Dag: 5 april 2018

Een paar uurtjes film bekijken om de tijd te doden. We krijgen een sober avondmaaltje opgediend, en intussen is het buiten al goed donker. Nu maar proberen enkele uren te slapen. Hetgeen schijnt te lukken.

Inderdaad… het boordpersoneel moet ons wekken als ze met het ontbijt op ronde zijn. 2en uurtje na het ontbijt landen we vlekkeloos in Istanbul. Hier hebben we drie uur te spenderen voor onze vlucht naar Brussel. Beetje snuisteren in de shops, een beetje lezen, een koffietje slurpen en alles verloopt vlugger dan gedacht. We mogen al inchecken voor onze vlucht naar Brussel. Ditmaal zit ons toestel maar voor drie vierde gevuld. Wij zitten op de eerste rij achter de business seats. Beenruimte zat dus. Bovendien hebben we drie zetels voor ons tweetjes. Pure luxe.

Die tweede vlucht verloopt ook al vlekkeloos en goed drie uur later zien we de luchthaven van Zaventem onder onze voeten.  Perfect op tijd, 10u50 in de voormiddag zetten we vlieger aan wal.

Prachtige bas-relief in de luchthaven van Zaventem. De bagage- en pascontrole verloopt hier ook vlekkeloos. We zijn afgesproken met Bert in de receptie van het Sheraton hotel aan de vlieghaven. En dat klopt ook. Hartelijk weerzien, en de baan op richting Waregem.

Een uurtje later staan we goed en wel terug ten huize Devos in Waregem. Met mooie herinneringen aan Zuid-Afrika 2018 en vol verlangen om zo vlug mogelijk familie en vrienden terug te zien.

 

 

Ons laatste ontbijt 2018 in Zuid-Afrika. Enerzijds tristesse, anderzijds hunkeren naar het thuisfront. Klokslag 11 uur, zoals afgesproken, staat Papie aan de deur om inspectie te doen van de studio en om de sleutel af te halen. Alles is piccobello in orde. Hij krijgt van ons nog een luxepet van ASS cadeau.

Eenmaal alles ingeladen rijden we naar Mouille Point, een wijk van Cape Town die reeds in de richting van de vlieghaven ligt.

Restaurant Sotano ziet er een mooie locatie uit. Met zicht op zee en profiterend van de laatste zonnestraaltjes.

We genieten van een gedeelde pizza, maar het gaat er toch wat weemoedig aan toe. Zou dit de laatste keer geweest zijn of kunnen we volgend jaar nog terugkomen. JAWEL, we komen volgend jaar terug.

Op de muur in de receptie is een wandschildering aangebracht van Stella Artois. We beginnen ons al beetje bij beetje terug in België te voelen.

Tegen 14 uur rijden we naar de airport. Aan het laatste benzinestation laten we onze Toyota voor de laatste keer voltanken. We kunnen nog drie pompisten gelukkig maken met onze drie laatste petjes.

Dit is wel de guitigste.

Onze Toyota terug indienen verloopt ook zeer vlot. Hij is pas gewassen, dus is het zeer eenvoudig om te controleren op eventuele deukjes of schrammetjes. Maar gelukkig niets daarvan. Gedurende onze ganse reis van zeven weken hebben we een dikke 8.000 kilometer afgelegd. Dit komt neer op gemiddeld ongeveer 150 kilometer per dag. We geven onze Toy nog een schouderklopje en trekken gepakt en gezakt het luchthavengebouw binnen.

De paspoort- en bagagecontrole verloopt vlekkeloos. We komen anderhalf uur voor onze vlucht reeds aan in de departure gate. Tijd genoeg dus om nog eens een giraffe te aaien.

Die tweede olifant heeft precies een slagtand verloren.

Misschien toch nog één of ander laatste souveniertje meepikken?

Aan keuze geen gebrek. En aan kamelot ook niet…

Afscheid aan de “Regenboog Natie”.

Stipt op tijd mogen we inchecken voor onze elf uur durende vlucht naar Istanbul.

Bert heeft inderdaad twee mooie zitplaatsjes voor ons kunnen versieren. In twintig minuutjes tijd zit onze Airbus A330 propvol en enkele minuten later hangen we in de lucht boven Cape Town.