Maand: februari 2017

Zo mooi onze tafel.

Weeral aan ons laatste ontbijt toe, ditmaal in Franschhoek, en dan nog op Valentijn. Die patroonheilige van de liefde heeft onze tafel heel speciaal en mooi versierd. De andere gasten zijn zelfs een beetje jaloers. Er worden ook wederzijdse kusjes en cadeautjes uitgewisseld.

Hilde heeft gisteren stiekem een boekje kunnen kopen in een galerij. Allemaal portretten op de rechterzijde en begeleidende gedichten op de linkerzijde.

Onze mense twee… ’n heel toepasselijk boekje voor Valentijn.

Eenzame Guy mag vandaag ook wel eens verwend worden…

… hij ziet er inderdaad content uit.

De diensters krijgen ook allemaal wat snoepjes uit de “Lieflekkers-Sweethearts”.

We worden maar rond 12 uur verwacht in de gevangenis, dus kan er nog een promenadeke af in ‘t stad.

De hoek van ons straatje.

Het is weeral druk in de straatjes van Franschhoek.

Galerij in… galerij uit…

Foto’s, schilderijen… voor elk wat wils.

Man in de ruimte.

Kunstwerk met drie voeten.

Dit is geen foto… dit is een potlood tekening.

Tegen 11 u zit onze Hyundai afgeladen volgepropt. Afscheid aan B&B Macaron en zijn crew.

Afscheid aan de crew van MACARON.

We hebben een vijftiental kilometer te gaan richting Paarl en de Drakenstein gevangenis. In de volksmond wordt dit hier de Victor Verster gevangenis genoemd, naar de voormalige grondeigenaar.

Op weg naar de Victor Verster gevangenis. Door de mooie wijnlanden.

In 1988 werd Mandela na meer dan 20 jaar gevangenschap uit de gevangenis op Robbeneiland overgeplaatst naar die Victor Verster gevangenis, waar hij in een particuliere woning binnen de compound van de gevangenis woonde. Deze Victor Verster gevangenis werd vaak gebruikt als een opstap om lagere risico politieke gevangenen vrij te laten. Mandela werd hier nog twee jaar vastgehouden tot zijn vrijlating op 11 februari 1990.

Machteld bezorgde mij een kopie van de brief welke ze naar de directeur van de gevangenis stuurde. De wachter aan de slagboom noteert nauwkeurig de gegevens van auto, chauffeur. Eén voor één telt hij de inzittenden. Na het lezen van die brief zwaait de slagboom open en mogen we ons naar een bureeltje naast de refter begeven.

Op weg naar het bureelgebouw.

Hier en daar lopen gedetineerden in een oranje overall, maar fotograferen zit er nu niet meer in. Streng verboden – not done. Stel je voor dat je zelf gedetineerd bent; Je zou ook niet graag gefotografeerd worden. De man in het bureeltje leest aandachtig onze brief, Na wat heen en weer geloop schijnt de verantwoordelijke voor wie de brief bedoeld was, momenteel nog niet ter plaatse is. We worden uitgenodigd om ons te installeren in een ruimte die het midden houdt tussen een refter en een restaurant. Aan een soort bar zitten een paar mensen die schijnbaar op de toelating wachten om hun crimineel familielid te mogen bezoeken. Eenmaal neergezeten komt een soort kelner in burger met een menukaart. We bestellen een grote fles spuitwater (sparkling), maar daar heeft die man nog nooit van gehoord. In een gevangenis is er nooit spuitwater… alleen plat. Maar hij kan veel beter voorstellen. Blikjes met een soort grenadinewater.

Met dat lange paard (TALL HORSE) zullen ze hier waarschijnlijk een giraffe bedoelen. Maar met onze beperkte wijnkennis heeft dit waarschijnlijk niets met Chardonnay te maken.

Omdat we hier in de refter van de staf zitten kunnen we zelfs wijn bestellen. Dat hadden we beter niet gedaan… is niet te drinken. De scampis met kleverig sausje zijn bijna niet uit hun schaal te krijgen. Maar als dat gelukt is zijn ze best eetbaar. Afrekenen moeten we aan de bar. Onze kelner komt nog aangedraafd met de wijnfles die nog voor drievierde gevuld is. Hij heeft die in een plastieken zak gestopt en hij wil persé dat we die meenemen. We durven niet weigeren.

Nu zijn we nog steeds niet op de hoogte of we al dan niet het huis van Mandela kunnen bezoeken. Het probleem komt te berde; er is nog steeds geen toelating van hogerhand. Er verschijnt een nieuwe verantwoordelijke ten tonele. Deze brave man belooft zijn best te doen om iemand te vinden die ons mag en kan rondleiden.

Uiteindelijk wordt het de kok Colin. De man die deze middag ons “eten” heeft klaargemaakt. colin rijdt ons voor met een busje van het prison. Het wordt een rit van wel vijf kilometer. Een rit van afrasteringen en dubbele rijen prikkeldraad. Bekaert zou hier goede zaken doen.

Kilometers prikkeldraad.

Colin is een zeer vriendelijke man. Hij vertelt honderduit over het wel en wee in deze gevangenis. Hijzelf vindt dat dit prison veel te weinig beveiligd is. Bijgevolg  dat een paar maand geleden een gedetineerde ongemerkt ontsnapte. Hij is tot op de dag van vandaag nog steeds spoorloos.

Onze chef kok Colin vertelt ons alle wetenswaardigheden over het prison.

We zijn aangekomen aan het huis waar Mandela de laatste twee jaar (1988-1990) van zijn gevangenschap verbleef. Alhoewel… een gevangenis kan je deze villa moeilijk noemen.

Colin heeft de sleutels van de villa bij. Hij laat ons alle plaatsen, van de keuken tot de slaapkamer en badkamer bezoeken. We mogen plaats nemen in de zetel en zelfs op het bed van Mandela. Wat een privilegie. Bedankt Machteld.

Eet- en zitruimte. Niet mis…

Hilde aan het toilettafeltje van Winnie Mandela.

Wie kan er nu zeggen dat hij mocht plaats nemen op het bed van Nelson en Winnie Mandela?

Inderdaad… Luc en Dominique.

Nelson and I…

Luc en Guy hebben iets te bespreken.

En Colin; die blijft maar vertellen.

Op de dag van zijn vrijlating verzamelde hier bijna de volledige wereldpers, zodanig dat deze plaats bijna een bedevaartsoord werd. Buiten de poorten werd een reuzegroot standbeeld van Nelson Mandela opgericht. Hier komen dagelijks honderden toeristen. Die hebben uiteraard niet hetzelfde privilegie als wij. Zij komen niet verder dan een kijkje en een fotootje van over het muurtje. Vooraleer we afscheid nemen van Colin nemen we nog een groepsfoto aan het poortje vanwaar Mandela en zijn echtgenote Winnie 28 jaar geleden vrijgelaten werd. Dit voor het oog van de verzamelde wereldpers.

Door dit poortje kwamen Nelson en Winnie Mandela de vrije wereld ingestapt op op 11 Februari 1990. Dit in aanwezigheid van de ganse wereldpers.

Ons bezoek eindigt om 15u30. Colin rijdt ons terug tot aan de gate. Nog vlug een paar foto’s bij Mandela’s beeld, en dan de weg op naar Riebeeck West.

De Bastards; strijdvaardiger dan ooit.

Guy wil een foto met Mandela en met de dames. Dit pleziertje gunnen we hem graag.

Dag Nelson Madiba Mandela… tot later misschien nog eens.

Een uurtje later arriveren bij onze volgende B&B CHURCH HILL bij Koen en Véronique. Zij is van Zomergem , hij is … ook van Zomergem.

Véronique en Koen. Beiden van Zomergem.

Mooie accommodatie.

We krijgen een welkomstwijntje. Ook de nodige uitleg hoe alles hier marcheert. Daarna de koffers uitladen en even uitblazen.

