Voor de laatste maal trekken we naar onze vertrouwde Allegria. Als naar gewoonte opteren Luc en ikzelf voor een Buon Giornio; een beker gevuld met youghurt, muesli en fruit. De anderen kiezen voor fruitsalade, croissants of toasten. Allemaal heel keurig opgediend. Dit is zeker een adresje om bij te houden voor de toekomst.
Madame Allegria met ons vijven.
Omdat het hier ons laatste ontbijt is verdient dit een afscheidsfoto. De eigenares, de serveuse en ook de barman die de lekkere koffie’s zet ontsnappen niet aan de pellicule.
De coffee-boy van Allegria.
Hierna moeten nog terug naar Snooze om de koffers op te halen. Snooze-baas Marcus komt ons het beste toewensen, en hij hoopt ons in de toekomst nog terug te mogen zien.We mogen maar vanaf 16 u inchecken in Franschhoek. Daarom maken we een paar ommetjes,onder andere langs het strand van Muizenberg. Hier bemerken we dat er vissers hun netten binnenhalen, en dat willen we wel eens van dichtbij zien.
De visserij gemeenschap schijnt een familiezaakjete zijn.
Luc heeft een gesprekje met de vader, de chef van het gezelschap.
De netten worden netjes opgevouwen voor de volgende vangst.
De kleinkinderen zijn ook van de partij.
Oma wil ook wel even op de foto.
De meeuwen maken plezier tussen al dat wier.
Er komt zelfs een zeehondje tot bijna op het strand.
Als we het strand terug afwandelen bemerken we het kreng van een aalscholver. Triestig tafereel.
Een kwartiertje later passeren we Cavalia, een prachtig wijndomein met aanhorend kunstateljee en restaurant.
“Cavalia”… combinatie van wijn, gastronomie en kunst.
We maken een halte in de hoop hier te kunnen lunchen. Maar dat lukt niet; deze middag is alles volzet.
Jammer dat er geen plaatsje voor ons overblijft. We hebben er nog meer spijt van als we de open keuken passeren.
De chef werkt aan fijne hapjes…
… en de hoofdgerechtjes zien er ook fantastisch uit.
We gaan maar efkes de galerij bezoeken. Hiervoor moeten we langs de wijndegustatie passeren. Ook al een superieur interieur.
Mooie lokatie om wijn te proeven.
Alle wegen leiden naar de grote kunstgalerij.
Die grote galerij is inderdaad indrukwekkend.
Op uitzondering van een eenzame Chinees lopen we hier gans alleen. De Bastards zijn echte kunstkenners; ze laten geen enkel detail aan hun lodder oog voorbijgaan. Eén van de vier exposerende kunstenaars maakt héél speciale werken; een combinatie van verroeste ijzerdraad met een grijs voorwerp. Dit laatste doet denken aan een grijze worst.
Een soort betonnen worst op een verroeste ijzerdraad… Is dit nu moderne, culinaire of kitsch-kunst?
Een ijzerdraad die als het ware uit de muur komt, En op die draad ligt een soort betonnen wordt. Op de achtergrond onze Chinees.
Luc wil dat ding (die worst) iets nader onderzoeken. Hoe kan die worst blijven hangen op een lange ijzerdraad die als het ware uit de muur komt. Dondert die stomme saucisse wel op de grond zeker… Gelukkig schenkt de Chinees niet veel aandacht aan ons gezelschap en bemerkt hij niets van wat gebeurd is. En we zien ook geen camera’s hangen. Vlug geprobeerd om de worst terug op die draad te krijgen. Het scheelt geen haar of daar keilt die stomme saucisse voor een tweede maal op de grond. Met zijn schoen schuift Luc dat vuil, vies ding dan maar rustig in de hoek. Er wordt in allerhaast een Bastard-beheerraad opgeroepen. De beslissing valt tamelijk snel… we kuisen hier zo vlug mogelijk onze schop af.
De Bastard werkgroep is aan het beraden.
In een vluggertje de galerij uit…
Ook de buitenkant van Cavalia straalt pure luxe uit.
We vervolgen nu maar onze weg. Enkele kilometer verder bemerken we een soort taveirne; Bueno Vista Social cafe. Hier hebben we meer geluk. Hilde en Luc nemen patatas bravas (gebakken patatjes met look), Guy en Dominique opteren voor een pannenkoek. Ik neem tacos met lam. Niemand is dol enthousiast van het opgevoerde, maar al bij al hebben we toch iets achter de kiezen.
Tegen 14 u gaan we terug de weg op, richting Franschhoek. Tot drie maal toe zitten we op een verkeerde weg. Zowel TomTom als Garmin laten ons in de steek. Uiteindelijk vinden we de richting Stellenbosch, en nu is het een fluitje van een cent. Een uurtje later arriveren we aan ons verblijf voor de drie volgende dagen. B&B Macaron. Wij kennen de keet, want we logeerden hier ook al in de voorbije jaren. Toen noemde het nog “Alchimist”. Enkele maanden geleden werd de zaak overgelaten. Naar het schijnt ook aan Belgen. Gelukkig is de manager Christoffel gebleven. Weleswaar bijgestaan door een vrouwelijke chef-manager. Op één uitzondering na krijgen we de beloofde kamers. Wegens de overname zijn ze allemaal nieuw gemeubeld. De vele schilderijen van Yves, de vorige eigenaar, werden eveneens van de muren verwijderd. Vlug de koffers uitladen. Guy, Dominique en Hilde geven een bundeltje wasgoed af bij de wasdames, Uit vroegere ervaring weten ze dat alles hier perfect gewassen en gestreken wordt. Alhoewel… sinds de overname wordt er alleen nog gewassen voor de klanten en niet meer gestreken. Gelukkig kan ik Christoffel overtuigen om voor ons een kleine uitzondering te maken.
De tuin is nog altijd even gezellig en mooi…
We spreken onder elkaar af om een paar uurtjes te relaxen, want het is nog altijd puffend warm; 34 graden. Er loopt hier ook een dame rond, en die schijnt de nieuwe chef-manager te zijn. De dame doet niet eens de moeite om zich voor te stellen, laat staan om ons een goeiedag te zeggen. Goed begonnen madame. Als het dan rond 18 uur toch een ietsie-pietsie afgekoeld is trekken we voorzichtig op stap voor een eerste verkenning. We kennen het stadje, maar toch is er wel één en ander veranderd. Er zijn een paar heel mooie galerijen bijgekomen.
Luc heeft een tafeltje besproken bij Allora, een Italiaans restaurant op een boogscheut van de kerk.
We zijn gelukkig dat het tafeltje in de geclimatiseerde binnenruimte van het restaurant gedekt staat, en niet op het buitenterras. En wat zal de chef ons vanavond serveren? Wij maken het hem zeer makkelijk, en bestellen alle vijf een ander gerecht. Foccaccio, liguini pesto, spaghetti bolognaise, lam en spaghetti marinara.
Een goed restaurant, een beetje luidruchtige klanten en een zalige serveuze; Thoemeka. Meer moet dat niet zijn.
Rond 22 u belanden we op ons kamer. Nog een uurtje internetten, een paar mislukte Face Times promoties met het thuisfront, een beetje bloggen en ‘t beddeke binnen. Tot morgen.