Als naar gewoonte ontbijt om 8u30.
Als we Hermien vertellen over de positieve reacties welke we gisterenavond hoorden in verband met de situatie in Zuid-Afrika krijgen we wel een heel andere commentaar te horen. Hermien troont ons mee naar een kast waar een dagbladartikel is opgespeld. Dit artikel vertelt hoe Hermien’s grootmoeder en grootvader twee jaar geleden op gruwelijke manier werden vermoord.
Dit artikel doet het verhaal over de moord op de grootmoeder en de grootvader van Hermien. Dit gruwelijk voorval deed Rheinhardt en Hermien toen besluiten om eventueel uit te wijken naar Nieuw-Zeeland. De Karoo Sun B&B was ei zo na verkocht, maar in de laatste fase is de deal toch nog afgesprongen. Mede door het feit dat Rheinhardt wegens zijn ouderdom (52 jaar) nog moeilijk aan de bak zou komen in Nieuw-Zeeland hebben ze dan toch maar besloten om verder in Oudtshoorn te blijven. Maar echt gerust in de toekomst van Zuid-Afrika zijn ze zeker niet.
Na het ontbijt hebben we nog een gezellige keuvel over koetjes en kalfjes. Rheinhardt toont zich van zijn leukste kant, en wij moeten ook niet onder doen.
Er komen zelfs katapult (schietlap) verhalen aan te pas.
’t Mag ook ne keer wat zottekes zijn…
en Luc laat hem op dat vlak ook niet onbetuigd.
We vragen een mooie pose voor de foto, en daar weet olijke Rheinhardt wel vlug iets op te vinden. Tot groot jolijt van Hermien.
Rheinhardt krijgt als afscheid nog een klak van A.S.S. Maar is die niet ietskes te groot?
Laatste foto, afscheidsdrukkie, en weg zijn we.
We hebben vandaag 360 kilometer te overbruggen. Gelukkig is de zon van de partij. We moeten – we mogen weer over de Tradouwpas met zijn prachtige vergezichten.
Hoe mooi kan de natuur hier toch zijn…
Een mooi paardje kruist onze weg…
De landschappen veranderen om de haverklap.
Als we Ronnies sex shop passeren zijn we al dik over halfweg, en mogen we ons een stopje permitteren.
Hier even uitblazen…
In al die jaren is Ronnie nog geen haar veranderd…
De petjes en de soutiens hangen nog steeds met trossen aan het plafond.
Hangt die van Hilde van vier jaar geleden hier nog wel tussen zeker…
Om flauw van te vallen… wat ik dan ook doe.
Grafitti girl.
Nog enkele flesjes spuitwater voor de volgende kilometers, en we houden Ronnie voor gezien.
Die tractor staat hier al veel meer dan vier jaar…
Nu terug de N2 op richting Caledon. Een uurtje later bereiken we dat stadje en houden we halt aan een benzinestation. Pas nu durft Luc te vertellen dat onze benzinemeter reeds meer dan een half uur in het rood stond. Oefff… we zijn er geraakt.
Er is een foodbar aan het benzinestation, We profiteren ervan om een beetje autoproviand (gedroogde mango en/of andere snoepjes) op te slaan. Het is al een stuk in de namiddag; we bestellen dus ook een toastje met ham en kaas en een cappuccino. De cappuccinomaker van dienst kan ongelofelijke tekeningen maken in zijn koffie. Een gans arsenaal dieren kan hij uit de cappuccino toveren. Maar intussen staan ganse rijen klanten aan te schuiven, want voor elk koffietje heeft hij bijna vijf minuten tekenwerk.
Nog een veertigtal kilometer te gaan, en een half uurtje later rijden we door het centrum van Greyton. Een stadje waar we nooit eerder waren. Hier hebben we B&B Posthouse geboekt, maar een paar weken geleden kregen we een mail dat we wegens restauratiewerken misschien zouden omgeboekt worden naar “Greyton Lodge”. Helemaal geen restauratie bij Posthouse, maar wel twee grote borden dat het pand te koop staat. 800 meter verder in dezelfde straat ligt Greyton Lodge, en daar hangt een papier aan de voordeur. Dat lijkt zeer verdacht, maar bij nader toezicht is het een mededeling alsof Hendrik even voor een kwartiertje op boodschap is.
“Greyton Lodge”. Hier ook al niemand thuis. Als dat maar goed afloopt.
Ik voel me toch verveeld met deze toestand, en bel die Hendrik op. De man stelt me direct gerust. Hij belooft binnen de vijf minuten terug te zijn, en dat is ook zo. Gelukkig maar.
Blij dat we onze koffers kunnen uitladen.
We krijgen direct een welkomstdrankje aangeboden. Daarna krijgen we de kamers toegekend.
Onze kamer ligt in een mooi tuintje.
Het is nog maar 16 uur, en we trekken nog even naar het aanpalend dorpje Genadendal.
We komen op een historisch plein terecht, maar het is hier piepedood. Aan de kerkdeur horen we gezang uit de kerk galmen. Een soort kerkbaljuw weet ons te vertellen dat het vormelingen zijn die een laatste voorbereiding houden. Wij maken aanstalten om even binnen te neuzen, maar de man houdt ons ostentatief tegen.
Aan een zijdeurtje is een klokkenluider het angelus aan het luiden. Die brave man geeft teken dat ik gerust het deurtje mag openduwen en eens binnengluren.
De pastor bemerkt mij. Hij komt onmiddellijk op mij afgestapt en informeert naar mijn nationaliteit. Natuurlijk mag ik een foto nemen van het koor…
Bij het buitenrijden uit Genadendal bemerken we nog een paar mooie kindertafereeltjes.
En of ze ook gelukkig zijn met een petje…
Broer en zus hebben het tafereeltje gevolgd.
Dineren doen we vanavond in bistro Piccadillos in Greyton. Na het diner mag er voor de mannen een Irish coffee af; het is immers onze laatste avond samen. Immers, morgen vertrekken Luc en Dominique.