Maand: maart 2017

Wat ruist er door het struikgewas? Deze morgen reeds vroeg in de weer om een vogel op zijn nest te betrappen.

Terug ontbijt op het buitenterras. Voor Jan en Christiane wordt het hier de laatste keer. Wij blijven nog één dagje langer.

Het ontbijt bij “Rijk’s”. Super verzorgd.

Jan is bang dat de vliegen ook op zijn hoofd zouden afkomen.

Tegen 11 uur rijden we, elk met eigen wagen, naar het centrum van Tulbagh. Hier willen Jan en Christiane nog enkele inkopen doen. Intussen slenteren wij wat wat rond in de hoofdstraat.

’t Is weeral vollen bak aan de muurbank.

We hebben voor deze middag een tafeltje besteld in het ons reeds bekende restaurant “Val du Charron” in Wellington. Ongeveer 50 kilometer hiervandaan. Voor Jan en Christiane ligt dit op de baan voor hun volgende bestemming (Riebeek West). Wij daarentegen zullen de weg terug moeten nemen.

Eenmaal Wellington bereikt willen we Jan en Christiane zeker eens meenemen naar “Elle”, een mooie interieurzaak. Jan was vroeger een collega; hij runde een meubelstofweverij in Desselgem. Heden ten dage wordt Hartex (HARinck TEXtiel)nog steeds actief gerund door een van zijn zonen.

De uitbaters van “Elle”.

Jan en Christiane zijn inderdaad zeer enthousiast over hetgeen hier allemaal te verkrijgen is. Niet alleen meubel- en gordijnstoffen, maar ook alles wat het interieur aanbelangt. De dame die Elle runt vertelt dat ze gespecialiseerd zijn in het sleutel op de deur inrichten van volledige interieurs. Zowel voor nieuw- als vernieuwbouw.

Alles voor het interieur.

Intussen hebben Hilde en Christiane reeds een keukenschortje aangepast. En ook twee zakken voor de vuile was, eentje voor wit en eentje voor gekleurd wasgoed vallen best in de smaak.

Hilde met het keukenschortje en de twee waszakken. Zulke praktische zaken kan je toch niet laten liggen.

Samen met Jan gaan we wat snuisteren in het kamertje waar de staalboeken van alle stoffen liggen. Honderden liggen er hier. Maar wat blijkt… er liggen er enkele tussen van… HARTEX. Dit bewijst dat we in een klasse interieurzaak beland zijn.

Hiermee is Jan zo fier als een pauw… Hartex in South-Africa.

We nestelen ons in een hoekje en bestellen een koffietje. Jawel, Elle is ook een koffiehuisje. Leuke combinatie.

In een hoekje van de showroom is Jan vol ongeduld aan ’t wachten op zijn cappuccino.

“Val du Charron”; het domein met de reuze olifant.

Tegen 13 u rijden we het domein met de grote olifant “Val du Charron” binnen. Het binnen restaurant zit afgeladen vol met een groep Franse toeristen. Wij installeren ons dan maar op het buitenterras. Toevallig of niet worden we terug bediend door Keezo, onze kelner van twee weken geleden. We houden het heel simpel en sober; 3 maal steak tartaar en 1 maal calamar.

Keezo is terug onze kelner.

Hilde gaat nog efkes het mooie landschap rond Val du Charron bewonderen.

Tegen het einde van de lunch is ons voorlopig afscheid aangebroken. Jan en Christiane trekken nu naar Church Hill in Riebeek West (een adresje welke ze van ons kregen) en wij terug naar Rijk’s in Tulbagh (een adresje dat wij door hen leerden kennen). Waarschijnlijk ontmoeten we Jan en Christiane binnen een tiental dagen terug in Hermanus.

Onderweg maken we nog een stapje voor een typisch Afrikaans tafereeltje.

Tegen 16u30 zijn we terug in Rijk’s. Nu enkele uurtjes genieten van al het moois dat dit domein te bieden heeft. Ikzelf waag me zelfs een half uurtje in het lauwe zwembadwater.

