Maand: maart 2016

Het ontbijt is even uitgebreid en keurig als de vorige jaren, maar het doet wel iets desolater aan om hier gans alleen te moeten van genieten. We vernemen van de twee dienstdoende meisjes dat Sue en Paul deze morgen vroeg reeds zijn afgereisd naar Port Elisabeth.

Tegen 19 uur hebben we afspraak met de staff van “Born in Africa”. Wat een hartelijk weerzien met Isabelle, de motor achter “Born in Africa”.

“Born in Africa” vangt kinderen op uit een lager schooltje van een township nabij Plettenberg. Voor de kinderen die bekwaam geacht worden om middelbare studies te doen, maar waarvan de familie dit financieel niet aankan worden peetouders gezocht. Sinds een drietal jaren hebben wij hier ook een peetkindje; Megan Vaaltyn is haar naam. En sindsdien hebben we nog een paar vrienden die zich hebben opgegeven als peetouder. Van twee onder kregen we een omslagje mee om te overhandigen aan hun peetkindje.

Van links naar rechts. Isabelle, hierboven al vernoemd. Belinda (zij is de mentor van Lee Curtis, het peetkind van een Waregems nichtje van mij). Derde in de rij is Marita (zij is mentor van Demi J,  peetkind van vrienden) Vierde in de rij is Jef, een Belgische oud-leraar en zich inzet voor het fietsproject van Born in Africa. Hij verblijft hier reeds de tweede maal voor een viertal weken.

Vanuit België komt de grote steun van Remi De Backer uit Oudenaarde. Remi verblijft hier in Plettenberg twee maal per jaar voor een tiental weken. Samen met zijn vriend Georges De Smul (de vader van Isabelle) hebben zij het initiatief genomen om B.I.A. (Born in Africa) op te richten.

Wat een mooi logo heeft Born in Africa!

Demi J zit in een andere school, en daar kunnen we spijtig genoeg niet op bezoek. We overhandigen de omslag van onze Belgische vrienden dan maar aan haar Mentor Marita. Zij belooft dat ze dit morgen aan Demi zal bezorgen.

Lee Curtis, het peetkind van mijn nichtje doet momenteel stage bij Woolworths. Hij moet daar de verschillende stadia van de bevoorrading doorlopen. Hij zit nu nog in de beginfase; de ganse dag de rekken bijvullen. Maar hij krijgt ook een theoretische opleiding in het bedrijf.

Remi De Backer belt op met de vraag of we hem een kort bezoekje mogen brengen bij Woolworths. Hij moet het wel eerst even vragen aan zijn chef. Reeds na vijf minuutjes belt Lee terug dat we mogen afkomen. Hij is super tevreden met de omslag.

Fier als een gieter voert Lee ons mee naar zijn werkterrein. Met glinsterende oogjes geeft hij wat uitleg over zijn werk en de verdere plannen voor zijn toekomst. Lang mag hij natuurlijk zijn werk niet verletten en na een vijftal minuutjes nemen we wijselijk afscheid van de jonge man. Hilde geeft hem nog een drukkie in naam van zijn peetmoeder uit Waregem. Het ga je goed Lee! We nemen ook afscheid van Remi, want hij heeft nog een drukke agenda voor deze namiddag.

Omdat we nu toch aan Woolworths zijn besluiten we om hier enkele voedselaankopen te doen voor de mama van Megan, ons peetkindje.  Eenvoudige basic eetwaren in grote verpakkingen. Vijf kilo bloem, vijf kilo suiker, vijf kilo rijst, tien flessen melk van anderhalve liter, enkele grote potten confituur, en uiteraard ook wat snoep. En Pasen nadert, er kunnen dus ook nog wat paaseitjes bij. Morgen hebben we afspraak met de mentor van Megan, en daarna willen we tot bij haar mama gaan met die eetwaren.

We hebben afspraak gemaakt om 13u30 bij het wijndomein Bramon. Daar kan men eenvoudige hapjes eten tussen de wijngaarden. We zijn al een half uur over tijd, maar toch nog welkom.

Net als vorige jaren genieten we hier weer tussen de wijnstronken van de lekkere eenvoudige hapjes. Meloen met parmaham, kippenleverpastei, een geitekaasje met vijgenhoning en nootjes en een carpaccio van kudu. Dit alles met een warm zelfgebakken brood en een glaasje Chenin Blanc Bramon. Meer moet dat zeker niet zijn.

Het is bijna 16 uur als we Bramon verlaten, en we vinden het genoeg voor vandaag. We rijden naar onze “Bitou River Lodge” en nestelen ons  in het prachtig domein. Hilde aan het zwembad en ikzelf op het terras met uitzicht op de prachtige waterpartijen.

Zalig genieten van deze prachtige omgeving. Boekje lezen of blogje bijwerken. Na een paar uurtjes zijn we danig lui en besluiten we om de rest van de dag ter plaatse te blijven. Voor het avondeten warmen we ons een tasje soep op. Goeie broccoli soep gepikt uit de ijskast van Sue. Bij het eerstvolgend kerkbezoek gaan we dit zeker biechten. Hoe gaan we dat uitleggen in ’t Afrikaans? “Ek het ’n halwe liter sop gesteel”

 

 

Voor de afwisseling gaan we weeral eens elders ontbijten. Op een binnenpleintje dat gevuld is met winkeltjes. De Afrikaanse verkopers zijn om 8u30 reeds hun spullen aan het uitstallen.

Ontbijten doen we in een sympathiek chocoladewinkeltje met bijhorende verbruikzaal. Het wordt gerund door een Belgische dame die sinds jaar en dag in Afrika woont. We zijn voorlopig de enige gasten en tegen het einde van ons ontbijt kennen we de helft van haar leven. Ze belooft ons volgend jaar de andere helft te vertellen.

Op het pleintje schieten intussen de Afrikaanse beeldjes als paddestoelen uit de grond.

Hoe inventief zijn die Afrikanen toch. Ze vervaardigen schommels en schommelpaarden uit afgedankte autobanden.

Een blanke Afrikaan met een drieling; ook niet alledaags.

