Maand: februari 2017

Als naar gewoonte om 8u30 ontbijt. Afrekenen met Sue. Ieder betaalt deze keer zijn rekening apart omdat er verschillen zitten in de wasbeurten.

Nog vlug de laatste selfie bij Sue.

Om halftien nemen we afscheid van onze lieve Sue en maken ons op voor een lange rit van 442 km. Op uitzondering van af en toe at regen zijn er gelukkig geen noemenswaardige problemen. Rond de middag last onze steengoede chauffeur Luc een korte stop in.

Het ziet er hier wel best gezellig uit.

Kiezen is soms niet eenvoudig. Maar een croque-monsieur mag iedereen.

We zijn dan al bijna halfweg. We hebben een uurtje tijd voor een gezellige babbel en verorberen intussen iets wat op een croque- monsieur lijkt.

Er zit er precies eentje mee te loeren boven Dominique.

Op de benedenverdieping zijn er ook een paar winkeltjes. Hier ook eens rondsnuisteren is de boodschap.

Deze fotomontage van een tijger in vijf delen is wel heel speciaal.

Van alles wat. Zelfs de opgelegde perziken van Isabel.

Nu terug de baan op. Intussen is het zonnetje terug gaan schijnen en loopt de temperatuur al op tot 27°.

Onderweg; schaapjes in de zon.

Amper twee uur later passeren we Stanford, een klein stadje op een twintal kilometer van Hermanus. Hier willen we wel even de benen strekken.

Stanford; een vredig piepklein stadje.

Het is alsof de tijd hier is blijven stilstaan.

Stanford ligt niet aan de kust, maar iets verder landinwaarts. De grote toeristenstromen gaan daarom vaak aan dit dorp voorbij. Maar zonder overdrijven, kan je wel stellen dat Stanford een onverwacht charmant plekje is met verschillende restaurants, leuke winkeltjes en een prettige uitstraling.

Zelfs een paar mooie kunstwinkels

Wij hebben wel iets minder geluk want verschillende winkels zijn al gesloten of beginnen alles op te ruimen.

Het gaat er hier allemaal zo rustig aan toe

Al bij al hebben we hier toch wel enkele leuke dingen beleefd. We weten nu wat een opwipwinkel is.

 

Samen met Guy heb ik de Opwipwinkel bezocht.

We hebben weer enkele mensen gelukkig gemaakt met een petje.

Weer eentje gelukkig met zijn petje…

Gelukkig als een kind stapt hij op…

De baas van de Opwipwinkel is al even content…

Als dank mag ik met hem op de foto. De man is niet alleen de boss van de Opwipwinkel, hij is tevens lid van “KAKIEBOS”.

Wat mag Hilde hier aan het demonstreren zijn?

Dominique bewondert een huwelijksreportage anno 1900.

Terug in de tijd.

Plezante schilderijtjes.

Enfin, we hebben een leuk dorpje ontdekt, en hier willen we zeker nog terugkomen.

Nu terug in de auto en de laatste kilometers afleggen. Hermanus is ons reeds bekend, we rijden recht naar onzen B&B Burgundy.

Onze parkingwachter van Burgundy is ook al zo fier als een pauw met zijn petje.

B&B Burgundy. Alle drie onze kamers liggen rond het zwembad.

Vlug alles uitladen. Zodoende kunnen we nu nog een korte wandeling maken in de walvisstad. Immers tussen September en November is dit de stad waar dagelijks walvissen te spotten vallen. Jammer genoeg in deze periode niet. Alhoewel… aan het museum ligt er een kolos in plastiek.

Een plastieken walvis… moet ook kunnen.

Een kunstwerk met zes zeemeerminnen. Met in de achtergrond onze B&B Burgundy.

Apéritief zowel als dinner gebruiken we in restaurant Burgundy. Dit is rechtover de deur van B&B Burgundy. De beide zaken waren vroeger met elkaar gejumeleerd, en dragen daardoor nog dezelfde naam. Waarschijnlijk voor de eerste maal hebben we allemaal dezelfde goesting. Iedereen kiest voor kingklip (typisch Afrikaanse witte vis), geserveerd met geroosterde aardappeltjes en hollandaise saus. Heerlijk. Daarbij een Chardonnay Newton Johnson.

Een Chardonnay Newton Johnson.

En als afsluiter een…    …   …  jawel!

Ook vanavond sluiten we af om 22u30. Het bedje verwacht ons. Slaapwel.

Ontbijt met de zon , alhoewel regen voorspeld werd. Guy en Luc zijn al druk in de weer om de klimaattoestand van de komende dagen te bestuderen. We zouden terug naar echt Afrikaans klimaat evolueren.

’t Ziet er goed uit voor de komende dagen.

Deze morgen blijven we lekker in de B&B. We moeten nog een aantal reservaties voor de komende dagen afhandelen. Bij B&B Burgundy in Hermanus bevestig ik ons aankomstuur van morgen. Het is een moeilijke verbinding. Volgens Guy en Luc moet het gesprek ongeveer als volgt verlopen zijn; Hello Anne-Marie… hello… hello… oooh, it’s not Anne-Marie? But maybe I can do it with you?… De mannen proesten het uit van het lachen met mijn wiet-engels. De deugenieten sturen mij een antwoordmail met volgende tekst: “Dier mr Devos. I will be glad to do it with joe on de teebel.”

Tegen 11:00 krijgen de dames de kriebels en Luc voert ze dan maar naar de winkeltjes bij Old Nick, het winkeltjespand waar we eergisteren ook al eens waren. Het is slechts een paar minuutjes hiervandaan. Een uurtje later zijn ze al terug. Ze hebben niet al te veel pakjes en zakjes bij.

Deze middag gaan we lunchen in wijndomein Bramon. Behalve zijn lekkere wijnen staat dit wijndomein bekend om zijn terrasjes tussen de wijngaarden.