Vanavond rijden we naar “The olive terrace”, het buitenrestaurant van Tulbagh hotel. En weeral is onze dienster Izelna niet van dienst. Haar collega Tanny verzekert ons dat ze morgen hier zeker de ganse dag zal zijn. Misschien komen we dan nog een koffietje drinken. Voor vanavond houden we het bij een pizza Marguerita en een vegetarian.

Het feeëriek verlicht terras van The olive terrace.

We hebben beiden moeite om de helft van die reuzetaarten te verorberen. Ongevraagd krijgen we twee doggy bags, en we nemen die dan ook mee. Je weet maar nooit dat we op onze terugweg of morgenvoormiddag een arme sukkel ontmoeten. Om 21 uur terug op onze kamer N° 11. Een beetje bloggen, een beetje lezen. Nieuws, Blokken en Thuis op BVN. Onverwachts krijgen we nog een FaceTime oproep uit Waregem. Een lang gesprek met Caroline en Bert. Met al het nieuws uit Waregem en omstreken. Ook de nieuwsjes van de kinderen en de familie. En het is bijna allemaal positief nieuws. Dus nadien… beddeken in!

Laat op de avond nog tien minuutjes FaceTimen met Caroline en Bert.

Om 8u30 zitten Jan en Christiane reeds op hun terras naar ons aan het wachten om samen naar het ontbijt te gaan. We krijgen een tafeltje op het half open terras.

Het ontbijt wordt ons gedeeltelijk bediend, en voor het resterende gedeelte is er self-service.

Ziet er feestelijk uit.

Jan zit weeral aan de drank; fruitsap…

We hebben van hieruit zicht op de activiteiten in de wijngaarden van “Rijk’s”.

We maken een planning voor de dag. Jan en Christiane vertellen zeer enthousiast over het wijndomein Saronsberg, enkele kilometer hier vandaan. Niet alleen de wijn is er top, en er moet eveneens een prachtige art-gallery te bezoeken zijn. Meer moet dat niet zijn. Een rustig dagje dus in het verschiet.

Na het ontbijt maken we er nog een uurtje dolce farniente van en tegen 11 u kiezen we koers naar Saronsberg.

En weg zijn we… Als we het domein oprijden worden we al direct overstelpt door enkele prachtige beelden in de tuin.

Voor het gebouw lig er een grasperk met een waterpartij en mooie beeldhouwwerken. Dat is een voorsmaakje van wat we kunnen bewonderen in het gebouw van het wijndomein.

Prachtige integratie van kunst en natuur.

Een voorsmaakje…

Het hoofdgebouw van Saronsberg.

De centrale bar is de proefruimte en we zien meteen dat kunst, licht en ruimte met elkaar verweven zijn.

Wijnmakerij en kunstverzamelaar. Mooie symbiose.

Zeer vriendelijke ontvangst. Wij proeven een aantal wijnen. De Saronsberg Viognier bevalt ons als een van de besten.Een goed gebalenceerd wijntje met elegante finish.

Proeverij in de centrale bar.

De Saronsberg Viognier smaakt heerlijk. In een folder van Saronsberg vinden we een prachtig stukje proza over deze wijn:

If Viognier were a person, she would be my best friend’s sister. Blonde, curvaceous, with an air of beguiling perfume about her and an easy mixer in social circles and once you had a relationship with her, you were in it for the long haul. But she is not, she is a grape!

Ik probeer vrij te vertalen:

Als Viognier een persoon zou zijn, dan was zij de zuster van mijn beste vriend. Blond, gewelfd, met een air van verleidelijke parfum over haar. Ze zou zich gemakkelijk mengen in sociale kringen. Zodra je een relatie zou aangaan met haar, dan zou het er een zijn van lange termijn. Maar Viognier is niet die zuster van mijn beste vriend, …ze is een druif!

Misschien is dit het beeld van de zuster van die beste vriend. Een beschreven blad.

Ze zit dan nog op een ezel. En die ezel is ook beschreven.

Intussen is Christiane al aan de rode Shiraz toe.

Na de tasting is het tijd om de verschillende expo-ruimtes te bezoeken. Tussen de kunstwerken door kunnen we ook verschillende malen kennis maken met de wijnmakers. Door glazen deuren kunnen we op op een balkonnetje het productieproces volgen.