We moeten weeral afscheid nemen. Ditmaal van onze prachtige garden suite en van Véronique, de stand-in van Rita. Rita is de Duitse eigenares, maar verblijft voor een weekje in Kaapstad, en Véronique heeft haar op een waardige wijze vervangen.

Vandaag is onze verplaatsing een niemendalletje, dus profiteren we ervan om onderweg nog een en ander mee te pikken. Te beginnen met het pleintje aan het “Views” hotel van waaruit de paragliders hun aanloop nemen om de lucht op te zoeken.

Schitterend om te zien hoe mobiel die gasten met hun soort parachute kunnen omgaan. Tot op minder dan één meter durven ze langs gebouwen of andere obstakels scheren.

Twee hangen er in de lucht. Eentje staat er klaar om het luchtruim te kiezen.

Die wil ik ook nog op de foto.

Van hieruit rijden we ook nog even naar het uitkijkpunt van waaruit we de brug over de Kaaimansrivier kunnen bekijken. Prachtig zicht. En zeggen dat hier tot in 2009 dagelijks een stoomtreintje over tjoekte. Het noemde de Choo Tjoe trein en het maakte de verbinding tussen Knysna en George. Door een grondverzakking is in 2009 het treintje uit dienst genomen. Jammer!

Ik kon zelfs een postkaart bemachtigen van de Choo Tjoe die over de brug stoomt.

Van hieruit is de Indische Oceaan ook adembenemend mooi.

Hilde is ook een en al aandacht voor al dat moois.

Weeral een tiental kilometer verder rijden we door het piepkleine stadje Sedgefield. Telkenjare maken we hier een stop bij een oldtimer garage.

Deze Wolseley moet van ongeveer 1960 zijn en is verschrikkelijk goed bewaard.

En deze Buick uit de vijftiger jaren mag er ook best wezen.

Knysna ligt ook op onze weg, en dat loont natuurlijk altijd een stop. Hier een zicht op Thesen eiland.

Iets verderop lopen we de gekende kunstgalerij Thesen House binnen. Hier valt altijd wel iets speciaals te zien.

De galerij loopt over een vijftal verschillende zalen en er zijn altijd meer dan twintig gast-exposanten met zowel schilderijen als beelden.

Ik denk dat dit communicanten zijn en Hilde heeft het meer gezien op vijf jonge bruiden.

Ook een mooi bronzen beeldje met tien figuurtjes.

De mooie shop vlakbij wil Hilde ook nog eens aandoen, want ze weet dat hier altijd mooie spulletjes te vinden zijn. En we zijn nog niet rond met alle cadeautjes voor de thuishaven, zodus…

Niet alleen mooie spulletjes; de winkeljuffrouwen mogen er ook best wezen.

Als we aan onze auto komen zit daar een gehandicapte arme stakker. Als we informeren naar zijn handicap begint hij een Zielig verhaal op te dissen. Onvoorstelbaar en dramatisch. We hebben nog ergens een omslagje zitten van een milde weldoener. De Randen die hij overhield aan een trip in Zuid-Afrika gaf hij ons mee, om eens iemand die het nodig heeft een plezier te doen. Alhoewel men hier altijd afraadt om geld te geven aan de mensen, vinden we dat het hier wel eens mag.  De dankbare man weent van geluk. Danke Luc!

Een half uurtje later rijden we het domein van Sue op. De “Bitou River Lodge” en uiteraard ook Sue kennen we van jaren.

Sue troont ons onmiddellijk mee naar Room 5, de kamer die we gewoonlijk bewonen. En de drie volgende nachten zal dit ook ons bedje zijn.

Wat is Sue toch een lieve dame.  Maar ditmaal heeft ze wel héél wat minder goed nieuws. Haar echtgenoot Paul heeft de laatste maanden twee infarcten doorstaan, en hij moet overmorgen in Port-Elisabeth een open hartoperatie ondergaan. Dat wil zeggen dat Sue en Paul morgenvroeg afreizen naar Port-Elisabeth, en dat we hier ook de enige gasten zijn. Zij heeft iedereen afgezegd, maar voor ons durfde ze dit niet. We beloven haar te duimen voor Paul en bij gelegenheid ook een kaarsje te branden.

Souperen doen we vanavond bij Emily Moon, een topper die we ook al jaren kennen.

Het restaurant heeft een fantastische look. Zowel buiten als binnenin straalt de warmte en intimiteit.

 

De baas vangt ons op en hij wil ons persé eerst even de nieuwe realisatie van Emily Moon tonen; een Pizza restaurant “Simons” op de verdieping. Hetgeen mij daar het meest opvalt is de wandversiering. Vijf buitenboordmotoren zijn opgehangen aan de wand. Als dat niet origineel is…

Alle twee genieten we van een kudu steak zoals ze alleen maar bij Emily Moon kunnen opdienen. Een echte opsteker!

 

Reeds om 8 uur is de hemel helblauw gekleurd. Er lopen zelfs al wandelaars over het strand. Hopelijk was die vieze regendag van gisteren maar een eenmalig feit.

Vanmorgen ontbijten bij Flava, ook niet ver van onze woonst.

Daarna een wandelingske in het kleine center van Wilderness.

En dan vlug terug naar “Haus am Strand”, want Hilde heeft nog het een en het ander goed te maken van gisteren.

We willen het deze middag licht verteerbaar houden. Van vorige jaren kennen we nog een keet (en dat is dan letterlijk een keet) waar twee jonge dames zich specialiseerden in het serveren van oesters. “Oysters R Us”. Voor wat die “R Us” staat mag Joost weten.

Als wij er aankomen zijn de dames al druk in de weer met het openen van de oestertjes.

Maar als ze Hilde zien komen kan er al direct een tabasco glimlach af.

Ikzelf mag geen oesters, maar daar hebben de dames alternatieven voor. De toast met kippenleverpastei mag er best zijn. Voor Hilde worden zes reuze oesters aangevoerd, met een assortiment van vijf verschillende sausjes, van citroen, en van hoe kan het anders… TABASCO.

Bij die vijf sausjes hoort natuurlijk ook een en ander van uitleg.

