Maand: maart 2018

Gisterenavond rond 23 uur heeft een landloper zich op de stoep geïnstalleerd. Om 6 uur dezer morgen ligt de man er nog. Zielig toch…

In het portaal van een winkel aan de overkant hebben ook twee jonge landlopers de nacht doorgebracht.

De Company’s garden hebben we nog nooit bezocht. Die tuinen liggen slechts op een boogscheut van onze Bijoux Suites. We kunnen er dus te voet heen. Ter info; De duif op de foto is een echte duif.

De Company’s Garden, ook wel Kompanjiestuin genoemd, werd in 1652 aangelegd onder leiding van Jan van Riebeeck om VOC-schepen die op weg naar de Oost waren te voorzien van verse groenten en fruit.

En vandaag de dag staan ook nog fruitkraampjes opgesteld in de wandellanen.

Het park is zeer goed onderhouden. Om de haverklap ontmoet je er tamelijk tamme eekhoorns.

Deze toeriste wil wel een foto van zo’n lief diertje.

In deze voormalige moestuin groeien er nu inheemse en exotische bomen en struiken.

Het beeld van de redelijk grote misdadiger Cecil Rhodes staat er nog pontificaal bij. De Engelsman Rhodes wist zich uitbundig te verrijken in de Afrikaanse diamantindustrie. Hij gebruikte zijn zakelijke contacten als basis voor zijn politieke loopbaan. Hij wist zelfs een “privékolonie” te verwerven; Rhodesië. Hij was ook een van de grondleggers van de eerste apartheidswetgeving.

Om het park heen staan enkele schitterende oude gebouwen als het South African Museum en Planetarium, het Parlementsgebouw, St George’s Cathedral en de South African National Gallery. Dat alleen al geeft een grote meerwaarde aan onze wandeling in deze Compamny’s Garden.

De locals genieten ook met volle teugen. Het is een prima plek om even de rust van de stad op te zoeken, mensen te kijken en eekhoorns of meeuwen te voeren.

Vanop verschillende plaatsen hebben we ook zicht op Kaapstad’s mooiste; de Tafelberg.

Een graptje kan er natuurlijk ook altijd af…

Nog een boogscheut verder komen we op de Green Market. Zoals altijd staan hier tientallen kraampjes opgesteld met Afrikaans gedoe.

 Begin tussen al deze brielekoo maar eens een leuk geschenkje uit te zoeken…

 Onze aandacht wordt ineens afgeleid door een zingende en dansende groep zwartjes.

Uiteraard moet ik daar een paar kiekjes van maken.

Ze tamtammen, dansen en zingen alsof hun leven er vanaf hangt…

Ik ga danig in het spektakel dat ik zelfs niet merk dat er een levend luipaard langszij geslopen is.

Een schitterende opvoering krijgen we voorgeschoteld. Dit verdient een papieren cent in de hoed.

Langszij de Green Market staat het Saint George kerkje. Een Methodist Church. Het grote spandoek dat ze ophingen verkondigt wel een vreemde boodschap. Jezus was the first to decriminalize sex work. Jezus was de eerste om sexarbeid uit de criminaliteit te halen. 

Aan de ingang van de kerk liggen geschilderde autobanden gestapeld. Die doen dienst als rustbank. In de kerk zelf is een coffee shop, en die noemt heaven – hemel.

De chef uit de coffee shop herkent ons nog van vorige jaren. Hij is nog steeds even joviaal en hij prepareert ons een heerlijke cappuccino.

Een heerlijke cappuccino in de kerk. Laat ons dat bij ons maar overnemen.

Eindelijk hebben we ook eens de kans om enkele kaarsjes te laten branden voor recent overleden of zieke vrienden.

Achteraan de kerk staat een grote spiegel. Met een tekst op gegraveerd. Als je voor de spiegel gaat staan kan je het volgende lezen; “You are beautiful… and so is your enemy”. Jij bent mooi… en je vijand ook.

Hilde heeft intussen iets met een pilaar.

In afwachting dat Hilde in het reine komt met die pilaar ga ik wat uitrusten op die banden aan de ingang.

Naar de Long street is ook niet ver hiervandaan. Het hotel Grand Daddy heeft een leuk restaurant Thirty Ate.

Alhoewel zeer verzorgd, goed gelegen en nette bediening zitten we hier toch gans alleen. Very strange. Maar we laten het aan ons hart niet komen.

De calamars smaken heerlijk. En er zit niemand op ons handen te kijken.

 Voor ons koffietje maken we een wandeling tot aan hotel WESTIN. Dit is de locatie waar we vroeger telkens logeerden als we in Kaapstad verbleven. We Begeven ons direct naar de bar op het 19e verdiep. De onthaal juffrouw kent zelfs nog onze naam. Als we hier vanavond eventueel kunnen souperen? Natuurlijk kunnen we dat. Reservatie ligt onmiddellijk vast.

Na het koffietje op The 19th van de Westin nemen we het shuttlebusje dat om de twintig minuten de Westin klanten heen en weer voert naar het Waterfront.

Vanuit het Waterfront heeft men uitkijk op de haven  van Kaapstad, zelfd op de Westin en ook op de tafelberg.

Hier valt altijd van alles te beleven voor jong en oud.

In de overdekte galerijen is er een opeenstapeling van shops Met alle mogelijke en onmogelijke artikels.

 

In de leuke shops wordt alles op een fijne manier gepresenteerd.

Zelfs enkele kunstgalerijen hebben er ook een onderkomen gevonden.

Ik dacht dat die slippers mij vleugels zouden geven, maar dat lukt niet.

De mama van het zwarte kindje vroeg om alle twee onze tong zo ver mogelijk uit te steken. Dat kan je toch niet weigeren…

Aan speciale individus Is er hier op het Waterfront ook geen gebrek.

Een pintje in het Belgisch café “Den Anker” zal misschien we smaken.

Liefmans on the rock’s. Op een onderlegger van Vedett.

 

 

Rond 18u30 nemen we onze shuttle terug naar de Westin. We begeven ons direct naar het 19e verdiep waar we een plaatsje reserveerden.

We krijgen een tafeltje aan het venster. Met een ongelofelijk panoramisch zicht op Cape Town.

De eendeborst die we opgediend krijgen is er eentje om vingers en duimen af te likken. Wel een beetje copieus.

Maar toch raakt het bordje volledig opgepeuzeld. Wegens een zo gevulde dag en omdat het intussen donker is besluiten we om met de taxi terug naar onze studio Bijoux te trekken.

