Maand: april 2017

Ook na middernacht blijft het rustig in het vliegtuig. Een paar maal de gordels aansjouwen voor kleine luchtturbulenties, maar daar blijft het dan ook bij. Rond 4u30 worden we wel gewekt voor het ontbijt, want om 6 uur zullen we landen in Istanbul.

Inderdaad… een uurtje later krijgen we de eerste lichtjes van Istanbul in zicht.

We landen stipt op tijd. In het luchthavengebouw heerst er een drukte van jewelste. Gelukkig moeten wij niet opnieuw inchecken. Alleen handbagage en paspoortcontrole.

Er rest ons zelfs nog wat tijd om door de free shop te kuieren.

Nu wacht ons nog een vluchtje van een drietal uur naar Brussel. Dat verloopt eveneens vlekkeloos.

Rond 10 uur zetten we voet aan wal op onze Belgische bodem. We worden opgehaald door de Waregemse taximaatschappij “2 drive 4 you”. We hebben dezelfde taxidriver die ons ook in Januari naar Zaventem voerde. In de babbel die we hebben ontdekken we eensklaps dat we jeugdvriend geweest zijn. Luc Seyns was aanpalend gebuur van mijn ouderlijke thuis, en we waren samen in de Chirojeugd. Het moet wel bijna 60 jaar zijn dat we elkaar nog gezien hebben. Vandaar dat we ons ook niet vroeger herkend hebben.

Het doet wel efkes aardig om na drie maand terug het eigen nestje binnen te treden. Maar het went vlug. Proviand is er niet in huis, op uitzondering van het ontbijt voor morgenvroeg. Caroline heeft dit reeds aangeleverd. En vanavond mogen we bij Bert en Caroline aan huis voor een typisch Vlaams gerecht; hesperolletjes met witloof in een kaassaus. Heerlijk.

De volgende avond, vrijdagavond dan, is Hilde al genoeg georganiseerd om een retour soupeetje te versieren. Op uitzondering van Bert zijn we dan met de ganse familie herenigd. Zalig om na drie maand terug samen te zijn…

Samen met de kleinkinderen.

Emile, Caroline, Léonie, Mehdi en Julien.

Hierbij zijn we aan het einde van ons verhaal “Zuid-Afrika 2017”. Dank en groeten aan alle volgers, en hopelijk tot “Zuid-Afrika 2018”

Een uurtje vroeger uit de veren, want vanmiddag moeten we naar de airport. Terug blauwe lucht, maar over de Tafelberg hangt toch nog een wolkenkleed.

Na het ontbijt vlug nog eens checken met Cobus van EuRopcar of alles in orde was met onze ingeleverde Toyota. Ik krijg een 10 op 10 als voorbeeldig en correct wagenhuurder. Er zal dus ook geen enkel supplement komen op onze factuur.

Intussen is Hilde reeds de rekening van de “Westin” aan het controleren. Op uitzondering van één heel klein detailke klopt alles tot in de puntjes.

Nu naar de kamer om de koffers te pakken. Hilde weet alles minutieus te schikken en te verdelen over de twee grote koffers en over de twee handbagages. Wanneer alles gepakt is rest ons nog een uurtje om te internetten en te bloggen.

In de receptie nog een afscheid aan Lisa, een juffrouw die we ook al jaren kennen.

Shepherd komt ons verwittigen dat de taxi is voorgereden…

Adieu Cape-Town. Dat het met iedereen van jullie goed moge gaan…

Adieu schoon Zuid-Afrika. Voor ons het mooiste land van de wereld.

Driekwart later staan we reeds oog in oog met Cape Town International Airport. Het luchthavengebouw is immens groot, maar alles is zeer goed georganiseerd en de formaliteiten verlopen vlot. Eén van ons koffers weegt 30,3 kilogram, maar op die laatste 300 gram komt het nu ook niet aan. Trouwens, de tweede koffer weegt slechts 26,5 kilogram.

Spijts het nog meer dan twee uur duurt voor we zullen opstijgen,staat onze Turkish Airlines reeds op zijn startplaats.

Om de lange wachttijd wat in te vullen organiseren we nog een fotosessie bij een olifant.

Exact op tijd, om 17 u 15 hangen we reeds in de Kaapse lucht. Vanaf nu is het “ondergaan”. Maar al bij al valt het redelijk mee. Tegen 19 uur hebben we ons apéritiefje gekregen. Om 20u30 krijgen we ons avondmaal, en tegen 22 uur worden de lichten gedoofd. Slaapwel… zoals de muizen in het meel!

Onze laatste volle dag begint mistig. Vanop onze uitkijkpost gedurende ons ontbijt zien we niet veel verder dan honderd meter. Er valt ook wat regen uit de lucht.

In die weersomstandigheden blijven we deze voormiddag op de kamer. Reeds hier en daar wat wikken en schikken voor onze terugreis van morgen. Vriend Herman beloofde ons dat hij bij zijn volgende reis zeker een tiental kilogram bagage kan meenemen op zijn terugreis. En die reis is al gepland voor binnen een tiental dagen. We stellen een drietal pakken samen. Op onze bascule wegen de drie pakken samen exact 10 kilogram. Ook al opgelost.