Hilde heeft ook nog een verrassing gekregen; een tweeling oester. Na het eten van de ene zijde komt één van de dames de andere kant openen.

In het toilet van “Oysters R Us” moeten we toch wel even glimlachen bij een tekst over het spaarzaam omgaan met water.

In de namiddag willen we wel even naar George. Deze stad ligt slechts twaalf kilometer hiervandaan. Bij het binnenrijden ontmoeten we een groepje studenten die reeds huiswaarts keren. We stoppen om te informeren of ze soms van de Outeniqua Hoërschool zijn. Outeniqua is een bergpas hier in George en hoërschool is hogere school. Inderdaad, ze zijn van Outeniqua. Het is met deze school dat het Hemelvaartinstituut van Waregem jaarlijks een uitwisselingsproject organiseert. In oktober komen een tiental studenten van George voor twee weken naar Waregem, en in februari bezoeken tien studenten van Waregem de school in George.

In het groepje zit er eentje bij waarvan zijn vader een grote vedette is bij de nationale rugbyploeg van Zuid-Afrika, de Springbocks. We hebben een lang gesprek met die leuke groep studenten. We willen nog binnenwippen in de school, maar dat zit er niet meer in, want om 14u30 zitten de lessen er op. Zij starten ’s morgens al om 7u30, zodoende…

In het centrum van de stad vinden we precies onze draai niet, en we besluiten dan maar om naar de grote mall te gaan in het binnenrijden van George. Het was trouwens daar dat we verleden jaar alle twee ons haar lieten knippen. We lopen het warenhuis in, de boetiekjes uit en de winkeltjes weer in.

Alles wordt heel verzorgd gepresenteerd.

Bij deze juwelier zijn ze welgeteld één maand na datum nog de Valentijns hartjes aan het weghalen.

Passeren we daar toch datzelfde coiffuresalon van verleden jaar zeker. Hilde vindt dat het hoogtijd is om een beetje bij te knippen.

En mijne grijze kop kan ook niet wachten tot we terug in Waregem zijn. We gaan dus alle twee onder de schaar. En drie kwartiertjes later staan we gewassen, gedroogd en geknipt terug op straat.

Vanavond nemen we genoegen met een spaghetti in de Pomodoro. Nog maar pas terug thuis of we krijgen een Face Time oproep. Onze beleggingsclub JOK uit Waregem vergadert iedere tweede maandag van de maand, en ze geven de indruk dat ze mij beginnen te missen. Daarom dus die oproep. Eén voor een komen ze wat vertellen. Hier Herman Declercq.

Paul Sabbe en Jan Taveirne komen ook in beeld. Ongelofelijk toch hoe we op 9.000 kilometer afstand elkander life kunnen zien en met elkander praten. Gratis dan nog wel. Ze beloven dat ze de portefeuille van de club als een goede huisvader verder beheren, en zo kan ik ook weer goed slapen.

 

 

Ooh, ooh, ooh… wat een fiasco. We ontwaken onder een gitzwarte hemel en een druilerige regen. Ontbijt is er bij “Haus am Strand” niet bij, en we lopen met onze regenjekker tot aan Restaurant Pomodoro.

Mijn “ontbijtje gezond” heeft meer mee van een crême-à-la-glace, maar uiteindelijk blijkt het toch nog gezond te zijn. Muesli, fruit en yoghurt.

Eenmaal terug in “Haus am strand” zit er niets anders op dan rustig wat te internetten en te lezen op de kamer. Het blijft immers regenen en afgaande op de zwarte lucht zal er nog niet vlug verandering komen. Maat toch bemerken we enkele zwemmers in zee. Bij nader toezicht blijken het Moslima’s te zijn, en die zwemmen met al hun kleren aan.

We hebben bemerkt dat Restaurant Salinas over prachtig overdekte terrassen beschikt die uitgeven op de zee. We reserveren telefonisch en ze beloven ons het laatste tafeltje. Het zit inderdaad stampvol. We delen een gevarieerde visschotel. Met een glaasje rosé erbij en met het zicht op de grauwe woeste Indische Oceaan zijn we toch nog content.

In de late namiddag trekt de regen toch eventjes weg. Hilde wil haar voornemen om vandaag van de tuin en de zee te genieten toch nog enigszins waar maken. Al is het zonder bikini.

En vanavond gaan we terug naar… hoe kan het anders; “The Girls”. Het moest gisteren maar zo lekker niet geweest zijn. En nu kiezen we alle twee voor de gamba’s.

Met een beetje spijt in ons hart nemen we vanmorgen afscheid van Oudtshoorn en van Lhangana Lodge. Maar we moeten verder. Vandaag naar Wilderness.

Van andere gasten in onze lodge hebben we danig veel lof gehoord over een wildlife ranch hier in de geburen waardoor we besloten hebben er ook eens naartoe te trekken. We hebben vandaag toch niet veel kilometers af te haspelen.

Op het eerste zicht schijnt “Cango Wildlife Ranch” inderdaad een mooie realisatie. Het zal niet moeilijk zijn om hier een paar uurtjes door te brengen.

Beginnen doen we bij de reptielen, en het zijn er heel wat.

In alle formaten, maar ook in alle kleuren.

Een aalvlugge otter… schichtig diertje.

Deze krokodiel is ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Alhoewel Ed, onze gids, dat wel tracht te doen.

Als het meerkatje ons ziet gaat het meteen poseren. Een fotomodel zou het niet beter doen.

Nu naderen we de parken waar de grote katachtigen huizen. Ed vertelt eerst één en ander over de specifieke eigenschappen van elk van die dieren. De leeuw, de cheetah, de tijger de caracal en de wilde katten.

Een tijger in de lommer van een boom. Mooi toch dat we zo dichtbij kunnen komen.

Iets verderop ligt er een nijlpaard te soezen aan de rand van een waterplas.

En wat dacht je van die vijf jonge cheeta’s.  Precies knuffeltjes zou kleinzoon Julien zeggen.

Met dit lemur aapje wil Hilde ook wel eens knuffelen.