De wijnmaker steekt het fermentatieproces een handje toe.

Een enorm gevaarlijke karwei. Ze staan met twee op een losliggende plank. Ze moeten beiden een zware beweging maken om die mengspil op en af te bewegen. Verliest er ééntje zijn evenwicht, dan tuimelt hij in die druivendroesem, en is binnen de kortste keren gestikt. De man weet ons te vertellen dat het niet de eerste keer zou zijn dat zoiets gebeurt.

Vanop een balkonnetje kunnen wij alles volgen.

Drie schilderijen en één venster op de wijnmakerij.

Alles privé bezit van Saronsberg.

Paus Benedictus XVI hangt er ook tussen. Toepasselijke titel van het werk; “GODS ROTTWEILER”.

De opslagplaats met het bureel van de wijnmakers.

kunst… met kleine k

Al bij al is Saronsberg een mooie, ja zelfs een unieke ervaring. Bij het verlaten van het domein bemerken we dat zij ook middenin hun wijngaard over een kapelletje beschikken.

Tulbagh Hotel.

Op de terugweg, intussen al 14 u, gaan we een licht lunchke nemen in Hotel Tulbagh. We houden het voorzichtig bij tomaat mozzarella of carpaccio. Kelnerin  Izelna die we sinds vier jaar kennen is vandaag weeral off. Geen geluk dus.

Op de terugweg door de Hoofdstraat bemerken we dat de herstelling aan het afgebrande Kaap-Hollandse huis zeer vlot verloopt. Zopas heeft men het eerste stro afgekieperd, en morgen kunnen de stielmannen aanvangen met dekken. Het is weeral verzengend warm en de rest van de middag brengen we door in de luwte van de kamer of aan het zwembad. Genieten…

Genieten maar.

Intussen zijn de tuinmannen duchtig aan het sproeien. In de ganse Westkaap smeekt men om regen, die maar niet komen wil.

In de luwte van de vooravond genieten we terug van een flesje Antataxia. Met nogmaals dank aan onze Belgische vrienden die nu zitten te bibberen van de kou of te schuilen voor de regen. Om jullie niet tegen de borst te stoten plaats ik geen foto’s van dat apero gebeuren.

Achter die struiken zitten we van de Antaraxia te genieten.

Geduldig wachten op de dames die zich aan het opdirken zijn voor het avonddinner.

Het dinner houden we ook sober; ofwel een steak, ofwel een viskroket. Tegen het einde van het dinner is het pikdonker geworden en vertoont de maan zich in haar mooiste gedaante. Jan vindt dat dit een Amarulla verdient. Dubbele of enkele vraagt kelnerin Marita. Het antwoord ben ik vergeten… Slaapwel!

Amarulla by moonlight…

Voorlopig ons laatste ontbijt in “Ballinderry”. Dit betekent rekening vereffenen. Als naar gewoonte klopt het als een bus. Daarna hebben we nog een vervolg op   ons gesprek van gisteren met Stany Verhaert en wisselen onderling onze naamkaartjes uit.

Nog een babbel met Stany Verhaert en Lut.

Terwijl Paris nog steeds op zoek is naar zonnecrème.

Het zal toch nog 10u30 worden voor we de weg naar onze volgende bestemming aanvatten. Gelukkig ligt Tulbagh op slechts 110 kilometer hiervandaan. Na een half uurtje rijden we door het stadje Worchester, en passeren een pompoenhuisje. “DIE POMPOENSTALLETJIE”.

Dit loont zeker een stop. Ontelbare pompoenen in alle kleuren en maten liggen hier gestapeld van op de grond tot in het dak. Met honderden, misschien wel duizenden. Dit zou een ideale locatie zijn voor een kinderfilm.

Je moet bijna over de pompoenen lopen om binnen te geraken.

