10 Maart. Verjaardag van m’n jongste zus Luce. Haar kaartje is een achttal dagen geleden verstuurd, en hopelijk krijgt ze het net vandaag in de bus. Proficiat Luske! Vanmorgen schijnt het zonnetje en Lucretia bezorgt ons een plaatsje op het buitenterras. Omdat het (voor dit jaar althans) de laatste keer is dat we hier zullen ontbijten verdient dit wel een afscheidsprentje. Bedankt Lucretia voor de goede service.
Bedankt Lucretia.
We hebben 160 kilometer te gaan tot Robertson. Eens bestuderen waar we onderweg eventueel een stopje kunnen maken.
Willen we ons eens riskeren in de township van Hermanus. Vrijdagvoormiddag mag dit normaal geen probleem zijn.
Het begint met een schooltje…
Voor deze twee kapoenen hebben we een petje…
Misschien kunnen we hier naar de kapper… maar dat lukt niet; ze coifferen alleen maar kroezelhaar.
De coiffeuse heeft volgens Hilde meer weg van een h..rtje. Vrouwen bemerken toch altijd dingen die mannen niet zien…
Soms schrijnende toestanden…
Leef maar eens tussen zo’n puinhoop…
Maar ze blijven optimist…
Een mooi schooltje middenin de township…
Herman zal ze eens vlug een liedje leren…
Er zijn er al een paar die goed aan het meezingen zijn…
Vanop korte afstand kan ik het liedje verfilmen…
Zulke leuke snoetjes…
Hoe primitief ze ook gehuisvest zijn, wassen doen ze bijna dagelijks.
Nog een waslijntje…
Drankjes voor de ganse familie…
Deze twee zijn aan het spijbelen…
Genoeg getownshipt nu. We rijden nu over de wijnroute “Hemel en Aarde” en vallen dus van het ene uiterste in het andere. Het domein Hamilton Russel is te mooi om voorbij te rijden.
Hamilton Russel… kan je toch zo niet voorbijrijden…
Een Tasting bestaat uit het proeven van vier wijntjes, maar dit vinden we wat van het goede te veel. Proefkonijn Chantal stelt voor om twee wijntjes te proeven. Dat kost dan 25 Zar, omgerekend ongeveer 1,9 €. Laat maar komen.
Vier is te veel. Laat het ons houden bij een Sauvignon Blanc en een Chardonnay.
Spijts we maar een halve casting doen bedient Chantal ons toch met de meeste egards.
De Chardonnay valt nog net iets meer in de smaak dan de Sauvignon.
Met deze twee mini proevertjes zit ik zeker nog onder het toegestane alcohol promille, dus mogen we onze weg verder zetten. Nog een veertigtal kilometer tot Villiersdorp. Inderdaad een dorpje van twee maal niets. Met wel een leuke afspanning; Kelkiewijn café.
We mogen ons installeren op het buitenterras. We kiezen voor een quiche of een schnitzel. Er loopt een vette stier in de weide naast onze tuin. Herman beweert dat het een buffel is. Het is inderdaad een stier met buitenissige afmetingen, maar daarom is het nog geen buffel. We hebben alle moeite van de wereld om Herman te overtuigen.
Uiteraard is dit een stier. Wat zou het anders wel zijn dan? Een man aan de tafel naast ons heeft waarschijnlijk enkele flarden van onze discussie mee beluisterd, en informeert of wij iets met landbouw te doen hebben. De heer is lid van een club die tractors verzamelt. En of we die verzameling wel eens willen zien?… Ze is ondergebracht in het gebouw hiernaast. Binnen de kortste keren tovert hij de sleutel van het ingangspoortje tevoorschijn en zeult hij ons mee naar de hangaar.
Wat is me dat hier allemaal? Een opeenstapeling van tractors in alle soorten en maten. Er zijn er bij op ijzeren wielen, er zijn er op rupsen. Zeer bizar.
Deze zal wel niet vastlopen in de modder.
De heer die ons heeft uitgenodigd blijkt de voorzitter te zijn van de club. En zijn verhaal is nog niet ten einde. Zijn club heeft ook fondsen verzameld om één van de drie nog overblijvende stoomboten aan te schaffen en over te brengen van Cape Town naar Villiersdorp. Die boot ligt op een terrein aan een passtal, een vijfhonderdtal meter hiervandaan. Het afrikaans woord padstal betekent een winkeltje langs de weg – een baanwinkeltje. En in die passtal hangen verschillende foto’s over de fameuze stoomboot. Zelfs een maquette.