En nu nadert het grote moment, “le moment suprème”.  Als we geen zonnebril dragen, als we handen en schoenen ontsmet hebben, als we beloven van de dieren alleen maar langs achteren te benaderen en als we ook niet zullen roepen of schaterlachen, dan mogen we onder begeleiding van drie bewakers binnen in het park van de cheeta’s.

Hilde voldoet aan alle bovenvermelde eisen, en zij mag als eerste cheetah Tachee gaan strelen. Bang van een kip, maar een cheetah kan haar niet deren. En ze kan er nog bij glimlachen ook.

Ikzelf durf niet alleen, maar samen met Hilde zie ik het wel zitten. En Tachee laat het hem allemaal maar welgevallen.

Hilde is intussen ook al beste vriendin van Jany, één van de drie bewakers.

Intussen liggen de twee zussen van Tachee ons te beloeren. We vragen aan Jany om ze ook eens te mogen aaien, maar dat mag nu net niet. Al bij al is dit niet zo erg; we hebben Tachee mogen aaien, en onze dag kan niet meer stuk. Maar nu moeten we wel vlug de baan op naar andere oorden.

Anderhalf uur later rijden we door George.  ’t Is al een stuk na de middag en dus maken we een kort oponthoud bij een Italiaan “Primi Piatti”. Op de parking valt het verschrikkelijk mooi fietsenrek op. Een echt kunstwerk.

We bestellen één pizza Régina om te delen, en dat is nog te veel. Het laatste stukje krijgen we niet op.

Nu zetten we koers naar Wilderness. Slechts 12 kilometer voorbij George. Volgens bovenstaande publiciteit ” the place to be “. We zien wel…

Onze B&B “Haus am Strand” heeft zijn naam niet gestolen; hij ligt letterlijk aan het strand.

Mooi huis, prachtige tuin die direct uitmondt op het strand. Wij wonen op de middelste kamer van het gelijkvloer. Ons deurtje staat al open…

Onze ruime kamer is ook zeer verzorgd.

Van de tuin rechtstreeks op ’t strand.  We zijn bijna twee maand onderweg en morgen willen we er onze eerste luie dag van maken. Een ganse dag dolce farniente – zalig nietsdoen. Hilde ziet het al zitten, en ik natuurlijk ook.

“The Girls” staat overal aangestipt als eentje van de topdrie in Wilderness.  We spreken dan wel over restaurants. Het ligt maar tweehonderd meter van “Haus am Strand”. Ideaal voor vanavond dus.

Het is een gezellige keet, maar girls vallen hier vooralsnog niet te bespeuren. De kaart vermeldt voornamelijk visspecialiteiten. Hilde vraagt haar geliefde vissoort, een kingklip. En ikzelf kies voor gamba’s.

Daarbij een flesje wijn, en meer moet dat weeral ziet zijn. Een Chenin Blanc “Carpe Diem”

Die gamba’s met een assortiment sausjes zijn overheerlijk, en Hilde’s kingklip mag er ook best zijn. Weeral een aangename en goede ervaring. Viva the Girls.

De dag begint een beetje luguber. Er ligt een dode muis op het gras tegenover onze kamerdeur. Als dat maar geen ongeluk brengt. Het muisje doet me wel even terugdenken aan het gedichtje uit onze kinderjaren;

Er is een muisje gestorven,

het heeft van het snoepen zijn maagje bedorven,

Ooh muisje, ooh muisje,

had je van het snoepen je maagje niet bedorven

dan waar je zeker nooit gestorven

Vooraleer we ons richting Calitzdorp begeven wippen we eerst nog efkes binnen in de Vodacomwinkel. Ditmaal is het mijn airtime kaartje die elke dienst weigert. Het is weeral vlug opgelost want mijn 10 Tb zijn opgebruikt, en er zit niet anders op dan terug 399 Rand te betalen voor nogmaals 10 Tb. We rijden het dorp uit en een dertigtal kilometer verder komen we in de prachtige omgeving van Kruisrivier.

Eenmaal Kruisrivier voorbij rijden we langs verschillende struisvogelboerderijen. De ene nog uitgestrekter dan de andere. We zijn even nieuwsgierig als de vogels zelf, dus trakteren we ons op een korte stop.

Die beestjes blijven bekoren. Ze komen met hun lange nekken tot over de omheining.

Ik wil wel eens een super close-up nemen van mister Sruis. Maar net op dat eigenste schiet zijn bek vooruit en pikt hij pardoes in de zonnekap van mijn camera. Gelukkig is die kap vervaardigd uit harde kunststof en zeker niet eetbaar.

Ik kom er gelukkig vanaf met een verschot en een vette schram op mijn zonnekap. Maar ik houd er toch een mooie close-up aan over.

Wat verder moeten we afremmen voor een reuze schildpad die tergend traag de baan dwarst. Het beest is zeker 60 centimeter lang.

Goed twintig kilometer nog te gaan. We komen op een gravelbaan die langs de Swartbergpas tot in Calitzdorp loopt. Deze track is werkelijk een verborgen juweel. Net voorbij een kruising waar we moeten kiezen tussen de Cango Caves en Calitzdorp staat midden in het groen de galerij van Roger Young. “STUDIO”.

Roger is enerzijds een ervaren meubelmaker, en anderzijds een schitterend kunstfotograaf. Sinds een viertal jaren brengen we hem telkens een bezoek. Roger heeft indertijd ook eenmaal aan de Rociobedevaart deelgenomen in Zuid-Spanje. Het jaar daarop heb ik hem mijn film over die bedevaart opgestuurd, en sindsdien kan niets meer stuk.

Links een foto uit Roger’s prachtcollectie en rechts een ambachtelijke kast, ook van Roger’s hand. Veel meubelen staan er niet, want het meest werkt hij op bestelling.

Deze foto spreekt voor zichzelf. Er zijn twee kamers naast elkaar die gevuld zijn met aangrijpende Karoo foto’s, meestal in zwart-wit, en in enkele zonderlinge gevallen in kleur.

Roger troont ons mee naar zijn computerkamer. Fier als een gieter toont hij zijn laatste realisaties, en hij mag er inderdaad fier over zijn.

We nemen afscheid van Roger doch echter niet zonder eerst nog een paar kiekjes te nemen van enkele subtiele hoekjes uit de toonzaal of het atelier.

