Maand: februari 2018

Na een resem problemen heb ik mijn laptop terug aan de klap gekregen. Intussen heb ik wel een achterstand van 9 dagen opgelopen. Ik probeer nu die achterstand ietsje in te lopen of toch zeker niet meer te vergroten.

Deze morgen zit de ontbijtruimte propvol. Gisteren is er hier een groep aangekomen voor een driedaagse conferentie. Bij het aanschuiven aan de ontbijttafel tracht ik te weten te komen in welk verband deze groep hier is. En wat  dacht je… het zijn pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. In een straal van vijftig kilometer zijn ze hier allemaal verantwoordelijk voor een parochie. Nu verblijven ze hier voor een driedaagse; een soort retraite en/of bijscholing. Binnen de kortste keren zijn het mijn vrienden; wij vereren immers allemaal dezelfde Lord. Hadden we vandaag niet afgereisd mocht ik gerust enkele van hun conferenties bijgewoond hebben. Ze dringen aan op een groepsfoto met hun katholieke vriend.

Mijn vrienden Pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. Bemerk dat er ook dames in de groep zijn, maar in deze Kerk mogen de Pastors huwen. Hetgeen ze dan ook bijna allemaal doen.

Eenmaal de Pastors naar hun conferentiezaaltje vertrokken zijn heb ik voor de tweede opeenvolgende dag een afspraak met dienster Lula. Die dame heeft een danig mooie stem en ze vraagt niet beter dan haar zangtalenten aan mijn camera toe te vertrouwen. Het zijn een soort godsdienstige gospels, zowel in Het Engels als het Afrikaans.  Jammer dat ik geen filmpje kan posten op deze blog.

Na een viertal dagen is het wel met een beetje weemoed dat we dit stekje verlaten. We hebben vandaag een kleine verplaatsing voor de boeg, dus genieten we nog een paar uurtjes van deze lokatie.

Voor Hilde betekent dat de zon aan het zwembad.

De weg naar Hermanus leidt over Caledon. Bij het naderen van deze stad ligt een kleine township.

De township ligt dicht bij de grote baan. We riskeren ons om er effen voorzichtig doorheen te rijden. Een kort babbeltje hier, een fotootje daar en een petje ginder; het leven zoals het is in deze buurt.

Bij het binnenrijden van een straatje worden we opgeschrikt door een speciaal tafereel. Mensen zingen, roepen, dansen. Een ware kakafonie. En wat blijkt? We zitten midden in een begrafenis ritueel. In een kleine gesloten vrachtwagen wordt een lijkkist neergezet. Iedereen laat op zijn manier zijn gevoelens blijken. Very strange!

Eenmaal terug de grote baan op passeren we een grote begraafplaats. Toeval? Toch maar een kijkje nemen.

Een begraafplaats met alleen maar houten kruisjes. Geen grafzerken.

Zeer sober, maar de meeste van de graven liggen bedolven onder een bloemenbed.

Ondernemer of gewone arbeider; iedereen gelijk voor de dood.

De weg die ons over de laatste twintig kilometer naar Hermanus voert noemt officieel “Hemel en aarde”. De hellingen zijn hier begroeid met zeer gewaardeerde druiven die elk jaar opnieuw voor de meest bewonderenswaardige wijnen zorgen. Opnieuw een bijzonder mooi stukje natuur in de West-Kaap.Het is een pad wat leidt naar bijzondere wijnestates en restaurants waar kwaliteit en uitzicht beiden zeer belangrijk en bijzonder zijn.

Tussen al de wijndomeinen ook een schapenfokkerij.

Het is iets na 13 uur. We nemen de afslag voor één van de wijndomeinen, “SUMARIDGE”.

Voor 320 Zuidafrikaanse Rand (22 €) krijgen we hier “The Waterside Platter” voor twee personen voorgeschoteld. Met daarbij twee glazen Sumaridge Sauvignon Blanc.

Sumaridge Sauvignon Blanc.

Eigenlijk hadden we liever op het buitenterras gezeten, maar dat was volboekt. We krijgen wel een plaatsje aan het venster van dit terras.

Wat een heerlijk uitzicht…

Het interieur is ook zeer verfijnd.

Met prachtige koi’s. Ter aller duidelijkheid; dit is wel een schilderij aan één van de wanden.

We vervolgen onze weg en de prachtige wijndomeinen glijden ons voorbij. Hamilton Russel, Bouchard Finlayson, Newton Johnson, en La Vierge om er maar enkele te noemen.

Elke stop zorgt voor nieuwe verrassingen.

Tegen 16 uur bereiken we de walvisstad Hermanus. Alles staat hier in het teken van dit dier. Jammer genoeg in deze periode van het jaar niet te spotten.

Zoeken naar ons gasthuis “Burgundy” hoeft niet, want het is het zesde jaar op rij dat we hier enkele dagen logeren.

Christina is blij ons terug te zien. Alles werd piccobello geregeld om ons verblijf alhier zo aangenaam mogelijk te laten verlopen.

Van de twintigtal kamers waarover “Burgundy” beschikt liggen er slechts drie aan het zwembad.  Eentje ervan is voor ons. En of Hilde daar blij mee  is…

Nu gaan we nog een paar uurtjes de lucht van Hermanus opsnuiven. We blijven die zwevende dames een prachtig kunstwerk vinden. Niet alleen door zijn ligging aan de Indische oceaan, maar ook omdat we het vier jaar geleden hebben zien installeren. Toen hebben we ook kennis gemaakt met de kunstenaar.

Ook hier weer; leuke straattafereeltjes.

De overkant van de straat van ons guesthouse “Burgundy” ligt het restaurant “Burgundy”. Vroeger moeten beide etablissementen van dezelfde eigenaar geweest zijn. We maken het niet moeilijk en besluiten daar te gaan souperen. We kiezen beiden voor een lamsschouder. Niet slecht, maar nogal vettig. Het kan niet alle dagen kermis zijn. Het bijhorend glaasje wijn maakt veel goed. Tegen 21u30 moeten we maar de straat kruisen om naar onze knusse kamer te trekken.