Klaar om Bramon binnen te stappen…

Het personeel is super vriendelijk

Ze hebben een assortiment van wel twintig verschillende tapa’s, waarvan je er naar believen enkele mag uitkiezen. Ze serveren die tapa’s met ovenvers brood, en je kan op elk ogenblik naar believen een hapje bijbestellen. Schitterende formule.

Ovenvers brood met zeezout.

Een schitterende formule.

Guy is in de wolken met zijn nieuw sjaaltje.

Na de lunch trekken we terug naar Plett. Het strand van Moby Dick is de plaats van het gebeuren. Hier moet Demi deze namiddag haar ultieme proeven afleggen. Later wil ze eventueel zwembegeleider of redder worden, en dat kan niet als ze niet zou slagen in deze proeven van vandaag.

Hier is ze dan terug, onze Demi.klaar voor het grote werk.

Bij de begroeting volgt er een grote verrassing voor Dominique. Demi heeft een geschenkje bij; een halsketting met bijpassend hangertje. Ontroerend om te zien hoe ze dit zelf rond Dominique’s hals ophangt.

Ze heeft iets bij voor Dominique..

Een kettinkje met een hangertje..

Nu worden alle kinderen volgens leeftijdsgroep ter orde geroepen. Starten doen ze met enkele opwarmingsoefeningen.

Een grote bende…

Ze zijn ingedeeld per leeftijdscategorie.

De trainer geeft de laatste instructies.

Klaar voor de start.

Daarna dienen ze twee kilometer te lopen in het mulle zand. Nu met de surfplank rond twee boeien peddelen. Tot slot twee maal een boeienparcours afleggen in crawl. In deze laatste discipline wordt Demi nipt verslagen voor de eerste plaats. Ooh, ooh, ooh, wat is ze blij met het behaalde resultaat.

Op naar de volgende boei…

Drie Belgische toeschouwers…

… en drie Afrikaanse.

Zelfs Isabelle komt eraan om Demi te feliciteren.

Er rest nu nog een half uurtje voor ze, samen met de andere kinderen, door de schoolbus zal opgehaald worden. Tijd dus oom een beetje te gaan water ravotten met peetvader Luc. En of ze er alle twee plezier aan beleven…

Nu nog wat gaan ravotten met Luc.

En of ze er plezier aan beleven…

De pret kan niet op…

Deze mama met haar zoontje geniet er ook van.

Spijtig genoeg is het uur van afscheid nu aangebroken. Een laatste drukkie, en weg zijn we. Er zullen zowel bij Demi of bij haar peetouders niets anders dan geode herinneringen overblijven aan de twee voorbije dagen.

Het afscheid is aangebroken. Demi moet mee met de schoolbus.

We trekken terug naar Bitou River. Iedereen heeft nu de tijd om een beetje te bloggen, te kameren of te zonnen.

Beetje uitblazen aan de rand van de Bitou River.

Hilde aan haar geliefde tafel…

ikzelf liever op de kamer. Maar ook met een mooi zicht op de tuin…

Op enkele meter komen de vogeltjes suikerwater drinken.

Mooie zonsondergang.

Bij zonsondergang rond 20 u vertrekken we naar een restaurantje dat Sue ons heeft aangeraden. De naam is niet uit te spreken (Nguni) Het ligt in de Crescent street N° 6 in Plett. Al een geluk dat we het juiste adres hadden ingevoerd in de GPS want we komen in een duister straatje, aan een niemendalletje van een restaurant, waar zelfs geen enkel lichtje brandt. Zitten we misschien verkeerd? Wat blijkt? Gans de straat is zonder stroom gevallen. Op alle tafels hebben ze kaarsen gezet. Wel een heel aparte sfeer. Het restaurant zit afgeladen vol. Wegens geen electriciteit kunnen we bepaalde gerechten niet bestellen. Maar de specialiteit is geroosterd vlees, en dat is wel mogelijk.

Onze bestelling is er nog niet door of daar springt onder luid applaus het licht aan. Al bij al toch nog zeer lekker. Weeral een adresje om niet te vergeten.

Tegen 10u30 met volle buik huiswaarts. Welterusten.

 

 

Vroeg in de morgen zitten we met de Bastards al op het buitenterras aan de Bitou River, omdat we daar betere WiFi ontvangst hebben.

Hier hebben we WiFi.

Er zijn vanmorgen reeds filmpjes binnengekomen van de kleinkindjes.

Hilde opteert eerder voor de zon aan de oever van de rivier.

Tegen 8u30 ontbijt bij Sue in de Bitou River Lodge. Net als vroeger staat het ontbijtbuffet keurig opgesteld.

Alles keurig opgesteld…

Voor elk wat wils.

Voor elk wat wils. Er zitten ook vier Engelsen aan het ontbijt. Er volgt een discussie over de brexit. Zij weten zelf niet of het goed of slecht zal uitdraaien, maar in ieder geval hebben zij tegen deze brexit gestemd.

Het bureel van “Born in Africa”.

Rond 10 u hebben we afspraak in het bureel van Born in Africa. (BIA). Spijtig genoeg kan Remi De Backer niet aanwezig zijn. Hij heeft een zware verkoudheid en de griep opgelopen. Hij zit met Lieve, zijn echtgenote, in bed. Want zij is eveneens gegriepeerd. We worden ontvangen door Isabelle, de verantwoordelijke voor BIA.

Isabelle ontvangt ons met de nodige honneurs.

Als Isabelle uitleg geeft over de werking in het algemeen, en de kindjes in het bijzonder, dan straalt ze van gedrevenheid en enthousiasme. Ze legt de planning uit voor de komende twee dagen.

Isabelle met een deel van haar kindjes in de achtergrond.

Ze bezorgt ons de nodige plannetjes en uurschema’s, zodanig dat er niets kan mislopen. En dan is het tijd om Demi op te halen, het peetmeisje van Luc en Dominique. We krijgen ook nog enkele zakken voedsel mee om af te geven in één van de scholen.

