Als wij aan het ontbijt aanschuiven is Hilde weeral druk in de weer met haar menu voor deze avond. Haar gedrevenheid als keukenprinses kent werkelijk geen grenzen.
Hilde is al druk in de weer met haar coq au vin…
…die boutjes zien er echt super uit
Na het ontbijt gaan Luc en Dominique hun koffers pakken. Ikzelf ga een half uurtje bloggen terwijl Hilde haar geliefkoosd plekje aan het zwembad opzoekt.
Hilde zit op haar geliefde plaatsje in de zon en bij het zwembad.
En Paris, het hondje van “Ballinderry”is nooit veraf. Hij is immers verzot op…
…zonnecrème. Overal waar crème gesmeerd is wil hij die aflikken.
Voor de halve dag die ons nog rest met Luc en Dominique willen we toch nog één en ander inbouwen. Niets meer doen zou hen en ons alleen maar weemoedig maken. Maar eerst en vooral willen we toch nog een fotosessie inlassen.
Met de crew van de “Ballinderry”… Elisabeth is gelukkig dat ze ook op de foto mag.
… en ik mag er ook wel eens bij.
Het is zondag, dus is er misschien wel hier of daar een dienst bij te wonen van een of andere godsdienstige strekking. Waarom zouden we niet een kijkje gaan nemen naar de openluchtservice van de witte nonnen (dixit Hilde Ballenderry). Dit zijn de Zionisten, Een afgescheurde groep volgelingen van de Joden. Ze komen elke zondag samen om een openluchtdienst op te voeren. Hier in Robertson in een grote weide op een paar honderd meter van de invalswegen. Ze zijn allemaal gekleed in lange witte gewaden, en hun dienst duurt van 9 u in de morgen tot 15 uur in de namiddag (Amaai!). Als we rond 10 uur de plaats van het gebeuren bereiken komt er net nog een laatkomer aandraven. Op een vijftigtal meter van de groep maakt hij halt. Hij haalt een wit kleed uit witte zak en ontdoet zich van zijn schoenen. Eenmaal aangekleed schuift hij nu voorzichtig tot bij de groep.
Blootsvoets tot bij de groep.
Wij hebben op een respectabele afstand halt gehouden, en we verstoppen onze camera’s zo goed en zo kwaad als mogelijk. Van vorige jaren weten we dat ze geen pottenkijkers dulden. Zelfs van hieruit kunnen we het gebeuren tamelijk opvangen.
Er staat er één vooraan, waarschijnlijk een soort priester. Alle mannen staan rechts van hem en de vrouwen zijn neergezeten langs zijn linkerzijde.
Regelmatig komt er eentje uit het gezelschap naar voor; hij brabbelt iets, en de ganse groep begint te zingen.
Intussen zijn de mannen ook gaan zitten en ze zingen mee uit volle borst mee. Zo blijft dat maar doorgaan. Ze zijn goed voor een vijftal uren. Na twintig minuutjes houden wij het toch voor bekeken. Maar wat blijkt nu? Hoe verder we ons van het gebeuren verwijderen, hoe luider we de gezangen horen. Je gelooft het niet; tweehonderd meter verder zit nog zo’n groep. We lopen een eind langs de spoorwegbedding en na een paar honderd meter zitten we terug midden in een gelijkaardige groep. Misschien iets minder discipline; er lopen er verschillende tussen zonder een wit nonnenkleed.
Bij deze groep is er duidelijk iets minder discipline.
Er komt een priester op ons afgestapt. Hij vertelt ons dat het hier allemaal mensen van Zimbabwe zijn. Zij pratikeren de Apostolic religion. De man weet ons te vertellen dat die andere groep ook van hun sekte zijn. Met de enige uitzondering dat het Zuidafrikanen waren. Besluit; we hebben allemaal dezelfde God. Daarom nodigt de priester ons uit om dichterbij te komen, en hier mogen we alles fotograferen wat er te fotograferen valt. En dat is heel wat…
We worden uitgenodigd om mee te dansen in de groep, maar voor ons is dit net iets van het goede te veel. We zijn al heel blij dat we de gelegenheid krijgen om exclusieve stukjes film te kunnen schieten. En de foto’s mogen er ook best zijn.
