Na een resem problemen heb ik mijn laptop terug aan de klap gekregen. Intussen heb ik wel een achterstand van 9 dagen opgelopen. Ik probeer nu die achterstand ietsje in te lopen of toch zeker niet meer te vergroten.
Deze morgen zit de ontbijtruimte propvol. Gisteren is er hier een groep aangekomen voor een driedaagse conferentie. Bij het aanschuiven aan de ontbijttafel tracht ik te weten te komen in welk verband deze groep hier is. En wat dacht je… het zijn pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. In een straal van vijftig kilometer zijn ze hier allemaal verantwoordelijk voor een parochie. Nu verblijven ze hier voor een driedaagse; een soort retraite en/of bijscholing. Binnen de kortste keren zijn het mijn vrienden; wij vereren immers allemaal dezelfde Lord. Hadden we vandaag niet afgereisd mocht ik gerust enkele van hun conferenties bijgewoond hebben. Ze dringen aan op een groepsfoto met hun katholieke vriend.
Mijn vrienden Pastors van de Nieuw Gereformeerde Kerk. Bemerk dat er ook dames in de groep zijn, maar in deze Kerk mogen de Pastors huwen. Hetgeen ze dan ook bijna allemaal doen.
Eenmaal de Pastors naar hun conferentiezaaltje vertrokken zijn heb ik voor de tweede opeenvolgende dag een afspraak met dienster Lula. Die dame heeft een danig mooie stem en ze vraagt niet beter dan haar zangtalenten aan mijn camera toe te vertrouwen. Het zijn een soort godsdienstige gospels, zowel in Het Engels als het Afrikaans. Jammer dat ik geen filmpje kan posten op deze blog.
Na een viertal dagen is het wel met een beetje weemoed dat we dit stekje verlaten. We hebben vandaag een kleine verplaatsing voor de boeg, dus genieten we nog een paar uurtjes van deze lokatie.
Voor Hilde betekent dat de zon aan het zwembad.
De weg naar Hermanus leidt over Caledon. Bij het naderen van deze stad ligt een kleine township.
De township ligt dicht bij de grote baan. We riskeren ons om er effen voorzichtig doorheen te rijden. Een kort babbeltje hier, een fotootje daar en een petje ginder; het leven zoals het is in deze buurt.
Bij het binnenrijden van een straatje worden we opgeschrikt door een speciaal tafereel. Mensen zingen, roepen, dansen. Een ware kakafonie. En wat blijkt? We zitten midden in een begrafenis ritueel. In een kleine gesloten vrachtwagen wordt een lijkkist neergezet. Iedereen laat op zijn manier zijn gevoelens blijken. Very strange!
Eenmaal terug de grote baan op passeren we een grote begraafplaats. Toeval? Toch maar een kijkje nemen.
Een begraafplaats met alleen maar houten kruisjes. Geen grafzerken.
Zeer sober, maar de meeste van de graven liggen bedolven onder een bloemenbed.
Ondernemer of gewone arbeider; iedereen gelijk voor de dood.
De weg die ons over de laatste twintig kilometer naar Hermanus voert noemt officieel “Hemel en aarde”. De hellingen zijn hier begroeid met zeer gewaardeerde druiven die elk jaar opnieuw voor de meest bewonderenswaardige wijnen zorgen. Opnieuw een bijzonder mooi stukje natuur in de West-Kaap.
Het is een pad wat leidt naar bijzondere wijnestates en restaurants waar kwaliteit en uitzicht beiden zeer belangrijk en bijzonder zijn.
Tussen al de wijndomeinen ook een schapenfokkerij.
Het is iets na 13 uur. We nemen de afslag voor één van de wijndomeinen, “SUMARIDGE”.
Voor 320 Zuidafrikaanse Rand (22 €) krijgen we hier “The Waterside Platter” voor twee personen voorgeschoteld. Met daarbij twee glazen Sumaridge Sauvignon Blanc.
Sumaridge Sauvignon Blanc.
Eigenlijk hadden we liever op het buitenterras gezeten, maar dat was volboekt. We krijgen wel een plaatsje aan het venster van dit terras.
Wat een heerlijk uitzicht…
Het interieur is ook zeer verfijnd.
Met prachtige koi’s. Ter aller duidelijkheid; dit is wel een schilderij aan één van de wanden.
We vervolgen onze weg en de prachtige wijndomeinen glijden ons voorbij. Hamilton Russel, Bouchard Finlayson, Newton Johnson, en La Vierge om er maar enkele te noemen.
Elke stop zorgt voor nieuwe verrassingen.
Tegen 16 uur bereiken we de walvisstad Hermanus. Alles staat hier in het teken van dit dier. Jammer genoeg in deze periode van het jaar niet te spotten.
Zoeken naar ons gasthuis “Burgundy” hoeft niet, want het is het zesde jaar op rij dat we hier enkele dagen logeren.
Christina is blij ons terug te zien. Alles werd piccobello geregeld om ons verblijf alhier zo aangenaam mogelijk te laten verlopen.
Van de twintigtal kamers waarover “Burgundy” beschikt liggen er slechts drie aan het zwembad. Eentje ervan is voor ons. En of Hilde daar blij mee is…
Nu gaan we nog een paar uurtjes de lucht van Hermanus opsnuiven. We blijven die zwevende dames een prachtig kunstwerk vinden. Niet alleen door zijn ligging aan de Indische oceaan, maar ook omdat we het vier jaar geleden hebben zien installeren. Toen hebben we ook kennis gemaakt met de kunstenaar.
Ook hier weer; leuke straattafereeltjes.
De overkant van de straat van ons guesthouse “Burgundy” ligt het restaurant “Burgundy”. Vroeger moeten beide etablissementen van dezelfde eigenaar geweest zijn. We maken het niet moeilijk en besluiten daar te gaan souperen. We kiezen beiden voor een lamsschouder. Niet slecht, maar nogal vettig. Het kan niet alle dagen kermis zijn. Het bijhorend glaasje wijn maakt veel goed. Tegen 21u30 moeten we maar de straat kruisen om naar onze knusse kamer te trekken.