Van vroeg in de morgen is Hilde al haar dagboek aan het inkijken.
Hilde op ons terras in Karoo Sun.
Hier werkt het ontbijt niet met zelfbediening. Hermien en een dienstmeisje komen aandraven met alles wat we maar willen. Intussen bezorgt Rheinhardt ons enkele tips over de route die we vandaag willen volgen op onze uitstapjes.
We trekken eerst nog even naar het dorp. Het is zaterdag en dat wil zeggen dat de winkels sluiten tegen de middag. De hemel is overtrokken en er dwarrelt zelfs een fijne motregen. De meeste verkoopsters van struisvogelveders zijn dan ook niet komen opdagen.
We laten het slechte weer niet aan ons hart komen. Integendeel. Er kunnen wel wat grapjes af. Hier test Luc een laatste snufje van een design zetel.
Er loopt van ’s morgens vroeg al een gebrilde zebra in de straat.
De uitbaatster van “Bottega”, het galerijtje dat we jaarlijks bezoeken is vandaag afwezig. Jammer.
We neuzen toch een beetje rond, en als naar gewoonte zijn hier pittige schilderijtjes en litho’s te vinden.
In een deco winkel bots ik weer op mijn vroegere dada; meubelstoffen.
Tientallen gobelins, maar wel een beetje oud-modisch.
Ons reisdoel vandaag ligt een 50 tal kilometer ver; Calitzdorp. Een lief piepklein stadje, maar de woonplaats van Marinda. Marinda is de kunstenares die reeds een drietal schilderijen voor ons maakte. Onder andere een kopie van het “Hanegevecht” van Emile Claus. Onderweg nemen wij ook nog een omweg; een afslag langs Kruisrivier. Het is een gravelbaan, maar wegens de langdurende droogte is de weg toch comfortabel berijdbaar. In Kruisrivier maken we een stop bij meubelmaker en fotograaf Roger Young, ook al een vriend van jaren.
STUDIO, de woning en het atelier van Robert Young.
Roger tussen deur en bel…
Terwijl we in de verschillende ateliers van Robert rondneuzen is hij reeds een koffietje voor ons aan het zetten.
Fantastisch mooie zwart-wit portretten weet die man te maken. Candid fotografie op zijn best. Afrika ten voeten uit… het leven zoals het hier is.
Hilde en Dominique zijn ook begeisterd door de foto’s van Roger Young.
Roger is werkelijk een duizendpoot. Bovenop zijn fotografie is hij ook nog restaurateur van meubels.
Bij het nippen aan de koffie valt onze aandacht op een zwaluwnest onder de dakgoot. Mama swallow komt om de haverklap lekkere hapjes brengen aan de kroost.
Elk om beurten krijgen ze een hapje toebedeeld.
Het kan niet vlug genoeg gaan.
In de tuin zitten en vliegen er ook nog verschillende andere vogelspecimen.
Weeral een schilderijtje. Genoeg gevogeld nu… we zetten onze tocht verder naar Calitzdorp.
Een half uurtje later staan we aan de door bloemen omgeven kerk van het stadje. Recht tegenover de kerk woont Marinda. We lopen naar haar atelier, maar deze is op slot. Ook aan de voordeur komt geen reactie, alhoewel er enkele vensters halfopen staan. We proberen dan maar achteraan de tuin, en plots verschijnt Marinda vanachter een struik. Maar wat een vreselijk nieuws heeft ze ons met tranen in de ogen te vertellen…
Vier dagen geleden is haar Papa gestorven, en gisteren werd hij begraven. Haar Mama is momenteel nog bij haar, maar vertrekt vanavond terug naar Johannesburg. Ze wil ons persé toch eens mee naar binnen, maar dat willen we niet. In deze omstandigheden willen we de intimiteit van de familie niet verstoren.
Toch nog een afscheidsfoto. Later op de dag krijgen we nog een mailtje waarin ze het jammer vind dat ze toch niet meer heeft aangedrongen om wat langer te blijven. Wat een lieve vrouw toch!
Het is intussen middag. We gaan een versnapering zoeken in “Die Handelshuis” van Calitzdorp. We eten weer bijna allemaal verschillend. Spaghetti bolognaise, zalm, toast met kaas en ham… water, thee of wijn… het mag een beetje van alles zijn.
Weer zo’n typisch Afrikaans eetcafé.
Aan een wand hangt een prachtige satire op “het laatste avondmaal”. Maar de figuren zijn allen uit de muziek en filmwereld gegrepen. Van Marilyn Monroe tot Elvis Presley, van de Dikke en de Dunne tot Charlie Chaplin.
Op onze terugweg naar Oudtshoorn volgen nog verschillende stops voor leuke tafereeltjes die we op foto willen.
Deze drie lieve knapperds en hun hond verdienen toch een plaatje?
Achteraf krijgen ze nog een snoepje, en een petje voor de papa.
En of hij er blij mee is…
Z O N D E R W O O R D E N
Onderweg terug naar Oudtshoorn hopen we een struisvogelboerderij tegen te komen, maar niets is minder waar. We rijden dan maar Oudtshoorn voorbij, richting De Rust, want we willen kost wat kost struisvogels zien. Ons geduld wordt nog dertig kilometer op de proef gesteld, maar dan volgt eindelijk de beloning.
Nu moeten we ze nog tot bij ons weten te lokken. We zwaaien met droge koekjes, en na enige aarzeling komen er toch een viertal op ons afgestapt.
