Ons eerste ontbijt alleen. We voelen ons toch wel een beetje verweesd. Vandaag hebben we afspraak met onze Desselgemse vrienden Jan en Christiane Harinck.
Plaats van afspraak is het wijndomein “Spioenkop” in Elgin. Slechts een 50tal kilometer hiervandaan.
Het prachtige domein is eigendom van Roeselarenaars Koen en Laure Roose. Het koppel vestigde zich hier een tiental jaar geleden. Oorspronkelijk werden hier appels gekweekt. Koen heeft alle appelbomen verwijderd en is toen begonnen met wijn aan te planten. Met intussen fantastisch goede resultaten. Bij alle grote wijnboeren uit de streek dwing hij intussen groot respect af. En met zijn wijnen valt hij regelmatig in de prijzen.
Collega’s hier noemen Koen “the crazy Belgian winemaker”
Intussen zijn Jan en Christiane ook aangekomen. Zij hadden een beetje vertraging door een wegomlegging. Maar uiteindelijk zijn ze hier toch geraakt. Jan en Christiane kennen Koen al sinds vele jaren. We poseren aan een bord dat allusie maakt naar het watertekort in de streek. En die ook een oplossing biedt.
Dan kan Koen starten met zijn boeiend wijnverhaal. Niet vooraleer echter zijn vrouwtje Laure te verontschuldigen die er vandaag niet kan bijzijn. Zij is de baan op om ergens de Spioenkop wijnen te promoten.
Deze voormiddag zijn het de laatste loodjes van de oogst 2018. Binnen een paar uurtjes moet zowat alles binnen zijn.
Voor ons zien die druiven er allemaal dezelfde uit. Voor Koen echter heeft elke druif haar eigen specifiek karakter.
Koen koestert zijn druiven als waren het zijn kindjes.
Met de regelmaat van een klok vliegt er een helikopter boven die sproeistof laat dwarrelen over het gebied. Dit is echter niet bestemd voor de Spioenkop wijnranken, maar wel voor de aanpalende appelkwekerij.
De druiven worden van hun steeltjes ontdaan. Daarna worden ze gekneusd , en de hieruit ontstane most wordt overgebracht in een roestvrij stalen gistvat.
De most blijft enkele dagen gisten in de kuip. Daarna wordt de wijn van de vaste stoffen gescheiden door hem af te laten lopen in houten vaten.
De wijn moet regelmatig en op tijd worden overgestoken op een schoon vat om niet te lang met zijn oude bezinksel contact te hebben. Vervolgens kunnen de verschillende vaten – waarin eventueel ook verschillende druivenrassen – gemengd worden door de keldermeester of oenoloog.
Onvoorstelbaar met welk enthousiasme Koen ons dit alles weet uit te leggen. Wij worden er een beetje stil van…
Op het einde van het wijnverhaal van Spioenkop breit Koen nu nog een tweede hoofdstuk, namelijk de uitbreiding van zijn accomodatie. Sinds een jaar is hij aan het verbouwen en bijbouwen dat het een lieve lust is.
Koen zou Koen niet zijn moest hij niet het ganse gebeuren in eigen handen nemen. Hij is z’n eigen architect en hij volgt alle werken op tot in de kleinste details.
Een nieuw hoofdstuk in het Spioenkop verhaal.
Bedoeling van de nieuwbouw is om hier een sterrenrestaurant te kunnen binnenkrijgen.
Aan het ontbreken van een mooi uitzicht zal het zeker niet liggen…
Wie denkt dat dit een schilderij is heeft het volledig mis voor…
Het schilderij is gewoon een venster op de natuur.
Nu is het hoofdstuk van de proeving aangebroken. Met uiteraard weeral de nodige uitleg.
Koen gelooft in de kracht van de natuur, en als je de natuur goed behandelt dat je dan het resultaat kan merken in het glas. Een glas Spioenkop wijn drinken moet dan ook de ganse filosofie van de “Spioenkop experience” kunnen tonen.
We proeven achtereenvolgens Spioenkop sauvignon 2015, Spioenkop riesling 2016 om te eindigen met Johanna Brant chenin blanc 2016.
We eindigen ons bezoek met nog een close-up van de handen van de meester…
… een afscheidsfoto met de dames…
… een publiciteit voor de waterbesparing…
… een foto van één van de drie Spioenkop honden…
en een pano van de Spioenkop omgeving.
Het wordt bijna 14 u als we samen met Jan en Christiane bij het restaurant “South Hill” bereiken.
South Hill, een restaurant maar ook een wijndomein.
Leuk restaurant. De muren zijn volledig bezaaid met schilderijen die te koop zijn.
Spijts we binnen zitten heeft Hilde toch wel de zon pal in de ogen.
Ook al omdat we zo laat zijn kiezen we allemaal hetzelfde. We krijgen een heerlijk seignante steak op ons plank. Met gefrituurde aardappeltjes, verse groentjes en een lekkere béarnaise.
Dit alles onder het toeziend oog van Yumo.
Rond 16 uur verlaten we “South Hill”, en gaan onze wegen terug scheiden. Tot we ons binnen een paar maand nog eens ontmoeten in Waregem of Desselgem. Saluu Jan en Christiane.
Van hieruit terug naar onze thuishaven in Greyton. Nog eens een paar uurtjes niksen, zonnen en bloggen.
Zalig niksen in de Greyton Lodge.
Vanavond nog eens terug naar de goede ervaring van gisteren, de “Hungry Monk”. We delen er een pizza met een glaasje wijn.
Hilde zit als het ware aan de etalage.
Met de patron heb ik nogmaals een discussie over de pseudo-Botero. Na een kwartiertje discuteren zijn we de gelukkige eigenaars van dit dik dansend koppeltje.
Zowel de koper als de verkoper zijn gelukkig. Zo moet het zijn.