Christina en Anne Marie.
Zoals naar gewoonte kunnen we weeral de vouchers afhalen bij de receptie. Anne Marieke heeft er nu een assistente bij; Christina. Ook nie mis… Van hieruit terug naar de overkant voor het ontbijt. Het weer ziet er iets minder uit. Bewolkt en zelfs een beetje mistig.
Laatste ontbijt tussen de horloges. Dat verdient een foto op de I-Pad.
Ook nog een foto met het grote schilderij van ons kamer als achtergrond.
Guy trekt de laatste maal de deur achter zich dicht.
Tegen 10 uur gepakt en gezakt. Laatste keer Annemarieken gezongen en weg zijn we. Richting Grabouw en de oceaan. In die streek ligt de grootste township van de Westkaap, Khayelitscha.
De township Khayelitscha.
Zover we kunnen zien niets dan huisjes in hout en golfplaten, ook wel shacks genoemd. Ze doen een beetje verdrietig aan en staan in schril contrast met de prachtige steden en dorpen die Zuid-Afrika rijk is. Hier wonen ongeveer 400.000 mensen. De werkloosheid wordt geschat op 70%. We hebben vandaag geen tijd om de township te bezoeken, maar binnen een paar weken moet dit wel nog eens lukken.
Onze eerste echte stop maken we in het badplaatsje met de toepasselijke naam; Strand. Hier maken we halt bij “De Brasserie” van Joep van Almenkerk.
“De Brasserie” van Joep van Almenkerk.
Joep is een gekend wijnbouwer in de streek. Enkele jaren geleden liet hij de wijnzaak over aan zijn zoon, en hij baat nu “De Brasserie” uit. En in zijn vorig leven was Joep de baas van de “Ritz” in… Nieuwpoort – België. Een bewogen leven kan je wel stellen. Joep is niet aanwezig,maar zijn personeel des te meer. En zijn koffietje smaakt lekker.
De staff van de “Brasserie”.
Iets verderop en nog altijd langs de kust bereiken we Saint-James, het strandplaatsje met de gekleurde badkabientjes.
Deze strandkarretjes kan men op elke toeristische folder van Zuid-Afrika terugvinden. Schoon van ver, maar… bij nader toezicht, ver van schoon. Van dichterbij bekeken zijn ze inderdaad dringend aan enkele laagjes verf toe.
Hier en daar is de verf aan het afschilferen en de planken aan het verrotten.
Aan de rand van de strandmuur staan drie Moslim schooljuffers hun kindjes op te stellen om ze terug naar school te voeren. Allemaal mooi in een dubbele rij.
Met drie klasjes kwamen ze een paar uurtjes ravotten op het strand.
Allemaal mooi in de rij.
Allemaal goed beschermd tegen de zon.
Er worden twee VW camionettes voorgereden. In elk van die busjes perst men nu tussen de dertig en veertig kinderen. Daar waar ze normaal plaats bieden voor acht personen. Stel je voor…
Allez, duwen maar… er kunnen er nog een tiental bij.
Iets verderop ligt Kalkbay. Hier stoppen we voor een tussendoortje in restaurant Bootlegger.
Straatventer in Kalk Bay.
Nog een leuk straattafereeltje.
Twee pizzas margherita (te delen met vier) en voor Luc een ceasar salad. Spijts de gedeelde Pizza blijven er nog een viertal stukjes over. Cory, onze garcon heeft niet alleen een meisjesnaam, maar ook een slaphangend zwevend handje – als je begrijpt wat ik bedoel…Maar anders is er niets op aan te merken. Hij is Brit, woont al lang in Zuid-Afrika en hij weet ons op een lieve manier te bedienen. Net op het punt dat we willen vertrekken krijgt Luc een oproep uit Engeland. Kleinzoon Olivier studeert in Londen. Hij heeft zopas het resultaat gekregen van zijn examen, en hij is geslaagd. Proficiat Oli! Dominique en Luc supercontent, en wij natuurlijk ook.
Strandtafereeltje.
Na de lunch hebben we nog even tijd voor eeh halte aan het aanpalende haventje. Een visser is juist bezig met het kuisen van zijn vangst. We fotograferen en filmen er op los.
De vis wordt hier versneden
Een blinde zeehond krijgt de afval toebedeeld. Maar er zijn nog kapers op de kust. Vier grote volwassen zeehonden komen aangegleden van achter onze rug.
Die heb ik nu wel mooi in beeld…
Een bootjongen komt ons verwittigen om maar op te passen, want die beesten kunnen om de minste reden agressief worden. Al bij al brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf, en hebben we een pak mooie foto- en filmbeelden gemaakt.
Intussen kwam er ook een folkloristisch gezelschap aangemeerd. Als ik aan één van die mannen navraag doe of ze misschien van Mali afkomstig zijn beweren ze rasechte Zuidafrikanen te zijn. Moeilijk aan te nemen, maar het doet er niet toe.
In no time zit Hilde al bij één van die madammen…
… en daarna is het aan mijn beurt.
Bij de cel waar de vis versneden wordt is er intussen een plaatselijke schone een show aan het opvoeren met één van de zeehonden. Wij hebben er het raden naar wat zij vastklemt in haar linkerhand… en we weten het nog altijd niet. Lezers van onze blog kunnen ten alle tijde met een antwoord reageren.
Van hieruit rijden we nu over Noordhoek naar onze eindbestemming Hout Bay. Maar hiervoor moeten we wel over Chapman’s Peak. Met zijn slingerende wegen en waanzinnige uitzichten is Chapman’s Peak niet alleen een toeristische trekpleister, maar ook een populaire fotografie- en filmlocatie. De negen kilometer lange tolweg telt 114 bochten en verrast elk moment met een adembenemend landschap.
Onze self catering SNOOZE ligt helemaal op het hoogste punt van Hout Bay waardoor we een prachtig zicht op de baai krijgen. Marcus, de Duitse eigenaar kennen Hilde en ikzelf van vorig jaar. Onze drie vrienden zal hij ook wel vlug kennen. Degelijke en grote moderne kamers met een zithoekje, moderne keuken, bad/douche en apart toilet. Echt mooi. En eindelijk eens een goed werkend internet.
De kamers van Snooze; niets op aan te merken.
We nemen een paar uurtjes de tijd om ons te installeren en ons mailverkeer wat bij te werken. Om 19 uur rijden we richting haven op zoek naar een restaurant.
Hout Bay bij zonsondergang.
Eén van de gekende stekken is Mariner’s Wharf. Luc gaat checken of er plaats is en we hebben geluk… we mogen ineens aanschuiven.
Luc wuift al dat er plaats is.
Onze garcon, Edmore, wijst ons een tafel aan. De kelners zijn hier gekleed als matrozen. Ik vraag om een portretje van hem te maken, en hij stelt voor dat er nog iemand van de groep bij komt staan. Luc krijgt ook een matrozenpet op. Beiden salueren als volleerde zeebonken voor de foto. We beloven om één van deze dagen de foto op Tripadvisor te plaatsen.
Kapitein Luc en matroos Edmore. Dit is er eentje voor TripAdvisor.
Mariner’s Warf is het meest gerenommeerde kreeftenhuis van de Westkaap. Dus riskeren we ons allemaal aan ofwel een ganse kreeft, ofwel aan drie kreeftenstaarten. Hierbij een Chardonnay “Buitenverwachting”. Meer moet dat niet zijn. We zullen weeral goed slapen…