Ons laatste ontbijt in afwachting dat de taxidienst Luc en Dominique komt afhalen.
Ik had nog graag een afscheidsboodschap voor Luc en Dominique op dit bord geschreven, maar nergens geen krijtjes te vinden.
De joviale keukencrew is druk in de weer om onze eitjes te bereiden.
Er zit er eentje bij die aanstaande zaterdag in het huwelijk treedt. Daarom mag Melita vanaf nu al een voilleke dragen. Zo zie je maar dat elke streek zijn gewoontes heeft.
De koffers zijn gepakt. In afwachting van de taxidienst nu nog vlug een beetje internetten.
De driver is aangekomen, en nu is het afscheid een feit.
Je zou voor min een traantje laten.
Vrienden weg… alles schijnt nu leeg en verlaten. Hopelijk komen we dit nog te boven.
Hilde is ook triestig. Ze trekt naar het zwembad in een hoekje met een boekje. Ze wil voorlopig niet op de foto.
Tegen de middag staat er een koe aan ons deur. We nemen ze bij de horens en trekken het stadje binnen.
Onderweg valt er om de haverklap wel iets te beleven.
Op de middag gaan we een snackje nemen bij VIA’S Deli. Dienster Nora prijst haar kippenlevertjes aan, en deze zijn inderdaad heerlijk..
Via’s Deli is tevens gekend om de beste koffie van uren in het ronde…
…en Nora is als een koffieboon tussen alle andere.
Omdat gisteren (zondag) de meeste zaken gesloten waren in het naburig dorpje Genadendal willen we hier wel nogmaals naar toe.
Onderweg naar Genadendal.
Van alle kanten zien ze ons afkomen.
Het info-center is vandaag wel open. Maar daar kunnen ze ons niet veel wijzer maken.
Naast het mooie historische plein ligt een schrijnwerkerij. De baas heeft ons opgemerkt en hij doet teken dat we gerust even binnen mogen komen. Hij is fier als een gieter over de mooie meubeltjes die in zijn werkplaats vervaardigd worden.
Bijna alle meubeltjes worden hier uit massief hout van de kamferboom vervaardigd. Onze ondernemer is danig fier over deze exotische houtsoort; hij laat ons een doorsnede schijf van de kamferboom zien en ruiken. En het ruikt inderdaad naar kamfer. Na zijn ellenlange uitleg over de kamferboom en over zijn meubeltjes stopt hij ons die houtschijf toe. We krijgen ze cadeau.
Naast de schrijnwerkerij huist er een metaalsmid. Ook een kijkje nemen, maar hier komen we niet aan ons trekken. De smid is vandaag op verplaatsing aan het werk.
Op straat valt ook wel altijd iets te beleven.
Maandag is wasdag.
Rond 16 u trekken we terug naar onze Greyton Lodge. Zonnetje kloppen, zwemmetje doen, blog wat bijwerken en zelfs wat zalig niksen.
Vanavond lopen we langs bij “The Hungry Monk”, een soort bruin restaurant op een paar honderd meter van onze B&B.
Verschillende muren zijn bezet met graffiti, en dit tussen tientallen schilderijtjes.
Hier ook weer een “Laatste avondmaal” met andere figuren.
Hilde kiest voor fish and chips, en ik hou het bij loempiaatjes. Meer moet dat niet zijn.
Bij het verlaten van de keet valt ons oog op een kopie van een Botero schilderij. Bijna niet van de echte te onderscheiden. Zeer mooi geschilderd, maar niet te koop. Of toch?
Toch nog een foto nemen…