Het dak van de passtal verwijst zowel naar de trakteren als naar die stoomboot.
De eigenaar van de padstal probeert wel even in zijn haar te krabben als hij ons ziet aankomen, maar na ons verhaal krijgen we toestemming om het achterliggend terrein te betreden.
Hier ligt de stoomboot dan. Ze zijn hem nog aan het restaureren. het ziet er wel niet zo spectaculair uit als verwacht…
Er is inderdaad nog wat werk aan de winkel.
Binnenin de padstal is een klein museum over die stoomboot opgericht. Met verschillende foto’s en dagbladknipsels die er dan wel spectaculair uitzien. Voor het vervoer over de weg moest in stroken van twintig kilometer gedurende een tweetal uren éénrichtingsverkeer ingelegd worden. De vrachtwagen met de boot kon slechts een snelheid bereiken van ongeveer 15 à 20 km per uur, en op de pechstrook kon ingehaald worden.
De ark was vier dagen onderweg. Bij zijn aankomst in Villiersdorp kon de voorzitter van de club de traditionele fles vonkelwijn breken op de romp van het schip.
Zowel Herman als ikzelf staan vol bewondering voor de maquette van het schip.
In het winkeltje van de padstal kopen we nog enkele kleinigheidjes en wat snoepjes voor onderweg. De patronne passeert juist met een zelfgemaakte soufflé van frambozen. Dat verdient toch wel een foto. En van één foto komt er nog een foto…
Leuke bedoening in die padstal.
Het is intussen al dik over 15 uur en we zijn nog maar halfweg. Vlug de baan op nu voor de volgende 80 kilometer. En vanaf nu non-stop. Herman hoorde ons al talloze keren vertellen over Robertson, van de Ballinderry en vooral van de leuke uitbaters Luc en Hilde Uytenhove. Daar wou hij ook wel eens heen. We waren een beetje laat om te reserveren, en Luc kon maar voor één nacht twee kamers reserveren. Hij zorgde wel voor twee kamers in een nabijgelegen B&B, “De Oude Opstal”, zodat we toch twee nachten in Robertson kunnen verblijven. Klap op de vuurpijl is de melding van Luc dat de Harinck’s bij hem de laatste drie dagen van hun verlof doorbrengen. Ongelofelijk maar waar… Luc vraagt nog of hij de Harinck’s mag op de hoogte brengen dat wij op komst zijn… uiteraard mag hij dat niet.
In de Ballinderry aankomen is een beetje als thuiskomen. We hopen ons nog een beetje te verstoppen voor Jan en Christiane, maar Herman loopt de verkeerde kant op. Vlak langs het tafeltje aan het zwembad waar ze aan het genieten zijn. Ze begrijpen beiden niet wat er nu gebeurt.
Jan en Christiane kunnen hun eigen ogen niet geloven. Als de eerste verbijstering voorbij is blijken ze toch zeer tevreden te zijn met onze komst. Wij hebben geluk, want we krijgen dezelfde kamer van in februari. Herman krijgt een kamer op het verdiep, en hij is er ook heel tevreden mee.
We krijgen weer dezelfde kamer…
Met uiteraard ook dezelfde badkamer.
Intussen is Hilde samen met haar eeuwige assistente Elisabeth reeds druk in de weer voor het dinner van vanavond. ’t Zal weer in orde zijn. Nadat wij ons wat opgefrist hebben is het weeral tijd voor een apéritiefje. Er staat ook al een tafeltje voor vijf klaar. Het is vanavond windstil en nog goed warm, dus kunnen we buiten dineren. We krijgen als voorgerecht een een tartaar van gerookte beef.
Als voorsmaakje een tartaar van gerookte beef. Inderdaad, de met de hand gehakte beef is gerookt in een “Green egg”. Een groen ei dat veel mee heeft van een barbecue, maar waarmee men ook kan gerechten kan roken. En lekker is de tartaar in ieder geval. Als hoofdschotel krijgen we eend met verse groentjes en mash aardappeltjes.
Het dessertje is er bijna te veel aan, maar we kunnen het toch niet laten liggen. Een chocoladetaartje met kersenmousse en verse rode bessen. Wat kan Hilde ons toch verwennen… Als we nu vannacht nog goed slapen ook, dan kan niets nog kapot.