Hilde heeft van ’s morgens vroeg reeds de spiegelende form te pakken.
Na het ontbijt een beetje opzoeken, wikken en wegen om de planning voor vandaag op te maken. Uiteindelijk komt er terug een wijnhuis uit de bus; Rust en Vrede.
Rust en Vrede ligt slechts een boogscheut van onze B&B Somer Place. Tegen 11 uur bereiken we het domein.
Ook hier is de pluk nog volop bezig. We hebben geluk; we krijgen toelating van de chef om mee te trekken met de plukkers.
Tientallen vrouwen zowel als mannen trekken de wijngaard in.
De dames zijn veelal ingesmeerd met een roestachtige crême tegen de zonnebrand.
Ze worden betaald per aantal volle bakken die ze plukken.
Rust en vrede cultiveert uitsluitend blauwe druiven.
Eenmaal de bak gevuld wordt hij door een sterke man in de traktorbak gekieperd.
We hebben stilaan genoeg geplukt en we begeven ons naar de tasting room.
Hier krijgen we tekst en uitleg van… jawel, een Belg. Louis Sas komt uit Mechelen. Hij is in Leuven afgestudeerd als Doctor in de Rechten, en dit jaar volgt hij een Master aan de universiteit van Stellenbosch. Zijn optreden hier is dus een studentenjob. Bravo Louis; je zal er komen!
Al meer dan 300 jaar staat Rust en Vrede rustig tussen de wijngaarden van Stellenbosch. Vroeger met een wijd assortiment, maar sinds een dertigtal jaar hebben ze zich gespecialiseerd in de productie van uitsluitend rode wijn, met de focus op Shiraz, Cabernet en Merlot.
Vele onderscheidingen zijn verleend aan de estate. Een van de meer memorabele was toen Rust en Vrede werd gekozen door president Nelson Mandela om te worden geserveerd bij het “Nobelprijs voor de Vrede” diner.
Rust en Vrede werd genomineerd als de eerste Zuid-Afrikaanse rode wijn in de Top 100 wijnen van de wereld en herhaalde dit resultaat gedurende vier opeenvolgende jaren. Vandaag is Rust en Vrede nog steeds een mooi voorbeeld van wat Stellenbosch allemaal voorstelt.
We moeten hierbij afscheid nemen van Rust en Vrede en van Louis. We hebben gisteren immers een reservatie geboekt bij de concurrentie, Ernie Els.
Sinds gisteren kennen we hier al de weg.
Hilde en ikzelf hebben gekozen voor kingklip vis met Belgische frietjes.
En Herman… die kiest voor een Hamburgerke. Zo te zien is hij er wel héél kontent mee.
Na die sobere maaltijd doorlopen we ook nog even de kunstgalerij.
Van alle strekkingen en stijlen…
Vandaag heeft “the one hole ” meer succes dan gisteren.
Deze kerel speelt op de one hole een hole in one. Bravo!
We druipen stilaan af met de bedoeling om nog een paar uurtjes Stellenbosch stad te bezoeken.
We willen parkeren op het grote dorpsplein, en zoals bijna overal krijgen we direct een parkwachter op onze nek. Met de vraag of hij bovenop zijn parking fee ook nog iets extra kan krijgen. We maken de man gelukkig met een petje.
Dat rode petje werkt wel als een rode lap op een stier. Komt direct een tweede kerel aangelopen…
… en daarna twee madammen. Allen parkwachters.
Op ’t einde van ’t spel zijn ze met z’n vijven. Onze auto zal nog nooit zo goed bewaakt geweest zijn.
Hilde heeft het ganse toneeltje afgelet vanop een zitje bij de boeredochter.
Wie Stellenbosch zegt, zegt “Oom Samie se winkel”. We kunnen bijna niet passeren door twee toeristen die de ingang versperren.
Het is de bekendste winkel van Stellenbosch en misschien zelfs wel van Zuid-Afrika. Oom Samie Se Winkel is een mix van museum en winkel. De winkel is sinds haar oprichting zo’n 200 jaar geleden amper veranderd. Talloze antieke gebruiksvoorwerpen uit een ver verleden dienen als achtergrond voor kleding, wijnen en vers fruit. Je kijkt je ogen uit.
Het winkeltje kende vroeger veel ruilhandel, maar tegenwoordig kun je alles gewoon kopen. Werkelijk alles, maar dan ook alles is hier te krijgen.
Het ganse verhaal van Oom Samie. Links in ’t Afrikaans en rechts in ’t Engels.
Op de binnenkoer van een winkelcentrum staan we een beeld van onze Belgische kunstenaar Herman Van Nazareth te commentariëren. Zit daar een jonge man in koersuniform een kopje koffie te slurpen. Hij spreekt ons aan met de vraag of we misschien van de streek rond Waregem komen? En we zijn dus weeral voor een tijdje zoet…
We beginnen al met Hans Comyn uit Machelen (Deinze) een petje te schenken. Vanaf zaterdag neemt hij voor de tweede maal deel aan de fameuze Absa Cape EPIC race die hier ieder jaar plaats vindt tussen Cape Town en de wijnroute.
Deze vijftiende editie van deze mountain bike Absa Cape Epic ziet er uitdagender uit dan alle vorige edities. Het epos van deze achtdaagse wordt uitsluitend verreden door tweepersoonsteams.
Er zijn maximum 650 teams toegestaan. De route verandert elk jaar en leidt amateur- en professionele mountainbikers van over de hele wereld door een parcours van ongeveer 700 kilometer door ongerepte landschappen.
De Absa Cape Epic is de meest door televisie uitgezonden moutain bike race ter wereld. Door de UCI opgenomen hors catégorie.
De wedstrijd staat ook open voor dames, die uiteraard een apart klassement toebedeeld krijgen. De race is een ideale gelegenheid voor amateurs om hun mogelijkheden te testen tegenover de profs. Het is een full-service race, wat betekent dat alles wordt verzorgd door de organisatie.
We wensen Hans Comyn en zijn ploegmaat alle succes toe voor de komende race.
Er neemt ook nog een andere Belgische vriend van mij deel aan de race, namelijk Peter Caset. Hopelijk kunnen we vanaf zaterdag langs televisie, pers of misschien ook life een glimp opvangen van zowel Hans Comyn als Peter Caset.
Dat was het dan voor ons venster op de Absa Cape Epic. Nu nog een lange wandeling door het mooie Stellenbosch.
Leuke terrassen in de Dorp street.
Prachtige huizen in Kaap-Holandse stijl.
Ook veel kunstgalerijen.
Op het dorpsplein is het wachten geblazen op een busje.
Er blijven nog twee parkingwachters over met een petje. Ze hebben het precies een beetje moeilijk maar ze kunnen toch nog stamelen dat ze onze wagen goed in de gaten hebben gehouden. En inderdaad… hij staat er nog
Eenmaal terug in Somer Place nog een uurtje genieten aan het zwembad.
Vanavond terug naar “Brasserie” in Strand.
Had het donderdag geweest, dan hadden we 25% afslag gekregen hebben op alle Belgische schotel. We eten dan maar geen Belgische schotel. Herman en ik opteren voor scampi’s en Hilde voor een bouillabaise.
Chef Tondii zit niet verlegen om een grapje. Hiermede eindigen we deze weeral drukke dag.
Hard labeur die druivenpluk.