Vroeg in de morgen reeds worden we gewekt door een kirrende duif in een boomtak op minder dan een meter van ons openstaand vensterraam.
Voor het ontbijt moeten we de straat over steken, maar dat kennen we reeds van vroeger. Van Auberge Burgundy naar Restaurant Burgundy. Het valt weeral op hoe prachtig het beeld van de zwevende vrouwen is ingeplant in de omgeving. Omdat het deze morgen nogal frisjes is krijgen we van Lucretia een tafeltje binnen toebedeeld. Net zoals we het hier gewoon zijn is het ontbijt weeral piccobello.
Herman heeft hulp nodig om een keuze te maken voor zijn ontbijt.
We hebben maar om 11 uur afspraak bij Abalone, dus rest ons nog de tijd om een wandeling te maken in Hermanus.
In één van de galerijtjes ontdekken we een schilderij van Glenn Cox. Van deze schilder hebben we zes jaar geleden in Robertson twee kleine werkjes aangekocht.
Herman is met wisselend succes op zoek naar iets voor zijn Hilde.
In een typisch Afrikashopke hangen weeral enkele leuke spreuken.
ABAGOLD.
Ruim op tijd staan we aan de gate van ABAGOLD, en op het eigenste moment komen de Harinck’s er ook aan. Als dat geen timing is. Abagold is een grote abalone kwekerij, vier generaties geleden opgericht door de familie Hugo.
De abalone schelp in parelmoer en het eetbare schelpdier.
Abalone is een prachtige schelp, waarvan het schelpdier eetbaar is en het parelmoer van de schelp gebruikt wordt om sieraden te maken. Er is danig veel op gevist dat het dier op veel plekken bijna is uitgestorven. Tevens kwamen ook stropers op de kust, en dat deed het bestand ook geen goed. De abalone heeft de pech dat het weekdier een delicatesse is en de schelp waardevol wegens het parelmoer. De markt wordt tegenwoordig gevoed met schelpen en schelpdieren die uit kwekerijen komen. Het vlees van de abalone is zeer eiwitrijk en sommigen geloven dat het de zinnen prikkelt, dat het een afrodisiacum is. Om die reden is het zeer gegeerd in China en Japan.
Bij de inschrijving kunnen we kiezen voor alleen bezoek, of voor bezoek met proeven achteraf. Uiteraard willen we eens doen zoals de Chinezen… met allemaal dus, en ook met den dezen.
Uiteindelijk zijn we met een elftal bezoekers, en kan Johan Hugo met zijn uiteenzetting starten. Johan is een telg uit de vierde generatie oprichters van Abagold. En Abagold is de boerderij van abalones. De abalones worden gekweekt in grote tanks. De cultuur is een ingewikkeld proces, dat wordt uitgevoerd in verschillende fasen. Na ongeveer vijf jaar is de abalone klaar voor de export. Abagold is ook gespecialiseerd in een proces dat de levende abalone zal voorbereiden op de 40 uur durende vlucht naar het Verre Oosten, een kostbare en risicovolle operatie.
Het groeiproces van de abalone.
Vlug een iPhone foto nemen.
Johan kan het abaloneverhaal zeer goed aan de man en de vrouw brengen.
En wat staat daar in de hoek… inderdaad; botjes. Mooi gerangschikt op maat. Johans theoretisch verhaal is ten einde en nu worden we uitgenodigd op een rondgang in de kwekerij. De hygiënische voorschriften zijn danig streng dat we verplicht worden om botten aan te trekken. In de toer zullen we regelmatig door ontsmettingsgoten dienen te stappen.
Nee nee… dit zijn geen abalones. Dit zijn sokken.
Voilà se… we zijn er klaar voor.
Op weg naar de kwekerij.
Starten doen we bij de kleine bakken met jonkies van één tot vier maanden.
Deze zijn ongeveer drie maand oud.
Van bij de kleintjes gaan we naar de overdekte boerderij. Deze bakken zijn gevuld met abalones van vier maand tot twee jaar. Johan vertelt ons hier alles over het voederen, het sorteren en het water zuiveren van 40.000 manden welke een oppervlakte beslaan van bijna 5 vierkante kilometer.
Het hoofdbestanddeel voor de voeding van de abalones bestaat uit zeewier.
Dit is er eentje van anderhalf jaar. Je kan duidelijk zijn oogjes onderscheiden.
Herman mag er ook eentje uithalen.
Dit zijn de bakken van de 2- tot 4-jarigen. Hoewel je niet zoveel arbeiders bemerkt – ze zijn immers verspreid over vijf vierkante kilometer – is Abagold toch de grootste werkgever van Hermanus. Twaalf miljoen abalones die hier vier jaar verblijven vragen immers heel wat onderhoud. We worden ook nog ingewijd in het ingenieuze pompsysteem dat voor een circuit zorgt van 10.000 kl per uur tussen de zee en de boerderij. Het zeewater wordt uit de zee gepompt, in de bakken gestuurd, en achteraf teruggestuurd , niet echter voordat het volledig gezuiverd werd.