Ons eerste ontbijt alleen. We voelen ons toch wel een beetje verweesd. Vandaag hebben we afspraak met onze Desselgemse vrienden Jan en Christiane Harinck.

Plaats van afspraak is het wijndomein “Spioenkop” in Elgin. Slechts een 50tal kilometer hiervandaan.

Het prachtige domein is eigendom van Roeselarenaars Koen en Laure Roose. Het koppel vestigde zich hier een tiental jaar geleden. Oorspronkelijk werden hier appels gekweekt. Koen heeft alle appelbomen verwijderd en is toen begonnen met wijn aan te planten. Met intussen fantastisch goede resultaten. Bij alle grote wijnboeren uit de streek dwing hij intussen groot respect af.  En met zijn wijnen valt hij regelmatig in de prijzen.

Collega’s hier noemen Koen “the crazy Belgian winemaker”

Intussen zijn Jan en Christiane ook aangekomen. Zij hadden een beetje vertraging door een wegomlegging. Maar uiteindelijk zijn ze hier toch geraakt. Jan en Christiane kennen Koen al sinds vele jaren. We poseren aan een bord dat allusie maakt naar het watertekort in de streek. En die ook een oplossing biedt.

Dan kan Koen starten met zijn boeiend wijnverhaal. Niet vooraleer echter zijn vrouwtje Laure te verontschuldigen die er vandaag niet kan bijzijn. Zij is de baan op om ergens de Spioenkop wijnen te promoten.

Deze voormiddag zijn het de laatste loodjes van de oogst 2018. Binnen een paar uurtjes moet zowat alles binnen zijn.

Voor ons zien die druiven er allemaal dezelfde uit. Voor Koen echter heeft elke druif haar eigen specifiek karakter.

Koen koestert zijn druiven als waren het zijn kindjes.

Met de regelmaat van een klok vliegt er een helikopter boven die sproeistof laat dwarrelen over het gebied. Dit is echter niet bestemd voor de Spioenkop wijnranken, maar wel voor de aanpalende appelkwekerij.

De druiven worden van hun steeltjes ontdaan. Daarna worden ze gekneusd , en de hieruit ontstane most wordt overgebracht in een roestvrij stalen gistvat.

De most blijft enkele dagen gisten in de kuip. Daarna wordt de wijn van de vaste stoffen gescheiden door hem af te laten lopen in houten vaten.

De wijn moet regelmatig en op tijd worden overgestoken op een schoon vat om niet te lang met zijn oude bezinksel contact te hebben. Vervolgens kunnen de verschillende vaten – waarin eventueel ook verschillende druivenrassen – gemengd worden door de keldermeester of oenoloog.

Onvoorstelbaar met welk enthousiasme Koen ons dit alles weet uit te leggen. Wij worden er een beetje stil van…

Op het einde van het wijnverhaal van Spioenkop breit Koen nu nog een tweede hoofdstuk, namelijk de uitbreiding van zijn accomodatie. Sinds een jaar is hij aan het verbouwen en bijbouwen dat het een lieve lust is.

Koen zou Koen niet zijn moest hij niet het ganse gebeuren in eigen handen nemen. Hij is z’n eigen architect en hij volgt alle werken op tot in de kleinste details.

Een nieuw hoofdstuk in het Spioenkop verhaal.

Bedoeling van de nieuwbouw is om hier een sterrenrestaurant te kunnen binnenkrijgen.

Aan het ontbreken van een mooi uitzicht zal het zeker niet liggen…

Wie denkt dat dit een schilderij is heeft het volledig mis voor…

Het schilderij is gewoon een venster op de natuur.

Nu is het hoofdstuk van de proeving aangebroken. Met uiteraard weeral de nodige uitleg.

Koen gelooft in de kracht van de natuur, en als je de natuur goed behandelt dat je dan het resultaat kan merken in het glas. Een glas Spioenkop wijn drinken moet dan ook de ganse filosofie van de “Spioenkop experience” kunnen tonen.

We proeven achtereenvolgens Spioenkop sauvignon 2015, Spioenkop riesling 2016 om te eindigen met Johanna Brant chenin blanc 2016. 

We eindigen ons bezoek met nog een close-up van de handen van de meester…

… een afscheidsfoto met de dames…

… een publiciteit voor de waterbesparing…

… een foto van één van de drie Spioenkop honden…

en een pano van de Spioenkop omgeving.

Het wordt bijna 14 u als we samen met Jan en Christiane bij het restaurant “South Hill” bereiken.

South Hill, een restaurant maar ook een wijndomein.

Leuk restaurant. De muren zijn volledig bezaaid met schilderijen die te koop zijn.

Spijts we binnen zitten heeft Hilde toch wel de zon pal in de ogen.

Ook al omdat we zo laat zijn kiezen we allemaal hetzelfde. We krijgen een heerlijk seignante steak op ons plank. Met gefrituurde aardappeltjes, verse groentjes en een lekkere béarnaise.

Dit alles onder het toeziend oog van Yumo.

Rond 16 uur verlaten we “South Hill”, en gaan onze wegen terug scheiden. Tot we ons binnen een paar maand nog eens ontmoeten in Waregem of Desselgem. Saluu Jan en Christiane.

Van hieruit terug naar onze thuishaven in Greyton. Nog eens een paar uurtjes niksen, zonnen en bloggen.

Zalig niksen in de Greyton Lodge.

Vanavond nog eens terug naar de goede ervaring van gisteren, de  “Hungry Monk”. We delen er een pizza met een glaasje wijn.

Hilde zit als het ware aan de etalage.

Met de patron heb ik nogmaals een discussie over de pseudo-Botero. Na een kwartiertje discuteren zijn we de gelukkige eigenaars van dit dik dansend koppeltje.

