Nog een zeemzoet souveniertje aan onze verjaardag van gisteren.
Na een luilekker ontbijt trekken we rond 10u30 naar het centrum van Plett. Wij mogen vandaag ons peetkind Megan afhalen, maar vooraf willen we haar mama bezoeken en wat eetwaren schenken. Onze gastvrouw Sue heeft ons lievelingsrestaurant “Emely Moon” willen reserveren, doch dit is mislukt wegens volzet. Op weg naar het centrum passeren we Emely Moon, en ik vraag Luc om toch maar even te stoppen. De vriendelijke juffrouw (Ivian) aan de receptie bevestigt dat de keet vanavond volboekt is. Daarop steek ik dan maar een tirade af; dat het dit jaar het tiende jaar op rij is dat we Emely Moon zouden bezoeken, dat we hen reeds vele vrienden gestuurd hebben. Nog wat ditjes en datjes, en ik eindig met een (klein) leugentje; alsdat we vandaag onze huwelijksverjaardag vieren. En wat dacht je; Ivian begint te zoeken op haar tafelplan, doet hier en daar een paar verschuivingen en versiert ons een tafeltje aan het open raam. Onze dag kan niet meer stuk.
Het buitenterras van Emely Moon
In het centrum stoppen we bij de “Spar” en doen we eerst onze voedings aankopen voor de familie van Megan.
Net zoals voor de familie van Demi; van alles wat… en zo veel mogelijk in grote verpakkingen.
Afrekenen en overladen.
Er rest ons nog een uurtje tijd. De dames nog wat winkelen, en de mannen weeral naar de Vodafone shop voor wat bijkomend airtime krediet. Afspraak op het binnenpleintje van “Le Fournil”, een leuke café-koffieshop. ’t Is bijna middag, dus bestellen we hier in een haastje een snackje en een drankje.
Het is nu stilaan tijd om Demi terug op te halen in de school van Kranshoek. Eerst nog even binnenwippen op het secretariaat met een pak chocolade voor mentor Marita. Was ze uiteraard héél blij mee. Aan de schoolpoort is het nog een tiental minuutjes wachten op Demi, maar die tijd wordt ingekort door enkele prachtige tafereeltjes.
De kinders van de lagere graad zijn reeds vrij, en enkelen amuseren zich rot door in de omliggende bomen te klauteren.
Lenig als aapjes klauteren ze in de bomen, terwijl een kleine dikkerd weeral aan het snoepen is.
Enkele kapoenen komen tot aan ons vensterraam gluren. Hebben ze snoepjes geroken?
Deze schuchtere meid durft niet te naderen, maar ze krijgt ook een snoepje.
Eenmaal Demi opgepikt zetten we koers naar The Crags, een buitenwijk op bijna 20 kilometer van Plett. Daar woont onze Megan in een township. We laden de voedingswaren en het pakket kleren van onze kleindochter Léonie uit, en gaan aankloppen.
Wat is mama weer gelukkig met onze komst, en onze geschenken. Ditmaal is er ook een papa (?) aanwezig, evenals de lieve kleine Poppy, een halfzustertje van Megan. Er is ook nog een halfbroertje, Mauritzio. Dit jochie is gehandicapt, en wordt gedurende de dag opgevangen in een instituut. Megan is ook nog niet thuis, en mama weet te vertellen dat wij haar beter afhalen aan de school van The Crags, alwaar een gesprekje gepland is tussen Megan, haar mentor Catherine en wijzelf.
Eerst nog een foto met de immer lachende Poppy.
We rijden nu naar de lagere school van The Crags, waar mentor Catherine haar bureel heeft. Megan zit in een middelbare school, ongeveer 25 km hiervandaan. Zij gaat dus met een bus van en naar school. We komen aan het schooltje van The Crags, en wie rijden we bijna omver?… Megan die juist van de bus komt gestapt.
Wat een blij weerzien…
en wat een flinke mooie meid is ze geworden…Ze is ook veel opener en vlotter in de omgang.
Nu gaan we samen naar mentor Catherine en hier krijgen we alleen maar positief relaas. Megan heeft het voorbije jaar zeer goed gewerkt, ze haalt goede schoolresultaten, en de relatie thuis is ook positief geëvolueerd. Een ware goednieuws show. Catherine tevreden, Megan tevreden en wij uiteraard ook tevreden.
Er kan zelfs een grapje af.
We krijgen nog het vernieuwde e-mail adres van Catherine toegespeeld, en nemen dan afscheid van haar. Tijd nu om terug Luc, Dominique en Demi te vervoegen.
Van hieruit trekken we naar “Mohair Centre”, een nabijgelegen resort. Het center heeft zijn naam niet gestolen, want er lopen een drietal mohairschapen op het domein.
Die schaapjes zijn tam en laten zich gewillig aaien.
In de nabijgelegen shop mag Demi nu nog iets uitkiezen voor haarzelf, voor haar zusje Poppy, voor haar broertje Mauritzio en voor haar mama. Achteraf gaat ze nog eens de zak met cadeautjes overlopen, samen met Demi.
Terwijl ze voor iedereen op winterkledij gedacht heeft vond ze voor haarzelf die armbandje het meest passend geschenkje.
Inderdaad… heel mooi.
De meisjes hebben reuze honger en ze kappen beiden een reuze hamburger achterover.
Intussen worden heen en weer grapjes gemaakt.
Megan haalt ook haar fotoboek tevoorschijn. Er staan een heleboel foto’s in van ons en onze familie. Dat doet deugd…
Ik mag mijn hand- tekening plaatsen op Demi’s hand.
Inderdaad… een hand t e k e n i n g.
We beleven zalige momenten die spijtig genoeg na een paar uurtjes op hun einde lopen. Eerst voeren we Megan terug naar huis. Kort maar krachtig afscheid, ook aan de mama. Dan deponeren Luc en Dominique ons bij Sue, en voeren Demi terug naar haar huis in Kranshoek.
Zoals afgesproken begeven we ons tegen 18u30 naar Emily Moon. Met wat foefjes en een leugentje om bestwil hebben we deze morgen een tafeltje kunnen reserveren. En het tafeltje staat inderdaad op ons te wachten. Midden op de tafel een grote kaart om ons proficiat te wensen met onze huwelijksverjaardag.
Als dat geen verrassing is…
Wat een mooie tekst binnenin de kaart… we worden er een beetje emotioneel bij. En we durven uiteraard niet laten uitschijnen dat onze verjaardag reeds één dag voorbij is.
Onze waitress Mimi is super bekommerd om ons. We bestellen scampis, lamsribbetjs en voor twee personen lamsbout. We houden ons als naar gewoonte bij witte Sauvignon Blanc, ditmaal “La Vierge collection.
De schapeboutjes zijn excellent, en de andere gerechten ook. Na zo’n gevulde en prachtige dag kan niets meer stuk. Tegen 21 uur trekken we terug naar onze knusse kamertjes bij Sue. Moe en voldaan.