Koen vertelt ons wat hier in de streek zo allemaal te beleven valt.

Om 19 u naar restaurant FELIX, 5 km verder op de baan in Riebeeck Kasteel. We worden ontvangen door Mr Felix himself, met een glaasje champagne. Het is immers Valentijn. Kiezen kunnen we vanavond niet, Wegens volboekt en Valentijn is er voor iedereen hetzelfde menu voorzien.

Tijdens de maaltijd bemerkt Guy een schilderij van Venetië en begint een verhaal over zijn komende zomervakantie. Onder impuls van Liliane hebben ze voor een tiental dagen een boot gehuurd in Venetië. Guy is immers een ervaren zee-kapitein, en wij zijn niet alleen goede vrienden, maar ook ervaren matrozen. Wij vinden het een formidabel idee van Liliane.  Alleen … het is een boot voor 8 personen en Guy wil ons nu nog niet verklappen wie die laatste twee plaatsen zullen invullen. Dat blijft nog een tijdje geheim. In ieder geval verheugen we ons al op die fantastische uitnodiging. Bedankt hiervoor Liliane.

De kwaliteit van het eten is niet om naar huis te schrijven. We hebben al héél wat beter meegemaakt. En de Irish coffee heeft zeker de whiskyfles niet zien passeren. Guy zal ditmaal zeker geen positief verhaal kunnen vertellen op zijn TripAdvisor. Maar het personeel is vriendelijk, en dat is ook al iets.

Leuk personeel.

Tegen 10:30 rijden we onder een schitterende sterrenhemel terug naar Church Hill bij Koen en Véronique – Dit was een lange dag…

De dag moet nog beginnen en hij kan al niet meer stuk. Eén van de eerste mailtjes is er eentje van kleindochter Léonie. Vanuit Leuven stuurt ze het resultaat van haar vijf  partiële examens;  ze is voor alles geslaagd.      Wauw…Proficiat Léonie. Fiere grootouders zijn we…

Goed nieuws van Léonie.

Aan de ontbijtceremonie van Macaron is er niet veel veranderd. Alhoewel; we krijgen nu ook Belgische pistoleekes en Franse croissants aangeboden. Hmmm… lekker!

Reeds vroeg in de morgen zijn de meidjes reeds aan het wassen en plassen.

De ligging van Macaron blijft uniek.

Rond 10 u trekken we er op uit voor een wandeling in Franschhoek. Het is dan al 24 graden. Door de vele galerijtjes en winkeltjes raken we al vlug in verschillende groepjes gesplitst. Maar sowieso hebben we terug afspraak om 11u30 in Macaron. Trouwens, om 13 u hebben we geserveerd in Terroir in Stellenbosch, ook al een wijnkasteel met restaurant.

Onderweg van Franschhoek naar Stellenbosch.

Om bij Terroir te komen moeten wel door de centra van Pniel en Stellenbosch. Er zijn heel veel ronde punten en verkeerslichten en hierdoor raken we tot twee maal toe in een lange file. Met een kwartiertje vertraging arriveren we uiteindelijk ter bestemming.

We rijden een paar kilometer in file achter een camion met wegarbeiders in de laadbak. We hebben een leuk gebarentaal onderonsje met die mannen.

De tuinman van “Terroir” is de tuinperken aan het opkuisen tegen onze komst.

Op de parking heb ik een leuk gesprekje met Madoda. Gesprekje over zijn afkomst en zijn Ethiopisch-Christelijke godsdienst.

De eerste indruk van Terroir is niet zo denderend. Zeker niet in vergelijking met de meeste andere wijndomeinen die we reeds mochten bezoeken.

Terroir; voedsel van Moeder Aarde.

Het culinaire gedeelte echter maakt alles goed. Coreen, onze dienster serveert ons gerechtjes waarvan onze smaakpapillen als het ware bedwelmen. Extreem lekker! Dit smakenpaleis komt zeker op nummer twee, en misschien zelfs op nummer één van ons Afrikaans gastronomisch lijstje.

Kippelever met foie-gras… een streling voor de smaakpapillen…

en ook de springbok is overheerlijk.

Terroir heeft zelfs een kookboek uitgebracht. Dat wil al iets zeggen…

De Chardonnay “Kleine Salze” is een zalige wijn…

… en die Kleine Zalze komt uit het Terroir domein. Dat wisten we niet. (Ik toch niet)

Het is 16 u als we het restaurant verlaten, maar we vinden het nog iets te vroeg om terug naar onze B&B in Franschhoek te trekken.

We verlaten Terroir; niet vooraleer echter afscheid te nemen van onze vriend Madoda.

We maken dan maar een stop in Stellenbosch en OOM SAMIE SE WINKEL. Alhoewel wij hier al talrijke keren op bezoek waren blijft de winkel nog altijd verrassen met zowel oude spullen als nieuwe gadgets.

OOM SAMIE SE WINKEL. blijft bekoren.

Wat je hier al niet kan kopen… verkopen… of ruilen. ALLES!

Alles… zowel nieuw als tweedehands.

Luc wil wel een souvenir met Oom Samie.

En de dames laten zich ook niet pramen.

Oom Samie met de Bastards. Ik ben precies aan het tasten of het niet Tante Samie is.

Na onze Samie ervaring maken we nog een wandeling doorheen het stadscentrum van Stellenbosch. Er kan ook een cappuccino-stopje af.

Stellenbosch: zo herkenbaar.

Als we Franschhoek terug binnenrijden maken we nog een stopje bij de plaatselijke Pic & Pay. We hebben immers een planning opgesteld om onze eetgewoonten wat in te dijken. Vanavond dus enkele droge koekjes en yoghourt als dinner. Hopelijk kunnen we deze mooie voornemens een tijdje aanhouden.

Onze B&B Macaron bij zonsondergang.

Eenmaal terug thuis krijgen we van Christoffel een gedetailleerde beschrijving voor ons bezoek van morgen. We hebben immers een bezoek gepland aan DRAKENSTEIN CORRECTIONAL PRISON. Dit is de gevangenis waar destijds Nelson Mandela de twee laatste jaren van zijn internering doorbracht. Machteld heeft dit bezoek aangevraagd bij de gevangenisdirecteur. Hopelijk houden ze ons daar niet.  Maar dat zijn zorgen voor morgen.

Christoffel bezorgt ons alle informatie over de gevangenis.

Christoffel vertelt er nog bij dat zijn vrouw in die gevangenis werkt.  In de Medium A personel office. Christoffel weet ook nog te vertellen dat hij vreest voor de nabije toekomst van de Bastards. Het zou gerust kunnen dat Guy in die gevangenis enkele jaren arrest krijgt wegens losmaken van draden en bepleisteren van vers vlees. Wordt vervolgd.

Ontbijt in de tuin van Macaron om 8:30. We zijn vandaag tegen 12 uur uitgenodigd bij onze Belgische vrienden Rob en Machteld Meeusen. Rob is de voormalige uitbater van “De Oude Kaars” in Wijnegem. Hij woont nu al een tiental jaren hier in Franschhoek.

Het stolpje van Rob. We worden zeker verwacht, want de Belgische vlag hangt al te wapperen.

We rijden even rond om te zoeken waar we straks afspraak hebben. In feite is het maar om de hoek, en hadden we de auto niet eens nodig. Op de terugweg laten we benzine bijtanken. In het station maken de pompisten allerhande grapjes. Misschien wel het moment om nogmaals enkele rennerspetjes boven te halen. En als die welkom zijn…

De ganse benzinecrew met nieuwe petjes.

… en gelukkig dat ze zijn.

Er rest ons nu nog een uurtje shopping time. In de brandnieuwe galerij juist naast onze B&B Macaron wordt Dominique verliefd op een mooi kunstwerkje. Een beeldje vervaardigd uit gerecycleerd materiaal.

Een beeldje vervaardigd uit recuperatiemateriaal.