Een paar pakken voedsel voor één van de scholen.

Eerst nog een ommetje naar Kranshoek , Eurekastreet 18, waar BIA zopas een opleidingscentrum heeft geopend. Hier is Marita verantwoordelijk.

Prachtige gebouwen… verleden week officieel ingehuldigd. Deze gebouwen zijn grotendeels gesponsord door Belgische bedrijven of verenigingen. Van de koekjes Destrooper tot Club Brugge.

De basisprincipes van de school zijn overal te vinden.

Hier nog een gesprekje met Marita, de verantwoordelijke.

Even de premises bekeken en dan een paar kilometer verderop naar de Secondary High School van Demi. Bij het klaslokaal aangekomen komt haar leraar eerst even naar buiten om te vertellen hoe het met Demi gaat. Ze is een middelmatige leerlinge en er werd nu reeds vooropgesteld om haar volgend jaar naar het beroepsonderwijs over te schakelen.

Demi’s leraar komt naar buiten met wat tekst en uitleg over Demi.

En nu volgt het grote moment; Demi wordt uit de klas geroepen om voor de eerste maal kennis te maken met haar peetouders Luc en Dominique.

Marita en de leraar hebben Demi uit de klas gehaald…

In het begin wat onwennig…

Een beetje bang en verlegen. Maar Dominique helpt haar dat vlug te boven.

Uiteraard is ze wat verlegen; hoe zou je zelf zijn als je als vijftienjarig meisje tussen een hoop bejaarden wordt gedropt? Intussen is het in de klas zonder leraar wat rumoerig geworden; ik schuif ongemerkt het klaslokaal binnen en spreek de leerlingen toe in ‘t Afrikaens. “Gaan julle saam dat ’n oue man uit België vir ’n tiental minuutjies die taak van jou onderwyser oorneem?” En of ze akkoord gaan?

Mag ik een tiental minuutjes jullie onderwijzer vervangen?

Ze hangen al aan mijn lippen…

Binnen de kortste keren hangt de ganse klas aan m’n lippen. Ik vertel ze over ons klein landje, meer dan tienduizend kilometer hier vandaan. Na mijn verhaal willen ze bedanken met een lied; ik tel af, en daar gaan ze… Nkosi Sikelele Afrika. Het Afrikaans volkslied… wonderIijk mooi hoe de fierheid van hun aangezichtjes straalt.

Wie zingt er mee?… Allemaal natuurlijk.

Ik neem afscheid van de klas en laat terug het woord aan hun vertrouwde leraar.

Ik laat weer het woord aan hun vertrouwde leraar.

Intussen werden bij het gezelschap buiten ook de twee broertjes van Demi bijgehaald. Ze is er zo fier op.

Demi met haar broertjes.

Samen met de tweelingbroers op de foto.

De bel voor de middagpauze weerklinkt. Langs alle kanten stormen de kinderen naar buiten. Onze fototoestellen kunnen nu niet vlug genoeg reageren.

Middagpauze.

Marita heeft hier zelf ook een dochtertje op school.

De uitgelatenheid van die honderden kindjes werkt aanstekelijk. Vanaf nu mag Demi met ons mee voor de rest van de namiddag. We passeren vlug even langs haar huis, waar oma en tante (met baby) geseind werden over onze komst. Zeer lieve mensen. Natuurlijk moet iedereen eens op de foto met iedereen.

Onze wagen is nog niet gestopt of oma komt reeds naar buiten.

Demi, Dominique, Oma en Luc.

Hier mag tante met haar baby er ook bij…

Dominique wil ook wel even de baby koesteren.

Lief hé!

Hilde wil er ook wel even bij…

Intussen helpt Luc bij het uitpakken van de geschenkjes voor Demi.

Vooraleer we vertrekken wil Demi ook wel een kiekje met haar hond.

Het is intussen hoogtijd geworden om ook ons Peetmeisje Megan op te halen in Plettenberg High School aan de Crags, een twintigtal kilometer hiervandaan. Voor Hilde en ikzelf zal het voor het vierde opeenvolgende jaar zijn dat we Megan kunnen begroeten. Alhoewel altijd een beetje verlegen is ze toch zeer blij ons terug te zien. En wij natuurlijk ook.

Een beetje onwennig, maar toch zeer blij.

Intussen is Megan een echte juffrouw geworden…

Megan en Demi kennen elkaar niet, doch binnen no time hangen ze als zusjes aan elkaar. We nemen de twee meisjes mee naar de Pic & Pay mall voor een korte lunch. En nadien gaan Dominique en Hilde met de meisjes enkele kleine inkoopjes doen. Ze verkiezen kleinigheden en eetwaren voor hun families boven rommeltjes voor zichzelf. Hier kunnen onze Westerse kindjes wel een voorbeeld aan nemen !

Super blij met hetgeen ze mochten kopen voor hun familie.

Rond 15u30 moeten we weeral optrekken. Demi heeft immers haar zwemtraining om 16u.

Demi moet vanmiddag een zware zwemproef afleggen.

Om morgen te mogen deelnemen aan een wedstrijd in zee moet ze vandaag in het publiek zwembad nog in een proef slagen. 9 x 25 meter zwemmen in minder dan 9 minuten,

Super geconcentreerd…

De trainer roept de kinderen op voor de start.

Onder luid gesupporter van de Bastards geeft Demi het uiterste van zichzelf. En wat dacht je? Wat haar omgeving en misschien ook zijzelf voor onmogelijk hielden kan ze hier waar maken; Ze haalt de eindmeet in 8 inuten en 54 seconden. Zijzelf, haar trainer en uiteraard wij ook zijn super tevreden.

Allez Demi… allez!

Luc, onze supporter nummer één wil alles op beeld, en daarvoor is niets hem te zwaar of te veel.

