Alhoewel de hemel wat grijs kleurt staan we toch terug in bewondering voor het prachtig uitzicht vanuit onze living. Iets minder aangenaam is het feit dat alle elektriciteit van het appartement uitvalt bij het opstarten van de broodrooster. Eén telefoontje naar Anja van Roman Rock’s volstaat en minder dan 10 minuten later staat een technieker aan de deur. Binnen de kortste keren is de klus geklaard. De man toont me wat te doen moest dit in de volgende dagen nogmaals voorkomen.
Rond 10 uur komt Herman aangewandeld van bij Jacqueline. Hij heeft daar reeds ontbeten en drinkt hier nog een kopje koffie. We plannen onze dag en starten in de hoofdstraat van Simon’s Town.
In bijna elk winkeltje dat we betreden kent Herman de iemand. En als de mensen hem niet kennen, dan kennen ze zeker Jacqueline. Dit mondt telkens uit in een lang gesprek.
We springen ook eens binnen in de kunstgalerij met aanhorend kader fabriekje. Vier of vijf jaar geleden gaf ik de uitbater de tip om canvas schilderdoek van de firma Claessens uit Waregem te gebruiken. “The best in the world”. En dat doet hij nog steeds.
Dat verdient een statieportret van de artiest met zijn (?) echtgenote.
Nu rijden we een tiental kilometer door een sliert van haarspeldbochten richting Scarburough. Op verschillende plaatsen bemerken we de schade die de branden hier in de voorbije maanden hebben aangericht.
Bij het binnenrijden van Scarburough naderen we een township. Hier zijn verleden week twee huisjes en een deeltje van de kerk afgebrand. Drie mannen zijn druk in de weer om met planken en ijzeren platen terug de gaten op te vullen. Ikzelf riskeer me om hem te benaderen, terwijl Herman en Hilde het wijselijker vinden om in da auto te wachten.
De drie mannen zij dolblij met een rennerspetje. We hebben een babbel over de oorzaak en de gevolgen van de brand. Eén van de drie mannen beweert de pastor van de kerk te zijn. We informeren naar de plaats van de kerk. Ongelofelijk maar waar; het is de kerk dat ze aan het herstellen zijn. Een kotje van amper 12 m2. Ze nodigen mij uit om een kijkje binnenin te nemen.
Onvoorstelbaar. Het kastje rechts moet het altaar voorstellen.
Dit is het hoekje voor de zangers.
In de kerk willen de mannen ook nog een foto. De linkse man is de pastor.
Dit is de vrouw van de pastor die enkele kerkgewaden aan het wassen is.
Ik deponeer nog een cent in hun offerblokje en zij beloven mij dat de Heer mij altijd zal bijstaan. Genoteerd.
The VILLAGE HUB café schijnt ons de ideale locatie om een middagbreak te nemen.
Het begint hier weeral goed. We zijn nog niet binnen en vallen reeds in gesprek met een gepensioneerde zeebonk. Een echte filosoof en wereldverbeteraar.
Er volgt een vuurwerk van spreuken, moppen en drollen. En zoals je kan zien op de foto was het zeker niet leuk.
Hilde en ikzelf delen een pizza en Herman opteert voor een salade van de chef.
De keet zit afgeladen vol. Voor het grootste gedeelte met wielerliefhebbers die op training zijn.
Tussen al die sportievelingen zetten we dan ook maar een TREK rennerspetje op. Kwestie van in de toon te blijven.
En er nog enkele uitdelen ook…
En of ze er blij mee zijn.
Aan de wand hangt een heuse houten fiets. Dit is hier dus wel degelijk een afspanning voor sportievelingen.
De technische fiche en de geschiedenis van deze fiets ligt op een nabijgelegen bijzettafeltje. De uitbater weet te vertellen dat we gerust eens een dergelijke fiets kunnen uitproberen. Dat moet je mij en Herman natuurlijk geen twee maal zeggen…
Alhoewel mijn stijl veel beter is dan deze van Herman moet ik hier in de eindsprint toch de duimen leggen. We dringen aan bij Hilde om dit ook eens uit te proberen.
Hilde krijgt een Duitse kampioene als challenger, en toch wint ze moeiteloos de sprint. Later zou blijken dat ze haar trofee, een mooi bloemenboeket vergeten is in de kleedkamer.
Op de weg naar Noordhoek passeren we het dorpje ’t Kommetjie. Hier heeft vriend Marc Alexander zijn Art Gallery. In een domein “Imhof Farm” genoemd. Het is inderdaad een oude boerderij waarvan de stallingen zijn omgebouwd tot leuke galerijtjes en winkeltjes.
Marc is gespecialiseerd in het haarscherp schilderen van dieren en mensen. We kennen hem ook al een vijftal jaren. Bij een van onze eerste ontmoetingen hebben we een “vossekopje” gekocht.
Archiefbeeld van Marc met de vos.
Marc is spijtig genoeg onderweg, maar zijn lieve dame staat ons te woord. We nemen een kijkje in het recente werk van Marc. Er hangen ook een paar schitterende doeken van gast-artisten.
Ook één van Marc’s specialiteiten; werken met goudblaadjes. Met dit kunstwerk in wording zal Marc nog ettelijke uurtjes zoet zijn.
We verlaten de galerij en Marc’s echtgenote.
Ook nog even tijd nemen om door de andere winkeltjes van Imhof Farm te flaneren. Wat dit verkoopstertje hier aan Herman wil diets maken mag Joost weten.
We verlaten het domein en worden nog uitgenodigd om een kameeltochtje te maken. Wij zijn met drie, en die kamelen ook. Maar uiteindelijk laten we dat aan ons voorbijgaan.
Enkele kilometer verder arriveren we in Noordhoek Village. Hier hebben we voor vanavond een plaatsje gereserveerd in de Food Barn. Maar hiervoor zijn we nog een uurtje te vroeg.
We maken nog een wandeling door de village. Sommige huizen hier zijn volledig ingepakt door leuke muurschilderingen. Echt mooi.
In de boetiekjes is de manier van presenteren soms zeer modernistisch.
In de village mag men zomaar vrij te paard rijden.
Genoeg shopkes afgedretst. We gaan op het terras van Red Herring een apérootje bestellen.
Tegen 18u30 melden we ons dan aan bij The Foodbarn.
We krijgen een tafeltje recht tegenover een paard dat het restaurant komt binnen gesprongen.
Onze dienster echter weet ons te overtuigen dat er absoluut geen gevaar dreigt. Het gaat wel degelijk om een bronzen paard.
Vanavond genieten we van een heerlijk stukje schapenvlees. Zo mals…
We hebben wel nog een ritje van 15 kilometer tegoed naar Simon’s Town. In het pikdonker wordt het geen lachertje, maar in twintig minuutjes komen we goed en wel ter bestemming. We kunnen weeral op een goedgevulde dag terugkijken.