De dames wringen zich in alle hoeken om toch maar het beeldje in een goede compositie te stellen.

De deal wordt bezegeld.

Luc ziet het ook zeer graag. De deal is dus vlug gesloten.

Het is inderdaad een indrukwekkende galerij.

Zowel schilderijen als levensgrote beelden.

Met deze dame zou Hilde ook wel in het water springen.

Ook piepkleine beeldjes…

Deze kunstenaar is in de leer geweest bij onze Waregemse Denis Degloire.

Dit is dan weer mijn favoriet… voor die mooie bloemetjes.

Buiten aan de galerij staat er een supergrote eye-catcher. Een vliegend paard gemaakt uit recuperataiematerialen. “Apocalypse Horse” is de naam.

Intussen hebben we ons hier wel een uurtje zoet gehouden. Maar het was zeker geen verloren tijd. Hierna gaan we nog wat rondslenteren in de Main Street. In een mooie shop kiezen Dominique en Hilde enkele mooie hemdjes uit voor hun mannen. Drie voor Luc en twee voor mij. De eerste dagen zullen we er dus weer proper bijlopen.

Het shoppen zit de mannen niet zo in het bloed. Samen met Guy ga ik op een bankje maar wat uitpuffen.

Intussen wordt Luc aan de overkant van de straat aangevallen door een krokodil. Wij reageren direct op zijn geschreeuw en kunnen hem gelukkig nog tijdig uit zijn netelige positie bevrijden. Oef… dat was wel even schrikken.

Een beetje verderop loopt er een beer op straat. Gelukkig niet zo agressief als die krokodil van daarnet. We mogen zelfs bij hem poseren voor een kiekje.

Huize Rob Meeusen. Intussen is de Vlaamse Leeuw er ook bij komen hangen.

Om twee minuten na twaalf klingelen we aan bij Rob en Machteld (Matilda voor de lokale bevolking). Hun huis ligt juist op een hoek naast de kerk.

Dit is hem dan; Rob Meeusen.

Rob zal ons later op de middag vertellen dat het in de toekomst niet gemakkelijk zal zijn om een mooi huis zoals het zijne aan een blanke Afrikaan te verkopen. Alleen al door de ligging naast een “zwarte” kerk.

Echtgenote Machteld is jammer genoeg niet van de partij. Ze is twee dagen geleden naar Indië afgereisd, Samen met een vriendin die vroeger consul was in Zuid-Afrika. Rob heeft van die gelegenheid gebruik gemaakt om enkele van zijn voormalige medewerkers van “De oude Kaars” in Wijnegem hier in Fransschoek uit te nodigen. Gaston de kok, Jan de sommelier en diens echtgenoete Amanda.

Hilde is al aan de praat met sommeliers Jan en kok Gaston.

De kennismaking is volop aan de gang.

De crew kreeg van Machteld de opdracht om ons culinair te verwennen, en daar slagen ze wonderwel in. We worden overstelpt met allerhande hapjes, het ene al beter dan het andere.

Rob doet zijn ganse verhaal over de kunst in zijn tuin, maar ook over zijn zelf ontworpen barbecue.

Intussen krijgen we een rondleiding in Rob’s mooi huis en prachtige tuin. Met gedetailleerde uitleg over alle bloemen, planten en beelden.

Eenmaal terug rond de tuintafel krijgen we ook het verhaal van Rob’s levensloop te horen. Te beginnen met vader die een ronde deed met eieren. Tot de kippenpluimerij. De overname van “De Oude Kaars” tot de evolutie van Amalthea,  de traiteur- en cateringzaak die nu in handen is van zoon Koen. En tot de dag dat ze goesting kregen om uit te wijken naar Afrika. Om uiteindelijk hier in Franschhoek te belanden. Intussen blijven Jan, Gaston en Amanda maar met hapjes en drankjes aandraven.

Later op de middag krijgen we van expert Rob ook een beeld voorgespiegeld van het reilen en zeilen in politiek Zuid-Afrika. En hier heeft hij toch zijn twijfels over de toekomst van dit mooie land.

Er zijn drie politieke partijen : ANC, DEA en TFF. De DEA is een liberale partij, de TFF is de gevaarlijkste. Wanneer deze laatste aan de macht zou komen, dan zijn er wel drastische hervormingen te verwachten. Rob is goed bevriend met de leider van de lokale ANC partij. De problemen van de werkkrachten en het personeel komen ook ter sprake. Iemand als werkkracht in huis nemen is geen goed idee. Men blijft niet alleen verantwoordelijk voor die huisknecht, maar ook voor zijn ganse familie. Daarom kopen de meeste blanken een barak in een township. Kostprijs 20.000 ZAR of ca 1.400 €. Hierdoor is men niet meer gebonden aan de sociale gevolgen. Een “mandela” huisje kost al gauw 200.000 ZAR. Maar dan krijg je er wel 100 m2 tuin bij.

We worden ook nog ingewijd in de Afrikaanse kunst. Ook hierin is Rob een echte expert.

Een honderd laden kast, ook volledig gemaakt uit recuperatie.

Rond 17 u nemen we afscheid van Rob en zijn crew. Doch niet vooraleer een afspraak te maken om ergens in de tweede helft van mei een dineetje te organiseren aan de Belgische kust. Als wederdienst voor de schitterende middag die we hier mochten meemaken.

Nog wat souvenirs ophalen vooraleer afscheid te nemen.

Een afscheidsfoto mag er natuurlijk ook bij. Dat we een leuke middag beleefden kan niemand wegsteken.

Salut…en tot een volgende!

Eenmaal terug in onze Macaron lassen we een rustpauze in tot 19 uur. Vanavond wippen we nog even binnen in brasserie TukTuk. Een kleine portie frietjes en een frisdrankje is meer dan voldoende Tegen 21 u beëindigen we onze dagorde. Iedereen blijgezind naar bed.

 

Voor de laatste maal trekken we naar onze vertrouwde Allegria. Als naar gewoonte opteren Luc en ikzelf voor een Buon Giornio; een beker gevuld met youghurt, muesli en fruit. De anderen kiezen voor fruitsalade, croissants of toasten. Allemaal heel keurig opgediend. Dit is zeker een adresje om bij te houden voor de toekomst.

Madame Allegria met ons vijven.

Omdat het hier ons laatste ontbijt is verdient dit een afscheidsfoto. De eigenares, de serveuse en ook de barman die de lekkere koffie’s zet ontsnappen niet aan de pellicule.

De coffee-boy van Allegria.

Hierna moeten nog terug naar Snooze om de koffers op te halen. Snooze-baas Marcus komt ons het beste toewensen, en hij hoopt ons in de toekomst nog terug te mogen zien.We mogen maar vanaf 16 u inchecken in Franschhoek. Daarom maken we een paar ommetjes,onder andere langs het strand van Muizenberg. Hier bemerken we dat er vissers hun netten binnenhalen, en dat willen we wel eens van dichtbij zien.

De visserij gemeenschap schijnt een familiezaakjete zijn.

Luc heeft een gesprekje met de vader, de chef van het gezelschap.

De netten worden netjes opgevouwen voor de volgende vangst.

De kleinkinderen zijn ook van de partij.

Oma wil ook wel even op de foto.

De meeuwen maken plezier tussen al dat wier.

Er komt zelfs een zeehondje tot bijna op het strand.

Als we het strand terug afwandelen bemerken we het kreng van een aalscholver. Triestig tafereel.

Een kwartiertje later passeren we Cavalia, een prachtig wijndomein met aanhorend kunstateljee en restaurant.

“Cavalia”… combinatie van wijn, gastronomie en kunst.

We maken een halte in de hoop hier te kunnen lunchen. Maar dat lukt niet; deze middag is alles volzet.

Jammer dat er geen plaatsje voor ons overblijft. We hebben er nog meer spijt van als we de open keuken passeren.