Zelfs Isabelle komt aangedraafd om Demi te feliciteren. Intussen heeft Megan alles roerloos en stilletjes gadegeslagen. Zij kan immers niet zwemmen.

Megan is in stilte alles aan gadeslaan.

Demi kan van hieruit met de schoolbus naar huis. Maar het is intussen wel hoogtijd geworden om Megan naar huis te voeren. We hebben geen geluk; haar mama is jammer genoeg niet thuis. We nemen afscheid met de belofte dat we midden maart nogmaals terug naar Plett en naar haar school zullen komen.

Op de terugweg maken we een korte stop voor een reservatie in wine-estate Bramon. Morgenmiddag om 12 uur. Zit Hilde’s lievelingsdier daar wel op een draad zeker…

Voor vanavond heeft Sue een tafeltje voor ons gereserveerd bij Lemon Grass. Twee jaar geleden waren we hier met de Bastards ook al.

Vanavond maken we onze opwachting bij Lemon Grass.

En wat hebben we vandaag binnengespeeld? Zalm met pasta voor de enen, een trio van vis,scampi en calamari voor de anderen.

Trio van vis, scampi en calamari… lekker!

Hierbij hoort een witte Constantia, en daarna… iets waarvan Guy met aandrang vraagt om het niet te vermelden. Zijn Liliane leest immers dagelijks deze blog.

Tegen 22u30 zitten we op tram zeven.

Stipt om 8 u pikt Brian ons op om naar de vlieghaven te rijden. We hebben meer dan één uur speling ingerekend, want in dit druk verkeer en op een spitsuur weet je maar nooit. Gelukkig maar, want reeds na enkele kilometer zitten we in een in een opstopping; een ongeval op de linkerstrook. Een passagiersbusje ligt ondersteboven.

Brokken en scherven op de baan. Wat rijden die mannen toch onverantwoord ! Spijts een half uur vertraging zijn we toch nog ruimschoots op tijd voor onze vlucht naar George. Brian helpt ons de koffers lossen en wij nemen afscheid van onze aangename gids. Bovenop zijn fooi krijgt hij ook nog… jawel; een petje. Waarmee hij in de wolken is.

Brian is in de wolken met zijn petje. Salut beste vriend en tot misschien later nog eens.

Bij de incheck balie zitten we met een ander probleem. De weegschaal wijst op overgewicht. Guy had gereserveerd met maximum 23 kg per valies, maar Kulula airlines laat maar 20 kg toe. De enige manier om hieraan te verhelpen is alle overgewicht per valies overhevelen naar één valies. Die weegt dan wel véél te zwaar, maar dan moeten we maar op één valies overgewicht betalen. Een forfetaire fee van 300 ZAR. De inhoud ervan overladen van de ene naar de andere valies. Telkens terug op de weegschaal. Stel je de gezichten voor van de tientallen mensen in de rij achter ons. We komen er dus uiteindelijk van af met die ene boete. Later zou blijken dat Hilde er een gebroken e-book aan overhield; het beeldscherm werd verbrijzeld door het slecht stapelen – de hiel van een schoen duwde in het scherm. Al bij al kunnen we nu wel naar de gate. En voor de rest loopt alles van een leien dakje. Onderweg nog even een stop aan de Wimpie voor een paar milkshakes.

Voor Luc een milkshake chocolade…

Ooohhh… die milkshake vanille ziet er ook goed uit.

Guy opteert voor milkshake banaan.

Een kwartiertje later weergalmt de final call om aan te melden. Over de tarmacpiste mogen we vertrekken richting Boeing Kulula.

Op naar ons zitje in ’t vliegtuig.

We beleven een rustige voorspoedige vlucht. We zitten wel een beetje bekrompen qua afmetingen, maar voor een vlucht van twee uur is dat niet zo erg.

13u aankomst in George. Een klein beetje paniek als er twee van onze vijf valiezen (waaronder de valies met overgewicht) eindeloos lang op zich laten wachten. Uiteindelijk komen ze als allerlaatste toch aangespoeld.

Een beetje chaos als bij het ophalen van de valiezen.

13u30. We melden ons bij Autoverhuur First voor onze huurauto. De dame die de papieren moet regelen is niet van de snuggerste. De berekening van het restbedrag blijft maar aanslepen. Drie-viermaal moet ze herbeginnen. Dan probeert ze ons een fee voor 2de chauffeur te laten slikken, alhoewel het klaar en duidelijk op het kontrakt staat dat die inbegrepen is.

Die madam kent er niks van…

 

Dan probeert ze een drop-off fee aan te smeren, alhoewel die ook is inbegrepen. Tot vier maal toe print ze een kontrakt af, Ze wil het telkens laten aftekenen, maar er staat elke keer hetzelfde verkeerde getal op. Gelukkig is Guy zeer alert en op zijn hoede, want in België hebben ze hem verwittigd dat hij in George goed moest opletten bij de afhandeling van het huurcontract.

Hoe geraken we hier ooit uit? Ikzelf trek me wijselijk terug…

 

Na een oeverloze discussie verklaart de dame dat alleen de manager de getallen kan aanpassen. En, waar is de manager? Plots komt er een man uit het niets van achter de schermen. Hij maakt zich niet eens bekend. Discussies alom tussen die kerel en de dame. Uiteindelijk zet de kerel zich een vijftal minuten aan de computer. We hopen dat hij het spel zal rechttrekken. Nogmaals een nieuw contract ter ondertekening, en wat bemerken we…. weeral hetzelfde bedrag.

Nogmaals hetzelfde bedrag…

Nu komt hij met een uitleg op de proppen dat hij aan het contract niets kan veranderen omdat dit bedrag reeds van de Visa werd afgetrokken ! Hij belooft een opmerking te sturen naar de hoofdzetel, waardoor het bedrag zal gecorrigeerd worden. Hierop eisen Luc en Guy dat hij dit op papier zet. De man krabbelt inderdaad enkele regels op het contract.