Tussen al haar spullen ontdekt Hilde een kleedje waarvan ze de herkomst niet kent. Later zal blijken dat dit kleedje van onze vorige reisgenote Dominique afkomstig is, en door een samenloop van omstandigheden in Hilde’s bagage terecht is gekomen.

Tegen de middag trekt de hemel wat open. We besluiten om nog eens met het shuttlebusje van de Westin naar het Waterfront te gaan. Dat pakket van 10 kilo voor Herman moeten we trouwens daar afgeven in restaurant Alfredo. Het groot gebouw dat we passeren was verleden jaar nog een reuze graansilo. Vandaag bijna volledig omgebouwd tot burelen.

Eenmaal op het “Waterfront”  gaan we bij Café Alfredo het pakket voor Herman afgeven, en we delen er een pizza met een glaasje Chardonnay.

Na de lekkere pizza willen we nog wel eens naar het vernieuwde art & craft centre.

Het zijn hier niet allemaal gewone winkeltjes of souvenirstalletjes.

Hier en daar zie je ook ambachtslui aan het werk.

We ontmoeten zelfs een oude Afrikaanse zak…

Ook Afrikaans textiel en maskers.

Nemo vissen…

… en spelende kinderen.

Als we terug onder de blote hemel komen is die bijna helemaal opgeklaard.

Tegen 18 uur zetten we terug voet aan wal in onze “Westin”.

Bij het nippen aan een apérootje op het 19e begint het tot ons door te dringen dat we aan de laatste avond toe zijn van ons Afrika 2017 avontuur.

En nog een uurtje later beleven we waarschijnlijk één van de mooiste zonsondergangen van de voorbije drie maand. Drie maand is inderdaad zeer lang. Maar nu we aan het einde gekomen zijn… ooh, zo vlug voorbij!

Dit was dan ook ons laatste avondmaal in de 19th club. Om te eindigen nog een foto met hostess Chantal. Deze jonge lieve dame kennen we al sinds vijf jaar. Hopelijk zien we elkaar volgend jaar terug…

Aan keuzes voor het ontbijt zal het hier op het 19e verdiep van de Westin zeker niet ontbreken.

We plannen om vandaag een tour rond Cape-Town te maken met de hop-on hop-off bus. Opstappen waar je wil, afstappen waar je wil en terug opstappen waar je wil. Om de 10 à 15 minuten komt er zo eentje langs aan alle opstapplaatsen.

Een ideale opstapplaats voor ons is deze van Long street. Tien minuutjes wandelen tot aan de balie en de steltplaats van de hop-on hop-off. In het straatbeeld bemerken we regelmatig welke hype het wereldkampioenschap voetbal 2010 hier teweeg gebracht heeft. Levensgrote afbeeldingen van hun voetbalgoden.

Uiteraard ook een shoppeke meepikken in die sjieke Long street.

Van extravagante design kennen ze hier wel iets.

Dit zijn twee advocaten die aan een ambassade opgesteld staan. Zij helpen de buitenlanders bij het in orde brengen van de paperassen voor hun verblijfsvergunningen. Tegen een (kleine) vergoeding uiteraard…

Aan het bureel van de hop-on hop-off kunnen we onmiddellijk opstappen.

We hebben een zalig plaatsje bemachtigd op de laatste rij van het bovenverdiep van de bus. Zalige vergezichten krijgen we te zien.

We rijden het “Groote Schuur ziekenhuis” voorbij en krijgen volgende tekst te horen in onze koptelefoon.

“Zuid-Afrika is misschien niet het eerste land dat in je opkomt als je denkt aan de medische wereld. Toch werd het Groote Schuur ziekenhuis in Kaapstad op 3 december 1967 voorpaginanieuws toen hartchirurg Christian Barnard wereldfaam verwierf met de eerste succesvolle harttransplantatie ter wereld. Niet alleen Christian Barnard werd in een klap wereldberoemd, maar hij zette met zijn operatie ook het Groote Schuur ziekenhuis in Kaapstad en Zuid-Afrika op de (medische) kaart van de internationale wereld.”

Als we door Hout Bay rijden maken wij een stop bij de township Imizamu Yethu.

Foto Sunday Times.

Het was in deze township dat een viertal weken geleden op 11 maart een vernietigende brand bijna één derde van de huisjes vernietigde. Resultaat: 9 doden en meer dan 15.000 mensen dakloos – en juist deze mensen hadden al zo weinig. Een enorme tragedie.

Nog een beeld van die tragische 11e maart.

We mogen niet zonder begeleiding in de township lopen. Maar we zijn de enigen van de ganse bus die de township willen bezoeken. Dus krijgen we een gids voor ons alleen. De roodharige Imobeka.

Een lieve dame, die Imobeka. Zijzelf woont ook in deze township; ze kent hier dan ook veel mensen. Ze weet alles te vertellen over de brand van enkele weken geleden. De omgeving waar de brand heeft gewoed is nu verboden gebied. De mensen die er woonden werden geëvacueerd naar naburige sportterreinen, waar nu noodtenten werden opgetrokken.