Binnenin de pompoenshop verkoopt men alle soorten spulletjes, souvenirs, speeltjes, maar ook snoepjes en drankjes. Er staat zelfs een bak met echte ouderwetse schietlappen. Had vriend Xavier V. hierbij geweest had hij er zeker zo eentje gekocht. Ik durf het niet, want in België staat dergelijk speeltje sinds kort gekatalogeerd onder wapens. Afblijven dus.

Dit zien er toch wel goede sprieten uit. (Spriet = Waregems voor schietlap).

We kopen wat snoepjes en een paar drankjes voor in de wagen en zetten onze weg verder. We rijden door de prachtige decors van de wijnlanden. Op veel plaatsen is men duchtig aan het plukken. We lassen hier dan ook een paar kleine fotostops in. We krijgen intussen ook een mail binnen van Luc en Dominique. Ze hadden een feilloze nachtvlucht en ze wachten nu op hun verbinding naar Brussel. Goed nieuws dus.

De wijnpluk is volop aan de gang.

Tegen 13 u rijden we Tulbagh binnen. Te vroeg om nu al naar onze nieuwe B&B te gaan. Dan maar naar het leuke winkel-restaurantje “Things I love” voor een licht hapje. Hilde bestelt een pasta en voor mij een pannekoek. Deze laatste valt niet zo licht uit als gedacht, maar is wel superlekker.

Hilde’s pasta…

… en mijn pannenkoek.

Foto genomen in de spiegel tegenover ons tafeltje. Voorloper van de selfie.

Na deze mini lunch wippen we nog even binnen in de aanpalende winkeltjes en galerijen. Niet mis, maar alles begint toch stilaan een beetje op elkaar te gelijken.

Lienkie Gallery.

Dit schilderijtje in uit de Linkie Gallery doet ons gelijktijdig aan kleindochter Léonie denken.

Sophie’s Choice. Ook wel enkele mooie spulletjes.

Tegen 15 u trekken we naar “Rijk’s Country House”, onze locatie voor de drie volgende dagen. Een paar kilometer buiten het centrum genesteld in de prachtige Tulbagh vallei.

Bij de receptie worden we ontvangen alsof we sinds lang kind aan huis zijn. We krijgen ook wat informative over het domein. Het werd vroeger uitgebaat door de vrouw van het Rijks wijndomein maar daarna overgelaten aan gedreven heren die het volledig restaureerden en in 2008 openden als Country house. De gebouwen zijn nog in Kaap-Hollandse stijl en dat is best gezellig. De kamers zijn mooi ingericht, met oog voor detail. Elke kamer is voorzien van een terrasje. Van hieruit hebben we zicht op het mooie zwembad, de achterliggende wijngaarden en de Winterhoekbergen. Een waar paradijs.

De twee gebouwen rechts zijn de gastenkamers. Elke kamer voorzien van een mooi terrasje.

Wij werden dit adresje aangeraden door Jan en Christiane Harinck. De vrienden met wie we op 21 Februari al een avondje doorbrachten in Paarl. Wij zijn textielcollega’s van weleer en sinds enkele jaren echte vrienden geworden. Vooral door ons beider Zuid-Afrika-passie. Jan en Christiane zijn sinds gisteren ook hier bij “Rijk’s” gekazeneerd. We doen navraag bij het onthaal welke kamer ze bezetten. Volgt uiteraard een hartelijke begroeting en uitwisseling van onze recente Afrikaanse belevenissen.

Het mooie zwembad van “Rijk’s”.

We maken afspraak aan het zwembad. Voor een zwemmeke en voortzetting van onze wederzijdse verhalen. Deze namiddag, bij het uitladen van onze koffers bemerkte ik dat er nog een karton met drie flesjes Antaraxia ergens in een verloren hoekje verborgen zat. Eén flesje heb ik eruit genomen en te koelen gezet in ons ijskastje op de kamer. En dit flesje is een aangename verfrissing aan de tafel bij het zwembad. We maken de fles soldaat op onze gezondheid maar ook op deze van Guy, Luc en Dominique die de lekkere Chardonnay mee hielpen betalen. Santé!

Het water verandert in Antaraxia wijn.

Santé Jan!

Terug naar de kamer om ons op te maken voor het souper.

Hilde is er al klaar voor.

