Maand: april 2018

Een paar uurtjes film bekijken om de tijd te doden. We krijgen een sober avondmaaltje opgediend, en intussen is het buiten al goed donker. Nu maar proberen enkele uren te slapen. Hetgeen schijnt te lukken.

Inderdaad… het boordpersoneel moet ons wekken als ze met het ontbijt op ronde zijn. 2en uurtje na het ontbijt landen we vlekkeloos in Istanbul. Hier hebben we drie uur te spenderen voor onze vlucht naar Brussel. Beetje snuisteren in de shops, een beetje lezen, een koffietje slurpen en alles verloopt vlugger dan gedacht. We mogen al inchecken voor onze vlucht naar Brussel. Ditmaal zit ons toestel maar voor drie vierde gevuld. Wij zitten op de eerste rij achter de business seats. Beenruimte zat dus. Bovendien hebben we drie zetels voor ons tweetjes. Pure luxe.

Die tweede vlucht verloopt ook al vlekkeloos en goed drie uur later zien we de luchthaven van Zaventem onder onze voeten.  Perfect op tijd, 10u50 in de voormiddag zetten we vlieger aan wal.

Prachtige bas-relief in de luchthaven van Zaventem. De bagage- en pascontrole verloopt hier ook vlekkeloos. We zijn afgesproken met Bert in de receptie van het Sheraton hotel aan de vlieghaven. En dat klopt ook. Hartelijk weerzien, en de baan op richting Waregem.

Een uurtje later staan we goed en wel terug ten huize Devos in Waregem. Met mooie herinneringen aan Zuid-Afrika 2018 en vol verlangen om zo vlug mogelijk familie en vrienden terug te zien.

 

 

Ons laatste ontbijt 2018 in Zuid-Afrika. Enerzijds tristesse, anderzijds hunkeren naar het thuisfront. Klokslag 11 uur, zoals afgesproken, staat Papie aan de deur om inspectie te doen van de studio en om de sleutel af te halen. Alles is piccobello in orde. Hij krijgt van ons nog een luxepet van ASS cadeau.

Eenmaal alles ingeladen rijden we naar Mouille Point, een wijk van Cape Town die reeds in de richting van de vlieghaven ligt.

Restaurant Sotano ziet er een mooie locatie uit. Met zicht op zee en profiterend van de laatste zonnestraaltjes.

We genieten van een gedeelde pizza, maar het gaat er toch wat weemoedig aan toe. Zou dit de laatste keer geweest zijn of kunnen we volgend jaar nog terugkomen. JAWEL, we komen volgend jaar terug.

Op de muur in de receptie is een wandschildering aangebracht van Stella Artois. We beginnen ons al beetje bij beetje terug in België te voelen.

Tegen 14 uur rijden we naar de airport. Aan het laatste benzinestation laten we onze Toyota voor de laatste keer voltanken. We kunnen nog drie pompisten gelukkig maken met onze drie laatste petjes.

Dit is wel de guitigste.

Onze Toyota terug indienen verloopt ook zeer vlot. Hij is pas gewassen, dus is het zeer eenvoudig om te controleren op eventuele deukjes of schrammetjes. Maar gelukkig niets daarvan. Gedurende onze ganse reis van zeven weken hebben we een dikke 8.000 kilometer afgelegd. Dit komt neer op gemiddeld ongeveer 150 kilometer per dag. We geven onze Toy nog een schouderklopje en trekken gepakt en gezakt het luchthavengebouw binnen.

De paspoort- en bagagecontrole verloopt vlekkeloos. We komen anderhalf uur voor onze vlucht reeds aan in de departure gate. Tijd genoeg dus om nog eens een giraffe te aaien.

Die tweede olifant heeft precies een slagtand verloren.

Misschien toch nog één of ander laatste souveniertje meepikken?

Aan keuze geen gebrek. En aan kamelot ook niet…

Afscheid aan de “Regenboog Natie”.

Stipt op tijd mogen we inchecken voor onze elf uur durende vlucht naar Istanbul.

Bert heeft inderdaad twee mooie zitplaatsjes voor ons kunnen versieren. In twintig minuutjes tijd zit onze Airbus A330 propvol en enkele minuten later hangen we in de lucht boven Cape Town.