De eenvoud zelve maar toch mooi…

We zijn maar een paar kilometer van Roger’s Studio vandaan of daar passeren we een geitenboerderij.

Juist op dit eigenste moment moeten er 220 geiten opgeladen worden in een lange vrachtwagen met twee verdiepingen. Is met dat een evenement.

De baas wikt en de geiten beschikken in hun lot… op weg naar de slachterij.

Zelfs Hilde help een handje mee.

De meisjes van de boerderij zijn gelukkig met hun Lotto-petjes.

Wat een mooie omgeving…

Eindelijk rijden we Calitzdorp binnen. Het is al een eind na de middag. Dus gaan we eerst een kleinigheidje eten in “Die Handelshuis”. Voor elk een quiche en een frisdrank.

Aan de verbruiksaal van “Die Handelshuis” is er ook nog een kleine shop. Hier vallen onze ogen op “weeral” een laatste avondmaal. Met Marilyn in de rol van Christus en allemaal filmsterren in de rol van de apostelen. Maar genoeg gedraald nu; we moeten dringend verder naar onze vriendin en kunstenares Marinda Combrinck.

Marinda heeft juist bezoek van een buurvrouw. Maar ze is zo content van ook ons terug te zien. ’t Is tenslotte weeral een jaar geleden.

André, de man van Marinda (links op de foto) is buiten in de weer. Hij is kaders aan het maken om Marinda’s schilderijen in te kaderen. En ook hij heeft een vriend op bezoek. Wat zijn dat hier toch gelukkige mensen. Je ziet het zo van hen afdruipen.

Intussen heeft Marinda zich al ingenesteld in haar atelier, alwaar ze de laatste hand aan het leggen is aan een schilderij naar het idee van onze Belgische impressionist Emile Claus. Op onze vraag als zij niet aan kopiëren toe is verdedigt ze zich heftig door te stellen dat zowel de afmetingen als de verhoudingen van het schilderij volledig anders liggen.

Het ziet er inderdaad prachtig uit. Bravo Marinda!

We verlaten nooit Marinda’s atelier zonder een “specialleke” met de voetjes.

 

Na het afscheid aan Marinda en André rijden we terug door het idyllische landschap van de Swartbergen naar Oudtshoorn.

We maken nog een stopje bij een jong moedertje die met een baby van 4 weken over straat loopt.

En die jongeling met zijn fiets moet ook nog op de foto.

’t Is bijna 18 uur als we terug in Lhangana lodge aankomen. Nu een paar uurtjes uitblazen doet goed. Voor het souper gaan we terug naar “Nostalgie”, hetzelfde restaurant als eergisteren. Toen was de struisvogelsteak danig goed zodat we besluiten om hetzelfde bestellen. We hebben er geen seconde spijt van gehad.

Heerlijk, het ontbijt in Lhangana. We zouden er een brunch kunnen van maken. Je kan ook merken dat we lang geslapen hebben.De grote foto aan de muur heeft wel iets heel speciaals. Opvallen doet hij in ieder geval.

Na het ontbijt kuieren we een tijdje door de mooie tuin. Terug op de kamer sturen we verjaardagswensen naar m’n zus Luce die vandaag haar 76e levensjaar inzet. Ook even op internet zoeken naar een B&B voor het komende weekend. Liefst in de streek van Knysna. Daarna trekken we ’t stad in.

Inderdaad, we zitten in “de” struisvogelstad van Zuid-Afrika.

De Baron Van Reede straat is de hoofdstraat. Met een overvloed aan winkeltjes, warenhuizen, galerijen, café’s en een paar hotels.

Op het pleintje naast de grote kerk hebben een viertal dames hun waren opengestald. Sweepers vervaardigd uit struisvogelvederen.

Als je een sweeper koopt mag je een foto van ze nemen. Zonder aankoop moet je vijf rand betalen voor de foto.

We worden aangesproken door twee zonderlinge mensen. Zij stellen zich voor als de sheriffs van de stad. Het is een echtpaar en zij zorgen 365 dagen per jaar voor de netheid en de veiligheid in Oudtshoorn. Ze zamelen alle wild weggeworpen afval in, en wijzen ons op de netheid hier in de straat. Zij zijn ooh zo fier op hun job. Gelukkige mensen.

We lopen binnen in Galery Bottega. Hier kennen we uitbaatster Alet ook reeds vele jaren. Elke keer we terugkomen informeert ze of we nog verliefd zijn op de beeldjes die we in 2006 bij haar hebben gekocht. En of!

Ditmaal heeft Alet wel enkele mooie etsen in collectie. Dit zou kunnen een laatste avondmaal voorstellen maar dan met vrouwelijke apostels.

En da peird is ook niet mis nie…

Na het afscheid van Alet gaan we op zoek naar een Vodacom winkel, want het belletje van mijn superklein Afrikaans telefoontje rinkelt niet meer. Voor een techniek van de winkel is het een fluitje van een cent… klik klik klikkerdeklik  en ’t is opgelost. Het manneke vraagt wel 100 Rand (6 €) voor minder dan 1 minuut werk. Enerzijds voel ik mij een beetje bekocht, maar anderzijds ben ik zo blij dat mijn belletje weer rinkelt. Verder in de straat worden we weeral geconfronteerd met de vindingrijkheid van de Afrikanen; van drie afgeleefde autobanden vervaardigen ze een comfortabel zittende zetel.

Intussen was er weeral protest in onze magen. Het is trouwens ook al bijna 13 uur. We rijden enkele kilometer buiten het centrum naar de game lodge “Buffelsdrift”. We weten dat ze hier een gezellig terras restaurant hebben, waar altijd wel iets valt te beleven.

Door de langdurige droogte is de poel bijna opgedroogd.

Het nijlpaard komt als het ware vanzelf boven water. Hilde geniet van een buffelcarpaccio, ikzelf van een toast met leverpastei en samen van de prachtige omgeving.

In het domein rijden game jeeps op en af met nieuwsgierige toeristen.

Op de terugweg rijden we langs een township. Hier en daar zien we toch zonderlinge tafereeltjes.