Twee vrienden…

… en twee vriendinnetjes.

Het leven zoals het is in de township.

Binnen in een huisje van een vriendin van Imobeka.

Ssssst! Kindje slaapt.

We mogen ook efkes binnenloeren in een kleuterschooltje. Maar daar liggen ze ook allemaal te slapen.

Met de kroost op de stoep.

We maken ook nog even de overstap naar de terreinen waar de noodtenten opgetrokken werden. De kinderen ravotten er tussen die tenten.

Binnenin heerst er nog een wanorde van jewelste. Matrassen, dekens, dozen. Met een tachtigtal moeten ze hier nu samenhokken in een grote tent.

Hier gaat het er al wat luxueuzer aan toe.

Buiten zijn de vrouwen aan het wassen.

De omheining doet dienst als wasdraad.

Gelukkig trekken de kleinen zich dat allemaal niet erg aan.

Integendeel… ze blijven fratsen uithalen.

Dagelijks worden nog twee van die grote tenten bijgeplaatst.

Voor we terug naar de stopplaats van de bus trekken kan er zelfs nog een grapje af…

… en ook een afscheidsfoto met Imobeka

Terug op onze dubbeldekker met prachtige zichten op de Atlantische Oceaan.

In het mondaine kuststadje Camps Bay maken we een honger stop. Het is bijna 15 uur en we zouden best iets kunnen verteren. Op een van die mooie terrassen, de “Zen Zero” installeren we ons voor een korte lunch. Voor Hilde een spaghetti en ikzelf heb genoeg aan een carpaccio.

Gedurende onze lunch genieten we van de prachtige inkijk op het strand van Camps Bay.

Eenmaal terug op onze bus worden we verder getrakteerd op een onvoorstelbaar mooie natuurpracht.

De klok nadert reeds 17 uur als we terug onze steltplaats bereiken in de Long street.

In diezelfde Long street lopen we nog even binnen bij Hotel Daddy om een folder te vragen. De balie in de receptie is samengesteld uit opeengestapelde koffers. Je moet er maar op denken…

Vanavond een klein hapje in “The 19” van onze Westin, en voor de rest op ons kamer met een boekje en een laptop. Morgen onze laatste volledige dag…

Vanmorgen ontwaken we onder een helblauwe hemel. Vanop het 19e hebben we een prachtig zicht op de Tafelberg.

Zowel in de receptie als in het breakfast restaurant zijn de laatste sporen van het Jazz festival aan het verwateren.

Nog een overblijfsel van het Jazz festival…

Met het busje van de Westin laten we ons naar het “Waterfront” brengen.

Het is zondagvoormiddag en nog tamelijk rustig.

We doen een paar winkels aan in het V&A shopping center. Het einde van ons Afrika avontuur nadert met rasse schreden, en er moeten nog enkele geschenkjes voor het thuisfront gezocht en gekocht worden.

Porselein is te broos voor het transport…

Hilde zou wel zo’n beige pull passen, maar ze durft de verkoopster niet storen.

We maken de oversteek van het shopping center naar het art en craft center.

De wereldberoemde Nobelprijswinnaars blijven ook op zondag onverpoosd de voorgrond van de Tafelberg bevolken.

Is er wel een meeuw die komt k….n op het hoofd van Nelson Mandela zeker.

Intussen is Hilde een Afrikaanse haai tegen het lijf gelopen.

In het art en craft center ontmoeten we een dame die exclusieve en extravagante kledij ontwerpt.

Deze unieke jas heeft ze alleen in de small size ontworpen. Jammer…

Intussen nog een koffietje bij de Afrikaanse olifant.

In een ander shopke presenteert deze juffrouw allerlei uit hout gesneden teksten en dieren. Leuke hebbedingetjes.

Terwijl we enkele tekstjes aan het uitzoeken zijn worden we aangesproken door een drietal jonge gasten. Twee van hen zijn ook Vlamingen… Ooh ja… en van waar in Vlaanderen? Vanessa Jani uit Waregem en Sander Van Parijs uit Kruishoutem. Samen met een Amerikaanse vriendin volgen ze hier een drietal maanden een stage aan de universiteit van Stellenbosch. In mijn vorig leven heb ik regelmatig zaken gedaan met Mister Jozef Jani, de papa van Vanessa.  Wat kan de wereld toch klein zijn. Intussen zijn ook nog een ander koppel Vlamingen zich in ons gesprek komen mengen. Hilde DeBruyne en Marnix Verhofste uit het Gentse afkomstig, maar sinds jaar en dag in het Amerikaanse Ohio wonende. Hilde is kunstenares en Marnix is hartchirurg.

Samen met Marnix en Hilde gaan we een glaasje drinken en een pizza-hapje delen op het terras van Café Alfredo.

Hilde en Marnix zijn fantastisch aangename mensen. Hilde vertelt honderduit over haar monumentale kunst. Er staan grote beelden van haar in veel Amerikaanse steden.