Om 19u30 begeven we ons volledig opgedirkt naar het mooie terras van “Rijk’s”. Als naar gewoonte houden we het bij één schotel. (2x lamsvlees en 2 x steak). En we raken nog altijd niet uitgebabbeld.

Om 22u trekken we naar onze supersjieke kamer. Slaapwel.

 

Als wij aan het ontbijt aanschuiven is Hilde weeral druk in de weer met haar menu voor deze avond. Haar gedrevenheid als keukenprinses kent werkelijk geen grenzen.

Hilde is al druk in de weer met haar coq au vin…

…die boutjes zien er echt super uit

Na het ontbijt gaan Luc en Dominique hun koffers pakken. Ikzelf ga een half uurtje bloggen terwijl Hilde haar geliefkoosd plekje aan het zwembad opzoekt.

Hilde zit op haar geliefde plaatsje in de zon en bij het zwembad.

En Paris, het hondje van “Ballinderry”is nooit veraf. Hij is immers verzot op…

…zonnecrème. Overal waar crème gesmeerd is wil hij die aflikken.

Voor de halve dag die ons nog rest met Luc en Dominique willen we toch nog één en ander inbouwen. Niets meer doen zou hen en ons alleen maar weemoedig maken. Maar eerst en vooral willen we toch nog een fotosessie inlassen.

Met de crew van de “Ballinderry”… Elisabeth is gelukkig dat ze ook op de foto mag.

… en ik mag er ook wel eens bij.

Het is zondag, dus is er misschien wel hier of daar een dienst bij te wonen van een of andere godsdienstige strekking. Waarom zouden we niet een kijkje gaan nemen naar de openluchtservice van de witte nonnen (dixit Hilde Ballenderry). Dit zijn de Zionisten, Een afgescheurde groep volgelingen van de Joden. Ze komen elke zondag samen om een openluchtdienst op te voeren. Hier in Robertson in een grote weide op een paar honderd meter van de invalswegen. Ze zijn allemaal gekleed in lange witte gewaden, en hun dienst duurt van 9 u in de morgen tot 15 uur in de namiddag (Amaai!). Als we rond 10 uur de plaats van het gebeuren bereiken komt er net nog een laatkomer aandraven. Op een vijftigtal meter van de groep maakt hij halt. Hij haalt een wit kleed uit witte zak en ontdoet zich van zijn schoenen. Eenmaal aangekleed schuift hij nu voorzichtig tot bij de groep.

Blootsvoets tot bij de groep.

Wij hebben op een respectabele afstand halt gehouden, en we verstoppen onze camera’s zo goed en zo kwaad als mogelijk. Van vorige jaren weten we dat ze geen pottenkijkers dulden. Zelfs van hieruit kunnen we het gebeuren tamelijk opvangen.

Er staat er één vooraan, waarschijnlijk een soort priester. Alle mannen staan rechts van hem en de vrouwen zijn neergezeten langs zijn linkerzijde.

Regelmatig komt er eentje uit het gezelschap naar voor; hij brabbelt iets, en de ganse groep begint te zingen.

Intussen zijn de mannen ook gaan zitten en ze zingen mee uit volle borst mee. Zo blijft dat maar doorgaan. Ze zijn goed voor een vijftal uren. Na twintig minuutjes houden wij het toch voor bekeken. Maar wat blijkt nu? Hoe verder we ons van het gebeuren verwijderen, hoe luider we de gezangen horen. Je gelooft het niet; tweehonderd meter verder zit nog zo’n groep. We lopen een eind langs de spoorwegbedding en na een paar honderd meter zitten we terug midden in een gelijkaardige groep. Misschien iets minder discipline; er lopen er verschillende tussen zonder een wit nonnenkleed.

Bij deze groep is er duidelijk iets minder discipline.