Wij intussen maar afwachten hoe het achter ons zal aflopen.

Afwachten nu of dit alles zal uitkomen. In ieder geval is dit stof voor een serieus artikel op TripAdvisor. Niet te vergeten. Heel die rommel heeft meer een uur geduurd. Om erger te voorkomen had ikzelf mij al na een tiental minuten uit de discussie teruggetrokken En de dames bleven eveneens afzijdig. Nu nog de auto in ontvangst nemen. Een meisje van First gaat mee om de auto te inspecteren. Zij heeft een papier bij waarop alle(?) mankementen zijn vermeld.

Goed inspecteren is nu de boodschap.

Langs de buitenkant zitten er wel een tiental schrammetjes en/of blutsjes waarvan er maar een goeie helft vermeld is. Gelukkig laat Luc ook eens zijn lodder oog op de binnenkant van de auto vallen. Een gat van een verbrande sigaret. helemaal niet vermeld. De hendel om de achterste zetel te kippen helemaal beschadigd. En hiervan staat niets op het document. Jereinste bedrog !

Hoe ziet die zetelbekleding er uit?…

Inspecteren en corrigeren…

Uiteindelijk kunnen we vertrekken met 2 uur vertraging. Het wordt een rit van 110 km. Op 5 km van Plett stoppen we even aan een lokaal marktje, “Old Nick”. Een paar winkeltjes en een weverijtje.

Uiteraard heb ik veel belangstelling voor het weverijtje…

Waar is de tijd?…

In de bakkerij kunnen we nog juist voor het sluitingsuur een koffie met een appeltaartje bestellen.Nu is het tijd om door te rijden tot bij Sue, onze vriendin van Bitou River Lodge. Ze verwelkomt ons met een arm is een verband : teveel gemanipuleerd, en daardoor verwrongen spieren. Al bij al niet erg. Het verband is geen beletsel om ons allemaal drie zoenen en een zachte knuffel te geven.

Zalige locatie.

Uitpakken in de voor ons bekende kamers. Zoals altijd alles piccobello in orde. Sue heeft voor ons het restaurant Emily Moon gereserveerd.  Een van de beste eetgelegenheden van Plettenberg, zonet het beste. Om 19 uur maken we daar onze opwachting. We zijn nog onze auto aan het afsluiten als daar eensklaps mijn Oostendse vriend Guy Taillieu en zijn echtgenote Martine op mijn schouder komen kloppen. Als dat geen verrassing is? (Guy Taillieu is de broer van Tony Taillieu). Hartelijke begroeting en we spreken af om na het souper een afterwijntje te nuttigen.Net zoals de vorige jaren is de kwaliteit terug van hoog niveau.

“Emily Moon”… Superieur niveau.

 

De baas komt eigenhandig de kaarsen aansteken aan onze tafel.

Kiezen is niet gemakkelijk…

Luc opteert voor vis in curry.

Hilde neemt lamskoteletjes (best choice), ikzelf een varkensshank, Dominique houdt het bij een voorschotel, Guy bestelt een filet steak, en Luc opteert voor vis in curry. Alles met een lekkere Chardonnay. Na het eten komen Guy en Martine aanschuiven aan onze tafel. We keuvelen nog wat na en degusteren van ons wederzijds traktaat. Luc en Guy raken aan de praat en ontdekken dat ze een gemeenschappelijke vriend hebben; een zekere Guy Deprez. De wereld is toch ongelofelijk klein.

Spiegelbeeld van Hilde

Afscheid om 21u30. Wij zeilen naar huis en sluiten af om 22u30.

Waterfalls Boutique Hotel. Zalige locatie.

Ontbijt om 8 uur. We informeren bij manager André hoe we ons best kunnen organiseren om vandaag Johannesburg en Pretoria te bezoeken. Dit zijn twee machtige grootsteden. Geen sinecure om daar zelf met de auto rond te laveren. André contacteert een chauffeur-gids waarmee we zelf alles kunnen afspreken. Effectief; 10 minuutjes later staat Brian aan onze ontbijttafel en binnen de kortste keren is een afspraak gemaakt om ons vandaag te gidsen en ons morgen naar de vlieghaven te brengen. Hij rijdt met een Mercedes Vito die al 212.000 km op de teller heeft, maar die er uitziet als nieuw. Er volgt een korte prijsdicussie maar de deal is vlug gemaakt. Nu kunnen we ook onze Hyundai huurwagen een dagje vroeger droppen. We hebben nog geluk ook; het AVIS kantoor ligt op slechts twee kilometer van ons Waterfalls hotel. Brian begeleidt ons tot bij een benzinestation om vol te tanken. Daarna rijden we met ons Hyundaike naar Avis. Daar vernemen we dat we 1777 km hebben afgelegd. We hebben niets van schade aangebracht, en omdat we hem een dag vroeger dan voorzien binnenbrengen krijgen we ook nog 200 ZAR terug (plusminus 15€). We bedanken ons Hyundaike nog met een eresaluut voor bewezen diensten, en vanaf nu ligt ons lot in Brian’s handen.

Vanaf nu ligt ons lot in handen van Brian en zijn quasi nieuwe Mercedes Vito met 212.000 km op de teller.

We rijden een 60tal kilometer over een drukke autoweg naar Johannesburg. We rijden eerst door de Ubro wijk; hier zwalpen werklozen, daklozen, en drugdealers rond. Deuren van de wagen op slot houden is de boodschap. Een stop maken zit er hier zeker niet in. Op verschillende plaatsen liggen vuilnishopen zomaar op de stoep. Desolaat… moet men eens gezien hebben, maar daar blijft het dan ook bij.

Smerige trottoirs en verdachte individuen op straat.

Een wijk om u niet comfortabel te voelen

Van hieruit zijn we gelukkig niet veraf van het Apartheid Museum.

