een kleine tip geven aan de conservator mogen we zelfs plaats nemen en een kleine fotosessie houden bij die oude wagens. Met plezier meegenomen.
De Bastards in een oude Sentinel…
Die Sentinel werkte volledig op stoom…
Luc krijgt er maar niet genoeg van.
Een superleuke oldtimer moto staat er ook in de Garage.
In de vele winkeltjes kan je tnaar believen oeristische prularia en andere brieleco (Waregems voor brol) kopen. Maar we laten ons niet vangen. We maken de winkeliers dan toch nog gelukkig door overall een vijftal postkaarten te kopen. We bezoeken ook nog een soort fotomuseum. Daar ontdekken we een prachtige foto van gouddelvers uit de jaren 1900.
Had die poster niet zo duur geweest, hadden we hem zeker gekocht.
Nu is het tijd voor een pannekoek in “The Stables”. Hilde aapt mij voor één keer na, en ze bestelt ook een pannekoek met kaas. Ik vind hem lekker, maar zij kan hem met de beste wil niet naar binnen krijgen. Voor één keer, en omdat ze anders zo braaf is, mag ze een andere bestellen.
Volgens Hilde is deze pannekoek niet te pruimen.
De cappuccino daarentegen is zeer lekker. En omdat we in het goudzoekersstadje zijn liggen er heuse goudschilfertjes op de crème.
Cappuccino met goud…
Als we dan rond 16 uur het stadje verlaten geef ik een fooi aan de jongen die onze wagen in de gaten hield. Hij is niet tevreden met het bedrag van de tip. Komt de kerel mij wel de fooi teruggeven zeker. Uiteraard aanvaard ik ze terug; we zullen er wel eens iemand anders mee kunnen plezieren.
Om onze B&B in Graskop te bereiken heeft het ook nog wel wat voeten in de aarde. In de Louis Trichardt straat is geen enkele B&B te bespeuren. Uiteindelijk bellen we onze gastvrouw Maria op die ons vertelt dat er twee straten zijn met die naam. Tegen 17 uur bereiken we uiteindelijk toch “Le Gallerie”,ons onderkomen voor de twee volgende nachten. Maria is .een vriendelijke Madam. Ze geeft ons alle nodige instructies, en wijst ons de respectievelijke kamers. Ze weet ons ook te vertellen wat hier in de streek zoal te beleven valt. Nu volgen een paar uurtjes tijd om uit te blazen en de valiezen eens te herschikken. Rond 19u30 zijn we opgedirkt om naar Restaurant “The Glass House” te gaan; een aanrader van Maria. Maar het spel zit afgeladen vol, en alle argumenten die we aanbrengen dienen tot niets. De baas wil ons wel een plaatsje reserveren voor morgenavond. Dat is ook al iets…
Bij de Portugees “Canimambo” is het best gezellig.
We belanden een paar honderd meter verder in een Poertugees restaurant. Hier krijgen we met vier een overheerlijke steak geserveerd. En Luc kiest voor Scampis.
Luc en de scampis…
De scampis en de frietjes.
We zijn te voet, dus kan er wel een tweede flesje Chardonnay bij. Het gaat er gemoedelijk aan toe, maar een zeker moment raken we verstrikt in oeverloze discussie’s. Op elke vraag komt een verkeerd antwoord, waarop dan opnieuw een verkeerde vraag komt. De lachsalvo’s blijven de lucht niet uit… Een buitenstaander zou hier vlug begrijpen hoe wij aan de naam “Bastards” gekomen zijn. Spijts de supergezellige ambiande trekken we om kwart na tien toch stilaan naar onze bedstee bij Maria’s “ Gallerie”.