Er komt een priester op ons afgestapt. Hij vertelt ons dat het hier allemaal mensen van Zimbabwe zijn. Zij pratikeren de Apostolic religion. De man weet ons te vertellen dat die andere groep ook van hun sekte zijn. Met de enige uitzondering dat het Zuidafrikanen waren. Besluit; we hebben allemaal dezelfde God. Daarom nodigt de priester ons uit om dichterbij te komen, en hier mogen we alles fotograferen wat er te fotograferen valt. En dat is heel wat…

We worden uitgenodigd om mee te dansen in de groep, maar voor ons is dit net iets van het goede te veel. We zijn al heel blij dat we de gelegenheid krijgen om exclusieve stukjes film te kunnen schieten. En de foto’s mogen er ook best zijn.

Ook deze groep is zoet tot een stuk in de namiddag. Na een half uurtje rollen we beleefd en in alle stilte onze matten op. We moeten ook nog de township passeren en hier wil Luc ook nog zijn laatste beeldjes voor “Afrika 2017” schieten.

Een spelletje met enkele kindjes uit de township.

Waarschijnlijk bijna evenveel honden als mensen in de township.

Gelukkig komen er meer en meer stenen huisjes.

We hebben nog juist de tijd om een half uurtje binnen te wippen in wijndomein “Graham Beck”, een vijftal kilometer buiten het centrum van Robertson.

“Graham Beck” – De Graham Beck Wines behalen regelmatig Zuid-Afrikaanse en internationale Awards. In de John Platter Wine Guide 2010 South Africa zijn er 7 GB-wijnen die 4,5 op 5 scoren, en 11 GB-wijnen met 4 op 5. De vonkelwijn Graham Beck Brut NV was de schuimwijn die Nelson Mandela aan zijn gasten schonk toen hij op 10 mei 1994 ingehuldigd werd als eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Volgens sommige bronnen waren de buitenlandse ambassadeurs in Zuid-Afrika zo beïndrukt door de kwaliteit van de Graham Beck Brut NV dat het wijndomein de volgende dag tientallen bestellingen kreeg. Eén van de meest recente waarderingen kreeg Graham Beck van de Amerikaanse president Obama: op 4 juni 2008, de dag dat Obama zijn nominatie voor de presidentsverkiezingen won, kraakte de familie Obama ‘s avonds enkele flessen Graham Beck.

De geschiedenis van Graham Beck in tekeningen en schilderijtjes. In het midden Graham Beck zelf. Graham Beck, een icoon van de Afrikaanse wijnen is in 2010 op tachtigjarige leeftijd overleden aan longkanker.

Ook de vonkelwijnen (schuimwijnen) van Graham Beck behoren tot de toppers.

Ze verkopen hier héél speciale barstoelen.

Nu nog een laatste hapje voor het definitieve afscheid. En omdat we onderweg onze eettempel van eergisteren “Four Cousins” passeren besluiten we om daar een kleinigheid te gaan proeven. Nu bemerken wij maar eerst dat hier ook een kleine bierbrouwerij ondergebracht is.

Tasting van bier is niet aan ons besteed… en zeker nu niet.

Zeer verzorgde toonzalen toch…

We houden het bij een starter; ofwel een slaatje, ofwel colamars. Wij hebben terug Blessed als kelner, en de grappen zijn weeral aan het rollen.

Blessed… wat een leuke kerel.

’t Is weer plezant…

En nu de laatste rit naar de “Ballinderry”. Koffers inladen – Laatste drukkie aan Hilde en Luc van de Ballinderry, laatste drukkie aan ons… Afscheid nemen is niet plezant, en na meer dan vier weken is het dat zeker niet.
De eerste uurtjes hebben in niets veel zin. Dan maar wat rusten en nietsdoen. Tegen 18u 30 wagen we ons toch op het terras voor een apérootje. We hebben een praatje met één van de andere gasten. Die man is afkomstig van Lillo. Hilde’s grootouders waren ook afkomstig van Lillo. Die man noemt Verhaert… en hoe noemt Hilde?… Jawel! Die man noemt Stany Verhaert. Hilde heeft een broer Stany Verhaert en een oom Stany Verhaert. We hebben dus weeral gespreksvoer voor een tijdje.

Stany Verhaert met echtgenote Lut.