Zowel de koper als de verkoper zijn gelukkig. Zo moet het zijn.

Ons laatste ontbijt in afwachting dat de taxidienst Luc en Dominique komt afhalen.

Ik had nog graag een afscheidsboodschap voor Luc en Dominique op dit bord geschreven, maar nergens geen krijtjes te vinden.

De joviale keukencrew is druk in de weer om onze eitjes te bereiden.

Er zit er eentje bij die aanstaande zaterdag in het huwelijk treedt. Daarom mag Melita vanaf nu al een voilleke dragen. Zo zie je maar dat elke streek zijn gewoontes heeft.

De koffers zijn gepakt. In afwachting van de taxidienst nu nog vlug een beetje internetten.

De driver is aangekomen, en nu is het afscheid een feit.

Je zou voor min een traantje laten.

Vrienden weg… alles schijnt nu leeg en verlaten. Hopelijk komen we dit nog te boven.

Hilde is ook triestig. Ze trekt naar het zwembad in een hoekje met een boekje. Ze wil voorlopig niet op de foto.

Tegen de middag staat er een koe aan ons deur. We nemen ze bij de horens en trekken het stadje binnen.

Onderweg valt er om de haverklap wel iets te beleven.

Op de middag gaan we een snackje nemen bij VIA’S Deli. Dienster Nora prijst haar kippenlevertjes aan, en deze zijn inderdaad heerlijk..

Via’s Deli is tevens gekend om de beste koffie van uren in het ronde…

…en Nora is als een koffieboon tussen alle andere.

Omdat gisteren (zondag) de meeste zaken gesloten waren in het naburig dorpje Genadendal willen we hier wel nogmaals naar toe.

Onderweg naar Genadendal.

Van alle kanten zien ze ons afkomen.

Het info-center is vandaag wel open. Maar daar kunnen ze ons niet veel wijzer maken.

Naast het mooie historische plein ligt een schrijnwerkerij. De baas heeft ons opgemerkt en hij doet teken dat we gerust even binnen mogen komen. Hij is fier als een gieter over de mooie meubeltjes die in zijn werkplaats vervaardigd worden.

Bijna alle meubeltjes worden hier uit massief hout van de kamferboom vervaardigd. Onze ondernemer is danig fier over deze exotische houtsoort; hij laat ons een doorsnede schijf van de kamferboom  zien  en ruiken. En het ruikt inderdaad naar kamfer. Na zijn ellenlange uitleg over de kamferboom en over zijn meubeltjes stopt hij ons die houtschijf toe. We krijgen ze cadeau.

Naast de schrijnwerkerij huist er een metaalsmid. Ook een kijkje nemen, maar hier komen we niet aan ons trekken. De smid is vandaag op verplaatsing aan het werk.

Op straat valt ook wel altijd iets te beleven.

Maandag is wasdag.

Rond 16 u trekken we terug naar onze Greyton Lodge. Zonnetje kloppen, zwemmetje doen, blog wat bijwerken en zelfs wat zalig niksen.

Vanavond lopen we langs bij “The Hungry Monk”, een soort bruin restaurant op een paar honderd meter van onze B&B.

Verschillende muren zijn bezet met graffiti, en dit tussen tientallen schilderijtjes.

Hier ook weer een “Laatste avondmaal” met andere figuren.

Hilde kiest voor fish and chips, en ik hou het bij loempiaatjes. Meer moet dat niet zijn.

Bij het verlaten van de keet valt ons oog op een kopie van een Botero schilderij. Bijna niet van de echte te onderscheiden. Zeer mooi geschilderd, maar niet te koop. Of toch?

Toch nog een foto nemen…

Als naar gewoonte ontbijt om 8u30.

Als we Hermien vertellen over de positieve reacties welke we gisterenavond hoorden in verband met de situatie in Zuid-Afrika krijgen we wel een heel andere commentaar te horen. Hermien troont ons mee naar een kast waar een dagbladartikel is opgespeld. Dit artikel vertelt hoe Hermien’s grootmoeder en grootvader twee jaar geleden op gruwelijke manier werden vermoord.

Dit artikel doet het verhaal over de moord op de grootmoeder en de grootvader van Hermien. Dit gruwelijk voorval deed Rheinhardt en Hermien toen besluiten om eventueel uit te wijken naar Nieuw-Zeeland. De Karoo Sun B&B was ei zo na verkocht, maar in de laatste fase is de deal toch nog afgesprongen. Mede door het feit dat Rheinhardt wegens zijn ouderdom (52 jaar) nog moeilijk aan de bak zou komen in Nieuw-Zeeland hebben ze dan toch maar besloten om verder in Oudtshoorn te blijven. Maar echt gerust in de toekomst van Zuid-Afrika zijn ze zeker niet.

Na het ontbijt hebben we nog een gezellige keuvel over koetjes en kalfjes. Rheinhardt toont zich van zijn leukste kant, en wij moeten ook niet onder doen.

Er komen zelfs katapult (schietlap) verhalen aan te pas.

’t Mag ook ne keer wat zottekes zijn…

en Luc laat hem op dat vlak ook niet onbetuigd.

We vragen een mooie pose voor de foto, en daar weet olijke Rheinhardt wel vlug iets op te vinden. Tot groot jolijt van Hermien.

Rheinhardt krijgt als afscheid nog een klak van A.S.S.  Maar is die niet ietskes te groot?

Laatste foto, afscheidsdrukkie, en weg zijn we.

We hebben vandaag 360 kilometer te overbruggen. Gelukkig is de zon van de partij. We moeten – we mogen weer over de Tradouwpas met zijn prachtige vergezichten.

Hoe mooi kan de natuur hier toch zijn…

Een mooi paardje kruist onze weg…

De landschappen veranderen om de haverklap.

