Ontbijt in de Golf Inn. Voor we terug het stadje intrekken trachten we nog een paar reservaties te versieren voor de komende dagen. Als we alleen op stap zijn blijven we graag onze vrijheid behouden qua locaties, en reserveren wij liever maar énkele dagen vooraf. Het lukt nogal vlug om een paar B&B’s vast te leggen en nu trekken we het stadje in. We starten bij de hoofdbrok namelijk het Bartolomeus Dias museum.
Mossel Bay heeft een hele geschiedenis vanwege Bartolomeus Dias. In het Bartolomeu Dias Museum Complex zijn diverse musea ondergebracht. In het maritiem museum staat een replica van het schip van Dias.
Een replica op ware grootte.
Tot in de kleinste details werd alles gereconstrueerd.
De Portugees Bartolomeus Diaz was een Portugese zeevaarder en tevens ontdekkingsreiziger. Hij bereidde de weg voor anderen om via de zuidpunt van Afrika door te varen naar India. Hij was in 1486 door Koning Joao II tot expeditieleider benoemd om via de zuidpunt van Afrika te proberen India te bereiken. Dat kostte hem heel wat moeite omdat hij, langs de kust van Afrika in zuidelijke richting varend, zowat continu de zuidoost passaat tegen had. Om die wind te omzeilen, voer hij op een gegeven moment wat naar het zuidwesten, kwam toen in een zware storm terecht zodat hij het richtingsgevoel kwijt was. Toen het weer rustig was, voer hij verder in zuidoostelijke richting en was, zonder het te beseffen, Kaap de Goede Hoop gepasseerd. Dat merkte hij omdat ten oosten van Afrika het zeewater veel warmer is door een warme zeestroom die daar voor de kust loopt. De bemanning van Diaz had er na een paar honderd kilometer verder varen, genoeg van en dus keerde men terug. In december 1488 was hij terug in Lissabon.
In het museum is alles is tot in de puntjes uitgewerkt. Op één klein detail na; hier is er eentje zijn broek verloren.
Alsof het allemaal echt is…
Uit de tijd dat de Portugezen hier aan land kwamen komt dan ook de naam Mosselbaai; de mosselen en oesters waren een goede afwisseling op het saaie dieet van de zeemannen. Een minder tot de verbeelding sprekende verklaring is dat Jacob Mossel, gouverneur van de Batavia hier aan land kwam en dat de plaats naar hem vernoemd is. Vanwege die enorme storm tijdens de eerste passage van de kaap noemde Diaz die de Stormkaap. Later heeft Koning Joao II die naam veranderd in Kaap de Goede Hoop, omdat hij toch goede hoop had dat binnenkort India bereikt zou worden, en de Spice Route hiermee rond zou zijn.
Route van Bartolomeus Diaz naar Kaap de Goede Hoop (heenweg rood, terugweg paars)
Het noodlot wil dat Bartolomeus Diaz in 1500 als scheepskapitein meeging tijdens de Indiareis van Pedro Cabral. Tijdens die reis verging zijn schip in opnieuw een zware storm vlakbij Kaap de Goede Hoop. Misschien had hij die kaap zelf maar niet Stormkaap moeten noemen!
Vasco De Gama was de opvolger van Bartolomeus Diaz, en hij zou tien jaar later de Spice Route rond maken.
Een prachtige kaart van de Spice Route.
Genoeg geschiedenis nu. Er zijn nog veel andere zaken te bezichtigen in het museum.
Met dit toestel tracht ik een mooie foto van Hilde te maken…
… en dit is het resultaat. Mooi hé!
… of zie ik niet goed?
Na tien weken kan Hilde eindelijk haar hobby nog eens uitoefenen.
In de tuin van het museum ligt nog een stukje geschiedenis op ons te wachten. De Ou Postkantoorboom of the post office tree. De postkantoorboom.
In mei 1501 liet Pero d’Ataide, kapitein van een van de schepen die Brazilië had ontdekt, een brief achter in een zeemanslaars (of ijzeren kistje, dat is nooit duidelijk geworden) dat aan een grote boom was vastgebonden. De boom stond dicht bij de zoetwaterbron waar door de Portugese zeevaarders vers water werd ingenomen. De brief werd op 7 juli gevonden door Joao da Nova, commandant van de derde Oost India vloot die op weg was naar India. En de commandant zorgde ervoor dat de brief vooralsnog zijn bestemmeling bereikte. De zeemanslaars was vastgemaakt aan een Milkwood boom. Men beschouwt dit als het eerste ‘postkantoor’ van Zuid-Afrika.
Tot heden ten dage worden alle poststukken die in die brievenbus worden gedeponeerd afgestempeld met het stempel Old Post Office Tree. De eerste dag dat dit stempel werd gebruikt was 20 december 1963. Hilde heeft toevallig enkele gefrankeerde postkaarten bij en post ze in de grote laars. Nu maar afwachten wie de gelukkigen zijn…
Het museum houden we nu voor bekeken en we trekken langs de kustlijn terug het stad binnen.
Deze vuurtoren zal er nog wel niet gestaan hebben ten tijde van Bartolomeus Diaz en Vasco de Gama.
In de stad staan de kerken dicht bezaaid.
En weeral passeren we een Afrikaanse kunstwinkel. In dit gebouw heeft Markus, een blanke Zuidafrikaan zich ontfermd over een tiental plaatselijke handige harry’s. Elk van hen heeft een specifieke taak uit te voeren aan de kunstwerkjes.
Deze giraffen zijn vervaardigd uit ijzerdraad, en handige Harry moet het dier nu tapen met in lijm gedrenkt dagbladpapier.
En deze Harry-ette moet de giraffen achteraf beschilderen…
Sinds vanmiddag werd ook een witman op proef aangeworven. Maar zo te zien wordt het geen hoogvlieger…
Intussen is het schafttijd geworden. Smakelijk Marietta.
Hilde koopt een paar spulletjes. Markus is danig content; niet alleen voor de verkoop van die spulletjes, maar vooral voor de nieuwe medewerker die hij kon strikken. Dat verdient een souvenirportretje.
Na de opname vraagt Markus op hij de foto even mag bekijken op mijn I-Phone. Uiteraard Markus… zie maar… en ik toon hem bovenstaande foto! Hilariteit alom!
Nadat we afscheid namen van Markus en zijn lieve Harry’s hebben we nog enkele leuke ontmoetingen. Eentje in de straat en eentje aan de waterkant.
Deze leuke fruitverkoper met diep uitgesneden broek moeten we ontgoochelen. Wij kunnen geen fruit aan hem kopen want we zijn hotelgasten. De man treurt er niet om, maar vraagt doodserieus of hij toch een liedje voor ons mag zingen. Prachtige stem heeft die kerel. Jammer dat ik het niet kan laten horen op de blog. De jongeman heeft toch een centje verdiend.
Deze olijkerd ontmoeten we aan de kust. Van deze kop wil ik toch ook een prentje. Petjes hebben we niet bij, dus moet hij het ook stellen met een centje. Hij is er niet boos om.
Vanmiddag bijna niets verorberd, dus trekken we vanavond tamelijk vroeg naar Restaurant King Fisher aan het water.
King Fisher is top. Dienster Patricia serveert ons een overheerlijke struisvogel steak. Met een glaasje Ken Forester. Meer moet dat weeral niet zijn.
Wanneer we naar onze wagen stappen passeren we Hotel Point Village. Hilde kan haar niet bedwingen en stapt de receptie van het hotel binnen om een folder te vragen. Je weet maar nooit dat we nog eens naar Mossel Bay komen… Slaapwel