Maar ze maakt ook beelden in plaaster. Niet zelden met een knipoog naar de specialiteit van Marnix; het hart en de hartchirurgie. na een uurtje verlaten we elkaar met de belofte ons in Ohio of in Waregem terug te ontmoeten.

Tegen 16 uur rijden we met het shuttle busje terug naar de Westin.

Nu een paar uurtjes internetten, boek lezen en rusten in onze mooie kamer.

Zoals afgesproken maken Leopold en Amanda Chanterie tegen 19 uur hun opwachting in de Westin. Het wordt een hartelijk weerzien. Drie weken geleden waren we uitgenodigd op het verjaardagsfeest van Leopold, maar door de wijziging van ons reisschema hebben we dat toen moeten afzeggen.

Een mooie foto op doek van Leopold in één van zijn fabrieken was het geschenk dat we hem toen zouden overhandigen. Maar we willen dit vanavond goedmaken.

Na het apéritief op het 19e verdiep krijgt Leopold zijn geschenk overhandigd en of hij er tevreden mee is… Dit wordt iets voor zijn bureau in hun nieuwe huis in Durbanville, een dertigtal kilometer van Cape-Town.

We beleven een gezellige avond. We kiezen allemaal iets anders van de kaart en iedereen boft over de kwaliteit van het gekozene.

Tegen 22 u nemen we afscheid. Zoals elk jaar komen Leopold en Amanda rond de periode van juni een drietal maand in Waregem wonen. Dan zien we ons zeker terug.

Daaag Leopold en Amanda… we zien ons terug in juni in Waregem.

 

 

1 april; opletten dus voor de aprilvissen. Vannacht heb ik er zelf eentje gelanceerd op mijn Facebookpagina. Er zijn er al een pak ingelopen…

’t Is zaterdag; artisanale markt op het kerkplein in Franschhoek. Voor we naar Cape-Town rijden willen we daar toch nog even heen.

Da’s misschien wel iets voor ons Caroline?

Zulke mooie schoenen. Uit daim en staaltjes meubelstof. Dat moeten we ook eens van dichter bekijken…

De man koopt restrolletjes meubelstof op en verwerkt die in zijn schoenen. Als dat niet inventief is.

En de presentatie mag ook gezien worden…

Er staat hier een grote bak om restgoederen te deponeren voor de slachtoffers van de 400 afgebrande huisjes in de township Imizamo Yethu van Hout Bay.

We hebben nog een leuk gesprekje met de pottenbakster Vuyisa. Werken met mijn handen is een deel van mijn cultuur vertelt ze.

Deze twee proberen Afrika een beetje te verplaatsen. Maar ’t zal waarschijnlijk niet lukken. Intussen is het bijna 11 uur. Tijd dus om onze B&B Karob House vrij te geven. Benita heeft de eindafrekening reeds klaar liggen, en vijf minuutjes later zijn we de baan op.

Na een uurtje rijden we reeds het centrum van Cape-Town binnen en ligt onze vertrouwde WESTIN ons al toe te lachen. Je kan er inderdaad niet naast kijken.

Het hotel is compleet volboekt. Immers het Cape Town Jazz festival is hier aan zijn laatste dag. Het heeft plaats hier rechtover in het International Convention Center. Vandaar… Gelukkig hebben wij door toedoen van schoonzoon Bert terug onze “Starhot” reservatie reservatie op zak. Onze mooie kamer staat reeds op ons te wachten.

Aan het publiek in de Westin is het ook goed te merken dat Het Jazz Festival deze dagen doorgaat.

In Cape-Town doen we de verplaatsingen ofwel te voet, ofwel met het busje van de Westin ofwel met de taxi. Dus kunnen we vanaf nu onze Toyota binnenhaven bij Cobus van Europcar.  Eenvoudiger kan niet, want die hebben een kantoortje in het hotel. We plannen toch nog een uitstapje voor vanmiddag. Het District Six museum. District Six is de naam van een wijk in Kaapstad. Maar niet zomaar een wijk. District Six is gelegen in de zogenaamde ‘city bowl’ van Kaapstad.De wijk heeft een tragische geschiedenis.

Wie aan District Six denkt, denkt aan de zogenaamde ‘forced removals’ – gedwongen verhuizingen – van meer dan 60.000 inwoners in de jaren ’70, de hoogtijdagen van de Apartheid en tegelijk een zwarte pagina in de geschiedenis van Zuid-Afrika.

Hallucinante beelden.

Zelfs jeugdige kinderen steken hier ook iets op over de Apartheid en District Six.

Tegen 16 uur zijn we terug in de Westin, en Hilde gaat nog een uurtje rusten aan het open zwembad.

Een leuk zwembadje op de derde verdieping.

Tegen 18 uur begeven we ons naar het 19e verdiep voor de happy hour. Een whisky-cola, een coupke rosé bubbels en wat zoute koekjes; mooie afsluiter van een mooie namiddag.

Een uurtje later is het al bijna donker. We blijven hier ook voor het dinner en krijgen een goed gelegen tafeltje met een prachtig uitzicht op Cape-Town.

