Ons terrasje tussen de olijfbomen.
Terug om 8u30 ontbijt bij de gebuur “The Vinyard Country House”. We worden hier door de supervriendelijke hofdame en haar lieftallig dienstertje. Vers geperst appelsiensap, zelf gebakken brood, fruitsalade met muesli en een eitje naar ieders eigen goesting. Wat wil je nog meer?
Alleen al voor het design van koffietas en ondertas zou je naar hier komen.
Wij babbelen er maar op los, en hebben niet in de gaten dat het koppel aan het tafeltje achter ons ook Vlamingen zijn. Wanneer die mensen eindigen met hun ontbijt komen ze kennis maken aan onze tafel; kennen wij ze wel zeker… Een zekere Darras uit Kortrijk, samen met z’n echtgenote. Indertijd werkte de man bij een gemeenschappelijke vriend, Gaby Berton.
Meneer en Madame Darras uit Kortrijk. Wat kan de wereld toch klein zijn, zelfs op meer dan 10.000 kilometer van huis. Wij hebben nog een lange babbel en halen enkele souvenirs op uit onze actieve loopbaan. Bij het pakken van onze bagage komen eigenaars Elaine en Andrew nog even adieu zeggen. Werkelijk zeer vriendelijke mensen, en een adresje waar we zeker nog willen terugkomen.
In deze streek willen we zeker nog terugkomen.
Tegen de klok van tien zetten we ons dan in beweging, richting Wilderness. Ongeveer 280 kilometer te gaan. We maken onze eerste stop reeds in Barridale. Immers, hier is er een weverijtje, en daar wil ik telkenjare wel even gedag zeggen. Geen geluk echter, want wegens zondag is er weinig of geen activiteit.
De handweefgetouwen staan er troosteloos bij.
Détail van de hevels en de draden van een handweefgetouw.
We rijden nu van Barridale naar Heidelberg, en hiervoor moeten we wel de Tradouwpas oversteken.
We rijden via Barridale naar Heidelberg via de Tradouwpas (303 m). Tradouw is een Khoisan woord wat betekent : de vrouw haar poort (Niet verkeerd te interpreteren). De pas werd gebouwd door Thomas Bain tussen 1869 en 1873.
Schitterende natuur.
We lassen regelmatig een stop in voor professionele filmopnames…
Of gewoon om even van buitenaf de natuur te bewonderen.
Rond de middag maken we een volgende stop voor een lichte lunch bij DELISH in Heidelberg.
We hebben nu nog dik 150 kilometer af te haspelen door berg en dal.
We passeren ook nog de doorgang van het “Old English Fort”.
Rond 16 u rijden we dan Wilderness binnen. We komen aan de Indische oceaan op de plaats waar de brug van de voormalige tsjoetjoetrein loopt. Uniek uitkijkpunt.
Tot voor enkele jaren kwam hier de tsjoetjoetrein over de brug.
Hier in Wilderness zullen we twee dagen in verschillende locaties overnachten, wegen nergens twee kamers beschikbaar. We gaan eerst de B&B van Luc en Dominique opzoeken. de “Dolphin Vieuw”.
Dolphin Vieuw; schitterend gelegen met zicht op de oceaan.
Hierna rijden we naar onze vrienden Belgische Roger en Greta Vandewiele, die sinds een zevental jaren “Just for 2” uitbaten.
Wij krijgen de kamer Kingfisher toebedeeld, dezelfde kamer als verleden jaar.
Zalige kamer met ongelofelijk uitzicht op de lake.
Er valt nog wel wat te sleuren met de koffers op die hoge trappen, maar zowel Roger als Luc steken ook de handen uit de mouwen. Eenmaal alles geïnstalleerd worden we ten huize Greta en Roger vergast op een verwelkomingsdrink. 
Roger en Greta zijn geen haar veranderd bij verleden jaar…
Gedurende het apéro reserveert Roger ons restaurant voor deze avond. “The Girls”. Als dat maar goed komt…
Het gaat er hier zeer gezellig aan toe. Ikzelf opteer voor struisvogel met een heerlijk sausje, en de drie anderen kiezen eensgezind voor scampis. 
Heerlijke scampis.
Dik 22 uur verlaten we de keet. Luc en Dominique deponeren ons bij “Just for 2”, en nadt we afspraak gemaakt hebben voor morgenvroeg rijden zij door naar hun “Dolphin Vieuw”, een paar kilometer verderop. Bij het naar bed gaan wil ik de wekker op mijn IPhone instellen als ik de akelige constatatie doe dat ik mijn tasje met mijn IPhone en portefeuille op de stoel liet hangen bij “The Girls”. Portefeuille met baar geld, met bankkaarten, paspoort en rijbewijs. Ik ben in alle staten. Ik wil er onmiddellijk omrijden, maar dat lukt niet, want Luc is vertrokken met onze Toyota. Volledig in paniek bel ik met mijn tweede (Afrikaanse) telefoon naar Luc. Hij springt vliegensvlug terug in de kleren en stormt de baan op, richting “The Girls”. Intussen bel ik ook naar “The Girls” om het probleem te melden en aan te dringen dat ze het eerste kwartier nog niet mogen sluiten. De juffrouw aan de telefoon geeft de indruk dat ze niets gevonden hebben. Gedurende dit gesprek valt Luc daar reeds binnen en snelt onmiddellijk naar het tafeltje waar we gezeten waren. Hij snapt de telefoon uit de handen van die juffrouw en roept mij toe dat hij mijn tasje onaangeroerd heeft teruggevonden. Oef… was dit efkes spanning troef. Het zal iets moeilijker zijn om vlug in te slapen vannacht.