Zoals gisterenavond gemeld worden we gewekt om 5u15 in de morgen. Dat is wel héél vroeg. In de receptie krijgen we een tasje koffie met koekjes en tegen 6 uur zitten we in de Jeep. Terwijl de twee andere Jeeps dan al vertrokken zijn is er nog steeds geen spoor van onze driver Ensulin te bespeuren.
Met een tiental minuutjes vertraging en zonder excuses komt hij er uiteindelijk toch aan. We zitten nogal vlug midden een olifantenfamilie en een kudu kruist ook ons pad.s
Een mooie familie olifanten…
Die kruist ons wel héél dichtbij…
en een eenzame kudu.
Daarna meer dan een uur niets meer. Op uitzondering van een vreemdsoortig insect op mijn mouw.
Een soort spin op mijn mouw.
Als Ensulin dan per radio wil informeren bij de andere drivers naar eventuele sporen ontdekt hij dat onze radio buiten werking is. Gelijk een wildebeest slingert hij nu door de aarde- en zandwegen tot hij pardoes met zijn linkervoorwiel in een diepe put terecht komt. Iedereen vliegt vooruit; Luc kwetst zijn beide scheenbenen, en ikzelf voel een verschot in mijn rug. (Gelukkig blijft er een paar dagen nadien niets meer van over). Onze Ensulin getroost zich zelfs de moeite niet om te informeren of iedereen OK is, en van excuses is er helemaal geen sprake. Integendeel; als een bezetene tracht hij uit die put vandaan te komen. Hetgeen hem uiteindelijk ook lukt. Intussen werkt zijn radio opnieuw (misschien van de schok) en krijgt hij bericht van de andere drivers dat er een neushoorn is gespot. Weeral in sneltempo crosst hij naar de plaats van het delict. En inderdaad vangen we plots een glimp van de neushoorn op tussen de struiken. Om een betere fotoshoot te krijgen wringt hij de Jeep door de struiken. Ligt daar wel een dikke boomstronk tussen die struiken. Hij wil over die boomstronk vlammen, maar rijdt zich parmantig vast. Resultaat; neushoorn weg en de Jeep staat met 3 wielen van de grond.
Poef !!! De boomstronk heft het volledig chassis naar omhoog.
De trekkabel waarmee de andere Jeep ons wil uittrekken vliegt binnen de kortste keren aan flarden.
Onmogelijk om nog los te geraken. De tussenkomst van de andere drivers die intussen zijn toegesneld brengt ook geen aarde aan de dijk.
Hoe geraakt die Jeep ooit nog van die stronk vandaan?…
Opkrikken kan misschien soelaas brengen. Maar ook dat mislukt.
Intussen beginnen wij aan ons tweede ontbijt.
Zelfbediening… voor elk wat wils.
De andere Jeeps zijn ook aan ontbijt toe…
Gelukkig is er nog plaats voor 5 personen in de Jeep van Jacobus. We mogen dus overstappen. We constateren alras dat Jacobus een veel ervarener driver is dan Ensulin. Tegen 9:00 rijden we de lodge binnen. Veel wild (buiten onszelf) hebben we spijtig genoeg niet meer gezien. Maar we hebben wel van de gezonde buitenlucht genoten.
Toch een zalige belevenis.
Nu volgt een douchske, efkens omkleden en om 09:30 voor de derde keer ontbijt (Om 5u30, om 8u gedurende de game drive en nu).
Derde ontbijt van de dag…
Al bij al hadden we toch een aangenaam verblijf in Gomo Gomo. Rond 11 u zetten we koers naar Pretoria, 450 km hier vandaan. Het rijdt vlot tot we weeral aan een potholes baan komen. Putten van wel 30 cm verspreid over de ganse baan. Moorderd ! En dit voor meer dan 45 km ! Al slalommend over de baan, oplettend voor de tegenliggende kamions. Eindelijk komen we terug op de normale baan, en nog wat verder op de autostrade. We denken dat we nu van alle problemen zijn verlost, maar dat is zonder de waard (lees “de weermaker”) gerekend. Plotseling komen we in een reuze opstopping terecht. Alle remmen toe. Misschien een accident ? Welnee, beste kijkers, de autostrade staat onder water vanwege de harde regen ! Oh ja, ik was vergeten te vertellen dat de regen er met bakken uitvalt.
Dus , tegen 5 per uur op één rijvlak door een rivier van zeker 40 cm diep. Sommige autos , die daar niet tegen kunnen, staan langs de kant met rokende openstaande motorkap.
Zie ze maar ploeteren in de zijbermen van de autoweg…
We geraken er uitendelijk zonder kleerscheuren (?!) vanaf. Ondertussen toch enkele stops voor koekskes en koffie. En op enkele kilometers van de eindstreep worden we nog tegengehouden door de politie voor overdreven snelheid : 141 waar 120 de maximum snelheid was! De fliek vraagt de papieren van onze chauffeur Luc, en begint met een ganse litanie in het Afrikaans. Als de man de ongelovige blik van Luc bemerkt valt zijn Rand dat we buitenlandse toeristen zijn. Hij schakelt over naar gebrekkig Engels en spreekt over een boete van 1250 Rand. Met smekende oogjes vraagt Luc of hij het tarief niet kan aanpassen naar een kleinere overtreding. Hij beweert dat we anders onze reis moeten onderbreken wegens gebrek aan voldoende fondsen. De man krijgt medelijden en vraagt hoe wij dit kunnen compenseren. Na wat pallaberen kunnen we hem overtuigen om de boete te laten vallen voor …jawel, 4 renners petjes. Er is wel één probleem. In feite mogen zijn compagnons dat niet zien. We stoppen de petjes dan maar in een bruine papieren afvalzak. Daarmee gaat de man akkoord en geloof het of niet… we mogen we doorrijden. Dit is Afrika.
Tegen 18 u rijden we onze bestemming WATERFALLS BOUTIQUE HOTEL in Pretoria binnen. Het giet nog altijd. We hebben geluk want er is juist een grote groep aangekomen, waardoor er kamers dienden geschwitched. Hierdoor krijgen wij een gratis upgrade. Eentje krijgt zelfs de Honnymoonsuite.
Een welkomstdrankje aan de receptie.
Wat zijn we blij dat we vanavond hier ter plaatse kunnen dineren. . Beef filet met patatjes en salade. Perfect. Vanavond sluiten we een verbond dat in het vervolg gedurende de maaltijden alle GSM’s afgegeven worden aan Dominique. Waarvan akte.
Tegen 22 uur zit iedereen in zijn dodo-suite.