Vanavond zal Hilde ons vergasten op die coq au vin die we haar vanmorgen zagen bereiden. Voor dessert krijgen we een rood hartspotje warm fruit met een bolletje zelfgemaakt vanille-ijs. Reden genoeg dus om goed te slapen. Als we het alleenzijn maar gewoon zullen worden…

 

Weeral heerlijk ontbijt bij Luc en Hilde in de Ballinderry. Daarna een half uurtje naar de kamer om ons klaar te maken voor onze excursie van vandaag. Als we rond 10 uur vertrekken zijn Luc en Hilde nog aan het ontbijten. Luc geeft ons nog enkele aanwijzingen mee voor onze rit naar Montagu.

Omdat we toevallig een identieke wagen gehuurd hebben kregen we een aanvraag van Europcar om een Toyota Corolla publiciteitsfoto te maken van onze beide wagens. Als ze maar genoeg sponsoren, waarom zouden we dat niet doen?

Misschien staat deze foto binnenkort op de folders van Toyota.

… of misschien deze; iets meer sexy(?)

Voor we de baan naar Montagu opgaan maken we nog een halte aan de hoofdkerk van Robertson. Vandaag organiseert men hier een “plaatselyke produktemark”. Die markt willen we toch eens van dichter bekijken.

Van druiven tot tomaten, van mielies tot butternut.

En van spruitjes krijg je grote oortjes…

Een plaatselijke duivenmelker.  Geloof het of niet; de man heeft verschillende duiven met een Belgische stamboom in zijn tillen. Indien we het niet  zouden geloven mogen we de stamboompapieren komen inkijken.

Er zijn ook enkele tweedehands boekenstandjes. Luc ziet het wel zitten om eens met de woonwagen op vakantie te trekken.

De kinderen mogen op papa’s tractor…

Je zou voor min tevreden zijn.

Hoe kom ik tot bij dat stuurwiel?…

Met z’n vieren in een bakkie… ook plezant.

Je kan er zelfs ontbijten… en lekker dat het is.

Ik moet dringend mijn haar laten knippen, maar deze kapster bevalt me niet…

Uit de Hoofd Kerk komen een paar mensen buitengestapt. Het zijn enkele achterblijvers van een begrafenisdienst die enkele minuten geleden is afgelopen.

De laatste mensen hebben zopas de kerk verlaten.

Een Christelijke boodschap die ook voor ons begrijpelijk overkomt.

Spijts de dienst afgelopen is komt de koster op ons afgestapt. Van welk land wij wel komen? België? Waarschijnlijk nog nooit geen Belgen in deze kerk gezien. Of  we iets in het gastenboek willen schrijven?  En zeker vermelden dat we uit België komen. En indien het ons interesseert; deze namiddag om 14 u is er een huwelijksmis. We zijn er hartelijk welkom…

Of we iets in het gastenboek willen schrijven? Uiteraard willen we dat.

Eenmaal buiten de kerk hebben we ook nog een leuke ontmoeting met een drietal plaatselijke dames. Het geluk stroomt van hun aangezichten. En de baby… die ziet het ook wel zitten.

Het is vandaag zaterdag, en daarbij nog de laatste zaterdag van de maand. Dit wil zeggen; gisteren werd iedereen uitbetaald. Aan de apotheek is het dus in de rij staan. En niet alleen aan de apotheek. Aan bijna alle winkels, zonder nog maar van de bankkantoren te spreken.

Nu moeten we wel dringend door naar Montagu, want de artisanale zaterdagmarkt stopt daar rond 13 u. Achteraf zal blijken dat een uurtje rondslenteren op dit marktje inderdaad voldoende is.

De township van Robertson.

Bij het buitenrijden van Robertson stoppen we toch nog even aan de township. Ze kappen er juist een camion met zwarten af. Er is er eentje bij die stomdronken rondzwalpt. Het scheelt bijna niets of hij strompelt onder een andere vrachtwagen.

Er loopt er eentje bijna onder een andere vrachtwagen.

In de grote tuin in het centrum van Montagu organiseert men elke zaterdag een artisanale markt. Je kunt je niets indenken wat hier niet te verkrijgen is.

Dominique en Hilde zijn tamelijk sceptisch.