We kiezen voor een sirloin. Mals stukje vlees zoals je alleen maar in Zuid-Afrika kan krijgen.

Dienster Onenisiwe (tracht dat maar eens in één keer uit te spreken) neemt gewillig een kiekje van ons. Tegen 20u30 trekken we reeds naar ons kamer.

Op het uiteinde van de gang van ons 15e verdiep hebben we een zicht op het Jazz festival onder ons. Maar uit veiligheid zijn alle vensters hermetisch afgesloten, en wij horen dus niets. Beeld zonder geluid dus…

Eenmaal terug op de kamer hebben we nog een FaceTime sessie met Bert en Caroline die het weekend in Knokke doorbrengen. Een leuke afsluiter van een mooie dag.

 

Als onze Toyota hier niet goed beveiligd staat..

Wat bemerken we bij het ontwaken… Bewolkt en een dikke mist. Het woord “FRANSCHHOEK” in de bergen is bijna niet zichtbaar. Op gewone dagen ligt het nu al te schitteren in de zon

Onze Karob House is geen echte B&B, wel een self-catering. We moeten dus op zoek naar een koffiehuisje. Op honderd meter van ons deur komen we op gezegende grond; “Sacred Ground”. Hier kan dus niets mislopen.

Voor mij een healthy breakfast en voor Hilde een croissant met cappuccino.

Bij het verlaten van de gezegende grond is het beginnen druppelen. Gelukkig hebben we ons gemoltoneerd regenventje aan.

Er is er zelfs al eentje zijn matten aan het oprollen.

De mannequins in deze buiten-étalage zullen ook nat worden.

Een paar Chinese toeristen zijn danig geïntrigeerd door die etalage…

Dat willen ze wel op foto vastleggen…

Met dank voor de medewerking.

De straatarbeiders zijn ook al goed ingepakt.

Het blijft maar regenen en we besluiten van de wagen te nemen om verder op verkenning te gaan.

Een vijftal kilometer buiten ’t centrum ligt Mont Rochelle. Een wijngoed, hotel, restaurant van niemand minder dan van Sir Richard Branson.

Prachtig domein. Met in ons achterhoofd de hoop van misschien een glimp te kunnen opvangen van Sir Richard Branson gaan we het domein toch wel eens betreden.

Een pano om te beginnen.

 

Binnen zijn de meeste vertrekken overvol beladen met soms mooie, soms minder mooie kunst. Naar ieders smaak.

We komen in het restaurant, en wie ontmoeten we daar?… Inderdaad… Sir Richard Branson………………………………………………….. op een levensgrote foto!

Hier blijven lunchen zit er ook niet in, want het restaurant zit afgeladen… leeg!

Nog een korte wandeling door de mooie tuin, en dan terug naar ’t centrum op zoek naar een hapje.

Op uitzondering van één tafeltje is het overdekt terras van “Café Franschhoek”  volledig volzet. Het tafeltje is voor niemand gereserveerd, dus mogen wij het innemen.

Hilde kiest voor mosseltjes en ikzelf voor kip cordon bleu.

Gezien de regen zal het deze namiddag van in de auto te doen zijn.

Een stop bij het Hugenoten monument. Op de bezoekerspanelen lezen we het volgende;

De Hugenoten waren protestanten uit het katholieke Frankrijk die in de 16e en 17e eeuw naar het tolerante Nederland vluchtten. Hier kwamen enkele hugenoten in dienst bij de VOC en zo kwamen zij in de Kaapkolonie terecht. Het VOC-beleid was om ze zo verspreid mogelijk over de Kaap te verdelen. De meeste Hugenoten vestigden zich in Franschhoek.

Het monument bestaat uit drie hoge luchtbogen die staan voor de drie eenheden van God: de vader, zoon en heilige geest. Daarboven staat een kruis dat het christelijke geloof symboliseert.

De centrale vrouwelijke figuur verpersoonlijkt de vrijheid van geloof met een bijbel in haar ene hand en een gebroken ketting in de andere. Zij gooit de mantel van onderdrukking af en haar positie boven op de aardbol verwijst naar haar spirituele vrijheid. De lelie op haar mantel vertegenwoordigt haar nobele karakter en geest. Op de aardbol staat het Nederlandse VOC-schip afgebeeld, als symbool van de schepen waarop de hugenoten naar hun toevluchtsoord, de Kaapkolonie, kwamen. Op de globe staan symbolen van hun geloof, kunst en kultuur (de harp), de land- en wijnbouw (o.a. en druivenstok) en industrie (het spinnewiel).

Tegen de avond is het toch nog wat opgeklaard en komen er zelfs wat zonnestraaltjes spelen in de lucht.

Restaurant ALLORA ligt niet verder dan 100 meter van ons huisje, en de regen is gestopt. We kunnen er dus te voet op af. We eten beiden een veal marsala, een stukje kalfsvlees met kaas.

Pinky, onze super sympathieke dienster in Allora.