Als we Ronnies sex shop passeren zijn we al dik over halfweg, en mogen we ons een stopje permitteren.

Hier even uitblazen…

In al die jaren is Ronnie nog geen haar veranderd…

De petjes en de soutiens hangen nog steeds met trossen aan het plafond.

Hangt die van Hilde van vier jaar geleden hier nog wel tussen zeker…

Om flauw van te vallen… wat ik dan ook doe.

Grafitti girl.

Nog enkele flesjes spuitwater voor de volgende kilometers, en we houden Ronnie voor gezien.

Die tractor staat hier al veel meer dan vier jaar…

Nu terug de N2 op richting Caledon. Een uurtje later bereiken we dat stadje en houden we halt aan een benzinestation. Pas nu durft Luc te vertellen dat onze benzinemeter reeds meer dan een half uur in het rood stond. Oefff… we zijn er geraakt.

 Er is een foodbar aan het benzinestation, We profiteren ervan om een beetje autoproviand (gedroogde mango en/of andere snoepjes) op te slaan. Het is al een stuk in de namiddag; we bestellen dus ook een toastje met ham en kaas en een cappuccino. De cappuccinomaker van dienst kan ongelofelijke tekeningen maken in zijn koffie. Een gans arsenaal dieren kan hij uit de cappuccino toveren. Maar intussen staan ganse rijen klanten aan te schuiven, want voor elk koffietje heeft hij bijna vijf minuten tekenwerk.

Nog een veertigtal kilometer te gaan, en een half uurtje later rijden we door het centrum van Greyton. Een stadje waar we nooit eerder waren. Hier hebben we B&B Posthouse geboekt, maar een paar weken geleden kregen we een mail dat we wegens restauratiewerken misschien zouden omgeboekt worden naar “Greyton Lodge”. Helemaal geen restauratie bij Posthouse, maar wel twee grote borden dat het pand te koop staat. 800 meter verder in dezelfde straat ligt Greyton Lodge, en daar hangt een papier aan de voordeur. Dat lijkt zeer verdacht, maar bij nader toezicht is het een mededeling alsof Hendrik even voor een kwartiertje op boodschap is.

“Greyton Lodge”. Hier ook al niemand thuis. Als dat maar goed afloopt.

Ik voel me toch verveeld met deze toestand, en bel die Hendrik op. De man stelt me direct gerust. Hij belooft binnen de vijf minuten terug te zijn, en dat is ook zo. Gelukkig maar.

Blij dat we onze koffers kunnen uitladen.

We krijgen direct een welkomstdrankje aangeboden. Daarna krijgen we de kamers toegekend.

Onze kamer ligt in een mooi tuintje.

Het is nog maar 16 uur, en we trekken nog even naar het aanpalend dorpje Genadendal.

We komen op een historisch plein terecht, maar het is hier piepedood. Aan de kerkdeur horen we gezang uit de kerk galmen. Een soort kerkbaljuw weet ons te vertellen dat het vormelingen zijn die een laatste voorbereiding houden. Wij maken aanstalten om even binnen te neuzen, maar de man houdt ons ostentatief tegen.

Aan een zijdeurtje is een klokkenluider het angelus aan het luiden. Die brave man geeft teken dat ik gerust het deurtje mag openduwen en eens binnengluren.

De pastor bemerkt mij. Hij komt onmiddellijk op mij afgestapt en informeert naar mijn nationaliteit. Natuurlijk mag ik een foto nemen van het koor…

Bij het buitenrijden uit Genadendal bemerken we nog een paar mooie kindertafereeltjes.

En of ze ook gelukkig zijn met een petje…

Broer en zus hebben het tafereeltje gevolgd.

Dineren doen we vanavond in bistro Piccadillos in Greyton. Na het diner mag er voor de mannen een Irish coffee af; het is immers onze laatste avond samen. Immers, morgen vertrekken Luc en Dominique.

Prachtig weer vandaag. We hoeven niet ver te rijden en hebben dus tijd zat. Daarom nog een voormiddagje profiteren van de schitterende omgeving van Bitou River Lodge.

We blijven onder de indruk van deze schitterende omgeving

De tuinier is om 7 uur al druk in de weer. Hij is zo fier als een pauw met zijn nieuw petje van gisteren. Ik mag even met hem op de foto.

Na het ontbijt is het genieten geblazen.

Ditmaal is het een grote vogel die aan Sue’s suikerwater slurpt…

En Luc waagt zich vervaarlijk dicht bij een nijlpaard. Als dat maar goed afloopt.

De dametjes krijgen er ook niet genoeg van.

Om de haverklap valt er iets nieuws te bespeuren.

Elke lelie vormt een schilderijtje op zich.

Luc geniet er ook van.

Het uur der waarheid nadert. Dit wil zeggen; onze klassieke afscheidsfoto. Wa zijn die vier dagen voorbijgevlogen. Danke Sue voor alles… en hopelijk tot volgend jaar.

Rond 11u30 maken we dan terug ons ritje van een twintigtal kilometer naar Bramon. We hebben vorige keer gereserveerd op vandaag, en kregen de belofte om te kunnen lunchen tussen de wijnranken.

I and Bramon, you and Luc…

Ditmaal is het gelukt om tussen de wijnranken te lunchen.

Dienster Sonnette bezorgt ons het blaadje waarop we onze gerechtjes kunnen invullen. En ze schenkt ons een glaasje heerlijke Sauvignon Blanc van het eigen domein “the Crags”. Tussen haakjes, we zitten hier maar op een paar kilometer van de township waar Megan woont.

We houden het matig met een viertal hapjes. Spaanse vleesballetjes, leverpastei, cammenbert en een slaatje. En natuurlijk ook een nog warm versgebakken brood met grof zeezout.

Paradijselijk ontbijt met nochtans heel gewone dingen.

Die cammenbert met vijgen en geraspte nootjes is onverbeterlijk. het wordt weeral een paar uurtjes genieten.

