Stipt om 8 u pikt Brian ons op om naar de vlieghaven te rijden. We hebben meer dan één uur speling ingerekend, want in dit druk verkeer en op een spitsuur weet je maar nooit. Gelukkig maar, want reeds na enkele kilometer zitten we in een in een opstopping; een ongeval op de linkerstrook. Een passagiersbusje ligt ondersteboven.
Brokken en scherven op de baan. Wat rijden die mannen toch onverantwoord ! Spijts een half uur vertraging zijn we toch nog ruimschoots op tijd voor onze vlucht naar George. Brian helpt ons de koffers lossen en wij nemen afscheid van onze aangename gids. Bovenop zijn fooi krijgt hij ook nog… jawel; een petje. Waarmee hij in de wolken is.
Brian is in de wolken met zijn petje. Salut beste vriend en tot misschien later nog eens.
Bij de incheck balie zitten we met een ander probleem. De weegschaal wijst op overgewicht. Guy had gereserveerd met maximum 23 kg per valies, maar Kulula airlines laat maar 20 kg toe. De enige manier om hieraan te verhelpen is alle overgewicht per valies overhevelen naar één valies. Die weegt dan wel véél te zwaar, maar dan moeten we maar op één valies overgewicht betalen. Een forfetaire fee van 300 ZAR. De inhoud ervan overladen van de ene naar de andere valies. Telkens terug op de weegschaal. Stel je de gezichten voor van de tientallen mensen in de rij achter ons. We komen er dus uiteindelijk van af met die ene boete. Later zou blijken dat Hilde er een gebroken e-book aan overhield; het beeldscherm werd verbrijzeld door het slecht stapelen – de hiel van een schoen duwde in het scherm. Al bij al kunnen we nu wel naar de gate. En voor de rest loopt alles van een leien dakje. Onderweg nog even een stop aan de Wimpie voor een paar milkshakes.
Voor Luc een milkshake chocolade…
Ooohhh… die milkshake vanille ziet er ook goed uit.
Guy opteert voor milkshake banaan.
Een kwartiertje later weergalmt de final call om aan te melden. Over de tarmacpiste mogen we vertrekken richting Boeing Kulula.
Op naar ons zitje in ’t vliegtuig.
We beleven een rustige voorspoedige vlucht. We zitten wel een beetje bekrompen qua afmetingen, maar voor een vlucht van twee uur is dat niet zo erg.
13u aankomst in George. Een klein beetje paniek als er twee van onze vijf valiezen (waaronder de valies met overgewicht) eindeloos lang op zich laten wachten. Uiteindelijk komen ze als allerlaatste toch aangespoeld.
Een beetje chaos als bij het ophalen van de valiezen.
13u30. We melden ons bij Autoverhuur First voor onze huurauto. De dame die de papieren moet regelen is niet van de snuggerste. De berekening van het restbedrag blijft maar aanslepen. Drie-viermaal moet ze herbeginnen. Dan probeert ze ons een fee voor 2de chauffeur te laten slikken, alhoewel het klaar en duidelijk op het kontrakt staat dat die inbegrepen is.
Die madam kent er niks van…
Dan probeert ze een drop-off fee aan te smeren, alhoewel die ook is inbegrepen. Tot vier maal toe print ze een kontrakt af, Ze wil het telkens laten aftekenen, maar er staat elke keer hetzelfde verkeerde getal op. Gelukkig is Guy zeer alert en op zijn hoede, want in België hebben ze hem verwittigd dat hij in George goed moest opletten bij de afhandeling van het huurcontract.
Hoe geraken we hier ooit uit? Ikzelf trek me wijselijk terug…
Na een oeverloze discussie verklaart de dame dat alleen de manager de getallen kan aanpassen. En, waar is de manager? Plots komt er een man uit het niets van achter de schermen. Hij maakt zich niet eens bekend. Discussies alom tussen die kerel en de dame. Uiteindelijk zet de kerel zich een vijftal minuten aan de computer. We hopen dat hij het spel zal rechttrekken. Nogmaals een nieuw contract ter ondertekening, en wat bemerken we…. weeral hetzelfde bedrag.