De chef werkt aan fijne hapjes…

… en de hoofdgerechtjes zien er ook fantastisch uit.

We gaan maar efkes de galerij bezoeken. Hiervoor moeten we langs de wijndegustatie passeren. Ook al een superieur interieur.

Mooie lokatie om wijn te proeven.

Alle wegen leiden naar de grote kunstgalerij.

Die grote galerij is inderdaad indrukwekkend.

Op uitzondering van een eenzame Chinees lopen we hier gans alleen. De Bastards zijn echte kunstkenners; ze laten geen enkel detail aan hun lodder oog voorbijgaan. Eén van de vier exposerende kunstenaars maakt héél speciale werken; een combinatie van verroeste ijzerdraad met een grijs voorwerp. Dit laatste doet denken aan een grijze worst.

Een soort betonnen worst op een verroeste ijzerdraad… Is dit nu moderne, culinaire of kitsch-kunst?

Een ijzerdraad die als het ware uit de muur komt, En op die draad ligt een soort betonnen wordt. Op de achtergrond onze Chinees.

Luc wil dat ding (die worst) iets nader onderzoeken. Hoe kan die worst blijven hangen op een lange ijzerdraad die als het ware uit de muur komt. Dondert die stomme saucisse wel op de grond zeker… Gelukkig schenkt de Chinees niet veel aandacht aan ons gezelschap en bemerkt hij niets van wat gebeurd is. En we zien ook geen camera’s hangen. Vlug geprobeerd om de worst terug op die draad te krijgen. Het scheelt geen haar of daar keilt die stomme saucisse voor een tweede maal op de grond. Met zijn schoen schuift Luc dat vuil, vies ding dan maar rustig in de hoek. Er wordt in allerhaast een Bastard-beheerraad opgeroepen. De beslissing valt tamelijk snel… we kuisen hier zo vlug mogelijk onze schop af.

De Bastard werkgroep is aan het beraden.

In een vluggertje de galerij uit…

Ook de buitenkant van Cavalia straalt pure luxe uit.

We vervolgen nu maar onze weg. Enkele kilometer verder bemerken we een soort taveirne; Bueno Vista Social cafe. Hier hebben we meer geluk. Hilde en Luc nemen patatas bravas (gebakken patatjes met look), Guy en Dominique opteren voor een pannenkoek. Ik neem tacos met lam. Niemand is dol enthousiast van het opgevoerde, maar al bij al hebben we toch iets achter de kiezen.

Tegen 14 u gaan we terug de weg op, richting Franschhoek. Tot drie maal toe zitten we op een verkeerde weg. Zowel TomTom als Garmin laten ons in de steek. Uiteindelijk vinden we de richting Stellenbosch, en nu is het een fluitje van een cent. Een uurtje later arriveren we aan ons verblijf voor de drie volgende dagen. B&B Macaron. Wij kennen de keet, want we logeerden hier ook al in de voorbije jaren. Toen noemde het nog “Alchimist”. Enkele maanden geleden werd de zaak overgelaten. Naar het schijnt ook aan Belgen. Gelukkig is de manager Christoffel gebleven. Weleswaar bijgestaan door een vrouwelijke chef-manager. Op één uitzondering na krijgen we de beloofde kamers. Wegens de overname zijn ze allemaal nieuw gemeubeld. De vele schilderijen van Yves, de vorige eigenaar, werden eveneens van de muren verwijderd. Vlug de koffers uitladen. Guy, Dominique en Hilde geven een bundeltje wasgoed af bij de wasdames, Uit vroegere ervaring weten ze dat alles hier perfect gewassen en gestreken wordt. Alhoewel… sinds de overname wordt er alleen nog gewassen voor de klanten en niet meer gestreken. Gelukkig kan ik Christoffel overtuigen om voor ons een kleine uitzondering te maken.

De tuin is nog altijd even gezellig en mooi…

We spreken onder elkaar af om een paar uurtjes te relaxen, want het is nog altijd puffend warm; 34 graden. Er loopt hier ook een dame rond, en die schijnt de nieuwe chef-manager te zijn. De dame doet niet eens de moeite om zich voor te stellen, laat staan om ons een goeiedag te zeggen. Goed begonnen madame. Als het dan rond 18 uur toch een ietsie-pietsie afgekoeld is trekken we voorzichtig op stap voor een eerste verkenning. We kennen het stadje, maar toch is er wel één en ander veranderd. Er zijn een paar heel mooie galerijen bijgekomen.

Luc heeft een tafeltje besproken bij Allora, een Italiaans restaurant op een boogscheut van de kerk.

We zijn gelukkig dat het tafeltje in de geclimatiseerde binnenruimte van het restaurant gedekt staat, en niet op het buitenterras. En wat zal de chef ons vanavond serveren? Wij maken het hem zeer makkelijk, en bestellen alle vijf een ander gerecht. Foccaccio, liguini pesto, spaghetti bolognaise, lam en spaghetti marinara.

Een goed restaurant, een beetje luidruchtige klanten en een zalige serveuze; Thoemeka. Meer moet dat niet zijn.

Rond 22 u belanden we op ons kamer. Nog een uurtje internetten, een paar mislukte Face Times promoties met het thuisfront, een beetje bloggen en ‘t beddeke binnen. Tot morgen.

 

Ontbijt in Allegria. Ons garçonetje weet van iedereen te vertellen wat we willen voor ons ontbijt. Zonder maar één foutje te maken. En ze poseert ook graag nog eens met de artiest van het nieuwe kunstwerk.

Hilde heeft om 9u30 rendez-vous bij de coiffeuse, en dat kan wel een paar uurtjes worden. Intussen gaan wij dan maar het havenkwartier en een stukje township van dichterbij bekijken.

In de haven komt ons regelmatig een zeehond goeiemorgen wensen.

Er is er zelfs eentje die hier eten toebedeeld krijgt per bouche à bouche.

Iets verderop bemerken we zelfs een muurschildering van bovenstaand tafereeltje.

In de haven lopen we op de man die de zeehonden voedert per bouche à bouche. Voor een beetje drinkgeld natuurlijk. We laveren langs de tientallen winkelstalletjes. Uit het niets komt komt plots een groep muzikanten opdagen die de muziek van de Kaapse Klopse opvoeren. Dit is een feestelijke traditie die haar hoogtepunt kent op 2 January. Rond de Kaap leven er verscheidene groepjes die het ganse jaar door musiceren.

De oorsprong van deze vrolijke muziekbandjes stamt uit de tijd van de slavernij. In die tijd hadden slaven slechts één gemeenschappelijke vrije dag en dat was 2 januari. Op 1 januari immers moesten ze werken omdat hun meesters dan gasten ontvingen die nieuwjaar kwamen wensen. De dag na nieuwjaar werd al snel ” tweede nuwe jaar” genoemd en de slaven liepen zingend door de straten om hun vrienden te bezoeken.

Even uitblazen.

Al gauw ontstond er een soort van bijeenkomst waarbij slaven elkaar vermaakten met hun liederen en dans. Ze grepen de kans om hun gezichten wit te verven en middels parodien hun meesters belachelijk te maken. Dit was zo’n vermakelijke bijeenkomst dat het ook de aandacht trok van de kinderen van de slavenbezitters. Ondanks dat de slaven hun gezichten hadden beschilderd waren ze voor deze pottenkijkers nog steeds goed herkenbaar aan hun kleding. Geld voor andere kleding hadden ze niet en losten dat probleem op door gekleurde lappen aan hun kleding te bevestigen.

En hiervan vinden we ook een muurschildering.

Geloof het of niet… Wanneer het groepje van vandaag “My Sarie Marys” inzet begin ik luidkeels mee te zingen. Direct grijpt er mij eentje beet en enkele seconden later ben ik ook Kaapse Klopse.

We wijken verder uit tot bijna op de plaats waar de haven eindigt en de township begint. Op het strand liggen nog een viertal kanonnen.