Tegen 14 uur rijden we dan door richting Oudtshoorn. Met een tussenstop in Knysna. Immers verleden week heeft Hilde de helft van haar outfit laten hangen in de B&B aldaar. Alles ligt mooi opgevouwen in de receptie. Een centje in de spaarpot van het personeel, en we zijn weer weg. Onze wegen leiden over George, en we moeten terug over het Outeniqua gebergte. En het is precies of die bergketen heeft iets tegen ons… er hangen weeral donkere wolken die het grootste gedeelte van ons zicht blokkeren. Spijtig.

De Outeniqua bergen zijn ons niet goed gezind.

Eenmaal de bergketen voorbij kleurt de hemel weer helemaal blauw. In het piepkleine dorpje Holgate komen we een padstal tegen. Padstal zegt men in Afrika tegen een baancafé.

In deze padstal houden we een stop voor een koffietje of een milkshake.

We zitten hier midden in een druivenstreek. Regelmatig komt een quad met een volle aanhanger druiven het erf opgereden.

In het winkeltje liggen de dozen druiven ook bij hopen. Om de haverklap stopt er een wagen, speciaal om één of meerdere van de dozen af te halen.

Nu vlug doorrijden naar Oudtshoorn waar we rond 17 u onze opwachting maken bij gastvrouw Hermien en haar man Rheinhardt. Leuke mensen. En wat een mooi gasthuis hebben ze “Karoo Sun”. Hier zullen we twee maal overnachten.

Hermien en Rheinhardt; leuke gastheren.

Mooie moderne kamers. Wij krijgen terug kamer 4, dezelfde van verleden jaar.

Zicht op de tuin vanop ons kamer.

We zetten nog een stapje naar ’t centrum, maar de meeste zaken, zoniet allemaal, zijn reeds dicht. In één enkel shopke kunnen we toch nog wat postkaarten bemachtigen.

Hermien heeft voor deze avond een tafeltje bij restaurant “Nostalgie” gereserveerd voor ons. Dit restaurant heeft een eigen taxidienst om de klanten af te halen. Het moet echter lukken; ons zijn ze vergeten te komen halen. Gelukkig komt Rheinhardt tussen, en met een kwartiertje vertraging rijdt de wagen toch voor.

NOSTALGIE in hartje Oudtshoorn.

Het uithangbord aan de ingang zegt niet alles, maar laat wel onze verwachtingen opwellen.

En die verwachtingen worden ook ingewilligd. We zijn in de struisvogelstad, en proeven dus van een struisvogelfilet. Goedgekeurd door de kenners. Tegen 22u mag de taxi ons goedgemutst terug naar onze “Karoo Sun”

Hoe langer we in Sue’s  “BITOU RIVER LODGE” verblijven, hoe meer we genieten.

Ontwaken met een dergelijk panorama aan onze grote kamervenster.

De vogeltjes zijn ook al aan hun ontbijt begonnen. De suikerfles is reeds voor de helft leeg.

Vandaag staat er eigenlijk niet veel op het programma. Het zal een dag van luilekker niksen en ontspannen worden. Dat mag ook wel eens, zeker na de voorbije drukke dagen. En het is dan nog een lekker warm en zonnig Afrikaans weertje, waarschijnlijk het beste dat we tot hiertoe hadden.

In de tuin liggen een viertal roeibootjes ter beschikking van de klanten. Wijzelf hebben er ons nog nooit aan gewaagd, en we zagen ook nog nooit iemand gebruik maken van die bootjes. Maar daar komt nu verandering in. De kamer naast de onze logeren twee vriendjes, en die heren willen zich wel eens aan een tochtje op de Bitou River wagen.

In een mum van tijd zijn ze vertrekkensklaar en enkele minuten later peddelen ze door het prachtig natuurpark. Het moet wel leuk zijn…

Luc en Dominique hadden graag nog een gesprekje versierd met Isabelle De Smul, de verantwoordelijke van Born in Afrika. Het blijkt echter onmogelijk om Isabelle te bereiken. Ofwel is ze op toernee in één van de scholen, ofwel werkt haar GSM niet. Uiteindelijk beslissen we om zonder afspraak naar het bureel van Born in Afrika te trekken.

Luc en Dominique treffen daar Véronique, een juffrouw uit Aartselaar. Ze werkt full-time bij Born in Africa en is verantwoordelijk voor de coördinatie. Nogmaals proberen Isabelle te bereiken, maar het lukt ook niet.

Intussen hebben wij een gesprekje met een andere verantwoordelijke (naam vergeten). Uiteindelijk beslissen beide verantwoordelijken dat we best morgenvoormiddag terugkomen. Op vrijdagvoormiddag is Isabelle hier altijd aanwezig. Die dag is er immers boardmeeting, en dan zijn alle verantwoordelijken aanwezig. We trekken dus maar terug naar onze Bitou River om daar onze platte rust voort te zetten.

Bij aankomst lopen we Sue’s tuinman op het lijf. De lieve man heeft vanmorgen vroeg onze wagen gewassen. Hij stelt nu voor om ook het interieur te kuisen. Dit verdient een centje en een petje. Kontent dat hij is.

Nog maar pas aangekomen krijgt Luc nu toch een oproep van Isabelle. Ze moet ons van een paar seconden gemist hebben in het bureel. Maar niet getreurd… we mogen teruggaan om 14u30.

Vanmiddag gaan we een quiche of een croque eten bij Roost. Dit is een cafétaria op het domein van “Old Nick”, daar waar die nieuwe weverij opgericht werd.

Na deze lichte lunch zijn we nog iets te vroeg voor onze afspraak. We maken dan maar een omwegje om te gaan voltanken. We kunnen ook weeral de twee pompisten gelukkig maken. Ditmaal met een luxe pet van A S S. (Advertising – Sport – Sponsoring). Merci mister Noël. De kleur is nog aangepast ook!