Laatste maal ontwaken in de prachtige omgeving van Perle du Cap.

Na het ontbijt nog een afscheidsfoto met Kristien.

Jawel, de mannen mogen er ook eens bij.

Om 10 u verlaten we met weemoed het mooie Paarl voor de moederstad van Zuid-Afrika; Cape Town. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om ons stulpje in de Adderly street te vinden. Bijoux Suites is de naam.

Op dit appartementje zullen we onze laatste drie dagen Zuid-Afrika 2018 doorbrengen.

Alles ziet er keurig en netjes uit.

Eenmaal alles uitgepakt en geïnstalleerd in Cape Town zetten we koers naar Simon’s Town. Daar zullen we afscheid moeten nemen van Herman. Vanaf hier zal hij morgen vertrekken naar België.

Bij het binnenkomen van Simon’s Town maken we nog een halte in Sun Valley, een groot winkelcentrum. Herman kan morgen een deel van onze overbagage meenemen naar België, maar zijn koffer is te klein. Vlug een candid fotootje nemen van een politieagente die aan het winkelen is met haar baby in de winkelkar.

In één van de shops kunnen we een goedkope koffer op de kop tikken. Juist aangepast aan wat we allemaal mee te geven hebben.

We staan hier wel even te kijken hoe mooi en verzorgd het fruit en de groenten hier gepresenteerd worden. In België zou het niet beter kunnen.

In de verbruikzaal van de Mugg & Bean gaan we ons laatste middagmaal nemen met Herman. Gedurende onze sobere lunch overlopen we nog even de voorbije twee weken. Wat zijn die voorbij gevlogen…

We rijden nu naar het huis van Jacqueline, waar we Herman zullen achterlaten. Jacqueline is niet thuis, maar Herman weet dat hij de sleutel kan afhalen bij de buurvrouw. Met weemoed in ons hart nemen we hier afscheid. Ook Patch, het hondje van Jacqueline, is er wat triestig om.

Rond 18 uur zijn we terug in ons Bijoux appartementje. De goesting ontbreekt om nog uit te vliegen. We hebben immers vanmiddag wat drank en voedsel gekocht in dat warenhuis. Een toastje met leverpastei in het eigen stulpje kan ook eens gezellig zijn.

Vanavond hebben we nog een leuke FaceTime babbel met kinderen en kleinkinderen in Waregem. We zijn weer volledig up to date over alle Belgische nieuwsjes.

Wat drijft daar ’s morgens vroeg op ’t water?…

Oooohh… ’t was Herman zijn koppeke.

Als naar gewoonte heeft Kristien’s crew voor een mooie presentetie van het ontbijt gezorgd.

Ondertussen ligt Kristien’s kat op de loer voor eventuele restjes of kruimeltjes.

We laten niets onverlet om haar ook efkes te aaien. En of Minou het leuk vindt…

Reisdoel vandaag is Wellington, een vijftiental kilometer van Paarl.  We zijn eerst nog even binnengelopen bij Restaurant Noop om een laatste keer te vragen of ze Herman’s I-Pad nergens gevonden hebben. Zonder resultaat.

Bij het binnenrijden van Wellington houden we  een stop bij de Vodacom telefoonwinkel. Want Herman heeft intussen gemerkt dat hij bovenop zijn I-Pad ook zijn Afrikaans telefoontje is kwijtgespeeld. Vermits dat telefoontje met een Afrikaans Vodacomkaartje werkt wil hij zijn nummer laten blokkeren.

Wellington is een klein provinciestadje met enkele mooie gebouwen. Hier de ingangspoort van de prachtige Victoria tuinen.

De witte kerktoren heeft ook wel iets

In het centrum is de interieurwinkel met aanhorende coffee shop the place to be. Onze excuses omdat we dit jaar geen Belgische chocolade bij hebben, wegens gedeeltelijk elders uitgedeeld en gedeeltelijk gesmolten worden aanvaard. Zij het met een vleugje weemoed.

De nostalgie naar meubel- en gordijnstoffen komt weeral binnen de kortste keren opdwarrelen.

Hier en daar zitten echte pareltjes tussen.

En in die collecties zou ik uren kunnen snuisteren.

Intussen zijn Hilde en Herman al aan het kiezen voor een stukje kaastaart of een guiche.

Een van de diensters loopt hoog op met de Absa Epic moutain bike race die hier binnen een viertal dagen Wellington aandoet. Misschien moeten we toch proberen hier een glimp van de koers te komen opvangen. En vooralsnog vriend Peter Caset te kunnen aanmoedigen.

Onze coffeeshop Elle heeft geen alcoholvergunning. We genieten dus van de guiche met een glaasje water. Maar voor één keer zijn hier niet treurig om. Achteraf nog een lekkere cappucino, en we kunnen onze tocht verder zetten.

We willen naar Dal Josaphat om daar ook eens de township te bezoeken. Op onze weg ernaartoe passeren we het stadje Diemersfontein. Hilde schijnt zich te herinneren dat het hier is dat de feuilleton “Die Huis” van EenTV is opgenomen. Wij op zoek dus…

We hebben het nogal vlug gevonden, maar de villa ligt wel in een privé domein. De bareelwachter informeert naar de reden van ons bezoek. Wij pretenderen vrienden te zijn van Eric Goens, de maker van het “die huis” programma. En vermits we hier op passage zijn willen we wel eens gedag zeggen. Belt die wachter Eric wel op zeker…  Hij komt terug uit zijn wachthok met de melding dat Eric het zeer spijtig vind, maar dat hij momenteel in opnames zit en ons nu onmogelijk kan ontvangen. Een andere keer dus.

Bij het binnenrijden van Dal Josaphat worden we direct geconfronteerd met de schrijnende toestand in de sloppenwijk. Het is bijna niet te geloven dat mensen kunnen leven in dergelijke kotjes. Blijkbaar trekken de spelende kinderen zich hier gelukkig niets van aan.

Twee dames uit de wijk zijn op stap, en blijken op ons af te komen…

Inderdaad, ze komen een klapje slaan. Spijts de precaire toestand waarin ze leven zien ze er zeker niet ongelukkig uit. Integendeel. En ondervoed zijn ze precies ook al niet.

Met een petje kunnen we ze ook plezieren.

Een jochie heeft het opgemerkt. Of hij ook een petje kan krijgen?..