Ons liedje in Montagu is ook al uitgezongen. De dagen vliegen hier langsom vlugger. Na het ontbijt volgt de klassieke betalingsceremonie en uiteraard ook een afscheidsfoto met het personeel. Ik krijg het voorstel om bij African Greenhouse in dienst te komen voor de afdeling klusjesdienst. Na enige twijfel besluit ik toch hier niet op in te gaan.

Bij het buitenzijden van Montagu passeren we de olijfboomkwekerij van Andrew en Helene, de mensen waarmee we gisterenavond dineerden. Het ziet er allemaal zeer verzorgd uit. Misschien toch wel een adresje voor volgend jaar…

 

Onze weg leidt over Ashton, Robertson, Worcester en Villiersdorp. We vorderen moeizaam, want om de haverklap worden we geconfronteerd met tegenwerken.  Hier krijgen we een stop juist voor onze neus. Met een berichtje dat de stops ongeveer 20 minuten duren.

Omdat we toch de eerste staan en er nog niemand achter ons komt opdagen spreek ik het stop-madammeke aan. Ik geef haar één van onze laatst overblijvende petjes, en…

Vliegensvlug maakt ze de weg terug vrij voor ons.

We rijden weeral door schitterende landschappen…

… het één nog imposanter dan het andere.

Eenmaal in Villiersdorp bouwen we regelmatig een paar fotostops in. Om de haverklap zitten we tussen nieuwe natuurwondertjes.

Soms wel een paar honderd meter door het zand stappen om de beste foto standpunten te bereiken.

De wind zorgt voor een kleine zandhoos.

De Theewaterkloof Dam. De dam werd in 1978 gegraven. en vormt een belangrijk onderdeel van het systeem van de watervoorziening in de Westkaap. De dam dient voornamelijk voor stedelijk en industrieel gebruik alsook voor irrigatiedoeleinden.

Bij het binnenrijden van Franschhoek bemerken we de prachtige tuin van Hotel-Restaurant De Leeu. Alleen al de wijze waarop de haagjes geknipt zijn loont al een nadere inkijk.

Er staan ook enkele beelden in de tuin. Hier een levensgroot beeld van Mahatma  Ghandi.

Ook een prachtig bronzen beeld van vriend Nelson Mandela. Die mij als het ware uitnodigt om naast hem op die stoel plaats te nemen.

Zoiets laat ik mij natuurlijk geen twee maal zeggen.

 

Recht tegenover “De Leeu” een kunstgalerij, The Boutique Gallery. Ook eens van nabij bekijken.

Er loopt momenteel een tentoonstelling van een tiental artiesten. Waaronder ook van twee Belgen.

Luc Gijbels, met verschillende foto’s van townshipkinderen op een achtergrond van witte draden.

Nogmaals Luc Gijbels.

Herman Van Nazareth is hier ook van de partij.

Voor de rest meestal Zuid-Afrikaanse kunstenaars.

De uitbaatster van de galerij is zeer welwillend en geeft toelating om foto’s te nemen van alles wat ons aantrekt.

Voor we het goed beseffen lopen we hier meer dan een half uur in de galerij.

Aan de galerij paalt een restaurant. Vlug een kleinigheidje gaan nuttigen dus, want het is reeds 13u30.

De keukencrew bereidt ons een heerlijk stukje tonijn. Meer moet dat weeral niet zijn.

Onze ober Eddie draagt een hoedje. ’t Is eens wat anders.

Eenmaal terug op straat hebben we een toevallige ontmoeting met een plaatselijke Franschhoekse schone. Zij wil ook wel eens op de foto.

Nu op zoek naar ons nieuw verblijf; Karob House. Niet gemakkelijk te vinden, alhoewel zeer dicht bij het centrum. Door vernieuwingen aan de inrijpoort werd het huisnummer echter grotendeels verstopt. Vandaar hebben we wel een tijdje mogen zoeken en navragen. Uiteindelijk belanden we toch op het juiste adresje.

Gastvrouw Benita ontvangt ons met de nodige honneurs. We krijgen een volledige rondleiding door het gebouw en een handleiding voor het gebruik van de keuken en de werking van de verschillende sloten.

Vanavond moeten we maar honderd meter buitenhuis voor het restaurant “Dutch East”.

Dienster Connie serveert ons een steak tartaar (filet americain). Tegen 21u30 trekken we al terug naar onze Karob House.

Om 8u30 kunnen we ons self-service ontbijt gebruiken in het restaurant. Momenteel zijn we hier wel gans alleen, alhoewel alle kamers van de B&B bezet zijn.

In feite is Mimosa geen B&B maar meer een hotel. Ze hebben 18 kamers en een heuse receptie.

Het zwembad ligt middenin een mooie tuin.

Deze voormiddag plannen we een wandeling in Montagu. Het is een dorp dat in het verleden eens verkozen werd tot ‘Dorp van het Jaar’, Het is prachtig gelegen met spectaculaire uitzichten en een uitstekend bewaarde architectuur.

Alle huisjes in Longstreet zouden kunnen dienst doen als filmdecor. Niet zo lang geleden reden hier nog ossenwagens door de straat. Fascinerende historische gebouwen en prachtige architectuur brengen u terug in de tijd dat Montagu zelfs haar eigen betaalmiddel had… Ontstaan in ± 1820 door de Trekboeren werd het dorp vernoemd naar de secretaris van de Kaapse Kolonie; John Montagu.

