Na ons ontbijt en de klassieke klussen – koffers maken, koffers laden, afrekenen- trekken we de baan op richting Knysna. We rijden een laatste keer langs het strand van Mossel Bay.
Wat ons gisteren reeds opgevallen was, en vandaag nog veel meer, zijn de tientallen moto’s her en der op en langs de baan. Op elk terras zaten mannen en vrouwen in moto-outfit.
Motorrijders alom. In alle geuren en kleuren.
Op en langs de baan. Moto’s en tenten… er moet zeker iets gaande zijn.
Bij het benzine tanken doen we navraag naar de reden van al die moto’s. Inderdaad; morgen vindt een groot moto-event plaats in Mossel Bay. Buffalo Rally 2017. Duizenden motofanaten komen hierop af.
Een paar kilometer vooraleer we het centrum van Knysna bereiken passeren we een domein met houten paalwoningen “Phantum View Lodges”. In het verleden hebben we hier drie jaar na elkaar één van die chalets voor enkele dagen afgehuurd. Uit nostalgische gevoelens maken we een klein omwegje en rijden het domein nogmaals op. Nog altijd zeer mooi en goed onderhouden ook.
Amper honderd meter van die chalets is er ook een restaurant “Die Gieter” met enkele vakantiechalets. Hier zijn we toen ook regelmatig gaan lunchen. Ook eens bekijken dus. Ooh, ooh… wat is hier gebeurd? Een ware ruïne. Alles ligt er verloederd bij. Jammer…
In het centrum van Knysna zoeken we een snackbarretje op voor een kleine lunch. De keuze valt op Throbb, een voor ons onbekende locatie. Een lekkere quiche lorraine met een schweppes of een Hunter Gold. (mijn lievelingsbier in Afrika).
Aan de grote tafel naast ons heeft een deel van een Nederlandse reisgroep (FOX reizen) post gevat. Ze zijn met een ongeveer twintig, en ze trekken voor drie weken door Zuid-Afrika. Een twaalftal van die mensen maken deel uit van een zangkoor, en eentje vertelt mij dat ze elke morgen in hun hotel een tweetal liederen zingen. Dat moeten ze hier dan ook maar eens doen. Wonder bij wonder lukt mijn overredingskracht ditmaal… niet. Met geen enkel argument kan ik ze overtuigen. Ze stellen voor dat ik morgenvroeg naar hun hotel kom, maar dan zitten ze reeds in Wilderness. Hilde kon mijn gezaag niet meer aan en is intussen binnengelopen in de boetiek naast onze snackbar. TWO ON TOAST noemt die boetiek.
Nadat ook de Hollanders zijn opgestapt betaal ik de rekening en loop ook het boetiekje binnen. En wat dacht je; Hilde staat aan het pashokje te paraderen, samen met één van de winkeljuffers.
Uiteindelijk kiest ze voor iets anders. Het is nog niet al te duur en ik geef maar gewillig mijn akkoord.
Bij het vereffenen met de bankkaart beweert de winkeljuffer dat ze ons nog gezien heeft. Hilde herinnert zich dat ze verleden jaar ook een spulletje (?) kocht in deze boetiek. En dan begint mijne Euro ook te vallen. Verleden jaar heb ik een foto genomen van de twee winkeljuffen. Ik vraag of ik nu ook een foto mag nemen. Ik krijg toelating op voorwaarde dat ik die foto van verleden jaar doormail, samen met die van vandaag. Heb ik dan ook dezelfde avond nog gedaan.
Dit is dan de foto van verleden jaar. De juffrouw in kwestie staat dit jaar links en verleden jaar stond ze rechts op de foto.
Het is intussen ruim 16 u en tijd dus om op zoek te gaan naar onze B&B AMBER. Mijn iPhone GPS stuurt ons feilloos naar de ingegeven locatie.
Nette kamer…
… mooi zwembadje
… en zeer lieve gastheren. Meer moet dat niet zijn.
De rest van de namiddag wordt het genieten van AMBER, onze nieuwe accommodatie.
Vanavond gaan we voor het dinner naar weeral een onbekende locatie op enkele honderden meter van onze B&B. Restaurant Amber. We kiezen voor een tafeltje binnen, gezien er nogal een fris briesje waait. We zijn nog maar pas gezeten, of komt daar een gezelschap Ieren binnengewaaid. Vandaag is het immers 17 maart, dit wil zeggen Sint Patrick’s day, de dag waarop de Ieren hun beschermheilige Sint Patrick herdenken.
Sommigen hebben een Iers vlaggetje bij, anderen hebben een grote vlag over zich hangen en bijna allemaal dragen ze een accentje groen in hun kledij. Als dat maar geen luidruchtige boel zal worden. Intussen bestellen we aan dienster Chantal voor elk een portie calamari en een flesje Graham Beck Waterside. Zeer lekker! En de Ieren blijven het ook zeer gematigd doen. Het zijn immers bijna allemaal zestig- zeventigers en misschien zelfs een paar tachtigers.