Jawel, hij krijgt er ook eentje. En eentje voor z’n zusje ook.

Zeer kleurrijk tafereeltje. En altijd die glimlach.

Alle vier super gelukkig met hun petje.

De wasdraad aan een winkeltje.

We trekken nu terug naar onze Perle du Cap. Een paar uurtjes rusten, lezen en nietsen. Vanavond willen we gaan souperen bij “La Grande Roche”, één van de toppers van Paarl. Maar daar is een groot privé feest op gang geschoten. Zodoende geen plaats voor drie Belgen. Dan maar terug naar Noop. Zo kunnen nogmaals navraag doen naar Herman’s I-Pad. Alhoewel Herman langsom meer denkt dat hij hem niet meer bij had in Noop. De kans om hem terug te vinden wordt dus al langsom kleiner. We proeven vanavond van een scampi tempura of een kingklip. En om niet te veel meer te denken aan die I-Pad bestellen we na ons souper nog een Irish coffee.

Heerlijk ontwaken in Perle du Cap.

Als we op het gelijkvloer ons ontbijttafeltje gaan opzoeken ligt Herman al een half uurtje aan het zwembad te googelen.

En wie zit er reeds aan de ontbijttafel met een glaasje bubbels? Inderdaad, Ida. Ze heeft gisterenavond laat nog beslist om niet meer in het donker naar Cape Town terug te rijden. En is dan hier in Perle du Cap maar blijven overnachten. Nog een geluk dat gastvrouw Kristien altijd een reservekamertje in petto heeft.

Het is nog tamelijk vroeg in de morgen. Iedereen ziet er fris en pienter uit. Ideaal moment dus voor een officiële groepsfoto.

Hilde neemt de fotocamera over, zodanig dat ik er ook nog eens bij kan.

Voor wij afscheid nemen van Ida loopt Herman nog even naar zijn kamer om een visitekaartje te halen voor Ida. Hij wil ook zijn Ipad meenemen en nog enkele foto’s maken. Maar wat blijkt? Herman vindt zijn IPad  niet. Waar heeft hij hem het laatst gebruikt? Had hij hem gisterenavond mee in Restaurant Noop? Heeft hij hem niet achtergelaten in één van de winkeltjes in de Spice Route. Alle pistes worden bewandeld. wij bellen al  die locatie’s op. Herman’s bed en onze auto worden binnenste buiten gekeerd. Niets mag baten… Spijtig. Hopelijk komt hij in de volgende uren vooralsnog boven water.

Spijts die tegenslag dringt Herman toch aan om ons geplande programma te volgen. En dat is een bezoek aan het dorpje Blauwklippen, ongeveer 45 kilometer hiervandaan. Want daar wordt vandaag de wekelijkse zondagmarkt georganiseerd.

Het is bijna 12 uur als wij eraan komen. De stalletjes, tentjes en kraampjes staan netjes opgesteld.

De Blauwklippen Family Market wordt iedere zondag opgetuigd op de historische boerderij ‘Blauwklippen’. Niet bepaald kleinschalig of intiem, maar leuk voor het hele gezin – met een speeltuin, springkasteel en georganiseerde ponyritten is het prima toeven voor kinderen.

De ‘grote mensen’ kunnen zich tegoed doen aan het uiteenlopende culinaire assortiment en de vele wijnen en bieren die je er kunt proeven.

Afrikaanse kunst uit de duizend…

Prachtige boeketten protea’s; de nationale bloem van Zuid-Afrika.

Kindjes die zich amuseren…

Leuke gadget’s.

Iedereen voelt zich hier thuis.

Wij hebben ons genesteld aan een leuk Mondriaan tafeltje. Herman is onderweg om drie porties witte pens op te halen. Hij schijnt de persoon te kennen die dat pensenkraampje uitbaat.

Nu nog een tijdje brainstormen over de verloren Ipad.

In die grote ballon is een kindje aan het rondtollen. Als dat niet leuk is.

Tegen 16u30 terug aan het zwembad van Perle du Cap. Luilekker niksen, zonnebaden en/of slaapke doen.

In de vooravond een lange FaceTime met het thuisfront in Waregem. Na een kwartier zijn we weer mee met de activiteit in en rond Waregem.

Rond 18 uur genieten we van een coupke champagne of het terras. Kristien liet door de kamermeisjes een fles op ons bed zetten. Uit vriendschap en erkentelijkheid als trouwe klanten.

 Rond 20 uur gaan we nog langs in restaurant Cattle Baron.

Hilde bestelt een steak, ik een steak combo en Herman opteert voor calamars. Een grote fles spuitwater en een flesje DuToitskloof Sauvignon Blanc. We zullen weeral goed slapen.

 

Het is vandaag zaterdag, en dan is er geen kinderkribbe voor Princesse, de kleuter van Pretty. Maar op zaterdag en zondag mag Pretty de peuter  meebrengen op haar werk.

We krijgen zelfs een ganse uitleg hoe ze Princesse vastbindt op haar rug. En waarom de zwarte vrouwen een dikke poep hebben.

Martina komt juist binnen op het ogenblik van de fotoshoot. Ze is nog in fitnesskledij maar toch moet ze mee op de foto.

Hilde wil ook wel een poosje de kleine Princesse koesteren.

Na het ontbijt weet Pretty een lang verhaal te vertellen over de dame op de foto.

Zij was de echtgenote van eigenaar Mr Hagmann. Maar enkele maanden geleden (December 2017) is ze overleden. Maar volgens Pretty hangt de geest van die dame nog rond in dit huis.

Herman heeft zich dicht in de buurt van zonnebadende Martina geïnstalleerd, maar de scheper is alert.

Hij is ook een gedroomde babysit.

Nu is het moment aangebroken om afscheid te nemen van Villa La Paz. Van de ganse crew, van Martina en van Princesse. Tot een volgende keer…

Onderweg naar onze volgende B&B in Paarl passeren we het domein “Spice Route”.

Spice Route is ook een wijndomein, maar ze hebben meer te bieden dan wijn alleen. Er is een groot verzamelgebouw met daarin glasblazers, bierbrouwerij, een chocolade fabriek en een wijnproeverij.

De ongecultiveerde wijnranken worden niet van water voorzien en worden ook wel “bush wines” genoemd. De koele wind afkomstig van de koude Atlantische zee geeft voldoende afkoeling aan de druiven gedurende de hete droge zomers en de natte winters. De Spice Route Wine Farm heeft nu ongeveer 140 ha beplant. Alle wijnen worden naar het nabijgelegen Fairview Wine Estate vervoerd om gebotteld en gelabeld te worden.