Dit Apartheid Museum is misschien wel het meest interessante en aangrijpende museum van heel Zuid-Afrika. Hier krijg je een multimediale tour door de verschrikkelijke geschiedenis van de apartheid. Voordat je het museum binnenkomt, word je al geconfronteerd met rassenscheiding. Op je ticket staat ‘blankie’ of ‘nie blankie’ en vervolgens heeft iedere groep een eigen ingang.

Aparte ingang voor Blankes en Nie-Blankes.

Nu komen we in een soort straat terecht die waar grote panelen met ofwel spiegels, ofwel foto’s staan opgesteld.

Prachtige assemblage…

De Bastards maken er een spelletje van…

De dames volgen ook…

Guy geraakt er niet op uitgekeken.

Hilde gaat volledig op in haar I-pad reportage.

In het museum zie je een indrukwekkende expositie van historici, filmmakers, designers, architecten en curators die geen doekjes windt om de keiharde gevolgen van dit regime. Zo hangen er 121 stroppen aan het plafond die de geëxecuteerde politieke gevangenen representeren.

121 stroppen symboliseren evenveel geëxecuteerde gevangenen.

Hoe vreselijk de beelden ook zijn, ze vormen een zeer belangrijk deel van de geschiedenis van Zuid-Afrika en leren je het heden en de toekomst beter begrijpen.

Uiteraard vallen we hier standvastig terug op beelden en teksten van Mandela.

 

Inderdaad; Nelson blijft alomtegenwoordig.

Nog onder de indruk van het museum vervolgen we onze tocht door Jo-burg. We maken een korte stop aan het imposante FMB voetbalstadium. Het was hier dat in 2010 de finale van het wereldkampioenschap voetbal plaats vond.

Het FMB voetbalstadium van Johannesburg.

Iets verderop de Telkom toren.

De Hector Pieterse gedenkplaats.

Van hieruit gaat het naar de Hector Pieterson gedenkplaats. Hier geeft Brian ons in handen van een plaatselijke gids Poloko. Een onderlegde kerel.

Poloka; weet waarover hij spreekt…

Het Hector Pieterson Museum is genoemd naar een van de eerste scholieren die bij de opstand van 1976 in Soweto werden doodgeschoten. De scholieren protesteerden tegen de plannen van de regering om op scholen verplicht het Afrikaans in te voeren. Al sinds april 1976 waren de scholieren van Soweto in staking. Op 16 juni was een protestmars gepland. Dertigduizend schoolkinderen verzamelden zich. Ze zongen vrijheidsliederen en droegen spandoeken met leuzen als ‘weg met het Afrikaans’. De veiligheidspolitie probeerde de massa uiteen te drijven met traangas. Toen dat niet lukte werd er geschoten. De foto van de doodgeschoten 12-jarige Hector Pieterson – in de armen van een medescholier – ging de wereld rond en werd het symbool van de strijd tegen apartheid.

Deze foto ging de wereld rond.

Drie dagen lang was het oorlog in Soweto en de onrust verspreidde zich naar andere townships in het land. De Zuid-Afrikaanse autoriteiten kregen de situatie uiteindelijk weer onder controle, maar de opstand was het begin van het einde van de apartheid. Officieel kwamen er 23 mensen om bij de onlusten, maar in werkelijkheid lieten meer dan 500 mensen het leven. Voor de ongeveer 350 scholieren onder de dodelijke slachtoffers staan op de binnenplaats kleine granieten blokken. Over het ganse verhaal van Hector Pieterson werd een film gemaakt; Sarapino. Willen wij in de toekomst wel eens bekijken.

De tijd van afscheid aan gids Poloko is aangebroken.Van hieruit gaat het naar het Mandela House. Hier bracht Mandela de eerste elf dagen na zijn vrijlating door.

Het vroegere huis van Nelson Mandela, te vinden op nummer 8115 Ngakane Street in Orlando West, is te bezoeken in een klein uurtje.

Gids Dolly (rechts) met haar zusje Pretty

We krijgen een begeleide tour door en rondom het huis. Dolly laat ons zien hoe Mandela leefde. Origineel materiaal uit de tijd dat hij er woonde, is er aanwezig. Maar ook het verhaal wordt er verteld, en je maakt gevoelsmatig kennis met Nelson Mandela. Het is The Mandela Family Museum. Fotocollecties, portretten en eredoctoraten die hij ontving zijn er te bekijken.

Ons respect voor Mandela groeit hier nog.

Prachtige fotocollecties…

Tijd voor de lunch om 13u30. Voor het restaurant staan een Jaguar en Porsche , helemaal in spiegelkleur. De Porsche heeft bovendien nog een gouden achterdeur en gouden velgen.

Twee bobby’s in zwart kostuum bewaken de autos. Brian weet ons te vertellen dat deze eigendom zijn van de familie van de overhoop geschoten eigenaar van het naastliggend restaurant. Inderdaad… dat kan allemaal in Soweto.

Dat moeten we toch eens van dichterbij bekijken.

In het restaurant is de bediening aan de trage kant, en op het moment dat ik Eefkes ga informeren stopt een keukenpiet een bord in mijn hand. Door de opleiding van enkele dagen geleden valt het mij niet moeilijk om als een volleerde ober aan de bediening mee te helpen.

Voilà se… n’en nieuwen ober!

Na de lunch vertrekken we terug richting Pretoria. We rijden naar de Union Building. Een impressionant gebouw, gelegen tegenover een prachtige tuin met aan de ingang een enorm standbeeld van onze maat Mandela.

Mandela overschouwt de ganse stad van Pretoria.

De Union Building; een impressionant gebouwencomplex.

Japannees of Belg… het doet er niet toe; als ik maar kan fotograferen.

Foto’s, foto’s, foto’s…

Nog even langs een mall voor enkele inkoopjes en dan huiswaarts. Het is nu 17:30. Brian belooft stellig om morgenvroeg om 8 u stipt aan de deur te staan.

