Om 7u trek ik het kamergordijn opzij en bemerk dat Nikki’s tuinman reeds onze auto aan het wassen is. Dat is tenminste service hé!
Reeds om 7 uur wordt onze Toyota onder handen genomen.
Er staat nogal veel wind deze morgen, en daarom ontbijten we binnen. Nikki schuift ook vanmorgen aan bij ons aan tafel. We vernemen dat Nikki enkele weken geleden kunstenaar Herman van Nazareth op bezoek had. En gisteren was ex-wielrenner Hendrik Redant hier te gast. Omdat Nikki toch alles weet doen wij navraag waar we een kerk of kapel kunnen vinden die niet potdicht afgesloten is. Heel eenvoudig; op een paar honderd meter ligt een slotklooster met nonnen van over de ganse wereld. De kapel zal wellicht op slot zijn, maar als we aanbellen zal een vriendelijke non ons wel ontvangen en begeleiden naar de kapel. Danke Nikki voor de tip.
Vooraleer afscheid te nemen volgt als naar gewoonte een portretsessie. Binnen de kortste keren komt de ganse crew aangedraafd. Ze stellen voor om op het terras een groepsfoto te nemen.
Leuke afscheidsfoto…
Ik mag er ook even bij.
En nu de baan op. Niet voor lang, want we passeren inderdaad dat slotklooster. De kapel is inderdaad op slot.
De kapel van het klooster is ook op slot.
We gaan op zoek naar de receptie van het klooster. Op onze weg ontmoeten we een man, zichtbaar een priester.
Dit Jezus Christus figuur kan niet anders dan een priester zijn. Wij informeren in het Engels naar de receptie, waarop de man ons direct te woord staat. Spreek maar Nederlands repliceert hij. Jullie zijn de eersten niet die mij als een Jezusfiguur beschrijven. En ik ben inderdaad priester. Daarenboven ben ik van Belgisch Limburg, van Genk. De man had ons gesprek volledig gehoord en begrepen. Hij is hier op een soort internationaal congres van priesters van allover the world. Wim Sabo -zo noemt de priester- wijst ons de weg naar de deur van Zuster portier.
Deze steen verwijst naar de ingang van het slotklooster.
Pas aangebeld of daar maakt Zuster Irma de deur met een zwier open. Wij willen een kaarsje branden voor Suzanneke, een 17 jarig meisje dat verleden week gestorven is. Waarschijnlijk is de begrafenis voor vandaag gepland. Binnen de kortste keren troont Zuster Irma ons mee naar de kapel.
Zuster Irma troont ons mee naar de dienstingang van de kapel.
Omdat het een slotklooster is mogen we geen plaats nemen in de middenbeuk. Die plaats is voorbehouden aan de slotzusters. In de zijbeuk kunnen we plaats nemen zo lang we believen. Zij gaat in de middenbeuk een kaarsje halen, steekt het aan, zet het in een blauw glaasje en plaatst dit naast het tabernakel. In de middenbeuk zit één non te bidden. Er heerst hier nog de wet van de gedurige aanbidding; gedurende de ganse dag en nacht moet er altijd één of meerdere nonnen in gebed zijn.
Zuster Irma gaat voorzichtig iets in het oor fluisteren van die eenzame Non. En dan komt ze nog eens tot bij ons. Ze vertelt stilletjes dat de intentie voor de rest van de dag aan Suzanneke zal gewijd zijn. Aandoenlijk…
Wanneer wij het slotklooster willen verlaten komt Zuster Irma nog toegesneld om ons afscheid te wensen. Voorzichtig informeer ik of een fotootje mag. Wonder boven wonder; het mag, en graag zelfs!
Een mooi Mariabeeldje aan de uitgang van het klooster.
We zetten nu onze weg van 170 kilometer naar Mossel Bay in. We zijn hiermee voor een drietal uurtjes zoet, en proberen niet te veel stops in te bouwen.
Mooi landschap onderweg…
Er zit wel nog een verplichtte benzinestop ingebouwd. Onze pompist wast met volle overtuiging alle ramen van onze Toyota. Wanneer hij rond is bied ik hem ook mijn bril aan om te kuisen. Neemt hij die toch wel aan zeker en poetst hem op zoals hij nog nooit gepoetst werd. Wat zijn ze toch lief die Afrikanen. Dat verdient dus weeral een petje, en ook eentje voor zijn twee vrienden.
Zo blij met zo weinig…
Ook de vrienden zijn super content.
Tegen 14 uur bereiken we onze nieuwe bestemming Mossel Bay. Vooraleer iets aan te vangen willen we toch onze honger wat stillen.
We rijden een prachtig gebouw voorbij langs de zeekant. Een deel ervan is ingericht als restaurant. We installeren ons en vragen om een pizza Marguerita te delen. Geen probleem. En ook ditmaal hebben we zelfs nog te veel met een halve pizza.
Na de pizza-stop gaan we op verkenning van Mossel Bay. Eén van de weinige steden in de Western Cape waar we nog nooit verbleven. Prachtige kustlijn met overvloedig veel meeuwen.
Maar om eerlijk te zijn: Mosselbaai is niet de allermooiste stad aan de Western Cape. Desalniettemin staat het stadje, dat wel erg mooi aan het water ligt, bekend als het historische hart van de Tuinroute, met veel oude, historische gebouwen.
Naast de historische gebouwen zijn er ook tal van moderne winkelgalerijen.
Een kunstenaars consortium.
Aan één van die gebouwen wordt onze aandacht getrokken door een publiciteit voor allerhande plaatselijke kunstenaars. Ze tonen niet alleen hun werk, maar geven ook workshops en demo’s hoe ze hun kunst maken. Hier willen we wel een kijkje nemen.
Veel gekende kitscherige Afrikaanse kunst…
In één van de vele ateliertjes maken we kennis met Bradley. Een leuke jongen waar de humor afdruipt. Niet alleen de humor maar ook de verf. Zijn witte jas lijkt op een Degloire doek. Hij vertelt honderduit over zijn beleving van kunst. En aan elk van zijn werkjes weet hij een gans verhaal te koppelen.
Als Bradley schildert veegt hij telkens zijn penseel af aan zijn rechtermouw. Deze mouw staat dan ook stijf van de verf.
Niet te doen, die mouw van Bradley’s jas. Een kunstwerk à la Pollock-Degloire op zichzelf. Ik durf het bijna niet vragen, maar doe het uiteindelijk toch; of hij misschien geen stukje uit die mouw wil snijden?
Zonder nadenken grijpt Bradley naar zijn schaar, en snijdt een stukje van ongeveer 10 bij 10 centimeter uit die mouw. Een cadeautje om in te kaderen en te koesteren.
Afscheid aan Bradley. Hij met een stuk uit zijn mouw en ik met een doekje Pollock.
Het is reeds 16 uur, dus hoogtijd om ons te gaan aanmelden naar onze B&B Golf-Inn. Gemakkelijk te vinden. Voor de rest van de middag houden we het rustig. En vanavond gaan we een stukje vis proeven bij Delfino’s, een restaurant aan de kust.
Delfino’s, gelegen aan de zee. Zalig genieten…
Gedurende ons dinner valt de duisternis in en krijgen we om de haverklap nieuwe kleuren voorgeschoteld.
Om 22 uur verlaten we voldaan Delfino’s richting onze B&B.