In de brouwerij brouwt men zowel pils, witbier (amber), pale-ale, lager of triple. Keuze zat dus…

Elk bier wordt op de markt gebracht onder de eigen CBC naam. Dit staat voor Cape Brewing Company.

Herman laat zich bekoren tot een lager biertje. En schijnbaar smaakt het ook.

In de chocoladefabriek is er weinig activiteit wegens weekend. Dit sluit niet uit dat we enkele proevertjes meepikken.

In de glasblazerij is er door diezelfde weekend regel zelfs helemaal niets te beleven.

We kunnen wel naar hartelust rondneuzen in de grote winkel. Op gevaar af van hier of daar iets te breken.

Glas, glas en nog eens glas. In alle mogelijke vormen en kleuren.

Naast de glasblazerij is er een kinderhoekje. Over alles is nagedacht. Kleurpotloden, viltstiftjes, kleurboeken. En of die kleintjes zich daar amuseren.

Eindigen doen we hier in de koffiebranderij. Er is ook een verbruikzaal bij met heel vriendelijk personeel.

Volgens onze dienster is de commentaarwand verleden week gans opgeschoond, en nu staat er bijna niets op. Maar daar zal vlug verandering in komen. Net als verleden jaar maak ik in de kortste keren een “Koffie Van Overstraeten” publiciteit.

Voila se Pierre Van Overstraten. Gratis publiciteit in Afrika. En je moet er mij niet voor vergoeden.Eenmaal terug op het terras laten we ons gaan aan een wine + charcuterie tasting.

Vier proevertjes wijn en vier hapjes charcuterie. ’t Is eens iets anders.

En nu naar onze B&B “Perle du Cap”. Vier gastenkamers en vier parkingplaatsen.

Kristien de Kinder, de eigenares, kennen we al een vijftal jaar. Ze is momenteel op weg naar school om haar zoontje af te halen. Het overloop zwembad ligt te stralen in de zon. Vanop de boord heb je een prachtig zicht op Paarl. Perle de Cap heeft inderdaad zijn naam niet gestolen.

En wat een fantastische kamer. Met een enorm groot bed voor de King en de Queen.

En wie is hier vanavond ook op logement. Je ziet het al; Ida, de Belgische consul.  We zijn reeds afgesproken om vanavond samen een stukje te gaan eten bij restaurant “Noop” in het centrum van Paarl. Maar in afwachting kan er reeds een coupke bubbels of een glaasje rosé vanaf.

Onze gastvrouw Kristien heeft vanavond enkele koppels op bezoek. Samen met haar vriend is ze reeds de barbecue aan het voorbereiden. En ’t zal lekker zijn…

Intussen zijn enkele van die genodigden al aan het landen. Ook Belgen. Gemakkelijke verbroedering dus.

Nog vrienden; dit zijn dan wel Zuid-Afrikanen, maar ook zeer toffe mensen.

Santé!

Kristien straalt van geluk.

Intussen zijn de invités van Kristien voltallig. Voor ons het moment dus om de stad in te trekken naar restaurant Noop. We mogen kiezen voor een tafeltje binnen of eentje buiten. We houden het maar op binnen, want het is tamelijk frisjes aan ’t worden.

Een geweldige ober met Europese roots stelde met veel enthousiasme de specialiteiten voor.

Hilde en Ida hebben Kingklip gekozen terwijl Herman en ikzelf voor lam opteerden. Zeer lekker.

Het was weeral een super geslaagde avond.

Aan de ballustrade van onze living heeft Hilde zicht op het gelijkvloers waar Herman zit te mediteren vooraleer aan de ontbijttafel te gaan.

Deze morgen zijn we slechts met ons drieën plus de Duitse Martina. We vernemen nog één en ander bij van Martina. Als we de schikkingen van onze dag aan het invullen zijn hoort Martina dat we eventueel de gekende Vrijdagavond Market van Hout Bay zouden bezoeken. En of ze eventueel zou mee mogen met onze wagen. Uiteraard mag ze dat en we spreken af dat we ze om 17 uur zullen afhalen.

Deze voormiddag terug een paar uurtjes zorgeloos genieten.

Zou het kunnen dat Hilde hier Herman’s les aan het spellen is? En als het dat niet is, wat is ze dan wel aan het zeggen?…

Op een boogscheut van de haven liggen op een bepaalde straathoek drie kunstgalerijen naast of tegenover elkaar. De moeite om eens een kijkje te gaan nemen. De rode hond aan de ingang van Houtbay Art Gallery verwelkomt ons. Deze vermaarde galerij herbergt een grote groep artiesten. In het verleden zelfs onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth.

Werk van Richard Scott, sinds jaren kind aan huis in deze Houtbay Art Gallery.

Vlak nevenaan ligt Gallery Ghuba. Deze wordt gerund door een Hollandse dame.

Hier is één van de toppers Jimmy Law.

Aan de overkant van de straat vinden we S/ART. In een groot gebouw met een prachtige architectuur.

Hier zijn verschillende kopjes te bewonderen van een kunstenaar uit Zimbabwe. Speciaal aan deze schilderijtjes is dat ze geschilderd zijn op dierenhuiden.

Nog een foto met de galerijhouder van S/Art.

Minder dan drie kilometer van die galerijen vandaan rijden we langs de township van Hout Bay; IMIZANU YETA.

Tussen de groene, welvarende blanke wijken heeft zich als dissonant de zwarte township Imizamo Yethu genesteld.

Toevallig staat er een gids bij de ingang van de township. Kenny Tokwa is zijn naam en hij heeft momenteel geen toeristen om te begeleiden. Met een groot hart en een kleine vergoeding wil hij ons met veel plezier een half uurtje door de sloppenwijk loodsen.

Er wonen hier zo’n 30.000 mensen, die veelal Xhosa spreken. Van oorsprong komen de meesten vanuit de Oost Kaap en hebben zij zich samen met andere Afrikaanse immigranten in Imizamo Yethu gevestigd.

Ondanks dat er al veel ontwikkelingen hebben plaatsgevonden in de township, zijn de leefomstandigheden er nog steeds niet zoals ze zouden moeten.

De meeste mensen wonen geforceerd in de zogeheten ‘shacks’. Er zijn nauwelijks faciliteiten met stromend water en sanitaire voorzieningen. Dit leidt tot grote gezondheidsproblemen bij een groot deel van de inwoners van Imizamo Yethu.

