Vandaag, zondag, hebben we een wandeling in Rheenendal gepland. Vanuit dit piepklein stadje is er een lange wandeling te maken naar een mijngebied. Eenmaal de afslag naar Rheenendal genomen komen we in een mooi natuurgebied. 
We passeren nog een dorpje waar de zondag-ambiance in de lucht hangt. De kindjes in hun mooiste kledij en de volwassenen super ontspannen.
Leuke kids, en ze vinden ons ook leuk.
Langs de graskant bemerken we een paar jonge monkies, en die vinden ons precies niet zo leuk.
Eenmaal de startplaats van het wandelpad bereikt laten we de auto achter. We zijn er klaar voor om de vijf kilometer lange tocht aan te vatten. En het loont nog ook. We lopen door een prachtig natuurgebied, en regelmatig houden we halt bij weidse vergezichten.
Een andere maal zitten we midden in het bosgebied. Met 23° C is het ook een ideaal weertje voor dergelijke tocht. Tot we plots met onze neus op de feiten gedrukt worden; onze tocht van 5,7 kilometer maakt geen lus. Dit betekent dat we niet voor 5,7 km, maar wel voor 11,4 km onderweg zijn. Dat is voor ons wel iets van het goede teveel. We besluiten dan maar rechtsomkeer te maken, en na anderhalf uur zit onze tocht erop. Maar we hebben ervan genoten.
Het is intussen middag en we passeren “Totties”. Een ogenschijnlijk ouderwets eetkot.
We durven de keet bijna niet binnenstappen. Groot is onze verbazing echter als we toch de deur opensteken. Het restaurant zit afgeladen vol en alles is zelf te bedienen in buffetvorm.
Alles in buffetvorm.
We krijgen door een vriendelijke serveuse het (waarschijnlijk) laatste tafeltje toebedeeld.
De klanten zijn hoofdzakelijk plaatselijke Afrikaanse families die hier hun zondagmiddag komen doorbrengen.
Zowel voor de voorschotel, de hoofdschotel als het dessert is er keuze zat. En het smaakt allemaal nog lekker ook.
In verlichtingsarmaturen zijn ze in Afrika soms wel zeer inventief.
Ditmaal ben ik aan de beurt om te betalen.
In alle hoekjes en kantjes van het restaurant zijn prularia te vinden. Sommigen zijn zelfs te koop. We verlaten Totties met een goed gevoel. Weeral een ervaring rijker.
onderweg terug naar Knysna vallen onze ogen op een natuurfotograaf. Luc denkt dat het een dierenfotograaf is van National Geografic. We moeten dit toch eens van dichter bekijken…
Luc heeft nog gelijk ook. De man is al twee jaar een eekhoornkoppeltje aan het volgen. Als we willen mogen we gerust ook die eekhoorntjes fotograferen.
Hilde heeft meer oog voor de reporters dan voor de eekhoorntjes.
Na een paar uur geduld hebben we geluk; we krijgen één van de eekhoorntjes in het vizier. Onze dag kan niet meer stuk.
De dames delen in ons geluk…
Na deze geluksfoto van de eekhoorn nemen we afscheid van Fopper. Spijtig genoeg hebben we vandaag geen rennerspetjes bij. Fopper zal dus nog een jaartje moeten doorgaan met zijn blauwe pet.
Op de terugweg langs de Phantom Pass nemen we de richting Leisure Island. Vandaar hebben we fantastische uitzichtpunten op de baai van Knysna.
Als dit geen mooie uitkijkpost is?
De bruisende Indische oceaan die tegen dr rotsen klotst.
Kunnen we blijven op kijken.
Een mooie zonsondergang krijgen we er ook nog bovenop.
Tegen 19 uur trekken we terug naar ons vertrouwde stoomfabriek “La Turbine” op Thesen Island. 
Terug naar “La Turbine”, de stoomfabriek. We hebben de laatste dagen niet te veel gelet op de calorieën, en daarom houden we het vanavond op enkel een starter. Maar wel voor alle vier iets anders. Kippenlever, loempia, ceasar salad en fish steak. 
Iets na 21 u verlaten we Thesen Island, en tegen 22 u zitten we onder de lakens.