Bij het ontbijt kijken we recht op de voederflesjes voor de vogels. Sue beweert dat ze de fles om 7 uur vulde, en nu om 8u30 is ze al voor de helft leeg. Volgens ons vogelboek moet dit een Cape White Eye zijn. Het heeft inderdaad witte oogjes.
Uit het niets komt plots een vos aan het flesje slurpen… Vandaar dat die fles zo vlug leegloopt.
We plannen om deze middag onze peetdochter Megan bij haar thuis te gaan opzoeken. Trouwens, het is vandaag een officiële feestdag in Zuid-Afrika (Human Rights) en de scholen hebben vrijaf. Zoals telkenjare gaan we nu ook weer naar een warenhuis om enkele manden voedingswaren in te kopen voor Megan’s mama. Van rijst tot melk, van gedroogd fruit tot bloem, van alles. En liefst dan nog in grote verpakkingen. We kiezen voor het warenhuis Woolworths, omdat we hier ook iemand kennen. Lee Urtis is net als Megan een “Born in Africa” student. Hij loopt hier in Woolworths gedurende anderhalf jaar stage. Lee heeft ook een peetouder van Born in Africa; Veronique uit Waregem, een nicht van ons. Dus willen we hem wel eens ontmoeten. Maar wegens de feestdag is hij vandaag “off”. Spijtig. Misschien proberen we morgen nog eens terug te komen.
Van Woolworths gaat het naar The Crags, de township waar Megan woont. Mama is super gelukkig met al die voedingswaren. Spijtig genoeg is Megan niet thuis; ze is voor een halve dag naar haar tante.
Kleine zus Poppy is wel thuis. Ze moet beloven die grote zak snoep te verdelen over een ganse week. Broer Maurizio is ook thuis. Maar Maurizio is gehandicapt en ligt nu te slapen. Niet storen dus…
Mama weet ons te overtuigen om rond 16 uur terug te komen, want dan zal Megan zeker thuis zijn. Vlug nog een foto van Poppy, Hilde en mama met de belofte om deze middag terug te komen.
Op slechts een tweetal kilometer van de township ligt het wijngoed Bramon. Sinds jaar en dag een vaste stek bij onze bezoeken in de Plettenberg-regio.
Hier kan je tussen de wijnranken genieten van heerlijke tappa’s. Je bestelt hier naargelang je honger één, twee of drie tappa’s per persoon. En je kan ten alle tijde bijbestellen.
Ovenvers brood, kippelever paté, carpaccio van springbok en camembert met vijgen en nootjes. Meer dan genoeg voor ons tweetjes. Uiteraard met een glaasje wijn van dit domein The Crags.
Jawel, ’t is allemaal op.
Aan de wijnranken bemerken we nog een leuke mededeling.
Zoals gewoonlijk wordt er afgerekend met de kredietkaart. Dienstertje Happy (mooie naam hé) heeft ons zeer goed verzorgd. Ze krijgt dus nog een kunstwerkje bovenop haar fooi.
Een kunstwerkje bovenop. En of Happy er happy mee is!
Bij het verlaten van BRAMON hebben we nog een leuke babbel met de manager en de receptioniste. Binnen de vijf minuten hebben we uitleg over heden, verleden en toekomst van Bramon. Hun door iedereen geroemd concept hopen ze nog jaren aan te houden. En volgend jaar hopen ze Christian, Hilde en hun vrienden zeker een paar maal terug te zien.
Voor we bij Megan aan huis gaan slenteren we eerst nog wat rond in de township.
Je weet hier echt niet waar eerst gedraaid om mooie kiekjes te verzamelen.
Ditmaal is Megan wel thuis. het wordt weer een prettig weerzien. Van haar Mama mogen we ze een half uurtje meenemen naar Decor Village en Mohair Mill. Dit is een groot magazijn an de rand van de township. Met werkateliers, textiel, mohairspinners en pottenbakkers. We mogen niet te lang treuzelen, want wegens de feestdag van vandaag sluiten ze om 16 uur.
Vlug dan maar enkele hebbedingetjes uitzoeken. Ook iets voor Mama, voor Poppie en voor Maurizio.
Ik laat de meisjes maar doen en ga intussen een kijkje nemen bij de pottenbakkers.
Echte artiesten en honderd procent geconcentreerd.
Intussen heeft Megan al een sjaal gevonden voor haarzelf…
De sjaal kiezen was niet moeilijk. Maar iets vinden voor Mama, broer en zus is een ander paar mouwen… Uiteindelijk lukt het toch, en kunnen we maar hopen dat iedereen zal tevreden zijn. We hadden graag nog een babbel gemaakt in de cafetaria, maar wegens het vervroegde sluitingsuur lukt dit niet. Jammer.
Op de terugweg naar Megan’s volgen er nog een paar fotostops. Veel tafereeltjes zijn te leuk om geen halte te maken.
We kunnen hier ook onze laatste petjes aan het kind brengen.
Wanneer we terugrijden naar B&B Bitou River maken we nog even een omweg langs Emily Moon, het restaurant van gisteren. We willen voor morgenavond een tafeltje reserveren, want dan hebben we Remi en Lieve Debacker uitgenodigd. En dit is wel een ideale locatie.
Bij daglicht ziet Emily Moon er als het ware nog mooier uit dan ’s avonds. Alhoewel alles volboekt is weet de manager voor een goede klant toch nog wel een tafeltje te versieren. Weeral chance…
Vanop het terras hebben we ook een prachtig zicht op de rivier. Deze loopt hier verder tot aan onze B&B Bitou River. In theorie zouden we met een bootje kunnen komen, want er liggen een viertal kano’s in onze tuin.
Met de kano vanaf onze tuin naar deze van Emilie Moon. Dat zie ik wel zitten. Hilde heeft het er wel iets moeilijker mee… Niet doen dus.
Vooraleer we vanavond ’t stad intrekken gaan we eerst nog ons Toyotaake voltanken. De pompisten zijn het precies al gewoon dat ze naast onze autoramen ook mijn brilramen kuisen. Goed gedaan…
In de Main Road zit er nogal wat volk op het terras van LM. Misschien wel eens proberen…
LM is een Mozambique restaurant. Maar wij zijn wereldburgers, dus kunnen we dit ook wel eens uitproberen. Hilde houdt het bij een soort pompoensoep en ik opteer voor kippenboutjes. Niet slecht maar misschien toch nog een beetje te mozambiqiestisch. Later zal blijken dat we er toch goed van slapen.