Demi is het peetkind van Luc en Dominique. Juist als ons peetkind Megan maakt Demi ook deel uit van “Born in Afrika”, de organisatie die instaat voor die kinderen. Luc had vanmorgen een gesprek met Isabelle, de verantwoordelijke van Born in Afrika. Peetkindje Demi mag om 13 u afgehaald worden aan school.
Een ontbijt à la Sue… ook om “U” tegen te zeggen
Intussen zitten de vogeltjes reeds aan Sue’s suikerwater.
Aan de overkant is er een ibis en een andere kraanvogel neergestreken. Alsof ze ons allemaal een gelukkige huwelijksverjaardag komen wensen. Inderdaad; vandaag 20 februari 2018 zijn we 53 jaar gelukkig gehuwd. Maar dat willen we voor de vrienden nog even geheim houden tot deze avond.
Deze morgen hebben we op ons kamer toch stiekem een selfie genomen om die 53 te versieren. Maar voorlopig zwijgen in alle talen.
En wie is hier ook op logement? Jawel Bernard Darras en zijn echtgenote. We hebben beiden een week geleden reeds ontmoet in Montagu. Zij vertrekken vandaag en we hebben nog een vluchtig afscheidgesprekje.
Intussen is er (weeral) een probleem opgedoken met mijn internet router. Het ding weigert elke dienst en dus geraak ik niet meer online. Rond 10 u vertrekken we naar Plettenberg stad. De dames gaan winkeltjes doen terwijl de mannen op zoek gaan naar Vodafone bijstand. We worden van Rifke naar Rafke gestuurd, van een Indisch telefoonwinkeltje tot een benzinestation. Ze hebben allemaal een Vodafone publiciteit uithangen, maar het zijn één voor één prutsers.
Bij ons tweede bezoek aan de Indiër vertelt deze doodleuk dat de officiële dealer van Vodafone honderd meter verder in de straat zit. Wij daarheen, en binnen de vijf minuten is het probleem van de baan. Alles werkt weer als voorheen. Oef…
Het is nog te vroeg om naar de school van Demi te gaan. Een koffietje bij Moby Dick zal ons deugd doen. De verbruikzaal van die cafétaria geeft uit op het strand, en we kijken pal op een zandkunstenaar. Ongelofelijk welke mooie zandsculpturen de man kan boetseren.
Bacon Island, het strand van Plettenberg.
We hebben frontaal zicht op een zandkunstenaar.
Nog wat te vroeg, maar we trekken toch al naar Demi’s schooltje in Kranshoek. In de directieburelen hebben Luc en Dominique een gesprek met de mentor van Demi, een zekere Marita.
Dominique en Luc in gesprek met Marita, de mentor van Demi.
Kinderen die opgenomen zijn in de organisatie “Born in Africa” worden dagelijks gevolgd, gesteund en bijgestuurd door een mentor. In dit geval is dit Marita. Zij volgt de schoolresultaten tot in de kleinste details. Ze brengt ook wekelijks een huisbezoek, en heeft gesprekken met zowel het kind zelf als haar familie. Demi schijnt momenteel een moeilijk jaar door te maken, en daar tracht mentor Marita steun en soelaas te brengen. Marita geeft ook nog de raad mee om geen geld te schenken als cadeau. Maar voor de familie zouden wat voedingswaren welkom zijn. En Demi zelf kijkt al een tijdje uit naar een nieuw pak om naar de zondagsmis te gaan. Misschien zou dit een ideaal cadeau zijn.
Afscheid aan Marita. Ze heeft spijt dat al onze Belgische chocolade gesmolten of weggeschonken is. Volgend jaar beter.
13 u; school is out. De meeste kleintjes worden aan de poort opgewacht door iemand van de familie. De grote gaan meestal te voet of met de bus naar huis.
Demi is nog niet in zicht en we mogen tot aan haar klaslokaal gaan ophalen. Langverwacht terugzien met paar peetouders Luc en Dominique.
Het is al 13u30 en we trekken eerst naar een cafetaria van de Pic&Pay om een kleinigheidje te eten. Wij houden het bij een halve pizza, maar Demi vraagt een big burger. Eentje waar ze bijna niet kan over kijken. Met een clash ketschup erbovenop glijdt die kanjer in een mum van tijd naar binnen.