Gedurende onze wandeling komen we eensklaps en volledig onverwacht in een autorally gebeuren terecht.

South Africa Cape Rally 2017. Vlug effen controleren op hun site. En inderdaad; zij organiseren hier aan de Westkaap een zevendaagse oldtimer rally. Het is een Franse organisatie en de ongeveer 35 deelnemers komen allemaal uit Europa. Op hun site lees ik onderstaande vrij vertaalde tekst;

Zuid-Afrika is een bestemming als geen ander. De unieke locatie, aan de zuidpunt van het Afrikaanse continent, tussen de Atlantische en de Indische Oceaan, biedt bezoekers een ongeëvenaarde rijkdom aan landschappen, bergen, kusten, bossen, woestijnen en wijngaarden. De rally begint en eindigt in Kaapstad, Zuid-Afrika’s andere hoofdstad. Het is een prachtige reis, die je geleidelijk alle verschillende landschappen, culturen en stijlen van architectuur zal laten ontdekken. Ook de gastronomie valt niet te versmaden. Het hartelijke welkom welke je aangeboden krijgt van de Zuid-Afrikaanse bevolking wordt enkel geëvenaard door hun passie voor auto’s. In Kaapstad zal je versteld staan van de vele prachtige garages en dealers van de meest prestigieuze merken. Het is niet verwonderlijk om de laatste GTs of klassieke auto’s langs de weg te zien. Ze aarzelen ook niet om te pronken met replica’s van Jaguars, Austin-Healeys en Ford GT40’s.

De rally houdt hier in restaurant THE RAMBLING ROSE een lunch pauze. Er staan warempel ook enkele Belgen in de rij. Dit moeten we dus wel even van dichterbij bekijken.

De patron van The Rambling Rose heeft spijt ons geen tafeltje te kunnen aanbieden, omdat alles volzet is door de rallyrijders. Maar met het blijvend aandringen van Christian Devos en de charmes van Hilde Verhaert schuift hij uiteindelijk toch een tafeltje bij voor ons.

Uiteraard mogen wij niet aanschuiven aan het buffet van de deelnemers aan de rally. We houden het bij een croque of een kip/curry. Ook lekker.

In annex aan het restaurant is er ook een delicatessenaak. Het winkeltje doet vandaag goede zaken met de passage van die piloten. Een beetje proviand of snoep in de wagen is altijd welkom.

Deze Belgische deelnemer heeft een sticker op zijn Triumph die wel onze aandacht trekt…

BEAULIEU Motor… Misschien iets te zien met één van de Beaulieu telgen? Er zitten daar zeker enkele oldtimerfanaten tussen. Afwachten dus tot de piloot eraan komt. Maar het blijkt nogal vlug dat we op het verkeerde spoor zitten. De bestuurder is een Brusselse autohandelaar, gespecialiseerd in oldtimers.

Dan maar vlug onze aandacht verleggen naar een paar andere mooie cars.

Nog een praatje met iemand van de organisatie, en we houden het voor gezien.

We krijgen nog een mooie affiche mee van de rally. We maken nu een lange wandeling terug naar onze Mimosa. Eenmaal terug thuis hervallen we in onze gewoontes van de laatste dagen. Zalig niets doen, of toch iets doen dat we graag doen. Echt genieten van alles dat mag en niets dat moet…

 Vanavond bezoeken we het Italiaans restaurantje Piccolo Tesoro. We kunnen er zelfs te voet naar toe. Maar weeral is de ganse keet volzet. We dringen aan om eventueel een kwartiertje te wachten tot er een tafeltje vrij komt. Een gezelschap van drie personen heeft onze ontgoocheling bemerkt. Stellen ze wel voor om bij hen aan tafel aan te schuiven zeker. We aarzelen wat maar ze blijven aandringen. Uiteindelijk zitten we met vijf personen aan een vier-persoons tafeltje. Onze disgenoten zijn een koppel blanke Zuidafrikanen met hun bejaarde moeder.

Helene, Andrew en Mama Celia zijn super vriendelijke mensen. Binnen de kortste keren zitten we in de leute en ’t plezier. Op twee kilometer hiervandaan beheert Andrew een olijfboomkwekerij. OLIVE STONE FARM. En ze zijn ook vakantiehuisjes aan het bouwen, dit temidden de olijfbomen. Als we volgend jaar terugkomen zijn we nu reeds uitgenodigd bij deze lieve familie.

Mama Celia tekent 86 op de jaarkalender, maar ze is nog perfect bij de pinken. En ze geniet net als Hilde met volle teugen van de Sauvignon Blanc “Bon Courage”.

Rond 22 uur nemen we afscheid van deze sympathieke mensen met de belofte ons zeker nog terug te zien. Onze dienster Janie vindt het ook super dat wij ons zo goed amuseerden.

De drie dagen in de Karoo Sun van Oudtshoorn zijn als een schicht voorbijgevlogen. Bij het laatste ontbijt hoort dan ook de klassieke afscheidsfoto. Hermien was een geweldige gastvrouw.