Nogmaals hetzelfde bedrag…
Nu komt hij met een uitleg op de proppen dat hij aan het contract niets kan veranderen omdat dit bedrag reeds van de Visa werd afgetrokken ! Hij belooft een opmerking te sturen naar de hoofdzetel, waardoor het bedrag zal gecorrigeerd worden. Hierop eisen Luc en Guy dat hij dit op papier zet. De man krabbelt inderdaad enkele regels op het contract.
Wij intussen maar afwachten hoe het achter ons zal aflopen.
Afwachten nu of dit alles zal uitkomen. In ieder geval is dit stof voor een serieus artikel op TripAdvisor. Niet te vergeten. Heel die rommel heeft meer een uur geduurd. Om erger te voorkomen had ikzelf mij al na een tiental minuten uit de discussie teruggetrokken En de dames bleven eveneens afzijdig. Nu nog de auto in ontvangst nemen. Een meisje van First gaat mee om de auto te inspecteren. Zij heeft een papier bij waarop alle(?) mankementen zijn vermeld.
Goed inspecteren is nu de boodschap.
Langs de buitenkant zitten er wel een tiental schrammetjes en/of blutsjes waarvan er maar een goeie helft vermeld is. Gelukkig laat Luc ook eens zijn lodder oog op de binnenkant van de auto vallen. Een gat van een verbrande sigaret. helemaal niet vermeld. De hendel om de achterste zetel te kippen helemaal beschadigd. En hiervan staat niets op het document. Jereinste bedrog !
Hoe ziet die zetelbekleding er uit?…
Inspecteren en corrigeren…
Uiteindelijk kunnen we vertrekken met 2 uur vertraging. Het wordt een rit van 110 km. Op 5 km van Plett stoppen we even aan een lokaal marktje, “Old Nick”. Een paar winkeltjes en een weverijtje.
Uiteraard heb ik veel belangstelling voor het weverijtje…
Waar is de tijd?…
In de bakkerij kunnen we nog juist voor het sluitingsuur een koffie met een appeltaartje bestellen.Nu is het tijd om door te rijden tot bij Sue, onze vriendin van Bitou River Lodge. Ze verwelkomt ons met een arm is een verband : teveel gemanipuleerd, en daardoor verwrongen spieren. Al bij al niet erg. Het verband is geen beletsel om ons allemaal drie zoenen en een zachte knuffel te geven.
Zalige locatie.
Uitpakken in de voor ons bekende kamers. Zoals altijd alles piccobello in orde. Sue heeft voor ons het restaurant Emily Moon gereserveerd. Een van de beste eetgelegenheden van Plettenberg, zonet het beste. Om 19 uur maken we daar onze opwachting. We zijn nog onze auto aan het afsluiten als daar eensklaps mijn Oostendse vriend Guy Taillieu en zijn echtgenote Martine op mijn schouder komen kloppen. Als dat geen verrassing is? (Guy Taillieu is de broer van Tony Taillieu). Hartelijke begroeting en we spreken af om na het souper een afterwijntje te nuttigen.Net zoals de vorige jaren is de kwaliteit terug van hoog niveau.
“Emily Moon”… Superieur niveau.
De baas komt eigenhandig de kaarsen aansteken aan onze tafel.
Kiezen is niet gemakkelijk…
Luc opteert voor vis in curry.
Hilde neemt lamskoteletjes (best choice), ikzelf een varkensshank, Dominique houdt het bij een voorschotel, Guy bestelt een filet steak, en Luc opteert voor vis in curry. Alles met een lekkere Chardonnay. Na het eten komen Guy en Martine aanschuiven aan onze tafel. We keuvelen nog wat na en degusteren van ons wederzijds traktaat. Luc en Guy raken aan de praat en ontdekken dat ze een gemeenschappelijke vriend hebben; een zekere Guy Deprez. De wereld is toch ongelofelijk klein.
Spiegelbeeld van Hilde
Afscheid om 21u30. Wij zeilen naar huis en sluiten af om 22u30.