Deze heeft zijn tuinpoortje vervaardigd met een autoportier. Slim bedacht. En zijn huisnummer 103 is tamelijk goed zichtbaar.

De jeugd uit de township.

Die pet is wel een beetje te groot…

Eenmaal terug in Lhangana lodge genieten we van enkele uurtjes dolce farniente. Hilde leest in haar boek, en kattepoes wijkt van geen meter.

Vanavond genieten we van een struisvogelsteak in ’t gebuurte. Restaurant “Jemimas” is niet slecht, maar we hebben al betere plekjes bezocht.

Om  9 uur vanmorgen hebben we afspraak met Sophia en Bouley om samen te ontbijten en een en ander bij te praten. We krijgen een leuk plaatsje op het terras. Bouley heeft heel wat plannen in zijn blacksmith atelier. Hij is kunstsmid en heeft nog plannen in overvloed.

Hij is momenteel een boek aan het schrijven en hij toont ons enkele van zijn werken. Toeval wil dat hij de naamplaat van onze “The Olive Thrush Cottage” gemaakt heeft. Mooi!

En Sophia… die werkt verder in de shop en superviseert intussen de weverij. Wel met een beetje vrees voor de toekomst, want de eigenaar van de gebouwen wil deze te koop aanbieden. Misschien moeten ze wel een nieuwe locatie zoeken, maar dat zijn zorgen voor morgen.

Na het ontbijt nemen we afscheid van Booley en trekken mee met Sophia naar de weverij. Nog altijd dezelfde vijf dames die we al jaren kennen. Ze zien ons binnenkomen en direct beginnen ze hun repertoire van mooie gospels aan te spreken.

Alles gebeurt hier nog met de hand. Het schietspoelletje moet manueel door de kettinggaap getrokken worden.

Alle verwerkte grondstof is 100% mohair. De Karoo is immers gekend om zijn mohair schapen. Volgens Sophia komt 70% van alle mohairwol in de wereld uit de Karoo.

Deze strengen wol worden klaargemaakt voor het verfbad.

We blijven nog wat babbelen over koetjes en schaapjes. Hilde koopt nog wat hebbedingetjes in de shop, en we nemen afscheid. Saluu Sophia… tot een volgende.

Nog maar pas terug in de straat of botsen we terug op een oue getroue. De Ierse Mai, de eigenares van Mai’s B&B, waar we de vorige twee jaar overnachtten. Dit jaar was ze volboekt en had ze geen plaats voor ons. Maar we hebben toch een hartelijke babbel. Toffe madame!

En nu vlug de baan op richting Oudshoorn. Een laatste blik op het mooie kerkje en de evenementenhal “The Showroom”.

Enkele kilometer buiten Prince Albert hebben ze daar al, de mohairschapen. Prachtig zicht in het decor van de Swartbergen.

Leuke dieren zijn het. En vooral nieuwsgierig.

We rijden langs de prachtige bergen van de Meiringspoort Pass.

Spijtig genoeg zijn er verschillende gebieden geteisterd door de recente branden. De ganse streek smeekt hier om regen.

De Meiringpoort Pass loopt van Prince Albert tot De Rust. We worden om elke hoek getrakteerd op prachtige postkaart prenten. De bergen kleuren rood, geel, groen en blauw. We maken een halte om mijn GoPro cameraatje buiten op de venster te kleven. Want dit moet ook op film…

Een half uurtje later krijgen we het vredige dorpje De Rust in het vizier. Het is reeds ruim over de middag, dus verdient dit wel een korte stop. We smullen van een quiche in “De Trading Post”. We komen op het idee om misschien eens Jans Rautenbach te gaan opzoeken. Jans is de meest gelauwerde filmmaker van Zuid-Afrika.

Bijna in elke stad of dorp is er een schouwburg- of filmzaal die naar Jans genoemd is. Een viertal jaar geleden hebben we eens overnacht bij Jens en zijn echtgenote Almeria. Sinds de kinderen uithuizig waren hadden ze een paar kamers ingericht als B&B. Zalige ervaring was dat…

Het heeft wel nog wat voeten in de aarde om “Oulap”, het domein van Jans te vinden. Oooh, wat is hij gelukkig als hij ons terugziet. Maar ook een beetje ongelukkig. Omdat hij ons niet met alle honneurs kan ontvangen. En dit om twee redenen. Enerzijds is zijn echtgenote Almeria ziek, en ligt ze te rusten. En anderzijds moet hij binnen een tiental minuten vertrekken om een vriend te gaan bezoeken die terminaal ziek is. Wij willen dan ook direct vertrekken, maar daar is geen sprake van. Hij houdt mijn handen krampachtig vast. Er rolt zelfs een traantje als we hem gelukwensen voor zijn tachtigste verjaardag, die hij enkele weken geleden mocht vieren. Als we hem zeggen hoe goed hij er wel uitziet is hij ineens weer de ware Jens. Letterlijk herhaal ik hierbij zijn woorden; “Ik ben een modern, wandelend reclamebord voor de medische en farmaceutische wetenschap”.

De laatste film van Jans dateert van 25 jaar geleden. Maar om zijn carrière af te sluiten wilde hij in 2015 toch nog een slot breien aan zijn repertorium. Hij verfilmde “Abraham”, als kroon op zijn werk. De film is een studie van het leven van een kunstenaar die in de marge van de samenleving overleeft. Abraham is een dromer en zijn grote probleem is dat iedereen naar hem luistert, maar niemand hem hoort.

De film is opvallend rauw. Gespeeld met alleen maar amateurs, maar met echt zweet, echte tranen en echte pijn. Ik heb een DVD meegekregen en wie ooit de film wil zien kan hem gratis uitlenen bij CD-DVD.

Gezien de omstandigheden willen we Jans niet verder ophouden. Een laatste shake hands, en weg zijn we. Slechts enkele honderden meter van Oulap verwijderd lopen twee kindjes over de weg. Uiteraard maken we een stop en maken we ze blij met een Adecco petje. Ze leggen alle dagen zeven kilometer heen en zeven kilometer terug af van en naar school. Nu hebben ze nog vier kilometer te gaan. We nemen ze mee in de auto en brengen ze tot op een paar honderd meter van hun huisje.