Daarnaast ligt Imizamo Yethu in een gebied dat kwetsbaar is voor branden (‘high-risk fire area’) en zijn er vrijwel geen hulpdiensten in de nabije omgeving. Verleden jaar zijn hier op één nacht ongeveer 300 huisjes afgebrand.

Samen met de hoge mate van werkloosheid leidt dit tot drank- en drugsverslavingen, gewelddadige gangs en kinder- en vrouwenmisbruik.

Kapper op straat.

En albino’s; dat bestaat hier ook.

Toevallig lopen we hier op Maya, de gids waarmee we hier verleden jaar een tour maakten.

We sluiten onze rondleiding af met een grapje te maken met drie schoolmeisjes die pas door de schoolbus in de wijk werden afgezet.

Voor de lunch hebben we een reservatie geboekt bij Bungalow, een strandbar in Clifton, ongeveer 15 kilometer van Hout Bay.

Bungalow ligt aan de kust met aan de overkant een zicht op de bergketting “de twaalf apostels”.

De juffrouw aan de receptie raadt ons aan om vlug het laatste tafeltje van het overdekt terras in te nemen. Want voor het open terras is er momenteel veel te veel wind.

Wij hebben de raad van die juffrouw gevolgd, en maar best ook.

Onze garçon Sam (van Samuel) laat ons kiezen tussen tuna, kingklip of kabeljouw. En we kiezen ze alle drie. Hilde beweert dat haar tuna zeer lekker is, Herman is zeer blij met zijn kingklip en mijn kabeljouw mag er ook best wezen.

“The Bungalow”; jammer dat we niet aan het strand konden zitten.

Rond 16 u terug in Villa La Paz. Een uurtje genieten van de mooie tuin en het zwembad.

 Zoals afgesproken nemen we om 17 u Martina op, en we trekken allen samen naar de haven waar drie maal per week (vrijdag, zaterdag, zondag) de artisanale markt doorgaat. Voordat we het eigenlijke havengebouw binnentrekken zijn er op verschillende binnenkoertjes kunstsmeden aan het werk. Je mag overal vrij rondneuzen.

Uit allerlei metalen weten die mannen kunstige beelden te toveren.

Het is wel boeiend om die lasser aan het werk te zien.

zijn afgewerkt product liegt er niet om.

Dit moet een hand worden…

Na de randanimatie buiten trekken we nu de binnenmarkt in. Deze markt, gevestigd in een oude visfabriek, heeft de meest uiteenlopende zaken in petto.

Het aanbod is heel gevarieerd. Denk Belgische chocolade, dim-sum, sushi, paella, soepen, oesters, sushi, Zuid-Afrikaanse potjies, versgebakken taartjes en steak rolls. Heerlijk en vers eten, een geweldige sfeer en leuke kraampjes met curiosa, accessoires, originele souvenirs en zelfs ook mooie kledij.

Voor souvenirs en andere spulletjes slaag je hier zeker.

Voeg bij al dat lekkere eten nog een glas wijn, een koud biertje, het uitzicht op Chapman’s Peak en de vaak aanwezige live muziek toe, en je hebt wat ons betreft een perfecte avond. Martina geniet er ook van. Het publiek van de Hout Bay Market is net zo gevarieerd als de etenswaren. Jongeren, gezinnen, toeristen, locals, het komt hier allemaal voorbij gewandeld.

Er komt een type slungel/artiest voorbij gewandeld. Hij installeert zich ongevraagd recht tegenover Herman, en hij begint enkele poltloodlijnen te schetsen.

In een mum van tijd tovert hij een kop op papier. Dat zou moeten Herman voorstellen.

Dit zou dan Herman moeten zijn… Wij hebben toch onze bedenkingen, en Herman ook.

Wij zijn nog de tekening van Herman aan het commentariëren als ik daar ook al mijn verschijning maak.

Ook redelijk ver te zoeken… We geven de man toch een beetje geld en hij verlaat ons met een gulle lach. Onze twee (kunst)werken geven nog een bijkomend pigment aan deze geslaagde avond.

In zo’n kamertje ontwaken. Zalig toch?

Vanop het balkon van onze grote living heb ik zicht op het gelijkvloers. De volledige crew is ons ontbijt aan het voorbereiden.

Eén van de gasten, de Duitse Martina is reeds gestart met haar dagelijkse fitness training. En dit voor anderhalf uur. Je moet het maar doen hé!

Hellen, de vriendin van Mr Hagmann, de eigenaar van onze Villa La Paz, woont hier op een boogscheut vandaan. Maar deze morgen heeft ze thuis electriciteitspanne, en daardoor schuift ze bij ons aan voor het ontbijt.

Herman maakt even later ook zijn opwachting, direct gevolgd door de fel transpirerende Martina, de fitnessmadam. In het gesprek wordt één en ander duidelijk over de toestand en de onderlinge relaties in Villa La Paz. Hellen is de tweede pluk van een scheepsreder, die verschillende schepen heeft varen over de hele wereld. Meestal voor suikertransport. Hij is het die ook eigenaar is van onze Villa La Paz. En Martina is agente van die man in Duitsland. Eigenlijk is ze hier een week zakelijk op bezoek, maar ze heeft het nuttige aan het aangename gepaard, en een tweede week vakantie bijgenomen.

Pretty, de chef van de diensters, heeft haar naam zeker niet gestolen. Het wordt vanmorgen een opeenstapeling van grapjes.

We eindigen het ontbijt met een groepsfoto, samen met de crew. Herman, Someni, ikzelf, Bongami en Pretty.

Tot 11 uur blijven we nu genieten van alles wat onze La Paz te bieden heeft. En dat is heel wat… De twee schepers vragen niet beter dat we om beurten hun stokjes weggooien. Ze zijn bijna vlugger terug dan wij ze kunnen gooien.

Duitse Martina kiest intussen voor de zon.

Van Herman zijn die schepers ook nooit ver vandaan.

Rond 11 uur rijden we naar het “Mainstram” shoppingcenter. Hilde kent daar een coiffuresalon, en ze vindt dat ze daar dringend heen moet.

We laten Hilde er in goede handen achter, en nu mogen Herman en ikzelf voor een paar uurtjes alleen op stap. Drie huizen voorbij het salon bemerken we een manicure/pedicure salon, en daar is het precies opendeurdag. De klanten zitten open en bloot naar de venster gekeerd. Wij doen een beetje onnozel voor die venster en binnen de kortste keren staat de ganse keet op stelten.