Luc gebruikt één van die kanonnen als statief.

Om 11 uur krijgen we een telefoontje van Hilde. Ze is nu al klaar gekomen bij haar coiffeuse. We halen ze af en nemen terug de prachtige Chapman’s Peak Richting Noordhoek.

De Chapman’s Peak blijft imponeren.

Noordhoek Village is de plek om de inwendige mens te voorzien van allerlei heerlijkheden die hier verkrijgbaar zijn in een prettige atmosfeer We gaan alvast bij Foodbarn ons lunchtafeltje reserveren voor deze middag 13 u. We hebben nog een uurtje tijd om galerijtjes en winkeltjes af te schuimen.

Deze Chineeskes zitten met een ei… een struisvogelei.

Bij de winkelier waar ik twee jaar geleden een heus stoombootje op de kop tikte vind ik nu een ander leuk item. Een lanceerbasis voor plastieken flessen. Met een fietspomp moet je druk zetten op de basis. Door de druk wordt de fles ophooggeschoten, en dit tot wel 50 m hoog. Plezant speelgoed. De verkoper is al even enthousiast als wijzelf. Voor de rest ligt de shop vol van  massa’s prularia en souvenirs.

Amaai… wat is hier allemaal te koop?

Lunch in The Foodbarn; petite bourride, duck, lam, en een Chardonnay Antaraxia.

Lamsboutjes… hmmmm.

Rustig aan de koffie in “The Foodbarn”.

Nu terug naar de Village winkeltjes. Enkele heren (ik zeg niet wie) gaan nog aanschuiven in een crèmerie voor een crème à la glaske.

Deze kleuter kruipt met zijn mama in de rij voor een ijsje.

En die heer is al aan het genieten van een ijsje.

Zo simpel is dat.

Van hieruit gaat het naar het strand van Noordhoek, een zeer mooi strand trouwens.

 

Noordhoek; weeral een zeer mooi strand.

Snooze…

Tegen 16 uur terug in onze vertrouwde Snooze. Een uurtje uitblazen, want het is vandaag snikheet. In de vooravond trekken we dan terug richting haven.

Terug naar het havenkwartier.

De oude vuurtoren werd omgebouwd tot eethuis.

Jonge kerels voeren evenwichtskunstjes uit boven het water. Om een centje te verdienen…

Aan de kanonnen is het nu heel wat drukker geworden.

En de meeuw… die ligt altijd op de loer.

In een bouwvallige hangar wordt hier elke vrijdagavond een artisanale markt gehouden. In het niet overdekt gedeelte staan verschillende artiesten allerhande kunstwerken ineen te foefelen.

Levensgrote beelden vervaardigd uit recuperatie materialen.

In de hangar zelf is het een drukte van jewelste. Het ene stalletje staat hier op het andere geplakt.

Een drukte van jewelste…

Mooi woord voor biltong; stokkiesdraai.

Met bedrukte T-shirts of overjaarse 78 toeren pick-up platen. Met schilderijtjes of occasie boeken. Met postkaarten of speelgoedjes. Maar ook eet- en drankstalletjes. Alles kan je hier vinden.

Een kostuumpje voor kleinzoon Julien? Met een das in landkaart-design. De oma’s zien het niet zitten…

Er zit ook een portrettekenaar. De meningen zijn verdeeld over de gelijkenis van het kind en de tekening.

In de verste hoek staat een muziekband lawaai te maken dat horen en zien vergaat. Daarbovenop is er geen enkel stoeltje, laat staan een tafeltje onbezet. We hebben wel bemerkt dat er buiten het gebouw een paar terrasjes zijn. Misschien kunnen we daar onze hapjes opeten. We kopen enkele pannekoekjes en pizza’s.

Keuze genoeg…

Omdat de hapjes op een plastic bordje liggen mogen we ze meezeulen naar buiten. En in het nabijgelegen cafeetje kunnen we ons installeren op voorwaarde dat we daar onze drankjes bestellen. We nestelen ons hier tot rond 20 u. Dan zijn we voldaan en blij om terug naar onze Snooze te mogen afzakken.

Deze morgen gaan we weeral ontbijten naar Allegria aan de mall.

Dan zetten we koers richting Camps Bay. Bij het buitenrijden van ‘t stad liggen er drie grote kunstgalerijen op een boogscheut van elkaar. De moeite dus voor een stop.

Op naar “art gallery”

Zelfs de binnenkomer is artistiek.

In ART-Gallery hebben we een lang gesprek met de baas. Hier geeft hij wat uitleg bij een kunstwerk “apple”. De grondplaat is gemaakt van tientallen stukjes golfplaat die gerecupereerd werden uit daken van de townships. Interessante kerel. De tweede galerij is in de voormiddag gesloten. Dan maar rechtover de straat naar S:art.

S;art… ook heel speciaal.

De uitbater is babysit van dienst.

Hier is de uitbater babysit van dienst. We ontdekken enkele prachtige werken van een Kongolees kunstenaar. Geschilderd op een soort dierenhuid. De verf werd niet aangebracht met een penseel; ze werd ingedrukt met een notenschelp. Mooi gemaakt, maar ook zeer duur.

Geschilderd op dierenhuid, en de verf werd geïmpregneerd met een notenschelp.

Onderweg maken we nog een tweetal stops langs de kust. De Atlantische oceaan is hier toch wel op zijn mooist.

Zon, zee, strand, stadje en bergen.

We kunnen best een stukje te voet om toch maar het mooiste uitzicht te vinden.

Van hieruit nog mooier…

We naderen Camps Bay… het verkeer wordt alsmaar intenser.

Deze kerel trekt er zich niets van aan.

Intussen hebben we Camps Bay bereikt, één van de mooiste stranden van Zuid-Afrika. Ook wel de residentiële wijk van Kaapstad genoemd.

Camps Bay; de residentiële wijk van Kaapstad.

De laatste jaren is het kuststadje zeer populair geworden. De prijzen voor huizen en gronden zijn hier wellicht de duurste van Zuid-Afrika. De stranden met brede boulevards en restaurants die op de oceaan uitkijken, zorgen voor een levendige sfeer.

Een stukje strand van Camps Bay.

Boven de wijk torent Signal Hill met de Tafelberg uit terwijl naar oostelijke richting de rotspartij Twaalf Apostelen zich uitstrekken.

Enkele van de “twaalf apostelen”.

We kuieren een uurtje rond en gaan dan een verfrissing nemen in Bar “La Belle”. Verse jus d’orange; heerlijk.

Strandstoelen mooi gerangschikt.

Mooi gerangschikt zonder strandstoelen.

Op zoek naar haaien…

De burgemeester van Camps Bay en zijn echtgenote.

Alone together…

Het draait intussen al over de middag en we besluiten nog enkele kilometer verderop te rijden. In Clifton Bay hebben we met de Bastards nog goede herinneringen aan strandrestaurant “Bungalow”. Alhoewel volzet weet ik de madame aan de receptie te imponeren, en binnen de kortste keren laat zee en paar tafels herschikken, zodat wij er toch nog bij kunnen. Merci Madame.

“The Bungalow” met in de achtergrond Signal Hill.

Onze kelner Steve is een congolees die reeds tien jaar in Kaapstad woont. Hij werkt sinds vijf maand hier in deze tent, maar is nog steeds niet definitief aangeworven. Hij serveert ons lekkere king klip en voor Hilde een steak tartaar.

Tegen 16 u arriveren we terug in onze “Snooze” en krijgen we een paar uurtjes de tijd om te snoozen; boekje lezen, mailtjes checken, tukje doen.

Boekje lezen. Nu al bezig met de voorbereiding van onze volgende mannen-cooking in april.

In de vooravond houden we terug onze meeting. Napraten over de voorbije dag, foto’s uitwisselen en plannen voor de dag van morgen.

Klaar om naar “Cheyne’s” te gaan.

