Voor vandaag hebben we een uitstap naar de Sudwala Caves gepland. Deze grotten zijn een populaire bestemming voor bezoekers uit de hele wereld. Een topper voor toeristen in de streek van Nelspruit. De grotten staan bekend als de oudste ter wereld. Ze zouden meer dan 240 miljoen jaar oud zijn.
Op het parkeerterrein van de grotten worden we aangetoond door een vriendelijke parkwachter Dada waar we kunnen parkeren. Normaal loopt de toegangsweg over een trappenpad met een honderdtal treden, maar Dada wijst ons een veel eenvoudiger toegangsweg. Dit verdient alvast een Belgisch rennerspetje. Vanaf nu maakt Dada publiciteit voor Topsport Vlaanderen. Vriend Noël Demeulenaere zal content zijn!
We werden gebriefd dat we geen atleet, geen deskundige en zelfs geen expert speleoloog moeten zijn om de Sudwala Caves te bezoeken. Al wat we nodig hebben is een goed paar schoenen en een stel flinke benen. En ook niet bang zijn van vleermuizen.
Samen met een twaalftal andere toeristen krijgen we een gids toebedeeld. Joe zal ons een uurtje rondleiden en gidsen door deze geweldige fossielen van collenia, de eerste zuurstof producerende planten op aarde.
Soms gebukt, soms rechtopstaand vertelt Joe over het ontstaan van deze rotsvormingen. Door de tijden heen hebben verschillende van die fossielvormingen namen gekregen naar de gelijkenis van hun vorm. Hierboven de paardenkop.
Joe presenteert zelfs om met onze iPhone een foto te nemen; een klein souvenir aan de Soudwala Caves.
Hilde verdient een foto bij de wenende Madonna. Hilde is gemakkelijk herkenbaar, maar om in de fossiel een Madonna te herkennen is wel een beetje goede wil en verbeelding nodig.
Het claustrofobisch gevoel verdwijnt snel als we in de zogenaamde concertzaal komen. Een rotsencomplex van 70 meter diameter en een hoogte van 37 meter. Dit amfitheater kan 500 zitplaatsen bevatten, en vele grote artiesten hebben hier een deel van hun kunnen ten gehore gebracht in deze sublieme akoestische ruimte. Van de Russische zanger Ivan Rebroff tot Chris Kameleon en het prestigieuze Drakensberger knapenkoor. Als Joe een vrijwilliger vraagt om een kleine demo van zijn zangtalent in deze ruimte te demonstreren voel ik mij direct geroepen. Hilde kan mij echter vlug tot andere gedachten brengen.
Dit met kleurlichten versierde deel van de grotten heeft men de jacousie genoemd.
Het bezoek aan de grotten is voorbijgevlogen, en voor we het beseffen zijn we al op terugweg naar onze Falcon. Hilde gaat voor de laatste maal een beetje genieten van het zwembad, en tegen 18 uur trekken we voor de laatste keer naar Old Joe. Op het terras met paradijselijk uitzicht genieten we van een apérootje en kan ik intussen nog een beetje verder bloggen.
Er zijn slechtere omgevingen om aan een blog te werken.
Onze gastheren Tom en Maria zijn nog niet gestart met de avondshift en genieten ook nog even van het avondzonnetje. Dit terwijl hun kater de permanentie verzekert op hun bureel.
Wij zijn geen vegetariërs en hebben ook niet de ambitie dit ooit te worden. Maar toch zijn we weeral geïmponeerd door wat we hier worden voorgeschoteld. De presentatie en de frisheid van de gerechtjes zijn uiterst verzorgd. Het is de derde maal dat wij hier dineren, en het blijft een unieke eetervaring.
Tussen deze vegetarische hoogstandjes door maken we (toevallig) nader kennis met twee Duitse dames aan het tafeltje naast het onze. We hebben een gezellige babbel en we wisselen enkele Afrikaanse ervaringen uit.
Een onderonsje met twee Frankfurter dames.
Voor we er erg in hebben is het weeral 22u30. Tijd dus om afscheid te nemen van Old Joe en zijn lieve uitbaters.
We blijven jullie in het oog houden !!! vele grtj