Om 14u30 lukt het ons dan uiteindelijk toch om Isabelle te strikken. Het relaas van onze Megan komt eerst aan beurt, en dat is kort en bondig. Megan evolueert in de goede zin. Ze is opgewekt en blij en ze studeert goed. Houden zo! Ook buiten de Born in Afrika kunnen verder wel eens kleine geldsommetjes gestort worden voor een specialleke of een verjaardagscadeautje. Maar dit altijd langs Isabelle rond, die maakt dat alles terecht komt.

Wat Demi betreft is er wel een bepaald probleem. Haar schoolresultaten zijn verre van bevredigend. Voor een gewone school scoort ze ondermaats, en Isabelle vindt dat ze dan wel te verstandig is voor speciaal onderwijs. Als ze zich maar wil inspannen zou ze moeten proberen tot haar zestiende in de huidige school te kunnen volgen. Daarna heeft ze verschillende mogelijkheden in het volwassen- en beroepsonderwijs. Het zal natuurlijk kwestie zijn van haar motivatie aan te wakkeren. Isabelle belooft om Demi in de komende weken heel speciaal te volgen en onder handen te nemen. Met deze positieve noot kunnen we dan ook afscheid nemen.

Op de terugweg naar onze B&B maken we nog een stop bij de golfclub van Plettenberg, Goose Valley. Luc heeft vanmorgen in een immo-bladje een huur-advertentie gezien van huisjes op deze golfclub. En dit aan een zeer schappelijke prijzen. Huisjes met 2- of 3 slaapkamers, en te huren per week. Wij kregen de laatste dagen enkele insinuaties dat Sue mettertijd haar B&B misschien wil verkopen, en dat zou dan misschien een goed alternatief zijn.

Prachtig gelegen, die “Goose Valley” estate. Veel wijzer zijn we echter niet geworden, want er is niemand aanwezig in het immo-bureau.

Vanavond gaan we een restaurantje in ’t stad aandoen. Luc en ik sluiten gelijktijdig onze kamerdeur. Aan alle kamersleutels hangen verschillend gekleurde struisvogelveders. Kwestie van niet te vergissen van kamer. Omdat we morgen naar de struisvogelstad Oudtshoorn trekken, trachten we ons al een beetje in te leven in wat ons te wachten staat…

“Nguni” is een leuk eethuisje. Weeral een opsteker. We eten terug bijna allemaal verschillend. Van springbok over scampi’s en kingklip (= vis). Dit alles besprenkeld met een heerlijk Ataraxia wijntje. (iemand uit het gezelschap noemt dit altijd “anorexia”)

Het is dik 22u30 als we naar huis rijden. Luc hoeft bijna de lichten van onze Toyota niet aan te steken. Enorme bliksemschichten vullen de hemel boven ons. Een echt vuurwerkspektakel. En dit terwijl er zelfs geen druppel regen valt.

Demi is het peetkind van Luc en Dominique. Juist als ons peetkind Megan maakt Demi ook deel uit van “Born in Afrika”, de organisatie die instaat voor die kinderen. Luc had vanmorgen een gesprek met Isabelle, de verantwoordelijke van Born in Afrika. Peetkindje Demi mag om 13 u afgehaald worden aan school.

Een ontbijt à la Sue…  ook om “U” tegen te zeggen

Intussen zitten de vogeltjes reeds aan Sue’s suikerwater.

Aan de overkant is er een ibis en een andere kraanvogel neergestreken. Alsof ze ons allemaal een gelukkige huwelijksverjaardag komen wensen. Inderdaad; vandaag 20 februari 2018 zijn we 53 jaar gelukkig gehuwd. Maar dat willen we voor de vrienden nog even geheim houden tot deze avond.

Deze morgen hebben we op ons kamer toch stiekem een selfie genomen om die 53   te versieren. Maar voorlopig zwijgen in alle talen.

En wie is hier ook op logement? Jawel Bernard Darras en zijn echtgenote. We hebben beiden een week geleden reeds ontmoet in Montagu. Zij vertrekken vandaag en we hebben nog een vluchtig afscheidgesprekje.

Intussen is er (weeral) een probleem opgedoken met mijn internet router. Het ding weigert elke dienst en dus geraak ik niet meer online. Rond 10 u vertrekken we naar Plettenberg stad. De dames gaan winkeltjes doen terwijl de mannen op zoek gaan naar Vodafone bijstand. We worden van Rifke naar Rafke gestuurd, van een Indisch telefoonwinkeltje tot een benzinestation. Ze hebben allemaal een Vodafone publiciteit uithangen, maar het zijn één voor één prutsers.

Bij ons  tweede bezoek aan de Indiër vertelt deze doodleuk dat de officiële dealer van Vodafone honderd meter verder in de straat zit. Wij daarheen, en binnen de vijf minuten is het probleem van de baan. Alles werkt weer als voorheen. Oef…

Het is nog te vroeg om naar de school van Demi te gaan. Een koffietje bij Moby Dick zal ons deugd doen. De verbruikzaal van die cafétaria geeft uit op het strand, en we kijken pal op een zandkunstenaar. Ongelofelijk welke mooie zandsculpturen de man kan boetseren.

Bacon Island, het strand van Plettenberg.

We hebben frontaal zicht op een zandkunstenaar.

Nog wat te vroeg, maar we trekken toch al naar Demi’s schooltje in Kranshoek. In de directieburelen hebben Luc en Dominique een gesprek met de mentor van Demi, een zekere Marita.

Dominique en Luc in gesprek met Marita, de mentor van Demi.