Als dat niet plezant is…

Wachtend op Hilde’s terugkeer gaan wij nu een wandelingetje maken aan de haven.

De meeuwen zijn ongeveer dezelfde als bij ons.

Hier ook al weer standjes waar de pas aangevoerde vis met vrouw, man en macht gekuist en versneden wordt.

De afval wordt weggeworpen en de meeuwen kuisen de boel op.

De grootste stukken worden tot in het water geworpen, en daar zijn de zeehonden dan gelukkig mee.

Twee zeehonden (broer en zus) in afwachting op een lekkere hap.

De wand van een oude zeemijn. De Afrikanen toveren die oude vuile muur om tot een waar kunstwerk. Inventief zijn ze wel…

Tegen 13 uur trekken we naar de plaats waar we afspraak hebben met Hilde. Koffiehuis – café – restaurant Allegria. Kennen we ook al lang. Zowel de serveuse Maureen als de bazin Natasha herkennen ons direct.

Bazin Natasha aan telefoon.

Intussen is Hilde ook binnen gekomen. Is haar coiffure nie mooi???  We eten hier een spaghetti of een lekkere pizza met een glaasje wijn.

Eindigen doen we met een super cappuccino. Specialiteit van het huis. Ik heb intussen opgemerkt dat de kid art-wall van verleden jaar er nog altijd is. Daar mogen de kinderen hun tekeningen op spelden. Vorig jaar heeft vriend Luc daar een mooie tekening achtergelaten. Bazin Natasha weet te vertellen dat die tekening van Luc nog maar maximum een drietal weken verwijderd is.

In een wip en een draai staat Wiske op een servet getekend en de voltallige jury geeft toelating om het kunstwerk aan de wall of fame op te hangen.

Voilà se… vereeuwigd in Allegria.

Nu een tiental kilometer verder naar wijndomein Constantia Glen.

Constantia Glen… weeral een prachtig domein.

Constantia Glen is een vrij nieuwe wine estate in de Constantia Vallei. De wijnen zijn van hoge kwaliteit en op een paar na allemaal open voor tasting. Echt heerlijk om op een zonnige dag te vertoeven.

Eindelijk nog eens tussen de wilde dieren.

In de tasting room zijn op verschillende plaatsen mooie bloem arrangementen opgesteld.

Je kunt direct zien dat Hilde nog cursus volgde in bloemschikken.  Samen met haar nieuwe coiffure vormt dit hier het mooiste arrangement.

Exclusieve combinatie…

In de vooravond nog een paar uurtjes genieten van alles wat onze Villa La Paz te bieden heeft.

Tegen 20 uur hebben we gereserveerd in Kitima, een Aziatisch restaurant in Kronendal, juist naast Hout Bay gelegen.

Ook weer een mooi huis in Kaap-Hollandse stijl. De drie vorige jaren zijn  we hier ook elke keer eens afgezakt.

In de receptie staat een model gedekte en bediende tafel voor twee personen. Dat is dan geen bloemschikken maar culinair schikken. Dagelijks worden die gerechtjes vervangen.

Op en top Aziatisch.  Het pand is goed ingedeeld met niet te grote zalen en daardoor een prettige sfeer. Het is klassiek ingericht. De bediening is attent, vriendelijk en professioneel. De wijnkaart is groot en dik. Ze is nauwelijks op te tillen maar ze bevat wel heel betaalbare pareltjes. Ook in het menu is veel te kiezen en voor wie het spoor bijster raakt is er een set-menu met verschillende keuzen.

Wij trachtten ons ook wat Aziatisch op te maken, maar zijn daar slechts ten dele in geslaagd.

Telkens opnieuw een goed en vertrouwd adres.

Onder invloed van deze mooie avond kunnen we ons rond 22 uur onderdompelen in Aziatische dromen.

Van vroeg in de morgen zitten er al twee dolfijnen in het zwembad.

We rekenen af bij Armin en zetten koers naar alweer een wijnkasteel. Groot Constantia, een tachtigtal kilometer hiervandaan.

Groot Constantia is een van de oudste wijndomeinen van Zuid-Afrika, opgericht in 1685.

Het wijnhuis en de wijngaarden zijn prachtig gelegen op de heuvels van False Bay nabij Cape Town.

In dit natuurlijke amfitheater, grenzend aan de Oceaan, genieten de wijngaarden van een uniek microklimaat. Groot Constantia staat bekend voor zijn hoogwaardige wijnen met veel fruit expressie en fraîcheur in de afdronk.

Het domein is vrij toegankelijk.

Het gebouw, dat in Kaaps-Hollandse stijl is gebouwd, is niet alleen een toeristische attractie, maar ook een nationaal monument.

Op Groot Constantia werden in het begin van de negentiende eeuw al geweldige wijnen gemaakt. Dat was dus voordat ooit iemand van een Grand Cru uit Bordeaux had gehoord, want  die bestaan pas sinds 1855. Niemand minder dan Napoleon Bonaparte liet de wijnen van Groot Constantia tussen 1815 en 1821 naar St. Helena, zijn verbanningsoord, verschepen. Zo’n nieuw wijnland is Zuid-Afrika dus niet, ook niet als het om kwaliteit gaat!

In de tuin staan prachtige eikenbomen. Sommigen onder hen herbergen echte kunstwerkjes.

Deze zwammen lijken wel puur porselein.

Met een visitekaartje in de pijpzak zetten we onze weg verder, richting Hout Bay.

Na enkele kilometer worden we bijgehaald door Trees. Heeft niets met Trees te maken, maar wel met bomen.

Van uitzonderlijk vervoer gesproken…

Als dat maar goed afloopt…

Onze gemeenschappelijke vriend Jean-Pierre Maes had ons voor onze afreis een tip gegeven; wanneer je in de omgeving van Hout Bay komt, ga dan eens de B&B Mooi Baai opzoeken. Misschien wel een goede locatie voor een volgend bezoek aan Zuid-Afrika.

Het is inderdaad wat zoeken, maar met de GPS op stal kom je overal. We krijgen te doen met Patricia, een zwarte medewerkster van Mooi Baai. Ze belt haar boss op, en een vijftal minuutjes later komt Valérie opgereden. Ze vertelt dat ze tot voor anderhalf jaar werkzaam was bij ING bank in België. Vandaar haar verwantschap met Jean-Pierre Maes. Twee jaar geleden hield ze haar job voor bekeken en ze sloeg een totaal andere richting in.