Vanavond hebben we gereserveerd in een héél speciaal restaurant; “Cheyne’s” is de naam. Ze catalogeren zich onder “Contempory Pacific rim cuisine”. Wat dat mag betekenen? Het pand is wat oud, de kunst aan de muur lelijk, Maar de rest maakt alles goed.

Onze gitzwarte garcon Blessing komt de gerechtjes voorstellen, maar niemand begrijpt er een snars van. We kiezen dus maar lukraak iets uit de kaart. Eend, verpakt in een crocket. (hoe hebben ze die erin gekregen?) Scampis in een koffietas… allemaal héél raar.

Ondefinieerbaar… maar héél lekker.

En wat is dit?…

Eenmaal in de mond vallen alle vooroordelen weg. Heerlijke smaken van zeer originele exotische gerechten. In Europa kreeg dit restaurant gegarandeerd een ster.

In het voorgeborchte van het toilet ontdek ik dat er naast Cheyne’s ook een club is. Maar Liliane is er niet bij en dus weigeren de twee andere Basterd dames ostentatief om een bezoek te brengen aan die club.

Als we rond 22 u de keet verlaten heeft het nogal wat voeten in de aarde om op het rechte pad te komen. Iedereen roept wat anders naar onze chauffeur Luc. Pas op voor de auto achter u. Oei… links staat een boom. Nee, nee, niet naar links… rechts afdraaien. Een kakafonie van jewelste. Als Luc uiteindelijk dan toch op de weg geraakt neemt hij de verkeerde richting. Maar Maria, het meisje van onze TomTom lost ook dat probleem weeral op. We arriveren heelhuids en veilig bij Snooze. Slaapwel iedereen.

Tegen 8u30 zitten we al in de auto. Daar we in een self-catering gelogeerd zijn is geen ontbijt voorzien. We rijden naar het stadje waar we nog een goed adresje kennen kennen van verleden jaar. Allegria is de naam. Een vriendelijke madame, toffe dienstmaagden en een zeer verzorgd ontbijt.

Fruit, yoghourt, muesli en honing… l e k k e r…

Op de koop toe zitten we met z’n vijven aan de kindertafel. Kleurpotloden en viltstiftjes alom. In no-time ontpopt Luc zich hier als breakfast-artiest.

Luc, de breakfast-artiest. En of hij er plezier aan beleeft…

Na elke slok of beet trekt hij enkele krabbels op zijn tekenblad. Ontbijt klaar – kunstwerk klaar. Een magistrale olifant. Madame komt vragen als ze het werk mag ophangen tussen de andere kunstwerken. Na enige twijfel geeft Luc toe.

 

Zo fier als een gieter.

Jawel, nu hangt het kunstwerk “Bompa’s elephant” tussen alle andere kunstwerken.

Na het ontbijt flaneren we nog wat rond in het shopping center.

Chieke car…

Beetje geld uit de muur halen, enkele winkeltjes afdweilen… je weet wel.

Flaneren in de winkeltjes.

Nu de baan op richting Kaap. We rijden het stadje Kommetjie voorbij. Langs de hoofdweg ligt een kleine nederzetting “ Imhof Farm”. Het is trouwens hier dat het atelier van Marc Alexander gevestigd is.

“Imhof Farm”. Hier de galerij van Marc Alexander.

De echtgenote van Marc Alexander.

Aan deze kunstenaar kocht ik twee jaar geleden een schilderij van … een vos. Marc is vandaag niet aanwezig, en we doen het dan maar met zijn echtgenote. Leuk.

                           “De vos” van Marc Alexander.

Verder zijn er nog een aantal winkeltjes met snuisterijtjes en rommeltjes; niks opzienbarends.

“Imhof” in Kommetjie. Een leuke locatie.

Guy is nog altijd op zoek naar een passend geschenk voor zijn Liliane.

In dit winkeltje kan men geurcursussen volgen. Men leert er reukwater samen te stellen, aangepast aan de eigen smaak.

In een ander winkeltje leert Guy een kindje hoe het met de djembe moet omgaan…

…en Luc valt in met een echte performance.

… en het kereltje ziet het wel zitten.

Nog een leuk galerijtje; Françoise V.

Françoise maakt prachtige foto’s.

Ook collages van dagbladknipsels. Speciaal…

In Imhof Farm kan je ook een kamelentochtje maken.

Mevrouw Marc Alexander gaf ons de raad om zeker eens langs de kustlijn van ’t Kommetjie te wandelen. En gelijk heeft ze. Prachtige vergezichten van zee en strand.

The sky is the limit…

Ook een surfersparadijs.

Guy zoekt stabiliteit tegen een litter bak.

Adam en Eva?

Hier is’t niet moeilijk om mooie foto’s te maken.

Prachtige rotsen en klippen.

Luc en Dominique zijn ook onder de indruk van al dat moois.

We kregen ook een tip om verder naar Scarborough te rijden, een dorpje met een aangenaam restaurantje THE VILLAGE HUB. Lunch met pizza, steak, salade. En voor één keer enkel spuitwater. Dit alles voor 37 euro… (voor 5 personen)

The Village Hub in Scarborough.

Leuk interieur.

We vertrekken hier om 15 uur en een uurtje naderen we ons eindpunt “Kaap de Goede Hoop”. Zeelieden gaven dit uiterste puntje ooit de naam “stormkaap”, omdat het hier erg kon spoken. Maar toen de weg naar Indië was gevonden werd “stormkaap” veranderd in Kaap de Goede Hoop. Jan van Riebeeck legde hier namens de VOC als eerste een verversingsstation aan. Dat later uitgroeide tot Kaapstad.

Misschien kunnen we Cape Point een beetje verplaatsen.

Het uiterste puntje wordt Cape Point genoemd, met het beroemde Cape Point Lighthouse.

Het Cape Point Lighthouse.

De Bastards op het meest Zuid-westelijk punt van Afrika.

In dit deel van het Table Mountain National Park leven diverse soorten dieren. Zoals struisvogels, klipdassen en (vrijpostige) bavianen. Deze laatsten zijn altijd op zoek naar eten. Onderschat ze niet, want ze zijn erg handig in het openmaken van autodeuren en het stelen van snacks.

Smeerlapkes hoor die bavianen.

Ook klipdassen.

Nu terug langs Chapman’s Peak rustig naar huis. Thuis om 18u. We hebben nog die zes flessen witte wijn Ataraxia die we in de kapel gekocht hebben. In onze B&B Snooze beschikken we over een grote gemeenschappelijke zitkamer. Dus installeren we ons daar. Maar wat blijkt al vlug; het zijn flessen met een kurkstop, en we hebben geen kurkentrekker. Na enkele minuten speelt Guy reddende engel, en komt hij met een opener aangedraafd. Waar hij die uithaalde mag Joost weten… Nu wat nakaarten over de gezellige voorbije dag, wat uitwisselen van foto’s en genieten van een glaasje Chardonnay.

Intussen zijn we bijna vergeten dat we om 20u30 in Restaurant Kitima verwacht worden. Gelukkig ligt het restaurant maar op een paar kilometer hiervandaan. Kitima werd reeds meerdere malen uitgeroepen tot beste Aziatische restaurant van Zuid-Afrika.

De parkwachter is gelukkig dat hij zijn verkleurde pet kan inleveren voor een rennerspetje van TREK.

In de hal van het restaurant zie je overal goud, exotische bloemen, donkere kleuren en een mooie houten vloer.

Schitterend interieur.

In de hal staat er zelfs een modeltafel opgesteld.

We worden naar onze tafel gebracht en nemen plaats op heerlijke zachte stoelen waar we voor de rest van de avond liefst niet meer uit willen komen.

Pad thai… schijnt zeer lekker te zijn.

Aziatische spring rolls.

We laten ons gaan voor  duck orange, pad thai en spring rolls, … We besprenkelen alles met een flesje witte Warwick.

