Het ontbijt aan ’t zwembad een half uur vroeger als naar gewoonte. Immers om 9 uur moeten we beiden bij kapster Helen zijn voor een grondige renovatie.
“Hair by Helen” ligt in een rustige wijk. Het huis is afgesloten met een elektrische poort. Aangebeld, en césamé opent zich.
Eenmaal op privé terrein komen wel twee honden af op Hilde. Gelukkig is Helen intussen in de deuropening verschenen en kan ze die beesten intomen.
Zowel Helen’s interieur als volslanke Helen zelf doen een beetje gedemodeerd aan, maar dat doet niets ter zake. Ze is héél vriendelijk en ze levert mooi werk af.
Mooi toch?… Wel op mijn haar bedoeld hé!
Nadat Hilde’s haarbos werd gewassen, gesneden en gekleurd is Helen nu bezig met de finishing touch. Ziet er ook goed uit…
Vooraleer het ritje naar Plettenberg aan te vangen lopen we nog een Vodacomwinkel binnen in de Hoofdstraat. Mijn data krediet is (weeral) opgebruikt. De kerel in die winkel hoort het precies donderen in Keulen als ik van data krediet spreek. Hij kent alleen maar telefoonkrediet (airtime).
Eenmaal aangekomen in Plettenberg trekken we naar “Le Fournil”. Een bakkerij op zijn Frans, met annex koffieshop. De tafeltjes van Le Fournil staan verspreid over een ommuurd winkelpleintje, wat het geheel super gezellig maakt.
Het koffiepleintje van Le Fournil. Na de cappuccino trekken we voor een uurtje een verschillende richting uit. En we spreken hier terug af. In de Vodacom shop alhier ben ik in de kortste keren correct bediend. Ik kan dus weeral een paar weken verder op internet.
Op mijn wandeling door de Main Road bemerk ik toevallig de burelen van Radio Plettenberg. Ik herinner mij een bezoekje aldaar in 2013. Toen verbleef onze Nationale Wouter Deprez hier voor een jaar in Plettenberg.
Wouter verzorgde hier elke Zaterdagvoormiddag een non-stop life radio programma “Wouters kletskamer in die Republiek Suid-Afrika”.
Ik ben nog een half uurtje te vroeg voor mijn afspraak met Hilde. Dus trek ik m’n stoute schoenen aan en tert (Westvlaams voor stap) het bureel binnen. Of hier nog iemand Wouter Deprez kent? Springt er direct eentje recht… of ik misschien een Belg ben?… en of ik Wouter ken?… Ik kan beide vragen bevestigen, en het hek is van de dam. De kerel vraagt of ik een foto van hem wil maken, en deze dan in België aan Wouter wil bezorgen.
Achteraf doet de man mij plaats nemen op een soort bureaustoel in een opname studio. Voilà se… dit is de plaats waar Wouter een jaar lang vier uur per week gekluisterd zat. De kerel vraagt mijn iPhone en neemt een foto van mij in die studio. Ook tonen aan Wouter hé!
Als ik terug bij het Fournil pleintje kom zit Hilde dat al in de boekskes te lezen. We drinken onze tweede cappuccino en slenteren nog even door de winkeltjes en galerijen van het pleintje.
Kunst van achter het glas…
…en dezelfde kunst van voor het glas.
Bij B&B Bitou River aangekomen bemerken we een drietal jonge reigers op het grasperk. Prachtexemplaren.
Onze gastvrouw Sue heeft bemerkt dat we de vogels aan het fotograferen zijn. Ze komt ons stilletjes verwelkomen en fluistert dat het drie jonge reigers zijn die nog niet goed kunnen vliegen, en hier een paar dagen geleden neerstreken. Maar morgen of overmorgen kunnen ze evengoed terug weg zijn. Dus… fotografeer ze maar, en bezorg mij ook een paar van die foto’s.
Zoals in februari en ook in de vorige jaren is alles bij Bitou River tot in de kleinste details verzorgd. Pico bello…
De rest van de namiddag brengen we door op ons terras en in de prachtige tuin. Sue weet te vertellen dat een gedeelte van de mooie bomen langs de overkant van het water een paar weken geleden ook zijn afgebrand. Het gebrek aan regen begint hier toch zwaar zijn tol te eisen.
Het is inderdaad zichtbaar dat het struikgewas en de bomen een groot stuk zijn uitgedund in vergelijking met ons verblijf in februari.
Gelukkig komen de vogels, net als voordien, nog van het suikerwater drinken. Sue vult elke morgen twee flessen, en tegen de middag zijn die al leeg gedronken. Dit hier is een sunbird. Prachtig vogeltje. Jammer van het tegenlicht waardoor je zijn prachtige kleuren niet kan bewonderen.
Voor het dinner trekken we in de geburen naar ons lievelingsrestaurant “Emily Moon”. Zonder reservatie lukt het niet, maar dan ken je Christian Devos nog niet. Met halve en hele foefjes maak ik de baas wijs wat hij graag horen wil, en binnen de drie minuten is de klus geklaard. Een tafeltje voor twee met zicht op de rivier en de zee. Dat laatste helpt wel niet veel, want het is reeds pikdonker. 
We genieten van een heerlijke steak béarnaise met een glaasje “La Vierge” Sauvignon blanc. Een tafeltje naast ons is bevolkt door een familie Duitsers; vader, moeder, zoon en schoondochter. Zij komen voor de eerste maal naar Zuid-Afrika en zijn heel tevreden met de enkele twio’s die we hen kunnen aan de hand doen. Ze hebben ook nog nooit van Amarula gehoord… we hebben er dan maar samen eentje gedronken.