Ditmaal hebben ze met z’n vieren de ganse nacht doorgebracht in het portaal van de winkel tegenover ons.
Ons eerste doel vandaag is een bezoekje aan de De Waterkant Village. Dit is een opgeknapte wijk waar vroeger veel criminaliteit heerste. Inmiddels is het een trendy wijk met hippe winkels, galeries en zijn er verborgen pleintjes waar de leukste restaurantjes zitten. En ook diverse goede overnachtingsadresjes. Misschien iets voor de volgende jaren?
Die Rose Lodge ziet er wel leuk uit. Hier bellen we dan ook eens aan. De gerante is een heel lieve juffrouw (Amanda) die samen met haar boyfriend de zaak runt.
Amanda met haar vriend en met Christian Devos. Het geheel bestaat uit drie self catering units. Momenteel is er eentje niet bezet, en we kunnen het eens van dichtbij gaan bekijken. Heel mooi. We krijgen ook een folder met alle verdere informatie.
In deze buurt is er ook een groot winkelcentrum, Cape Quarter genaamd. Van gezonde fruitsapjes tot hebberig makende accessoires, Cape Quarter heeft het. Van kledingwinkels tot eetcafe’s en van interieurzaken tot electronicawinkels, je kunt hier voor alles terecht.
Vele van de winkels zijn een bezoek meer dan waard. Bovenop de kleding en de sieraden vindt je er ook alle hebbedingetjes voor in huis. Ook al weet je dat je het helemaal niet nodig hebt, of niet kunt meenemen in de reiskoffer, toch loont het de moeite om even rond te snuffelen in die winkels. Al is het maar om wat ideeën op te doen.
Al dat snuffelen heeft onze appetijt serieus aangewakkerd. We bemerken een publiciteit van Resto Yumicious en op de kaart zien we dat je hier eet per gewicht. Ik dacht eerst dat het om ons eigen gewicht ging, maar mis… het is een zelfbedieningsbuffet. Eenmaal bediend gaat je bord naar de weegschaal en op het gewicht voedsel wordt je aangerekend. We krijgen een tafeltje op het overdekt terras.
Het buffet ziet er inderdaad keurig uit…
Mijn bord mag er ook best wezen. Maar wat zie ik… 640 gram. Ik val bijna omver. Maar er gaat nog 310 gram tarra (gewicht van het bord) af. Oef.. De resterende 330 gram schijnt een normale doorsnee portie te zijn.
De wijk “Waterkant” sluit als het ware aan met “Bo Kaap”.Er lopen schattige klinkerstraatjes steil omhoog met aan weerszijden groene, roze, gele en oranje huisjes. Het schilderachtige Bo-Kaap staat ook wel bekend als de Maleisische Islamitische buurt. De zesduizend inwoners worden Cape Malay genoemd en zijn bijna allemaal Moslim.
Hoewel de bewoners Cape Malay worden genoemd, zijn de voorouders van de meeste inwoners van Javaanse komaf. Ze zijn afstammelingen van slaven uit de kolonies van de Nederlanders en Britten. Na de afschaffing van de slavernij zijn ze in de Bo-Kaap gaan wonen. Hun geloof en tradities altijd trouw gebleven. Je hoort de muezzins van de tientallen moskeeën iedere zoveel uur door de straten schallen. De Auwal moskee, de oudste van Zuid-Afrika staat sinds meer dan 200 jaar in de Bo-Kaap.
De felgekleurde huizen aan weerszijden van de straat zijn een recente innovatie die de islamitische identiteit van de wijk siert. Vroeger waren alle huizen in Kaapstad wit geschilderd, maar de inwoners van Bo-Kaap begonnen hun huizen in levendige kleuren te schilderen in de voorbereiding van het Suikerfeest. Buren zouden vaak overleggen met elkaar welke kleuren ze hun huizen zouden schilderen, zodat er geen botsing van tinten zou ontstaan.
De fel gekleurde huisjes zijn bijwijlen schilderijtjes op zich.
Ook een ideaal decor waar vele toeristen de topfoto’s van hun Zuid-Afrikareis maken. Drie jonge freulen stoppen hun I-Phone in mijn hand om een portretje van hen te maken. Uiteraard moeten ze beloven dat zij achteraf eentje van ons gaan nemen.
Dat is dan het resultaat. Welke foto is de mooiste?
Dit jong Moslim moedertje met drie peuters smeekt om wat eten te krijgen. Wij hebben niets eetbaar bij , maar geven haar een centje. Zie hoe gelukkig ze zijn…
Deze hebben afgeweken van de Bo-Kaap stijl. Bij navraag schijnt die banaan 110 cm groot te zijn. Ze ziet er wel heel naturel uit.
En deze rakker… die trekt er zich mooi niets van aan.
We besluiten om nu terug naar onze Bijoux studio in de drukke Adderly street te trekken. Een paar uurtjes rust hebben we wel verdiend. Ik ben in slaap gevallen en intussen is Hilde toch nog een paar blokjes rond gaan wandelen. En heeft ze een locatie gevonden en gereserveerd voor deze avond.
Tegen 19u30 begeven we ons enkele honderden meter van onze woonst naar MINT Restaurant. Dit maakt deel uit van het grote TAJ hotel.
In een gezellig hoekje genieten we van lamsboutjes of varkensribbetjes. Het was weeral een druk gevulde dag.