Dessert kiezen… nie gemakkelijk.

Voor dessert twee maal koffie, twee maal ijsje met chocoladesaus en één maal Irish coffee. (voor wie zou dat laatste zijn?). Tegen 22u30 rollen we ons matten op, en een half uurtje later zitten we in onze nestjes.

Christina en Anne Marie.

Zoals naar gewoonte kunnen we weeral de vouchers afhalen bij de receptie. Anne Marieke heeft er nu een assistente bij; Christina. Ook nie mis…      Van hieruit terug naar de overkant voor het ontbijt. Het weer ziet er iets minder uit. Bewolkt en zelfs een beetje mistig.

Laatste ontbijt tussen de horloges. Dat verdient een foto op de I-Pad.

Ook nog een foto met het grote schilderij van ons kamer als achtergrond.

Guy trekt de laatste maal de deur achter zich dicht.

Tegen 10 uur gepakt en gezakt. Laatste keer Annemarieken gezongen en weg zijn we. Richting Grabouw en de oceaan. In die streek ligt de grootste township van de Westkaap, Khayelitscha.

De township Khayelitscha.

Zover we kunnen zien niets dan huisjes in hout en golfplaten, ook wel shacks genoemd. Ze doen een beetje verdrietig aan en staan in schril contrast met de prachtige steden en dorpen die Zuid-Afrika rijk is.  Hier wonen ongeveer 400.000 mensen. De werkloosheid wordt geschat op 70%. We hebben vandaag geen tijd om de township te bezoeken, maar binnen een paar weken moet dit wel nog eens lukken.

Onze eerste echte stop maken we in het badplaatsje met de toepasselijke naam; Strand. Hier maken we halt bij “De Brasserie” van Joep van Almenkerk.

“De Brasserie” van Joep van Almenkerk.

Joep is een gekend wijnbouwer in de streek. Enkele jaren geleden liet hij de wijnzaak over aan zijn zoon, en hij baat nu “De Brasserie” uit. En in zijn vorig leven was Joep de baas van de “Ritz” in… Nieuwpoort – België. Een bewogen leven kan je wel stellen. Joep is niet aanwezig,maar zijn personeel des te meer. En zijn koffietje smaakt lekker.

De staff van de “Brasserie”.

Iets verderop en nog altijd langs de kust bereiken we Saint-James, het strandplaatsje met de gekleurde badkabientjes.

Deze strandkarretjes kan men op elke toeristische folder van Zuid-Afrika terugvinden. Schoon van ver, maar… bij nader toezicht, ver van schoon. Van dichterbij bekeken zijn ze inderdaad dringend aan enkele laagjes verf toe.

Hier en daar is de verf aan het afschilferen en de planken aan het verrotten.

Aan de rand van de strandmuur staan drie Moslim schooljuffers hun kindjes op te stellen om ze terug naar school te voeren. Allemaal mooi in een dubbele rij.

Met drie klasjes kwamen ze een paar uurtjes ravotten op het strand.

Allemaal mooi in de rij.

Allemaal goed beschermd tegen de zon.

Er worden twee VW camionettes voorgereden. In elk van die busjes perst men nu tussen de dertig en veertig kinderen. Daar waar ze normaal plaats bieden voor  acht personen. Stel je voor…

Allez, duwen maar… er kunnen er nog een tiental bij.

Iets verderop ligt Kalkbay. Hier stoppen we voor een tussendoortje in restaurant Bootlegger.

Straatventer in Kalk Bay.

Nog een leuk straattafereeltje.

Twee pizzas margherita (te delen met vier) en voor Luc een ceasar salad. Spijts de gedeelde Pizza blijven er nog een viertal stukjes over. Cory, onze garcon heeft niet alleen een meisjesnaam, maar ook een slaphangend zwevend handje – als je begrijpt wat ik bedoel…Maar anders is er niets op aan te merken. Hij is Brit, woont al lang in Zuid-Afrika en hij weet ons op een lieve manier te bedienen. Net op het punt dat we willen vertrekken krijgt Luc een oproep uit Engeland. Kleinzoon Olivier studeert in Londen. Hij heeft zopas het resultaat gekregen  van zijn examen, en hij is geslaagd. Proficiat Oli! Dominique en Luc supercontent, en wij natuurlijk ook.

Strandtafereeltje.

Na de lunch hebben we nog even tijd voor eeh halte aan het aanpalende haventje. Een visser is juist bezig met het kuisen van zijn vangst. We fotograferen en filmen er op los.

De vis wordt hier versneden

Een blinde zeehond krijgt de afval toebedeeld. Maar er zijn nog kapers op de kust. Vier grote volwassen zeehonden komen aangegleden van achter onze rug.

Die heb ik nu wel mooi in beeld…

Een bootjongen komt ons verwittigen om maar op te passen, want die beesten kunnen om de minste reden agressief worden. Al bij al brengen we het er zonder kleerscheuren vanaf, en hebben we een pak mooie foto- en filmbeelden gemaakt.

Intussen kwam er ook een folkloristisch gezelschap aangemeerd. Als ik aan één van die mannen navraag doe of ze misschien van Mali afkomstig zijn beweren ze rasechte Zuidafrikanen te zijn. Moeilijk aan te nemen, maar het doet er niet toe.

In no time zit Hilde al bij één van die madammen…

… en daarna is het aan mijn beurt.

Bij de cel waar de vis versneden wordt is er intussen een plaatselijke schone een show aan het opvoeren met één van de zeehonden. Wij hebben er het raden naar wat zij vastklemt in haar linkerhand… en we weten het nog altijd niet. Lezers van onze blog kunnen ten alle tijde met een antwoord reageren.

Van hieruit rijden we nu over Noordhoek naar onze eindbestemming Hout Bay. Maar hiervoor moeten we wel over Chapman’s Peak. Met zijn slingerende wegen en waanzinnige uitzichten is Chapman’s Peak niet alleen een toeristische trekpleister, maar ook een populaire fotografie- en filmlocatie. De negen kilometer lange tolweg telt 114 bochten en verrast elk moment met een adembenemend landschap.

Onze self catering SNOOZE ligt helemaal op het hoogste punt van Hout Bay waardoor we een prachtig zicht op de baai krijgen. Marcus, de Duitse eigenaar kennen Hilde en ikzelf van vorig jaar. Onze drie vrienden zal hij ook wel vlug kennen. Degelijke en grote moderne kamers met een zithoekje, moderne keuken, bad/douche en apart toilet. Echt mooi. En eindelijk eens een goed werkend internet.

De kamers van Snooze; niets op aan te merken.

We nemen een paar uurtjes de tijd om ons te installeren en ons mailverkeer wat bij te werken. Om 19 uur rijden we richting haven op zoek naar een restaurant.

Hout Bay bij zonsondergang.

Eén van de gekende stekken is Mariner’s Wharf. Luc gaat checken of er plaats is en we hebben geluk… we mogen ineens aanschuiven.

Luc wuift al dat er plaats is.

Onze garcon, Edmore, wijst ons een tafel aan. De kelners zijn hier gekleed als matrozen. Ik vraag om een portretje van hem te maken, en hij stelt voor dat er nog iemand van de groep bij komt staan. Luc krijgt ook een matrozenpet op. Beiden salueren als volleerde zeebonken voor de foto. We beloven om één van deze dagen de foto op Tripadvisor te plaatsen.

Kapitein Luc en matroos Edmore. Dit is er eentje voor TripAdvisor.