MooiBaai in Hout Bay heeft een Kaap-Nederlandse architectuur en ligt naast World of Birds. Vanaf het terras heeft u uitzicht op de bergen. De haven en het strand van Hout Bay liggen op 15 minuten rijden en het schilderachtige Chapman’s Peak Drive ligt op slechts 5 km afstand.

Mooi Baai beschikt over vijf kamers. Valérie laat ons het ganse huis zien, en inderdaad… hier willen we wel terugkomen. Met de belofte de groeten over te maken aan haar oud collega Jean-Pierre nemen we afscheid van Valérie en haar prachtige B&B Mooi Baai.

Nu moeten we wel op zoek naar onze B&B Villa La Paz, ons verblijf voor de drie volgende nachten. En weeral brengt onze GPS er ons binnen de kortste keren tot aan de inrijpoort van de villa.

We worden zeer hartelijk verwelkomd door directeur Bongami, zijn twee leuke diensters en twee duitse schepers. Meer moet dat niet zijn.

We krijgen niet alleen een mooie comfortabele kamer toebedeeld, maar tevens het exclusieve gebruik van de ganse bovenverdieping. Aan een resem details is te voelen dat hier geschiedenis rondhangt in dit gebouw. We hebben drie dagen om dit uit te pluizen.

Vanavond plannen we een bezoekje aan de haven van Hout Bay met zijn leuk restaurant Marine Wharf.  Eén van onze geliefkoosde plekjes in deze streek.

Eenmaal kingklip, eenmaal krabcoctail en eenmaal een combo van drie vissoorten. Alles zeer lekker maar… veel te veel.

Ook de rekening valt in de (Afrikaanse) normen.

Als afscheid nog een foto met twee van de lieve serveuses.

 

Hilde heeft van ’s morgens vroeg reeds de spiegelende form te pakken.

Na het ontbijt een beetje opzoeken, wikken en wegen om de planning voor vandaag op te maken. Uiteindelijk komt er terug een wijnhuis uit de bus; Rust en Vrede.

Rust en Vrede ligt slechts een boogscheut van onze B&B Somer Place. Tegen 11 uur bereiken we het domein.

Ook hier is de pluk nog volop bezig. We hebben geluk; we krijgen toelating van de chef om mee te trekken met de plukkers.

Tientallen vrouwen zowel als mannen trekken de wijngaard in.

De dames zijn veelal ingesmeerd met een roestachtige crême tegen de zonnebrand.

Ze worden betaald per aantal volle bakken die ze plukken.

Rust en vrede cultiveert uitsluitend blauwe druiven.

Eenmaal de bak gevuld wordt hij door een sterke man in de traktorbak gekieperd.

We hebben stilaan genoeg geplukt en we begeven ons naar de tasting room.

Hier krijgen we tekst en uitleg van… jawel, een Belg. Louis Sas komt uit Mechelen. Hij is in Leuven afgestudeerd als Doctor in de Rechten, en dit jaar volgt hij een Master aan de universiteit van Stellenbosch. Zijn optreden hier is dus een studentenjob. Bravo Louis; je zal er komen!

Al meer dan 300 jaar staat Rust en Vrede rustig tussen de wijngaarden van Stellenbosch. Vroeger met een wijd assortiment, maar sinds een dertigtal jaar hebben ze zich gespecialiseerd in de productie van uitsluitend rode wijn, met de focus op Shiraz, Cabernet en Merlot.

Vele onderscheidingen zijn verleend aan de estate.  Een van de meer memorabele was toen Rust en Vrede werd gekozen door president Nelson Mandela om te worden geserveerd bij het “Nobelprijs voor de Vrede” diner.

Rust en Vrede werd genomineerd als de eerste Zuid-Afrikaanse rode wijn in de Top 100 wijnen van de wereld en herhaalde dit resultaat gedurende vier opeenvolgende jaren. Vandaag is Rust en Vrede nog steeds een mooi voorbeeld van wat Stellenbosch allemaal voorstelt.

 We moeten hierbij afscheid nemen van Rust en Vrede en van Louis. We hebben gisteren immers een reservatie geboekt bij de concurrentie, Ernie Els.

Sinds gisteren kennen we hier al de weg.

Hilde en ikzelf hebben gekozen voor kingklip vis met Belgische frietjes.

En Herman… die kiest voor een Hamburgerke. Zo te zien is hij er wel héél kontent mee.

Na die sobere maaltijd doorlopen we ook nog even de kunstgalerij.

Van alle strekkingen en stijlen…

Vandaag heeft “the one hole ” meer succes dan gisteren.

Deze kerel speelt op de one hole een hole in one. Bravo!

We druipen stilaan af met de bedoeling om nog een paar uurtjes Stellenbosch stad te bezoeken.

 

We willen parkeren op het grote dorpsplein, en zoals bijna overal krijgen we direct een parkwachter op onze nek. Met de vraag of hij bovenop zijn parking fee ook nog iets extra kan krijgen. We maken de man gelukkig met een petje.

Dat rode petje werkt wel als een rode lap op een stier. Komt direct een tweede kerel aangelopen…

… en daarna twee madammen. Allen parkwachters.

Op ’t einde van ’t spel zijn ze met z’n vijven. Onze auto zal nog nooit zo goed bewaakt geweest zijn.

Hilde heeft het ganse toneeltje afgelet vanop een zitje bij de boeredochter.

Wie Stellenbosch zegt, zegt “Oom Samie se winkel”. We kunnen bijna niet passeren door twee toeristen die de ingang versperren.

Het is de bekendste winkel van Stellenbosch en misschien zelfs wel van Zuid-Afrika. Oom Samie Se Winkel is een mix van museum en winkel. De winkel is sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden amper veranderd. Talloze antieke gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden dienen als achtergrond voor kleding, wijnen en vers fruit. Je kijkt je ogen uit.

Het winkeltje kende vroeger veel ruilhandel, maar tegenwoordig kun je alles gewoon kopen. Werkelijk alles, maar dan ook alles is hier te krijgen.

Het ganse verhaal van Oom Samie. Links in ’t Afrikaans en rechts in ’t Engels.