De laatste paar honderd meter zijn niet bereikbaar met een normale auto. Maar zus en broer zijn al meer dan tevreden dat ze zo ver gevoerd werden. Op de terugweg  blijven we mijmeren over het lot van die brave kinderen; alle dagen veertien kilometer te voet om naar school te gaan… Vertel dat maar eens in België.

Wij zijn er beter aan toe. Een half uurtje later staan we in “Lhangana lodge” -(spreek uit “sjlangana lodge”)op een boogscheut van het centrum van Oudtshoorn. Een mooie locatie met alles erop en eraan. Zowel onze kamer, de tuin als het zwembad zijn top. Meer moet dat niet zijn.

Voor vanavond prijst de juffrouw van de receptie ons “Nostalgie” aan. Ze wil zelfs een reservatie voor ons maken, en we laten ze doen.  Inderdaad een leuk adresje. We proeven er een heerlijke struisvogelsteak. Kan ook niet anders, want we zitten in de struisvogelstad van Afrika.

 

“The Olive Thrust” is een self catering. Dit wil zeggen dat we zelf ons potje moeten koken; ook het ontbijt. Er zit wel een fles melk in de ijskast, er is een koffiemachine en oploskoffie. En Paul heeft ons gisterenavond een zestal sneden brood bezorgd, samen met enkele vlootjes boter. Het wordt dus een ontbijt in mineur, maar dit wordt ruimschoots goed gemaakt door de omgeving waar we zitten. Het aards paradijs kan niet veel mooier geweest zijn.

De nesten van de wevertjes weerspiegelen in het water van de vijver.

Rond 10 uur trekken we ’t stadje in. We passeren het college waar het juist “speeltijd” geblazen is.

Er springen twee haantjes de voorste over het muurtje om een klapje te maken. We informeren naar hun toekomstplannen; Marcus wil later kost wat kost burgerlijk ingenieur worden. En Ibrawn wil carrière maken als goalkeeper in het professioneel voetbal. Hij claimt nu al de beste keeper van de Karoo te zijn, en er hangt dag-in dag-uit krijt van de doellijn op zijn onderlip. Beide kereltjes lopen over van ambitie; dat verdient een petje van Topsport Vlaanderen. Vooraleer we afscheid nemen informeer ik nog naar de familienaam van Ibrawn; je kunt maar nooit weten dat zijn dromen uitkomen en dat hij internationaal furore maakt. Hij noemt Ibrawn Koopman. Met deze familienaam kan hij ook naar België komen.

Of ze alle dagen naar huis gaan? Degenen die dicht wonen wel, maar er zijn er ongeveer 300 die veel te ver wonen. En die worden opgevangen in een hostal/internaat op enkele meter hiervandaan. Intussen zijn er op de speelkoer ook andere gasten hun voetbaltalenten aan het demonstreren.

Naast de speelplaats van de groten hebben de kleuters ook een speelkoertje. Hier toch ook efkes kennis maken. Ze hebben één en al aandacht voor Hilde. Misschien heeft ze wel snoepjes bij…

Ongelofelijk hoe inventief de mensen hier zijn om van eenvoudige dingen de leukste speeltjes te maken.

Natuurlijk willen ze een liedje zingen voor Hilde. Jammer dat we geen klank kunnen meegeven met de blog. In de verte staan twee juffen ons glimlachend gade te slaan.

In de hoofdstraat is er plots een open ruimte met drie prachtige boomstronken. De mannen die op de stoep zitten maken het plaatje compleet.

Zelfs boven op het dak van hun winkeltjes trachten ze nog de aandacht te trekken.

Het slachthuis annex beenhouwerij is ook beschilderd met een voor onze normen uitzonderlijke tekening.

In de “Country Store” lopen we binnen voor een lichte lunch. We kiezen voor een slaatje met worst en kaas.

Mooi gepresenteerd. In de kaas zullen we ons zeker niet vergissen. Na deze lichte maaltijd gaan we een paar uurtjes rusten in onze mooie tuin. 

Rond 16 uur trekken we naar de shop en de weverij “Karoo Looms” van Sophia Pruim. We kennen Sophia en haar man Booley reeds een viertal jaar. Eind 2O14 waren ze zelfs een paar dagen op bezoek bij ons in België. Toeval wil dat Sophia op hetzelfde moment als wij aan de shop arriveert. Ze heeft zopas haar twee dochtertjes Aïscha en Iman naar de manège gevoerd. Dat klinkt ons in de oren en we stellen voor om ook naar de manège te rijden om de kinderen aan het werk te zien. Immers de weverij loopt niet weg, en morgenvoormiddag zijn we ook nog in Prince Albert.

Sophia begeleidt ons een paar kilometer buiten het centrum. Prachtig gelegen in de natuur met in de verte het kerkje van Prince Albert en de Swartbergen.

Je ziet dat de kinderen er volledig in opgaan. Hier Iman als een volleerde amazone.

Bij nader toezien meent Hilde de lesgeefster te herkennen. En inderdaad… zij was het die ons gisterenavond serveerde in “Galery Café”. Duo banen zijn hier ook al een begrip.

Sophia blijft ook nog een beetje kijken, samen met nog een paar ouders of grootouders van de jonge amazones. Hier is ze in gesprek met een zeer bekende Afrikaanse zanger; Brian Finch. Waarschijnlijk grootvader van een van die amazones.

Aïscha zet ook haar beste beentje voor. Supergeconcentreerd.

Na de manège blijven we nog wat rondtoeren in het hinterland van Prince Albert. Ongelofelijk hoe inventief de mensen hier met de gewoonste dingen omgaan.

Muurschilderingen maken, dat zit hen in het bloed.

Ten alle kante staan er windmolens. In de meeste shops verkopen ze met ijzerdraad gevlochten mini molentjes. Die molens staan een beetje symbool voor de streek van de Karoo.Omdat het gisterenavond zo lekker was trekken we vanavond terug naar “Gallery Café”. We bestellen beiden kudu, maar die valt wel iets anders uit dan verwacht. Ze serveren ons een soort stoofvlees van kudu, verpakt in een deegtorentje. Maar al bij al smaakt het toch lekker.