Denk nu maar niet dat Herman in het cachot is terechtgekomen. Helemaal niet, maar het draaimolentje aan de uitgang van de boerderij is vastgelopen. Blijkt achteraf ook niet juist te zijn; Herman wou de verkeerde kant opdraaien, en dat lukt uiteraard niet. We gaan nu terug naar het receptiezaaltje voor de proeverij. Maar eerst de botten aftrekken… blijkt moeilijker te zijn dan ze aan te trekken.
Botten aftrekken… doe maar!
Iedereen heeft recht op drie hapjes van abalone bereiding.
En lekker dat het is…
Er is er zelfs eentje bij met kaviaar.
De abalones worden ook ingeblikt in conserven. Deze worden eveneens in containers naar Japan en China verscheept. Met nog wat vraagjes hier en daar nemen we afscheid van Johan. Dit was werkelijk een interessant bezoek. We verlaten hier ook Jan en Christiane, maar zij komen vanavond bij ons aan huis aperitieven. Enkele kilometer hiervandaan heb ik nog een schilderij af te halen in een galerij. In februari waren we daar, maar toen was die schilderij veel te omvangrijk verpakt.
Galerij KoK. Ditmaal is het schilderij wel goed verpakt. Ik had het graag nog eens gezien, maar het is danig toegekleefd dat we het maar gesloten houden. Naast Galery KoK ligt er een mega wijnwinkel. We gaan hier twee flessen vonkelwijn (Afrikaanse Champagne) kopen, want vanavond hebben we apéritievers op bezoek. We maken nog een omwegje langs Burgundy om die flessen te koelen in ons ijskastje. Ons Toyotaatje heeft ook dorst. We houden halt bij het eerste benzinestation.
Onze pompiste is zo content met een rennerspetje, en Herman ook.
Twee TREKkers…
Nu willen we Herman het dorpje Stanford laten kennen. Stanford is een klein pittoresk Victoriaans dorpje op ongeveer 20 minuten afstand van Hermanus. Rondom het dorp kronkelt de Klein Rivier. Stanford ligt niet aan de kust, maar iets verder landinwaarts. De grote toeristenstromen gaan daarom vaak aan dit dorp voorbij. Alhoewel het een charmant plekje is met goede restaurants, leuke winkeltjes en een prettige uitstraling. We hebben echter geen geluk, want spijts het nog maar 15u30 is zijn de meeste zaken reeds hun boel aan het opkramen.
YUM eat café gaat ook om 16u dicht, maar de supersympathieke baas wuift ons als het ware naar binnen. Uiteraard gaan ze nog een keukenvers gerechtje voor ons klaar maken. Omdat het al laat op de middag is, en we reeds abalones proefden houden we het alle drie bij een slaatje; caesar salade, pasta salade en een soort salade niçoise. Heerlijk.
De patron van YUM; plezante kerel.
En de crew is al even plezant.
We maken nog een tripje door het dorp, maar intussen is alles potdicht. Zelfs in het kleine kerkje raken we niet binnen. Wanneer gaan we nu eindelijk eens enkele kaarsjes kunnen branden?
Zelfs het kleine kerkje is vergrendeld.
We rijden dan maar terug naar Hermanus. We vragen aan Madame van Burgundy of we straks een kleine receptie mogen versieren aan het zwembad. Geen enkel probleem. Tegen 18u30 komen de Harinck’s eraan.
De herfst begint hier stilaan zijn intrede te doen, en ’s avonds is een pull geen overbodige luxe. Intussen is Herman de Graham Beck aan het openen.
Neen, nee, dit is geen Dom Perignon… ’t is Graham Beck.
Jan voelt zich niet zo lekker; misschien is hij allergisch aan abalones…
Souperen doen we vanavond in het rotsen restaurant Bientangs Cave. In februari waren we hier ook en hadden we het geluk op het buitenterras te kunnen zitten. Nu moeten we het bij de binnenruimte houden; een beetje een spelonk gevoel en dus iets minder indrukwekkend. We houden het allemaal bij een licht plaatje vergezeld van een Van Rijk’s pinotage. Jan geniet héél voorzichtig mee, maar is toch niet in zijn normale doen. Hopelijk is hij morgen terug de echte Jan. Na het souper en de babbel nemen we afscheid. De Harinck’s hebben een tweetal kilometer te voet te stappen naar hun guesthouse. Wij daarentegen zijn op een paar honderd meter van Burgundy.