Karoo Guesthouse; een ideaal adresje voor elkeen die enkele dagen in Oudtshoorn wil verblijven.

Als we vertrekkensklaar in de auto zitten komt Reynhart ons ook nog uitwuiven. Hij vertelt nog vlug dat hij vandaag gestart is met het schilderen van de volledige buitenfaçade. Volgens ons zeker nog niet nodig, maar hij vindt van wel. Hij kan waarschijnlijk niet stilzitten, en daarom… We wensen hem het allerbeste, en hopelijk kunnen we volgend jaar zijn schilderwerken bewonderen.

Eerst naar Gallery Bottega in het centrum. Alet Coetzee ontvangt ons met de glimlach, want de opgespannen canvasfoto staat al op ons te wachten. Een foto van en voor onze vriend Leopold Chanterie die we volgende zondag in Kaapstad gaan ontmoeten.

En nu de weg op voor 240 kilometer naar Montagu. Het ganse traject loopt over de vermaarde “Route 62”.

Onze volle 240 kilometer lopen over Route 62

Na een 40tal kilometer maken wij een korte omweg. We rijden immers op slechts drie kilometer van Calitzdorp. We willen ons nogmaals vergewissen of onze kunstenares Marinda wel degelijk voor langere tijd uithuizig is.

 Exact hetzelfde scenario van twee dagen geleden. Het huis volledig opgesloten. Achteraan terug de drie dartele hondjes. Eéntje bekijkt ons met een triestige blik. Hij steekt zelfs zijn tong naar ons uit, alsof wij de schuld zijn dat zijn baasjes hen zo lang alleen laten.

Gisterenavond op mijn laptop nog een archieffoto ontdekt van twee jaar geleden. Marinda poseert met “Middagpauze”, een schilderij naar het gelijknamig werk van Emile Claus.

Net op het ogenblik dat we de hondjes willen verlaten komt een buurman informeren naar onze bedoelingen. Hij is de man die gedurende de afwezigheid van Marinda en André de hondjes verzorgt. Hij weet ons te vertellen dat de baasjes inderdaad in Namibië verblijven en zeker niet voor begin mei zullen terugkomen.

Terug de Route 62 op. Regelmatig worden we gedubbeld door lange rijen motorrijders. Deze weg moet een geliefd domein zijn voor deze moto-fanaten.

Bij een benzinestop in Ladysmith wordt onze aandacht getrokken door twee artiesten die van het voetpad een kunstwerk proberen te maken. En het zal hen nog lukken ook. Hierna rijden we honderd kilometer door een tamelijk mooi, maar toch wel eentonig landschap. Zonder ook maar één stadje, dorpje of huisje langs de weg.

En plots uit het niets duikt daar Ronnies Sex Shop aan de einder op. Wat een welkome verrassing.

Ronnie is thuis. Hij beweert dat hij ons nog herkent. ’t Zal wel zijn…

In de verbruikzaal is de zoldering nog altijd gedecoreerd met beha’s en slipjes.

De beha van Hilde uit 2015 kan ik niet terugvinden. Ronny vertelt ons dat hij om de drie maand de oudste honderd verwijdert, om plaats te maken voor nieuwe leveringen.

Onder het nuttigen van onze cappuccino hebben we nog een gezellige babbel met een motard. Benjamin Elston uit Port Elisabeth. Hij is niet alleen motor-freak maar ook specialist om alle soorten buizen en fittingen te isoleren. En op de weekends treedt hij op als zanger-entertainer. Als we ooit een feestje willen brouwen; één telefoonnummer 082 828 36 84. Dit verdient een foto met Ronny.

De verhakkelde en verroeste tractor staat hier ook sinds jaar en dag.

Hilde maakt aanstalten om met die BMW van Benjamin Elston weg te rijden. Gelukkig kan ik haar nog tijdig intomen.

Vanaf hier wordt het landschap steeds boeiender.

Nog een laatste stop in het stadje Barrydale. Een weverijtje kunnen we toch niet voorbijlopen.

Hier ook nog volledig manueel bediende weefgetouwen.

Zelfs de warpmolen moet  manueel aangedreven worden.

Tegen 15 uur bereiken we Montagu en onze B&B Mimosa. We krijgen een kamer toebedeeld in de tuin.

Onze kamer is zeer ruim en in de badkamer beschikken we zowel over een douche als een ligbad.

Nu een paar uurtjes genieten…

Als we om 19u30 de stad Montagu inrijden is het al bijna donker.

We proberen restaurant “YE OLDE TAVERN”, nog maar sinds twee weken geopend. Hopelijk zijn we geen proefkonijnen.

Een zwoele avond. We kunnen dus gerust buiten zitten in een prachtig decor.

De spare ribs met frietjes en gefrituurde ajuinringen zijn zeer lekker. En Hilde boft ook met haar veggie pasta.

Gezellig dineren in een paradijselijke omgeving.

En onze lieve diensters Jutta en Venesia krijgen ook een 10 op 10.