Luc en Dominique hebben ook een halskettingske bij voor Demi.
Het heeft nogal wat voeten in de aarde om het slotje te sluiten, maar uiteindelijk heeft Luc de truuk gevonden.
En nu mag Demi mee met de dames om een zondagse outfit te gaan zoeken. Demi weet wat ze wil; ofwel volledig wit, ofwel volledig zwart.
Binnen de kortste keren is het feit beslecht. Een echte metamorfose… En nu naar de afdeling voeding… De kar mag vol. Bloem, rijst, brood, een beetje snoep (niet te veel), confituur, gedroogd fruit, thee, corn flakes, … te veel om allemaal op te noemen.
Demi gelukkig… iedereen gelukkig. Nu gaan we alles afleveren bij Demi thuis.
Demi’s mama ontvangt ons met de glimlach. Ze is heel dankbaar voor al die eetwaren.
De vreugde kan niet op…
Aan een van de muren hangt een ganse rij medailles die Demi verzameld heeft in haar zwemcarrière. Spijtig dat ze dit heeft opgegeven. Maar Luc en Dominique willen toch wel een foto met Demi bij die medailles.
Drie stralende mensen…
Hilde wil ook wel eens op de foto met mama.
We maken ook kennis met de stief-grootvader van Demi. Een leuke man die een groot verhaal te vertellen heeft.
Alvin Moodie zit hier nog omdat er een mirakel is gebeurd. Hij heeft enige tijd een dodelijke beroerte gekregen. Hij had nog de kracht om The Lord te aanbidden, en deze heeft hem aanhoord. The Lord heeft hem toegesproken, en hij heeft zijn Geest met deze van Alvin verenigd.
Hij haalt fier zijn kaartje boven waarop in rode letters “Deze man was verlamd, een beroerte die de Heer genezen heeft”. Sindsdien is Alvin Evangelist geworden, en schreeuwt hij overal zijn geloof uit.
We krijgen zelfs de website van “The Lord” ; www.thelord.co.za
Hij vertelt dat hij 61 jaar is (wij dachten eerder 80, maar dat komt misschien door dat attakske). Zijn moeder is er 107, en de oudste van het dorp. Ze woont samen met haar dochter. Als Alvin er nog bij vertelt dat die moeder slechts enkele straten verder woont is onze planning vlug gemaakt. Iemand van 107 jaar kunnen begroeten; dat is niet aan iedereen gegeven.
107 jaar en ze loopt nog rond. Ze heeft wel een beetje last Alzheimer. Maar je zou voor minder…
Het menske prevelt enkele onverstaanbare woorden en we willen haar ook niet lang lastig vallen. Plotseling vier blanke mensen rond haar; dat is ze blijkbaar niet gewoon.
De 107 jarige stief-overgrootmoeder wordt dagelijksbijgestaan door haar inwonende kleindochter, en deze heeft ook nog ’n pagadder rondlopen. Allen in datzelfde huisje dus.
Demi is intussen al met een straathond aan het spelen. We nemen afscheid met de belofte van haar morgen terug te komen halen.
Vanavond dan staat een beetje in het teken van onze 53ste huwelijksverjaardag. Wij trakteren onze reisgenoten. We trekken daarvoor naar een adresje dat we van Sue toegespeeld kregen. “Zinzi”, een tiental kilometer ten westen van Plettenberg. Niet makkelijk te vinden, temeer daar het nogal hevig regent. En dat zijn we niet gewoon.
Binnenvluchten met regenjasjes en kapjes op het hoofd. Inderdaad, dat zijn we niet gewoon.
De mannen houden het bij een vleesschotel, en de dames opteren voor vis. We krijgen alles in de perfectie voorgeschoteld. Zinzi betekent overvloed, en dat is ook zichtbaar in onze borden. We klinken op hopelijk nog vele gelukkige jaren samen. Het gaat er de ganse avond gezellig aan toe, en het zal bijna 23 uur worden vooraleer we tussen de gietende druppels ook afdruipen.