Leuk ontwaken met zicht op het hinterland van “Franschhoek”.
Na het ontbijt maken we een telefoontje naar Rob en Machteld, een Belgisch koppel dat hier in Franschhoek woont, en waarmee we al een paar jaar bevriend zijn. We hadden vernomen dat Rob ietwat op de sukkel was met zijn gezondheid, maar dat schijnt intussen weer allemaal onder controle te zijn. Goed nieuws dus. Ze dringen aan dat we rond 12 uur bij hen aankloppen voor een apéro en een hapje. We willen nog deze uitnodiging afslaan, maar niets help; we worden sowieso verwacht.
Tegen de middag maken we dan onze opwachting in de Dirkie Huys straat.
Enthousiast als altijd verschijnen Rob en Machteld op het portaal van de voordeur om ons te begroeten. Rob verontschuldigd zich omdat hij de tijd niet vond om de Belgische vlag aan de mast te hangen.
De champagneglaasjes staan al klaar op een wel heel speciale salontafel. Er wordt heen en weer verteld over verleden, heden en toekomst. Gezien Rob in zijn vorig leven restaurateur was (“De oude kaars” in Schilde) is hij zeer nieuwsgierig naar onze belevenissen van gisteren op het Piet Huysentruyt event.
En we hebben geluk. Hilde heeft nog het menu van gisteren in haar tas. Daar is Rob heel blij mee.
Rob en Machteld hebben heel wat mooie kunstwerken. Hier iets héél speciaals; een schilderij waarop een echt dagblad gekleefd is.
In de paar uurtjes tussen onze telefoon en nu heeft Ron toch wel een heuse maaltijd klaargestoomd zeker… Een heerlijk soepje. Lekkere kip met zelfgekweekte en zelfgerookte mini-tomaatjes. Exquise wijn en achteraf een koffie. Alhoewel we dat niet veel voor hebben voelen we ons nu toch wel een beetje gegeneerd.
De prachtige en geurende frangipani’s in Rob’s tuin.
Machteld weet nog te vertellen dat ze nog maar een tiental dagen terug is van India. Ze trekt daar bijna jaarlijks heen met een vriendin, Ida. Die vriendin is nu met pensioen, maar voorheen was ze Belgisch Consul in India. En daar trekt ze nu ook nog regelmatig naar toe. Veelal in gezelschap van Machteld. Volgende week zijn we uitgenodigd bij andere Belgische vrienden in Stellenbosch. En volgens Machteld is de kans reëel dat die Mevrouw Ida daar zal aanwezig zijn. We zien wel…
Rond 16 u nemen we afscheid. Eerst nog een souvenirfoto, daarna de afscheidsdrukkie’s en dan te voet naar onze Calais.
Op onze weg lopen we langs een terrasje waar een koppel onze naam scandeert. Het ongelofelijke wordt hier weeral waar… Stan en Lutgarde Verhaert, het koppel dat we verleden jaar in Robertson ontmoet hebben. Stan Verhaert is zelfs verre familie van Hilde. We drinken samen een glaasje, en hebben uiteraard heel wat bij te praten sinds onze ontmoeting van verleden jaar. Terwijl wij morgen versassen blijven zij nog een paar dagen in Franschhoek.
Eenmaal terug in onze “Calais” vereffenen we onze rekening. Hilde begint reeds de koffers te herschikken en ik tracht een uurtje te bloggen. We plannen om het vanavond bij een gedeelde pizza te houden. we installeren ons op een gezellig terrasje. Als de ober met de kaart komt bemerken we dat ze hier geen pizza’s serveren. Op zoek dus naar een andere locatie.
Hilde weet zich te herinneren dat er gisteren in ALLOA een pizza oven stond. Daar moeten ze dus zeker pizza’s hebben. De patron herkent ons nog van gisteren, hij spreekt mij zelfs aan met Mister Foss. Ze hebben momenteel geen plaats, maar we kunnen ondertussen wel een tiental minuutjes boven aan de bar plaats nemen. Tegen dan komt er zeker een tafeltje vrij. We trekken naar boven en wie zien we daar zitten? Jawel, Stan en Lutgarde Verhaert. En ze zitten dan nog wel aan een 4 persoons tafel, waardoor we direct kunnen aanschuiven. Een mooie avond terug, goed gezelschap en een overheerlijke halve pizza. Wat wil je meer?