Dichter kan niet meer. Danke kapoen… De kerel zet wel een hap in de zonnekap van mijn fototoestel. Gelukkig zonder erg.
Nu komen ze wel héél dicht…
Op onze terugweg krijgen we plots een vijftal oude Bentley’s in het vizier. Stuk voor stuk prachtexemplaren.
Voor één keer kan het ons niet deren dat we opgehouden worden voor wegeniswerken. Ik spring uit de wagen, kan van ieder van die prachtige oldie’s een kiekje nemen, en met de eigenaars een kort klapje slaan.
Schitterende bolides en lieve piloten.
Het gezelschap bestaat uit een groep Bentley fanaten. Twee Australiërs, twee Engelsen en één Duitser. Elk jaar maken ze ’n tocht in een ander land.
Het was een korte ontmoeting, maar toch de moeite.
Voor vanavond is een apéritief gepland in het centrum van Oudtshoorn. Langs mailcontact hebben we vernomen dat onze Belgische kennissen en wereldreizigers Dirk en Lieve momenteel ook in Oudtshoorn vertoeven. Zij verblijven met hun camper momenteel bij nog andere Belgen die in Oudtshoorn wonen; Luc en Nini Thiry. Ook zeer sympathieke mensen. De plaats van afspraak “Queens hotel” is afgehuurd voor een conferentie; we versassen dan maar om de hoek in Turnberry Boutique Hotel.
Met zijn achten hebben we een super babbel. Het zou een paar bladzijden vol zijn om neer te pennen wat daar in één uurtje allemaal verteld is. Van het koppel dat hier woont (Luc en Nini) hebben we wel een paar pure Afrikaanse weetjes onthouden.
In veel van de scholen worden de kinderen gedrild om oudere mensen te helpen. Wanneer die mensen uit een warenhuis zien komen, en ze bemerken dat die mensen overstelpt zijn met zakken “Spar” of “Pic & Pay”, dan moeten ze die zakken helpen dragen tot aan de wagen. Ze worden ook opgelegd die mensen aan te spreken met Oam en Tani (Oom en tante).
Nog eentje. Verschillende mensen laten op zondag hun voordeur openstaan. Dat wil zeggen dat iedereen, gelijk wie, welkom is om een praatje te komen maken of een koffietje te drinken.
Na een dik uur en een paar flesjes wijn splitsen onze wegen. Wij trekken in de buurt naar een Italiaantje; “Bello Cibo”.
Juist op tijd, want om 21u30 sluit de keuken, en het is bijna zo laat. Maar we worden toch nog smakelijk en vriendelijk bediend.
Was me dat weeral een druk, maar zeer aangenaam dagje! We zullen goed slapen.
Ons laatste ontbijt in afwachting dat de taxidienst Luc en Dominique komt afhalen.
Ik had nog graag een afscheidsboodschap voor Luc en Dominique op dit bord geschreven, maar nergens geen krijtjes te vinden.
De joviale keukencrew is druk in de weer om onze eitjes te bereiden.
Er zit er eentje bij die aanstaande zaterdag in het huwelijk treedt. Daarom mag Melita vanaf nu al een voilleke dragen. Zo zie je maar dat elke streek zijn gewoontes heeft.
De koffers zijn gepakt. In afwachting van de taxidienst nu nog vlug een beetje internetten.
De driver is aangekomen, en nu is het afscheid een feit.
Je zou voor min een traantje laten.
Vrienden weg… alles schijnt nu leeg en verlaten. Hopelijk komen we dit nog te boven.
Hilde is ook triestig. Ze trekt naar het zwembad in een hoekje met een boekje. Ze wil voorlopig niet op de foto.
Tegen de middag staat er een koe aan ons deur. We nemen ze bij de horens en trekken het stadje binnen.
Onderweg valt er om de haverklap wel iets te beleven.
Op de middag gaan we een snackje nemen bij VIA’S Deli. Dienster Nora prijst haar kippenlevertjes aan, en deze zijn inderdaad heerlijk..
Via’s Deli is tevens gekend om de beste koffie van uren in het ronde…
…en Nora is als een koffieboon tussen alle andere.
Onderweg naar Genadendal.
Van alle kanten zien ze ons afkomen.
Het info-center is vandaag wel open. Maar daar kunnen ze ons niet veel wijzer maken.
Naast het mooie historische plein ligt een schrijnwerkerij. De baas heeft ons opgemerkt en hij doet teken dat we gerust even binnen mogen komen. Hij is fier als een gieter over de mooie meubeltjes die in zijn werkplaats vervaardigd worden.
Bijna alle meubeltjes worden hier uit massief hout van de kamferboom vervaardigd. Onze ondernemer is danig fier over deze exotische houtsoort; hij laat ons een doorsnede schijf van de kamferboom zien en ruiken. En het ruikt inderdaad naar kamfer. Na zijn ellenlange uitleg over de kamferboom en over zijn meubeltjes stopt hij ons die houtschijf toe. We krijgen ze cadeau.
Op straat valt ook wel altijd iets te beleven.
Maandag is wasdag.
Verschillende muren zijn bezet met graffiti, en dit tussen tientallen schilderijtjes.
Hier ook weer een “Laatste avondmaal” met andere figuren.
Hilde kiest voor fish and chips, en ik hou het bij loempiaatjes. Meer moet dat niet zijn.
Bij het verlaten van de keet valt ons oog op een kopie van een Botero schilderij. Bijna niet van de echte te onderscheiden. Zeer mooi geschilderd, maar niet te koop. Of toch?
Toch nog een foto nemen…
