Ook hier in Calais (de naam van onze B&B wel te verstaan) is het ontbijt super verzorgd.
Voor elk wat wils.
Alles is hier kraaknet, en spijts de franse naam Calais doet het interieur toch een beetje Hollands, zelfs Duits aan. Wegens de drukke voorbije dagen houden we ons deze voormiddag een beetje gedeinsd. Er moeten nog heel wat mails beantwoord worden, en de blog is ook hopeloos achterop aan ’t geraken. Gelukkig heeft de laptop intussen zijn tweede adem teruggevonden, en marcheert alles weer zoals voorheen.
Lunchen doen we in ’t centrum bij “Sacred Ground”. Maar die gezegende grond is ons precies niet te goed gezind.
Wij bestellen lamsvlees met seignant bereiding. Krijgen we daar enkele schellen droog uitgebakken vlees op ons bord. Taai als karton. Omdat ons bord nog meer dan de helft gevuld is als we het laten afdienen durft het dienstertje bijna niet informeren of het ons gesmaakt heeft. Wij vermelden beleefd dat we het niet correct vonden, en binnen de kortste keren staat de eigenares aan ons tafel. Ze wringt zich in allerlei bochten om excuses te vinden, die we dan ook aanvaarden.
Na deze tegenvallende lunch dweilen we de twee hoofdstraten af. Mooie dameswinkels. Hilde kan zich moeilijk bedwingen…
… tot ze achter slot en grendel zit.
Maar ze kan er nog steeds om lachen.
Een heel speciaal bronzen beeldje in een van de vele galerijen.
Dat Franschhoek een luxestad is komt ook tot uiting in het wagenpark.
Het moeten niet altijd olifanten zijn…
Prachtige Kaaps-Hollandse gebouwen met op de achtergrond de door de zon overgoten bergen.
Na deze lange wandeling gaan we een paar uurtjes genieten van onze “Calais” en zijn omgeving. Zalig nietsdoen. Maar in die hangmat dierf ik mij toch niet riskeren.
In de leefruimte is een volledige wand bekleed met borden, spiegels en foto’s. Geen slecht idee… Op één van die foto’s meen ik mezelf te herkennen.
Vanavond gaan we een spaghettieke eten in het Italiaans restaurant “Allora”. Tegen 21 u trekken we al terug naar B&B Calais, want het is zondagavond. Dat betekent face-time avond met de familie.
Op onze terugweg passeren we het restaurant van deze middag, de Sacred Ground. Laten ze wel al hun parasol-voeten op straat staan zeker… Als er daar vannacht maar niemand over valt…
Het face-timen lukt wonderwel. Goede wifi verbinding. Bij zoon Mehdi zit er een jonge giraffe in de omgeving. Als die giraffe haar kop opsteekt schijnt het kleinzoon Julien te zijn.
Daarna is het de beurt aan kleindochter Léonie en haar mama Caroline. Papa Bert schijnt een beetje ziekjes te zijn. Belgisch griepje. Na een vijftal minuutjes zijn we weer helemaal uptodate in de Waregemse- en de familiale weetjes.
Voilà se… de avond kan niet meer stuk. En nu badje… boekje… bedje.