Deze morgen om 5 uur hoor ik precies getik op onze vensters. Ik ga kijken en inderdaad… het is hard aan het regenen. En dit voor onze laatste volledig dag in Zuid-Afrika. Na bijna duizend dagen eindelijk eens een serieuze regenvlaag. Wat zullen ze hier blij zijn in Cape-Town.

Deze voormiddag willen we naar Woodstock, een buitenwijk van Cape-Town. Daar vindt immers elke zaterdagvoormiddag de Biscuit Mill market plaats. We parkeren  onze Toyota op de parking van een brouwerij met annex biercafé/restaurant. Wanneer we een reservatie voor vanmiddag maken in het restaurant mogen we gratis parkeren. Er komt al direct een jochie op ons af met het voorstel onze Toyota een wasbeurt te geven. Het feit dat we hem morgen moeten inleveren – jawel, we zijn onze laatste volledige dag ingegaan – laten we de kerel maar doen.

Het is een mooi recent gebouw, op een paar honderd meter van onze bestemming Biscuit Mill. Het herbergt een kleine brouwerij, maar ook een bierproeverij en een restaurant.

Alles is heel keurig en verzorgd gepresenteerd.

Met bierhoppe hebben ze afbeeldingen gemaakt.

De brouwerij ligt er ook onberispelijk bij.

 De Albert street, de weg die naar onze zaterdagmarkt leidt ligt ook al bezaaid met winkeltjes, fabriekjes en koffiehuisjes; iedereen vindt wel iets naar zijn goesting.

Terwijl Hilde in een kledingwinkel rondsnuistert loop ik ernaast even binnen in een groot hangaar. Omgebouwd tot speelzaal en café. Aan de achterste wand is een dwarsdoorsnede van een oldtimer bevestigd. Mooi gedaan…

Inventief zijn ze toch wel die Afrikanen.

Nog een pano van dit heel speciaal interieur.

Misschien een plaatje voor een of andere kaartersclub?

We zijn bijna aan de markt, maar we stappen eerst nog efkes Captain Kirwin’s coffee bar binnen voor een cappuccino.

Die captain is gene normalen. Hij drijft de spot met alles en allen. Maar altijd plezant en positief.

Zijn achterkant liegt er niet om…

En zijn bord ook niet. Cappuccino heeft hij veranderd in Captain ccino.

Iedereen die er om vraagt wordt ook tot captain gebombardeerd en mag met hem op de foto.

Met deze bemanning zou ik ook nog een cruise maken…

Eindelijk bereiken we de enige echte Biscuit Mill. Een oude site van een koekjesfabriek die omgetoverd werd tot

Dit oude bedrijvencomplex beleeft een inspirerende revival. Er is een opeenstapeling van veel kleine, creatieve en innovatieve winkels.

Je kan er plaats nemen op een van de bankjes, of in de zon op het kunstgras, en genieten van het gezelschap, de live-muziek en de gezellig drukke vibe.

Vaak worden de winkels gerund door kunstenaars die tijdens het werk sieraden, drukwerk of kleding produceren.

In de overdekte hall kan je heerlijk eten. Van hollandse bitterballen tot goedgevulde wraps, brownies, vegan cake, pizza, fudge, biltong en donuts, alles is er te vinden. Daarnaast zijn er vele soorten drankjes; koffie, smoothies, ijsthee, champagne, cocktails en ga zo maar door.

Een Marokkaans groenten- en fruitkraam om “U” tegen te zeggen.

Van deze Marokkaanse Rumina heb ik gedurende zes opeenvolgende jaren een foto mogen nemen. (Op één uitzondering na; twee jaar geleden hebben we biscuit Mill niet bezocht)

Chines dumplings.

Inderdaad… hier ook.

Kastanjes of kastanjeconfituur. Je kan het zo gek niet bedenken. En ja; zelfs…

…Belgische wafels. Dat maakt het aanbod kompleet.

Alhoewel… een oestertje kan er ook nog altijd bij.

We zijn getuige van een fotosessie voor een promo van Biscuit Mill.

De mannequins zijn welig opgetut.

In schril kontrast naast de fotoshoot; een moedertje met baby die om een aalmoesje zit te janken. Dit is Afrika…

Op de buitenkoer is het aanschuiven voor een hotdog aan een minibus kraam.

Op elke verdieping van de Biscuit Mill valt wel iets te beleven.