Kinderen die opgenomen zijn in de organisatie “Born in Africa” worden dagelijks gevolgd, gesteund en bijgestuurd door een mentor. In dit geval is dit Marita. Zij volgt de schoolresultaten tot in de kleinste details. Ze brengt ook wekelijks een huisbezoek, en heeft gesprekken met zowel het kind zelf als haar familie. Demi schijnt momenteel een moeilijk jaar door te maken, en daar tracht mentor Marita steun en soelaas te brengen. Marita geeft ook nog de raad mee om geen geld te schenken als cadeau. Maar voor de familie zouden wat voedingswaren welkom zijn. En Demi zelf kijkt al een tijdje uit naar een nieuw pak om naar de zondagsmis te gaan. Misschien zou dit een ideaal cadeau zijn.

Afscheid aan Marita. Ze heeft spijt dat al onze Belgische chocolade gesmolten of weggeschonken is. Volgend jaar beter.

13 u; school is out. De meeste kleintjes worden aan de poort opgewacht door iemand van de familie. De grote gaan meestal te voet of met de bus naar huis.

Demi is nog niet in zicht en we mogen tot aan haar klaslokaal gaan ophalen. Langverwacht terugzien met paar peetouders Luc en Dominique.

Het is al 13u30 en we trekken eerst naar een cafetaria van de Pic&Pay om een kleinigheidje te eten. Wij houden het bij een halve pizza, maar Demi vraagt een big burger. Eentje waar ze bijna niet kan over kijken. Met een clash ketschup erbovenop glijdt die kanjer in een mum van tijd naar binnen.

Luc en Dominique hebben ook een halskettingske bij voor Demi.

Het heeft nogal wat voeten in de aarde om het slotje te sluiten, maar uiteindelijk heeft Luc de truuk gevonden.

En nu mag Demi mee met de dames om een zondagse outfit te gaan zoeken. Demi weet wat ze wil; ofwel volledig wit, ofwel volledig zwart.

Binnen de kortste keren is het feit beslecht. Een echte metamorfose… En nu naar de afdeling voeding…  De kar mag vol. Bloem, rijst, brood, een beetje snoep (niet te veel), confituur, gedroogd fruit, thee, corn flakes, … te veel om allemaal op te noemen.

Demi gelukkig… iedereen gelukkig. Nu gaan we alles afleveren bij Demi thuis.

Demi’s mama ontvangt ons met de glimlach. Ze is heel dankbaar voor al die eetwaren.

De vreugde kan niet op…

Aan een van de muren hangt een ganse rij medailles die Demi verzameld heeft in haar zwemcarrière. Spijtig dat ze dit heeft opgegeven. Maar Luc en Dominique willen toch wel een foto met Demi bij die medailles.

Drie stralende mensen…

Hilde wil ook wel eens op de foto met mama.

We maken ook kennis met de stief-grootvader van Demi. Een leuke man die een groot verhaal te vertellen heeft.

Alvin Moodie zit hier nog omdat er een mirakel is gebeurd. Hij heeft enige tijd een dodelijke beroerte gekregen. Hij had nog de kracht om The Lord te aanbidden, en deze heeft hem aanhoord. The Lord heeft hem toegesproken, en hij heeft zijn Geest met deze van Alvin verenigd.

Hij haalt fier zijn kaartje boven waarop in rode letters “Deze man was verlamd, een beroerte die de Heer genezen heeft”. Sindsdien is Alvin Evangelist geworden, en schreeuwt hij overal zijn geloof uit.

We krijgen zelfs de website van “The Lord” ; www.thelord.co.za

Hij vertelt dat hij 61 jaar is (wij dachten eerder 80, maar dat komt misschien door dat attakske). Zijn moeder is er 107, en de oudste van het dorp. Ze woont samen met haar dochter.  Als Alvin er nog bij vertelt dat die moeder slechts enkele straten verder woont is onze planning vlug gemaakt. Iemand van 107 jaar kunnen begroeten; dat is niet aan iedereen gegeven.

107 jaar en ze loopt nog rond. Ze heeft wel een beetje last Alzheimer. Maar je zou voor minder…

Het menske prevelt enkele onverstaanbare woorden en we willen haar ook niet lang lastig vallen. Plotseling vier blanke mensen rond haar; dat is ze blijkbaar niet gewoon.

De 107 jarige stief-overgrootmoeder wordt dagelijksbijgestaan door haar inwonende kleindochter, en deze heeft ook nog ’n pagadder rondlopen. Allen in datzelfde huisje dus.

Demi is intussen al met een straathond aan het spelen. We nemen afscheid met de belofte van haar morgen terug te komen halen.

Vanavond dan staat een beetje in het teken van onze 53ste huwelijksverjaardag. Wij trakteren onze reisgenoten. We trekken daarvoor naar een adresje dat we van Sue toegespeeld kregen. “Zinzi”, een tiental kilometer ten westen van Plettenberg. Niet makkelijk te vinden, temeer daar het nogal hevig regent. En dat zijn we niet gewoon.

Binnenvluchten met regenjasjes en kapjes op het hoofd. Inderdaad, dat zijn we niet gewoon.

De mannen houden het bij een vleesschotel, en de dames opteren voor vis. We krijgen alles in de perfectie voorgeschoteld. Zinzi betekent overvloed, en dat is ook zichtbaar in onze borden. We klinken op hopelijk nog vele gelukkige jaren samen. Het gaat er de ganse avond gezellig aan toe, en het zal bijna 23 uur worden vooraleer we tussen de gietende druppels ook afdruipen.

Het is maandagmorgen, en in België is het krokusverlof afgelopen. Vlug nog een Face Time met zoon Mehdi en kleinzoon Julien.

Julien is met zijn Papa op weg naar het internaat. Maar hij ziet het blijkbaar wel zitten. Hij weet een heleboel nieuwsjes te vertellen over het voorbije verlof.

Omdat we ons slechts 50 kilometer moeten verplaatsen en omdat de winkels en galerijen gisteren gesloten waren wegens zondag, besluiten we om eerst nog even het centrum van Knysna af te schuimen.Kiezen is soms moeilijk…

“Zie je mij al lopen in deze peignoir” schijnt Dominique te vragen.