Deze twee vrienden verkopen oude postzegels. Zou het kunnen dat die linkse nogal wat gelijkenis vertoont met Jerommeke uit de “Suske en Wiske” albums?

Niet ver van het marktje vandaan staan twee bomen die als thuisbasis dienen  voor een kolonie ibissen. Prachtige vogels. Spijtig dat ze de omgeving verpesten met hun uitwerpselen.

Toch wel mooie vogels, die ibissen.

Hoogtijd nu om de terugweg (ongeveer 28 kilometer) aan te vatten naar Robertson. Met toch nog een kleine tussenstop bij B&B Mo en Rose. Hilde en ikzelf hebben Mo en Rose verleden jaar voor de eerste keer leren kennen, en we willen wel eens zien hoe het evolueerde.

Mo en Rose; een B&B met een prachtige tuin.

Enorme cactusplanten.

Mooi gelegen in een prachtige tuin met enorme cactussen. Enige nadeel : ver van alles afgelegen. We doen navraag om hier een lichte lunch te gebruiken. maar ’s middags koken ze niet. En vanavond terugkomen heeft ook geen zin, want alles is reeds volboekt. We rijden dan maar door en bereiken Robertson tegen 14u30. Vlug iets tussen de kiezen stoppen in Coffee Shop STRICTLY COFFEE. We moeten het hier stellen met een croissant of een brownie, want hier zijn ze ook al aan sluiten toe.

Juist op tijd voor een croissant of een brownie.

In de mum van tijd zijn we hier buiten, en hierdoor kunnen we nog juist een glimp opvangen van de huwelijksplechtigheid waarvoor de koster ons deze voormiddag uitgenodigd had. Het trouwkoppel en de suite hebben net de kerk verlaten. Samen met Luc vermengen we ons tussen de familie, vrienden en fotografen van het koppel. We worden zeer vriendelijk gedoogd.

Het jonge echtpaar met een deel van de suite.

Het kersverse echtpaartje. In de juiste volgorde.

Het geluk stroomt er af…

Twee bruidsmeisjes. Men beweert dat er een bruidsjongen tussen zit.

The father of the bride.

Drie kleine bruidsmeisjes; schattig.

Fier als een gieter.

Wegens zaterdagnamiddag is het dorp intussen bijna leeg gelopen. We snellen nu maar vlug naar de Ballinderry. Daar zijn Luc en Hilde nog aan het nagenieten van hun lunch. Terug tijd om foto- en video gegevens uit te wisselen, want morgen vertrekken Dominique en Luc. En Hilde; die zoekt de rand van het zwembad op, samen met haar vriend Sudoku

Hilde met Sudoku.

 

Apéro time.

Om 19 u afspraak voor het apéritief. Op zaterdag neemt Hilde vrijaf in haar keuken. We gaan dus op zoek naar Robertson Small Hotel, een betrekkelijk nieuwe eettempel. Het heeft nogal wat voeten in de aarde om de locatie te vinden, maar uiteindelijk lukt het.

Uiteindelijk toch gevonden.

Robertson Small Hotel. Al bij al niet zo small.

We krijgen een tafeltje toebedeeld op het buitenterras. Niet zo erg ware het niet dat er vanavond nogal een stevige en betrekkelijk koele wind waait. Onze tegenstrubbelingen worden weggewuifd, want er liggen dekentjes op de stoelen.  We kunnen dus niets anders dan instemmen met het terrastafeltje. Met twee bestellen we sirloin steak en de anderen houden het bij kingklip. Spijts het aflatend windje smaakt het heerlijk. De Irish coffee mogen we in de bar nemen. Het is daar toch iets warmer.

In de bar kunnen we de bereidingsceremonie van de Irish coffee meemaken. Nu begrijpen we veel beter waarom de Irish in Afrika niet zo lekker smaakt als bij ons. Hier voegen ze geen suiker bij, en ze flamberen zelfs de whisky niet.

Alhoewel… hij schijnt toch inde smaak te vallen. Zeker bij Dominique.

De toffe barman wuift ons uit.

Tegen de klok van tienen sluiten we af. En een half uurtje later zijn we op de kamer. Tot morgen.