Om 19u30 : diner in Waterfall Boutique Hotel. Er wordt gekozen voor : lamsschouder, beef, Osso bucco. En daarbij ne witte Boschendal. Alles weer zeer lekker. Dit hotel is zeker een aanrader.

We sluiten de gelederen om 21u30. Slaapwel.

Zoals gisterenavond gemeld worden we gewekt om 5u15 in de morgen. Dat is wel héél vroeg. In de receptie krijgen we een tasje koffie met koekjes en tegen 6 uur zitten we in de Jeep. Terwijl de twee andere Jeeps dan al vertrokken zijn is er nog steeds geen spoor van onze driver Ensulin te bespeuren.

Met een tiental minuutjes vertraging en zonder excuses komt hij er uiteindelijk toch aan. We zitten nogal vlug midden een olifantenfamilie en een kudu kruist ook ons pad.s

Een mooie familie olifanten…

Die kruist ons wel héél dichtbij…

en een eenzame kudu.

Daarna meer dan een uur niets meer. Op uitzondering van een vreemdsoortig insect op mijn mouw.

Een soort spin op mijn mouw.

Als Ensulin dan per radio wil informeren bij de andere drivers naar eventuele sporen ontdekt hij dat onze radio buiten werking is. Gelijk een wildebeest slingert hij nu door de aarde- en zandwegen tot hij pardoes met zijn linkervoorwiel in een diepe put terecht komt. Iedereen vliegt vooruit; Luc kwetst zijn beide scheenbenen, en ikzelf voel een verschot in mijn rug. (Gelukkig blijft er een paar dagen nadien niets meer van over).  Onze Ensulin getroost zich zelfs de moeite niet om te informeren of iedereen OK is, en van excuses is er helemaal geen sprake. Integendeel; als een bezetene tracht hij uit die put vandaan te komen. Hetgeen hem uiteindelijk ook lukt. Intussen werkt zijn radio opnieuw (misschien van de schok) en krijgt hij bericht van de andere drivers dat er een neushoorn is gespot. Weeral in sneltempo crosst hij naar de plaats van het delict. En inderdaad vangen we plots een glimp van de neushoorn op tussen de struiken. Om een betere fotoshoot te krijgen wringt hij de Jeep door de struiken. Ligt daar wel een dikke boomstronk tussen die struiken. Hij wil over die boomstronk vlammen, maar rijdt zich parmantig vast. Resultaat; neushoorn weg en de Jeep staat met 3 wielen van de grond.

Poef !!! De boomstronk heft het volledig chassis naar omhoog.

De trekkabel waarmee de andere Jeep ons wil uittrekken vliegt binnen de kortste keren aan flarden.

Onmogelijk om nog los te geraken. De tussenkomst van de andere drivers die intussen zijn toegesneld brengt ook geen aarde aan de dijk.

Hoe geraakt die Jeep ooit nog van die stronk vandaan?…

Opkrikken kan misschien soelaas brengen. Maar ook dat mislukt.

Intussen beginnen wij aan ons tweede ontbijt.

Zelfbediening… voor elk wat wils.

De andere Jeeps zijn ook aan ontbijt toe…

Gelukkig is er nog plaats voor 5 personen in de Jeep van Jacobus. We mogen dus overstappen. We constateren alras dat Jacobus een veel ervarener driver is dan Ensulin. Tegen 9:00 rijden we de lodge binnen. Veel wild (buiten onszelf) hebben we spijtig genoeg niet meer gezien. Maar we hebben wel van de gezonde buitenlucht genoten.

Toch een zalige belevenis.

Nu volgt een douchske, efkens omkleden en om 09:30 voor de derde keer ontbijt (Om 5u30, om 8u gedurende de game drive en nu).

Derde ontbijt van de dag…

Al bij al hadden we toch een aangenaam verblijf in Gomo Gomo. Rond 11 u zetten we koers naar Pretoria, 450 km hier vandaan. Het rijdt vlot tot we weeral aan een potholes baan komen. Putten van wel 30 cm verspreid over de ganse baan. Moorderd ! En dit voor meer dan 45 km ! Al slalommend over de baan, oplettend voor de tegenliggende kamions. Eindelijk komen we terug op de normale baan, en nog wat verder op de autostrade. We denken dat we nu van alle problemen zijn verlost, maar dat is zonder de waard (lees “de weermaker”) gerekend. Plotseling komen we in een reuze opstopping terecht. Alle remmen toe. Misschien een accident ? Welnee, beste kijkers, de autostrade staat onder water vanwege de harde regen ! Oh ja, ik was vergeten te vertellen dat de regen er met bakken uitvalt.

Dus , tegen 5 per uur op één rijvlak door een rivier van zeker 40 cm diep. Sommige autos , die daar niet tegen kunnen, staan langs de kant met rokende openstaande motorkap.

Zie ze maar ploeteren in de zijbermen van de autoweg…

We geraken er uitendelijk zonder kleerscheuren (?!) vanaf. Ondertussen toch enkele stops voor koekskes en koffie. En op enkele kilometers van de eindstreep worden we nog tegengehouden door de politie voor overdreven snelheid : 141 waar 120 de maximum snelheid was! De fliek vraagt de papieren van onze chauffeur Luc, en begint met een ganse litanie in het Afrikaans. Als de man de ongelovige blik van Luc bemerkt valt zijn Rand dat we buitenlandse toeristen zijn. Hij schakelt over naar gebrekkig Engels en spreekt over een boete van 1250 Rand. Met smekende oogjes vraagt Luc of hij het tarief niet kan aanpassen naar een kleinere overtreding. Hij beweert dat we anders onze reis moeten onderbreken wegens gebrek aan voldoende fondsen. De man krijgt medelijden en vraagt hoe wij dit kunnen compenseren. Na wat pallaberen kunnen we hem overtuigen om de boete te laten vallen voor …jawel, 4 renners petjes. Er is wel één probleem. In feite mogen zijn compagnons dat niet zien. We stoppen de petjes dan maar in een bruine papieren afvalzak. Daarmee gaat de man akkoord en geloof het of niet… we mogen we doorrijden. Dit is Afrika.