Een paar kunstgalerijen waarvan eentje met prachtige foto’s.

Deze protea juffrouw geniet er ook van.

Drie beeldjes in beperkte oplage (200 stuks). Tutu, Mandela en Zuma. Met de cynische opmerking “Zuma is gone”.

Het is bijna 13u30, hoogtijd dus om naar onze brouwerijrestaurant te trekken voor de lunch. En wat dacht je?… Dat jochie van deze morgen is nog altijd in de weer om onze auto te poetsen. Hij zal ons wel in de verte hebben zien aankomen… Maar al bij al ziet onze car er schitterend uit.

Het kereltje zelf mag geen geld ontvangen. Er moet betaald aan de baas. Deze vraagt 80 ZAR, ongeveer de tegenwaarde van 5€.  De kuisjongen staat op de achtergrond onze transactie gade te slaan.

In het restaurant genieten we beiden van een malse steak met lekkere gestoofde groentjes. Niet met bier zoals de meesten hier, maar met een heerlijk glaasje Durbanville Chenin Blanc.

Een ritje van een dertigtal kilometer brengt ons nu naar Durbanville.  We zijn hier verwacht door Leopold en Amanda. Ze hebben ook hun dochter en Marie-Claire, een Belgische vriendin op bezoek. We hebben heel wat te vertellen sinds het verjaardagsfeest van Leopold, een veertiental dagen geleden. De kaas en de wijn smaken voortreffelijk.

Omdat we morgen vertrekken naar België en we nog een en ander te verpakken hebben voor onze vliegreis organiseert het gezelschap in een mum van tijd een heuse inpaksessie. Schilderdoekjes oprollen, kartonnen cilinders inkorten, alles toekleven en etiketteren… vele handen maken licht werk. Tegen 19 uur ruimen we de baan, niet vooraleer echter een afspraak te maken voor een wederbezoek in Waregem. Want begin juni komen Leopold en Amanda voor een vijftal maand naar België.

Vanavond nog een FaceTime met dochter Caroline en de familie in Waregem. Daar zijn ze ook al de voorbereidingen aan het treffen om ons in een warm nest te ontvangen. Vanaf morgenvroeg zal schoonzoon Bert proberen om ons mooie zitplaatsjes te reserveren op onze terugvlucht. De rest van de avond brengen we door in onze Bijoux studio. Met een boekje in een hoekje of met een hapje in het (stort) badje.

Ditmaal hebben ze met z’n vieren de ganse nacht doorgebracht in het portaal van de winkel tegenover ons.

Ons eerste doel vandaag is een bezoekje aan de De Waterkant Village. Dit  is een opgeknapte wijk waar vroeger veel criminaliteit heerste. Inmiddels is het een trendy wijk met hippe winkels, galeries en zijn er verborgen pleintjes waar de leukste restaurantjes zitten. En ook diverse goede overnachtingsadresjes. Misschien iets voor de volgende jaren?

Die Rose Lodge ziet er wel leuk uit. Hier bellen we dan ook eens aan. De gerante is een heel lieve juffrouw (Amanda) die samen met haar boyfriend de zaak runt.

Amanda met haar vriend en met Christian Devos. Het geheel bestaat uit drie self catering units. Momenteel is er eentje niet bezet, en we kunnen het eens van dichtbij gaan bekijken. Heel mooi. We krijgen ook een folder met alle verdere informatie.

In deze buurt is er ook een groot winkelcentrum, Cape Quarter genaamd. Van gezonde fruitsapjes tot hebberig makende accessoires, Cape Quarter heeft het. Van kledingwinkels tot eetcafe’s en van interieurzaken tot electronicawinkels, je kunt hier voor alles terecht.

Vele van de winkels zijn een bezoek meer dan waard. Bovenop de kleding en de sieraden vindt je er ook alle hebbedingetjes voor in huis. Ook al weet je dat je het helemaal niet nodig hebt, of niet kunt meenemen in de reiskoffer, toch loont het de moeite om even rond te snuffelen in die winkels. Al is het maar om wat ideeën op te doen.

Al dat snuffelen heeft onze appetijt serieus aangewakkerd. We bemerken een publiciteit van Resto Yumicious en op de kaart zien we dat je hier eet per gewicht. Ik dacht eerst dat het om ons eigen gewicht ging, maar mis… het is een zelfbedieningsbuffet. Eenmaal bediend gaat je bord naar de weegschaal en op het gewicht voedsel wordt je aangerekend. We krijgen een tafeltje op het overdekt terras.