Aan mooie liedjes komt ook een einde. Zo ook aan ons verblijf in “Ballinderry”. Tijd voor onze jaarlijkse afscheidsfoto.

Jan en Christiane blijven nog tot vanmiddag in “Ballinderry”. Ze vertrekken dan richting Kaapstad, want vanavond hebben ze hun vlucht terug naar België.

Wij hebben meer dan 350 km af te leggen, dus hoog tijd om te vertrekken. Wr rijden weeral door prachtige landschappen en spijts de blauwe lucht dwarrelen er prachtige wolkjes door de hemel.

We rijden door het stadje Worcester en genieten er van enkele mooie straattoneeltjes.

Volgende stop maken we in het dorpje “De Doorns”. Hier willen we nog even terug naar “Karoo 1”, een nederzetting midden de natuur.  Hotel, restaurant, feestzalen, kunstgalerij en nog veel meer.

Zelfs een kapel voor de huwelijksmissen.

In het domein krioelt het van de met de hand vervaardigde schaapjes. Honderden…

Hilde wil er zelfs eentje meenemen, maar dat mag natuurlijk niet. Het domein ziet er wel ietsjes verloederd uit. We drinken een koffietje in de open bar. Aan de serveuse informeren we naar de familie Woestyn uit het Belgische Knokke, de eigenaars van “Karoo 1”. De juffrouw vertelt ons dat het domein sinds meer dan een jaar van eigenaar veranderd is. Het zou nu in handen zijn van de franse wijnmaker van de Bergérac wijnen. Voilà, dat weten we nu ook weeral.

Niet alleen schapen maar ook een resem andere kunstwerken.

Deze man staat hier al een paar jaar in de natuur. Maar sinds dit jaar staat hij er wel deerlijk “bekakt” bij.

Onze volgende stop ligt slechts een tiental kilometer verderop. Het koloniale dorpje “Maatjiesfontein” is slechts een voorschoot groot, maar heeft toch wel een en ander te bieden. Het hotel “Lord Milner” kan direct dienen als decor voor een of andere film uit de vroege vorige eeuw.

En de outfit van de dienstmeisjes is ook reeds aangepast.

Zonder woorden…

In de bar van het hotel kunnen we een kleinigheid eten. Hilde eet een quiche  met spinazie en ik hou het bij een stuk appeltaart met een bolletje vanille-ijs.

Intussen is het bijna 14 uur en we hebben nog een dikke 300 kilometer te gaan. Vanaf nu niet te veel oponthoud meer. Maar we zitten op de vlotte N1 en er is zeer weinig verkeer. Dat maakt dat we tegen 17 uur gezwind Prince Albert binnenrijden. Danke chauffeur (zegt Hilde).

TomTom begeleidt ons foutloos tot voor de poort van van onze nieuwe thuis voor de drie volgende nachten, “The Olive Thrush” (De olijf lijster). De Nederlandse eigenaar Paul ontvangt ons zeer vriendelijk, en binnen de kortste keren kennen we de volledige open en den toe.

Prachtige ruime kamer, en…

…zeer mooie tuin. De tuin is voor ons alleen, want “The Olive Thrush” heeft maar één cottage. Wij zijn hier dus heer en meester. Zalig…

Alhoewel we Prince Albert redelijk kennen trekken we toch nog even op verkenning. De dorpskern van Prince Albert is als een kleine oase in de uitgestrekte leegte van de Kleine Karoo, die hier overgaat in de Grote Karoo. Riviertjes dwarrelen uit de Swartberg Bergen naar beneden en irrigeren de omliggende valleien en het stadje. Langs de hoofdstraat vind je een aaneenschakeling van kleine kunstgalerijen, restaurants, antiekwinkels, … We lopen langs het restaurant-cafeetje “Lazy Lizard” en herinneren ons dat Joe, de eigenaar van die keet, ons verleden jaar uit de nood hielp met een computerprobleem. We lopen binnen, bestellen een cappuccino en inderdaad, Joe herkent ons ook nog. “Ullie zijn toch van België?” informeert hij. Wij bevestigen, en daarop vertelt hij een verhaal van zeven Belgische studenten die hier in Prince Albert stage lopen. Ze wonen in enkele huisjes hierachter en omdat die huisjes tamelijk bekrompen zijn mogen de zes meisjes en één jongen alle dagen gebruik maken van Joe’s zwembad. En vraagt of we willen kennis maken… dat moet je ons natuurlijk geen twee maal vragen.

Er zijn er vier van de zeven aanwezig. Drie meisjes en één jongen. Zijn de meisjes wel alle drie van het Antwerpse zeker. Samen met Hilde maakt dit vier A’s op een rij. De studentes doen hier twee maand stage in verschillende scholen van Prince Albert. Ze geven voltijds les in ofwel lagere ofwel middelbare graad. En ze vinden het stuk voor stuk super aangenaam en leerrijk. We trakteren ze op een drankje en luisteren naar hun enthousiaste verhalen. Op het einde van hun twee maand kunnen ze ook nog een drietal weken rondtrekken in Zuid-Afrika. Gelukkige jeugd!

Als afscheid hoort daar natuurlijk ook nog een selfie bij.

Intussen is het reeds bijna 20 uur geworden, en de innerlijke mens begint hem weeral eens te manifesteren. De “Gallery Café” ziet er een gezellige doeninge uit en we hebben geluk; er is nog één tafeltje vrij. De naam “Gallery Café” liegt er niet om, want we moeten drie expozaaltjes en evenveel gangen door voor we de consumptiezaal bereiken. We bemerken zelfs een heuse “Degloire”, of zou het een “Jackson Pollock” zijn?

De ober sleurt een stoel bij aan onze tafel en poot er een reuzegroot bord op met “the specials of the day”.

We houden het bij de lamsschouder met verse groentjes en puree aardappeltjes. De ober dringt aan op een dessertje, maar dat kan er echt niet meer bij.

Nu nog een uurtje bloggen en ’t beddeken in. Slaapwel en tot morgen.