Ook deze groep is zoet tot een stuk in de namiddag. Na een half uurtje rollen we beleefd en in alle stilte onze matten op. We moeten ook nog de township passeren en hier wil Luc ook nog zijn laatste beeldjes voor “Afrika 2017” schieten.
Een spelletje met enkele kindjes uit de township.
Waarschijnlijk bijna evenveel honden als mensen in de township.
Gelukkig komen er meer en meer stenen huisjes.
We hebben nog juist de tijd om een half uurtje binnen te wippen in wijndomein “Graham Beck”, een vijftal kilometer buiten het centrum van Robertson.
“Graham Beck” – De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. In de John Platter Wine Guide 2010 South Africa zijn er 7 GB-wijnen die 4,5 op 5 scoren, en 11 GB-wijnen met 4 op 5. De vonkelwijn Graham Beck Brut NV was de schuimwijn die Nelson Mandela aan zijn gasten schonk toen hij op 10 mei 1994 ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Volgens sommige bronnen waren de buitenlandse ambassadeurs in Zuid-Afrika zo beïndrukt door de kwaliteit van de Graham Beck Brut NV dat het wijndomein de volgende dag tientallen bestellingen kreeg. Eén van de meest recente waarderingen kreeg Graham Beck van de Amerikaanse president Obama: op 4 juni 2008, de dag dat Obama zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won, kraakte de familie Obama ‘s avonds enkele flessen Graham Beck.
De geschiedenis van Graham Beck in tekeningen en schilderijtjes. In het midden Graham Beck zelf. Graham Beck, een icoon van de Afrikaanse wijnen is in 2010 op tachtigjarige leeftijd overleden aan longkanker.
Ook de vonkelwijnen (schuimwijnen) van Graham Beck behoren tot de toppers.
Ze verkopen hier héél speciale barstoelen.
Nu nog een laatste hapje voor het definitieve afscheid. En omdat we onderweg onze eettempel van eergisteren “Four Cousins” passeren besluiten we om daar een kleinigheid te gaan proeven. Nu bemerken wij maar eerst dat hier ook een kleine bierbrouwerij ondergebracht is.
Tasting van bier is niet aan ons besteed… en zeker nu niet.
Zeer verzorgde toonzalen toch…
We houden het bij een starter; ofwel een slaatje, ofwel colamars. Wij hebben terug Blessed als kelner, en de grappen zijn weeral aan het rollen.
Blessed… wat een leuke kerel.
’t Is weer plezant…
En nu de laatste rit naar de “Ballinderry”. Koffers inladen – Laatste drukkie aan Hilde en Luc van de Ballinderry, laatste drukkie aan ons… Afscheid nemen is niet plezant, en na meer dan vier weken is het dat zeker niet.
De eerste uurtjes hebben in niets veel zin. Dan maar wat rusten en nietsdoen. Tegen 18u 30 wagen we ons toch op het terras voor een apérootje. We hebben een praatje met één van de andere gasten. Die man is afkomstig van Lillo. Hilde’s grootouders waren ook afkomstig van Lillo. Die man noemt Verhaert… en hoe noemt Hilde?… Jawel! Die man noemt Stany Verhaert. Hilde heeft een broer Stany Verhaert en een oom Stany Verhaert. We hebben dus weeral gespreksvoer voor een tijdje.
Stany Verhaert met echtgenote Lut.
Vanavond zal Hilde ons vergasten op die coq au vin die we haar vanmorgen zagen bereiden. Voor dessert krijgen we een rood hartspotje warm fruit met een bolletje zelfgemaakt vanille-ijs. Reden genoeg dus om goed te slapen. Als we het alleenzijn maar gewoon zullen worden…