In één van de kunstgalerijen ontdekken we een pin-up schilderij, gemaakt door Marinda Combrincks, de artieste uit Calitzdorp die voor ons reeds een paar schilderijtjes maakte.

In het volgend galerijtje is er een “vingerschilderaar” aan het werk. De man maakt mooie kunstwerkjes, en laat zijn vingers het werk doen van de penselen.

In één van die winkelgalerijen slenteren twee pottenverkoopsters. Zij proberen ons zo’n pot aan de man of vrouw te brengen, maar wij wuiven dit weg wegens plaatsgebrek in onze bagage. Voor enkele Randen zijn ze wel bereid te poseren voor de foto.

Schouny is haar naam, en ze beweert dat het streepje bovenaan haar neus niets te maken heeft met het dagelijks urenlang torsen van die koopwaar op haar hoofd.

We rijden Knysna buiten richting Plettenberg. Passeren we daar nu wel een constructiewerkplaats van catamarans. Je weet wel… boten op twee vloten. En dat is nu wel Luc zijn dada. We hebben tijd zat, dus maken we hier een stop.

Luc trekt zijn stoutste schoenen aan (sandalen maat 42) en trekt het openstaand bureel binnen. Na seconden komt hij teken doen dat we allemaal binnen mogen.

Is wel impressionant de constructie van zo’n schip.

Hier worden jaarlijks drie dergelijke boten vervaardigd. De verantwoordelijke chef overstelpt ons met een resem technische details, waar ikzelf niet te veel van begrijp. Luc schijnbaar wel.

Inderdaad, Luc kan al overnemen om op bepaalde details te wijzen.

Intussen is Hilde reeds stage aan het volgen als poetsmeisje. Ze hanteert de struisvogelmoffer. Met een flegma alsof ze dat haar hele leven deed.

Dominique beschikt op haar I-Pad over een speciale app waarmee ze in een mum van tijd een compositie van verschillende foto’s kan maken. Hetgeen ze hier demonstreert met een compositie over ons bezoek aan dit atelier.

Rondrit afgelopen; we zetten koers naar Plettenberg. We maken nog een stop aan “Old Nick”, een kleine nederzetting waar een tiental winkeltjes, een cafetaria en een weverijtje gevestigd zijn. En vooral dit laatste interesseert mij wel.

Maar wat blijkt? Het kleine oude weverijtje van voorheen is volledig afgebroken. In plaats daarvan staat nu een groot prachtig gebouw met een moderne weverij en een confectie atelier. Rondom het gebouw een prachtige vijver.

De lelies en hun blaadjes zijn op sommige plaatsen echte kunstwerkjes.

Een ganse batterij moderne weefmachines, in een prachtig modern nieuw gebouw.

De drie oude schietspoelgetouwen uit het vorige gebouw werden ook nog mee getransfereerd. En werken nog ook.

Waar is de tijd?… Intussen ook al vijftien jaar geleden.

Hier weven ze vooral linnen voor handdoeken en tafellinnen.

In tegenstelling met het oude weverijtje kunnen we nu niet meer tussen de machines laveren. Maar vanop een loopplatform heeft men een mooi zicht op het atelier. Zeker als de ramen dan nog open staan ook.

De weefsels die in de weverij vervaardigd worden verhuizen nu naar het aanpalend confectie atelier. Ook al in volledige nieuwbouw. Hier worden ze versneden en afgewerkt tot tafellopers, tafelkleden, servetten en noem maar op.

In de tuin staat nog steeds een zitbank, vervaardigd uit een oud weefgetouw. Traditiegetrouw wil ik vanop deze bank mijn jaarlijkse foto.

We trekken nu naar het wijndomein Bramon, een tiental kilometer buiten Plettenberg. Hier kan je kleine hapjes bestellen, al naar gelang je hongerig bent. Eén, twee, drie of vier… je kiest maar. En de hapjes worden aangevuld met nog warm ovenvers gebakken brood met dikkorrelig zeezout.

Jammer genoeg zit de keet bijna vol. We hebben niet gereserveerd, dus moeten we het stellen met een tafeltje binnen. Dat is dan zonder de charme van de wijnranken waartussen je anders zit. Maar we laten het niet aan ons hart komen en ’t is toch lekker.

Hierna slaan we de weg in naar onze vertrouwde B&B “Bitou River Lodge”. Een adresje van jaren met de lieftallige uitbaatster Sue. Hier zullen we vier nachten verblijven.

Sue als naar gewoonte super vriendelijk en lief.

Leuke kamer met zicht op de prachtige tuin.

Eenmaal uitgezakt en uitgepakt gaan we op verkenning naar een tweetal nieuwe adresjes die we van Sue toegestopt kregen. We startenbij “Sky Villa Boutique Hotel”. Het hotel is slechts open sinds begin december 2017, een paar maand geleden dus.

Sky Villa Boutique Hotel

Bij het betreden van de hall worden we al overweldigd door de pracht, de praal en de luxe.

Van in deze hall kan je door een glazen vloer in de wijnkelder kijken.

Eenmaal buiten hebben we een 360 graden uitzicht op de oceaan en de Keurbooms-lagune.

We installeren ons, en de kelner komt ons apéritief opnemen. We vragen ook de menukaart, maar dat is zonder de waard gerekend. Voorlopig is het restaurant alleen maar open voor de hotelgasten. We voelen direct dat aandringen geen zin heeft. We houden het dus bij het apérootje en druipen af.

In het donker is de tuin als het ware nog feeërieker.

Tweede optie voor vanavond is “The bungalow”, en dit restaurant mag er ook wezen. Maar we moeten wel vlug zijn, want binnen een half uurtje sluit de keuken. We houden het sober en licht… de ene een halve pizza, de anderen scampi’s. Meer moet dat niet zijn. Tegen 22u30 zitten we onder de lakens. Tot morgen…