Het buffet ziet er inderdaad keurig uit…

Mijn bord mag er ook best wezen. Maar wat zie ik… 640 gram. Ik val bijna omver. Maar er gaat nog 310 gram tarra (gewicht van het bord) af. Oef.. De resterende 330 gram schijnt een normale doorsnee portie te zijn.

De wijk “Waterkant” sluit als het ware aan met “Bo Kaap”.Er lopen schattige klinkerstraatjes steil omhoog met aan weerszijden groene, roze, gele en oranje huisjes. Het schilderachtige Bo-Kaap staat ook wel bekend als de Maleisische Islamitische buurt. De zesduizend inwoners worden Cape Malay genoemd en zijn bijna allemaal Moslim.

Hoewel de bewoners Cape Malay worden genoemd, zijn de voorouders van de meeste inwoners van Javaanse komaf. Ze zijn afstammelingen van slaven uit de kolonies van de Nederlanders en Britten. Na de afschaffing van de slavernij zijn ze in de Bo-Kaap gaan wonen. Hun geloof en tradities altijd trouw gebleven. Je hoort de muezzins van de tientallen moskeeën iedere zoveel uur door de straten schallen. De Auwal moskee, de oudste van Zuid-Afrika staat sinds meer dan 200 jaar in de Bo-Kaap.

De felgekleurde huizen aan weerszijden van de straat zijn een recente innovatie die de islamitische identiteit van de wijk siert. Vroeger waren alle huizen in Kaapstad wit geschilderd, maar de inwoners van Bo-Kaap begonnen hun huizen in levendige kleuren te schilderen in de voorbereiding van het Suikerfeest. Buren zouden vaak overleggen met elkaar welke kleuren ze hun huizen zouden schilderen, zodat er geen botsing van tinten zou ontstaan.

De fel gekleurde huisjes zijn bijwijlen schilderijtjes op zich.

Ook een ideaal decor waar vele toeristen de topfoto’s van hun Zuid-Afrikareis maken. Drie jonge freulen stoppen hun I-Phone in mijn hand om een portretje van hen te maken. Uiteraard moeten ze beloven dat zij achteraf eentje van ons gaan nemen.

Dat is dan het resultaat. Welke foto is de mooiste?

Dit jong Moslim moedertje met drie peuters smeekt om wat eten te krijgen. Wij hebben niets eetbaar bij , maar geven haar een centje. Zie hoe gelukkig ze zijn…

Deze hebben afgeweken van de Bo-Kaap stijl. Bij navraag schijnt die banaan 110 cm groot te zijn. Ze ziet er wel heel naturel uit.

En deze rakker… die trekt er zich mooi niets van aan.

We besluiten om nu terug naar onze Bijoux studio in de drukke Adderly street te trekken. Een paar uurtjes rust hebben we wel verdiend. Ik ben in slaap gevallen en intussen is Hilde toch nog een paar blokjes rond gaan wandelen. En heeft ze een locatie gevonden en gereserveerd voor deze avond.

Tegen 19u30 begeven we ons enkele honderden meter van onze woonst naar MINT Restaurant. Dit maakt deel uit van het grote TAJ hotel.

In een gezellig hoekje genieten we van lamsboutjes of varkensribbetjes. Het was weeral een druk gevulde dag.

Vanaf 7 uur deze morgen is het in de straat onder ons reeds een drukte van jewelste. De winkels worden in een hels tempo bevoorraad met alle mogelijke producten.

Rond 8 uur komt er nog een betoging bovenop. Een honderdtal zingende en roepende manifestanten trekt door de straat. Ze dragen (bijna) allemaal een rode T-shirt met opschrift “I AM A PROUD NUPSAW”. NUPSAW staat voor National Union of Public Service en Allied Workers. Dit is een non-partijdige unie die voornamelijk de belangen van de werknemers binnen de publieke sector beschermt en behartigt.

Bloubergstrand ligt een twintigtal kilometer van Cape Town. We willen er vandaag heen met de bedoeling om vriendin Hettie, haar anderhalf jarig  zoontje Felix en haar Mama te gaan groeten. Bloubergstrand  is ook wel gekend als het mooiste uitzichtpunt om de Tafelberg te bewonderen.