Op de binnenkoer van een winkelcentrum staan we een beeld van onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth te commentariëren. Zit daar een jonge man in koersuniform een kopje koffie te slurpen. Hij spreekt ons aan met de vraag of we misschien van de streek rond Waregem komen? En we zijn dus weeral voor een tijdje zoet…

We beginnen al met Hans Comyn uit Machelen (Deinze) een petje te schenken. Vanaf zaterdag neemt hij voor de tweede maal deel aan de fameuze Absa Cape EPIC race die hier ieder jaar plaats vindt tussen Cape Town en de wijnroute.

Deze vijftiende editie van deze mountain bike Absa Cape Epic ziet er uitdagender uit dan alle vorige edities. Het epos van deze achtdaagse wordt uitsluitend verreden door tweepersoonsteams.

Er zijn maximum 650 teams toegestaan. De route verandert elk jaar en leidt amateur- en professionele mountainbikers van over de hele wereld door een parcours van ongeveer 700 kilometer door ongerepte landschappen.

De Absa Cape Epic is de meest door televisie uitgezonden moutain bike race ter wereld. Door de UCI opgenomen hors catégorie.

De wedstrijd staat ook open voor dames, die uiteraard een apart klassement toebedeeld krijgen. De race is een ideale gelegenheid voor amateurs om hun mogelijkheden te testen  tegenover de profs. Het is een full-service race, wat betekent dat alles wordt verzorgd door de organisatie.

We wensen Hans Comyn en zijn ploegmaat alle succes toe voor de komende race.

Er neemt ook nog een andere Belgische vriend van mij deel aan de race, namelijk Peter Caset. Hopelijk kunnen we vanaf zaterdag langs televisie, pers of misschien ook life een glimp opvangen van zowel Hans Comyn als Peter Caset.

Dat was het dan voor ons venster op de Absa Cape Epic. Nu nog een lange wandeling door het mooie Stellenbosch.

Leuke terrassen in de Dorp street.

Prachtige huizen in Kaap-Holandse stijl.

Ook veel kunstgalerijen.

Op het dorpsplein is het wachten geblazen op een busje.

Er blijven nog twee parkingwachters over met een petje. Ze hebben het precies een beetje moeilijk maar ze kunnen toch nog stamelen dat ze onze wagen goed in de gaten hebben gehouden. En inderdaad… hij staat er nog

Eenmaal terug in Somer Place nog een uurtje genieten aan het zwembad.

Vanavond terug naar  “Brasserie” in Strand.

Had het donderdag geweest, dan hadden we 25% afslag gekregen hebben op alle Belgische schotel. We eten dan maar geen Belgische schotel. Herman en ik opteren voor scampi’s en Hilde voor een bouillabaise.

Chef Tondii zit niet verlegen om een grapje. Hiermede eindigen we deze weeral drukke dag.

Wat een mooie couvert krijgen we voorgeschoteld bij Somer Place. Met verse bloemen dan nog!

Hilde heeft haar bloem reeds binnen wanneer ik nog aan het bloggen en Herman nog aan het zwemmen is.

Deze Hadada ibis is ook op zoek naar zijn ontbijt.

We besluiten om vandaag het nabijgelegen Ernie Els wijngoed met een bezoek te vereren.

Als een belangrijk ambassadeur van Zuid Afrika en een van de meest bekende gezichten in de sportwereld heeft Ernie Els al jaren zijn passie voor perfectie laten zien. Focus, discipline en betrokkenheid hebben geleid tot enorme successen in de golfsport. Dezelfde kwaliteiten komen naar voren in de Ernie Els wijnen, een continue streven naar perfectie in wijnen, gestart in 1999. Inmiddels worden de Ernie Els wijnen alom geroemd en erkend als topwijnen.

De oogst voor jaargang 2018 is volop aan gang.

Plukkers worden gerekruteerd tot ver buiten Stellenbosch.Naast excelleren in golf, wil Ernie Els ook exceleren in wijn. Het idee om topwijnen te maken, werd geboren uit een jarenlange vriendschap tussen Ernie en Jean Engelbracht, eigenaar van Rust en Vrede.

In 1999 startten Ernie Els en Jean Engelbracht hun wijndomein in Stellenbosch en openden in 2004 de Ernie Els Winery op de hellingen van de Helderberg. De druiven zijn afkomstig van de wijngaarden met een totale oppervlakte van 72ha gelegen rond het domein.

Een panorama van het domein Ernie Els.

Op de meest onverwachte momenten worden we ook met kunst geconfronteerd.

En de kinderen kunnen er zich ook zalig ontspannen. Zijn golfsport indachtig heeft Ernie ook een mini golfterrein aangelegd met één hole.

Spijtig dat we golf-analfabeten zijn.

Na het buitengebeuren wagen we ons de tastingroom binnen. Hier ook worden we verblind door het perfectionisme van het domein.

We krijgen een glaasje Chenin Blanc aangeboden en informeren om hier vanmiddag te lunchen. Maar wat dacht je… geen lunch op maandag. Om onze ontgoocheling te verzachten moeten we het wijntje niet betalen. Bij het verlaten van het proeflokaal botsen we daar nog op Lieve Vlieghe, een dame die we vier jaar geleden ontmoet hebben hier in Stellenbosch. En het jaar daarna in Knokke. Leuk weerzien.

Gezien we hier niet kunnen lunchen riskeren we ons enkele kilometer verder en 620 meter hoger naar het berg-wijndomein UVA MIRA.

Schitterend gelegen op de Helderberg bergflank troont het wijnhuis boven de wijngaarden uit. We hadden even moeite om het te vinden maar het was het driedubbel waard.

Met hun Sauvignon Blanc viel Uva Mira bijna jaarlijks in de prijzen. De awards en de medailles zijn bijna niet tellen.

Uva Mira serveert geen echte lunch maar houdt het bij verschillende soorten kaasplanken. We zijn een beetje sceptisch, maar achteraf hebben we er geen spijt van. 

 Herman heeft precies toch zijn bedenkingen bij die kaas- en charcuterie schotel.

De klok wijst al 16 u als we het prachtig domein verlaten. We maken nog een kleine omweg langs het shoppingcenter om wat Vodacom airtime te tanken. De rest van de namiddag wordt zalig genieten. Later op de avond hebben we nog enkele FaceTime gesprekjes met de leden van de JOK. Een beleggingsclub waar zowel Herman als ikzelf lid van zijn.

Ook nog een video gesprekje met kleinzoon Emile. Hij was zo behulpzaam om met mijn wagen naar de autokeuring te gaan. Danke Emile.