Tegen 18 u rijden we onze bestemming WATERFALLS BOUTIQUE HOTEL in Pretoria binnen. Het giet nog altijd. We hebben geluk want er is juist een grote groep aangekomen, waardoor er kamers dienden geschwitched. Hierdoor krijgen wij een gratis upgrade. Eentje krijgt zelfs de Honnymoonsuite.

Een welkomstdrankje aan de receptie.

Wat zijn we blij dat we vanavond hier ter plaatse kunnen dineren. . Beef filet met patatjes en salade. Perfect. Vanavond sluiten we een verbond dat in het vervolg gedurende de maaltijden alle GSM’s afgegeven worden aan Dominique. Waarvan akte.

Tegen 22 uur zit iedereen in zijn dodo-suite.

 

 

Afspraak voor het ontbijt om 8:30. ’s Zondags geeft Maria geen ontbijt; in plaats daarvan krijgen we een voucher voor een ontbijt in één van de drie restaurants naar keuze. We ontbijten in Harrie’s Place. Een grandioos ontbijt;  een van de beste dat we al gegeten hebben.

Lekkere muesli met alles erop en eraan.

10u30 bezoek aan de weverij, en nu zijn de wevers (?) wel aan het werk. Nu onze dames zien dat alles dat alles hier ter plaatse wordt gefabriceerd laten ze zich gaan aan een mooie zijden sjaal. Uiteraard koopt Guy er ook eentje voor zijn Liliane.

Spijts het zondag is komen de dames toch weven…zelfs met de glimlach.

Jawel; ook een sjaaltje voor Liliane.

Na de weverij komen er nog een paar nabijgelegen shopkes aan de beurt. Van kunst tot kitch… alles valt hier te kopen.

Van kunst tot kitsch.

Wat zou Guy nog kunnen op de kop tikken voor Liliane?

Een olifant misschien?

Er zijn zelfs willy warmers te koop…

Grote hilariteit als iemand van de Bastards aan de receptie gaat informeren of er eventueel een pashokje is voor die willy warmers…

Uiteindelijk zijn we de baan op tegen 11 uur. Gelukkig hebben we de raad van Maria niet gevolgd want dan zouden we wel veel te laat aangekomen zijn in Gomo- Gomo. We hebben 440 km te gaan. Alles verloopt vlot tot we op een twintigtal kilometer voor onze bestemming komen.  Op de tweevaksbaan zijn er na een bocht eensklaps drie wagens elkaar aan het inhalen. De tweede dubbelt de eerste en een derde dubbelt de twee vorige.  Supersnelle reactie van onze chauffeur Luc die remt als een bezetene. Dit scheelde geen haar of ze hadden ons kunnen van de grond krabben.  Misschien door de doorstane emoties van dit bijna-accident hebben we achteraf wat liggen knoeien met de GPS. We rijden continu verkeerd en maken een omweg van bijna 40 km. Maar tegen 13u30 bereiken we uiteindelijk toch onze bestemming. We worden ontvangen door één van de drivers, Ensulin. Eerst moeten we de gekende niet-opeet verklaring goedkeuren en ondertekenen. Daarna mogen we de kamers innemen, en tegen 14 u kunnen we aanschuiven voor een lichte lunch.

Eén van de drivers en één van de Jeeps van Gomo Gomo.

Om 16 uur start de game drive. reeds in de dreef van het busch staan ons reeds twee giraffen in statige houding op te wachten.

“Welkom in Gomo Gomo” schijnen die statige dieren ons te zeggen.

Een familie impala’s kruist onze weg.

De zon schijnt nog volop en Guy heeft zijn voorhoofd extra beschermd tegen de UV stralen.

Op uitzondering van die giraffes en het groepje impala’s krijgen we in het volgende uur zo goed als niets meer te zien. Tot op een zeker moment onze driver Ensulin bericht krijgt over de radio dat er een mogelijke agressie op komst is van twee leeuwinnen die het gemunt hebben op een hoop ouderlingen van het ras buffel. Ensulin weet ons op de eerste rang te wringen van waaruit we het schouwspel goed kunnen gadeslaan en/of fotograferen.Een van de leeuwinnen blijft strak voor zich uit glurend de buffels volgen, zonder ze maar één seconde uit het oog te verliezen.

Alsof de buffels het geweten hebben blijven ze in het meer rondhangen. Ze vertikken het om ook maar op enkele meter van de oever te komen. De leeuwinnen moeten lijdzaam toezien doch ze blijven tussen het hoge gras spioneren.

Roerloos blijven ze de buffels spioneren…

Driver Ensulin ziet het wel zitten…

Uiteindelijk gebeurt er niets. Tot slot gaan we dan maar iets verderop van een zonsondergang aperitief genieten.

Bij zonsondergang genieten van een glaasje water, een glaasje wijn of een gin.

Achteraf nog even voorbijgereden waar de leeuwinnen liggen, maar intussen zijn de buffels naar de overkant van het meer uitgeweken.

Alhoewel de buffels naar de overkant trokken, liggen de leeuwinnen nog steeds op de loer…

Er zit niets anders op dan terug te keren naar de lodge, want binnen een half uurtje staat het dinner klaar bij het haardvuur in de ronde afspanning. Dicht bij de lodge ontmoeten we nog een familie wrattenzwijnen.

Twee volwassen wrattenzwijnen met drie jonkies.

Zeer romantisch dinner, in het donker met kaarslicht. Tegen 22u10 licht uit, want morgen moeten we om 05u15 uit ons nest.

Romantisch diner in een rondavel met een groot kampvuur en kaarslicht.