Prachtig zicht op de Atlantische Oceaan.

We maken een kleine wandeling langs de kustlijn.

We lopen ook nog even door de binnenstraatjes van Bloubergstrand. Enkele hotelletjes of B&B’s bekijken voor de toekomst… je weet maar nooit dat we in de komende jaren nog terugkomen naar Zuid-Afrika. Hotel Dolphin Beach, B&B Pinard on sea, On the rocks; ze zien er allemaal zeer aantrekkelijk uit.

Rond 13 u gaan we een lunchke nemen bij “Ons Huisie”, recht tegenover het strand.

Een leuke locatie. We krijgen een tafeltje op het buitenterras.

Hilde kiest voor een mosselpotje en ikzelf voor een triootje van vis. En de meeuwen… die zien ook dat het lekker is.

Bij één van onze buurtafeltjes riskeert die meeuw zich toch wel heel ver.

Rond 15 uur maken we dan een wandelingetje tot aan Studio 46, de thuisbasis van Hettie. Welkom zijn we in ieder geval.

In de garage ontmoeten we de Mama van Hettie (de dame met de blauwe schilderkiel).  Sinds jaar en dag organiseert zij hier schilder- en boetseer cursussen voor iedereen die maar iets van interesse heeft. Zij is een goedlachse dame en brengt dat ook over op haar cursisten.

De advertentieborden verraden reeds de ingesteldheid van Mama.

De cursisten zijn zo fier met hun werkstukken.

Kunst met grote K en kunst met kleine k.

Daarna trekken we naar het verdiep waar Hettie haar juwelen fabriceert. Ze heeft hier een grote winkel en al de juwelen die we hier zien zijn door Hettie zelf gefabriceerd.

Alle soorten stenen verwerkt in koper, zilver of goud. Alles wordt vervaardigd à la tête du client.

Hettie maakt haar opwachting, en daar hoeft natuurlijk een foto bij. Het wordt een leuk weerzien sinds welgeteld één jaar. We hebben uiteraard heel wat te vertellen. Wij dachten dat de nu anderhalf jaar oude Felix aan zijn middagdutje was, maar niets is minder waar… hij is in de kinderkribbe. We zullen hem dus niet te zien krijgen. En het geschenkje dat we voor hem meebrachten zal hettie hem dus deze avond moeten geven.Hettie’s schoonmama is er intussen bijgekomen. Zij tracht de afwezigheid van Felix iets te verdoezelen door enkele foto’s van de peuter te tonen op haar I-Phone.

Felix met mama Hettie.

’t is inderdaad reeds een flinke kerel geworden.

 We nemen afscheid van Hettie en haar familie en zetten terug koers naar Cape Town. Ongeveer halfweg in Milnerton maken we nog een korte stop om de paragliders te spotten.

Van hieruit ook hebben we een mooi zicht op de Tafelberg. En de paragliders maken het plaatje compleet.

Terug in Cape Town gaan we onze auto parkeren. De ingang ligt aan de achterkant van onze Bijoux studio. We moeten dus een paralel straat nemen van onze Adderly Avenue. We hadden reeds opgemerkt dat in die omgeving ook wel één en ander loos is. We hebben nog wel de tijd om deze omgeving ietsje beter te verkennen.

Op het pleintje naast de ingang van onze garage vinden we een prachtig bronzen beeld van twee vrouwenkoppen. Het beeld geeft een prachtige touch aan de ganse omgeving.

We riskeren ons ook in een galerij die er precies eenzaam bijstaat. Toch maar eens binnenpiepen.

Inderdaad nogal bizar. We lopen gans alleen in de galerij. Er zit wel een soort zaalwachter aan een tafeltje, maar hij kijkt zelfs niet op.

Nooit nog plastic containers weggooien.

Kunst in alle kleuren en vormen.

Hilde heeft hier ook al een vriend gevonden.

Het is intussen 18 uur geworden. We hebben geen behoefte meer om nog verder op ontdekking te gaan. Een avondje rustig op ons studiootje kan ook eens aangenaam zijn. Er zitten nog ingrediënten om een paar croque monsieurs te maken in de ijskast. En zelfs een flesje Chenin Blanc.