Mariner’s Warf is het meest gerenommeerde kreeftenhuis van de Westkaap. Dus riskeren we ons allemaal aan ofwel een ganse kreeft, ofwel aan drie kreeftenstaarten. Hierbij een Chardonnay “Buitenverwachting”. Meer moet dat niet zijn. We zullen weeral goed slapen…

 

Zeg Annemarieke waar gaat gij naar toe?…

Bij het afhalen van de vouchers voor het ontbijt bots ik op Anne-Marie, de juffrouw die ons vorig jaar zo goed soigneerde. Het voorbije weekend was ze “off”, en nu is zed us helemaal terug. Weeral een blij weerzien. Ze vraagt of ik nog eens het liedje van “Annemarieke waar ga gij naar toe” wil zingen, en natuurlijk wil ik dat. Ontbijt in het restaurant Burgundy aan de overkant. Vandaag krijgen we de vergaderzaal met de uurwerken toegewezen.

Na het ontbijt gaan we wat tussen de winkeltjes en de galerijtjes flaneren.

Hermanus is inderdaad ook een kunststad.

Boekenwinkel.

Mooie manier op de juwelen te presenteren.

In een ateljee krijgen we te zien hoe een viertal stielmannen tafellopers bedrukken.

Manueel bedrukken van tafellopers.

De reliefschablonen worden in de natte verf gedrukt.

Blokje per blokje impregneren in de natte verf.

Detail van de reliefschablonen.

Weeral iets bijgeleerd… echt de moeite. Even later raakt Dominique in plots paniek. Ze wil een beetje cash uit de muur halen en er komt voortdurend een weigering “NO VALID”. Luc belt naar de bank in België, en daar wordt hij gerust gesteld. De fout zit niet bij de credietkaar, maar wel bij die Afrikaanse muur. Later blijkt dat inderdaad ook zo te zijn.

Hilde met rode olifanten.

Guy is op zoek naar een toepasselijke T-shirt.

Hij heeft ook wel heimwee naar zijn Maandagse job in België.

Hermanus op schilderdoek…

… en een struisvogel op perkament.

Genoeg rondgesnuisterd nu… hoogtijd om te vertrekken naar “Hemel en Aarde”. Dit is een baan van ongeveer dertig kilometer waarlangs een twaalftal wijndomeinen gelegen zijn. De eerste paar kilometer zijn er ook nog een paar galerijen. Waaronder galerij KOK. Het is hier dat ik verleden jaar een schilderij kocht die toen niet volledig was afgewerkt. De artiste Celesté van Beek is niet aanwezig, maar het schilderij staat wel kant en klaar ingepakt. Het is nogal volumineus, en omdat we hier volgende maand toch terug in de streek zijn vraag ik om het tot dan te laten staan. Daar maakt de galerijhouder geen punt van. Tegen dan zal de kunstenares Celesté waarschijnlijk terug zijn uit Australië. Voila sè, da’s weeral geflikt.

“Girl in blue” van Celesté van Beek.

Nu terug richting lunch op de baan van Hemel en Aarde. Creation Estate is een mooi domein,  Hier ook weeral originele kunstbeelden in de tuin; levensgrote beelden gemaakt van gevlochten draad, doorzichtig en in verschillende kleuren. Héél speciaal.

Speciale kunstwerken in een prachtige tuin.

 

Luc wringt hem in onmogelijke bochten om toch maar de beste compositie te bereiken.

De wijnproeverij laten we aan ons voorbij gaan. We gaan dan maar direct aan de dis. Voor de ene komt er zalm op tafel, voor de anderen forel en voor nog andere kip. Alles vergezeld van de nodige groentjes, frietjes of aardappelen. Uiteraard hoort hier een fles van het huis bij; een Chardonnay Creation.

CREATION = Top !

Bij de afrekening probeert Dominique terug haar credietkaart, en ditmaal lukt het … wel! Oef!

Angstig afwachten… zal het nu lukken?

Na de lunch blijven we nog wat ronddobberen in de prachtige tuinen. De kunstwerken geven ons de nodige inspiratie …

Combinatie van wijn en kunst wakkeren soms de inspiratie aan…

Luc en Dominique staan vol bewondering voor al dat moois.

We trekken nu terug de heuvel van Hemel en Aarde naar beneden.  In het opkomen hadden we ergens een mooi kapelletje ontdekt, en daar willen we nog wel eens op af.

Tot driemaal toe nemen we een verkeerd weggetje, maar uiteindelijk bereiken we toch ons doel.

Een kapelletje… wat dacht je? We zitten terug op een wijndomein. Ataraxia is de naam. (Iemand van de Bastards verandert de naam in Anorexia, kwestie van beter te kunnen herinneren)

Onze gastvrouw in Ataraxia.

Een dame laat ons plaats nemen en stelt voor om ons een viertal wijnen te laten proeven. Op één uitzondering na, allemaal heel lekker. Wanneer we enkele flessen zouden kopen, dan moeten we de proeving niet betalen. We bestellen dus  direct zes flessen Chardonnay van 2015. Trouwens, vanaf morgen verblijven we een viertal dagen in drie studio’s met een gezamelijke ontvangstruimte. Daar kan dat dus goed van pas komen.

Wijn proeven in de kapel… moet kunnen hé!

Misschien omdat we in een kapel zitten gebeurt er plots een mirakel. Dominique die het vertikt om ooit maar één druppel alcohol tot zich te nemen laat zich hier verleiden tot een ganse slok Ataraxia Chardonnay 2015. We staan er allemaal “paf” van.

Het wonder is geschiedt…

Nog geen vijf minuten later staat een tweede mirakel op stapel. Komt daar iemand uit de nevel van een ander gezelschap vragen of wij misschien Westvlamingen zijn. Luc Vannevel, ook een Westvlaming. Hij heeft nog voor Beaulieu gewerkt en ik ook. Weliswaar in een andere afdeling. Is ook nog steeds bevriend met Noël Demeulenaere. De wereld is weeral een beetje verkleind.

Verschijnt Luc Vannevel daar ten tonele…

Luc Vannevel komt regelmatig naar Hermanus, want hij is in België verdeler van de Antaraxia wijnen. Hij verdeelt ook bepaalde merken van gin. We krijgen de groeten mee voor Noël (bij deze…) en hij geeft on snog wat tips door voor goede restaurants in Stellenbosch en Franschhoek. Dit verdient wel een rennerspetje.

Het petje valt wel een beetje klein uit…

We verlaten blijgezind onze Antaraxia kapel en een half uurtje later staan we terug aan onze thuishaven Burgundy.

Guy is porter van dienst.

Vanavond opteren we voor een lichte dinner. En dat kan waarschijnlijk niet veel beter dan in de Paradiso, dezelfde keet van gisteren.

 

Laatste avond bij onze vriendinnen… de meerminnen.

En daarna braafkes naar bed.

 

Zoals ons gemeld krijgen we een voucher om te gaan ontbijten bij Restaurant Bourgundy aan de overkant van de straat. En wie wacht ons daar op? Lucretia, de dienster van twee jaar geleden. Ze was anderhalf jaar in een ander restaurant gaan werken, en nu is ze hier terug. En ze herkent nog altijd “Mienier Devoes”. Hartelijk weerzien.

Lucretia. Nog altijd even vriendelijk.

Rechtover de straat… Restaurant Burgundy.

De meerminnen zien er bij deze morgendauw nog mooier uit.

Rond 10 uur maken we ons klaar voor een flinke wandeling langs de kust van Hermanus; de Indische ocean dus.

De start van onze wandeling.

De oceaan in het centrum van Hermanus.

Tientallen aalscholvers op de rand van de rotsen.

Wat een mooie kop hebben die vogels.

We lopen langs wegeltjes en paden en worden getrakteerd op prachtige zichten. Bijna prentkaarten.

Van bovenaf gezien; prachtig.

Aandachtige toeschouwers.

Prachtige vergezichten.

Na een drietal kilometer houden Guy en ikzelf het voor bekeken. We wadelen een stukje terug en nestelen ons met een koffie op een terrasje.

 

We bemerken op de prijskaart de je hier een “shit in de woods” kunt drinken. En dit voor 18 ZAR. (1,2 €) Guy bestelt een milkshake en ik probeer een shit in the woods. Wat is me dat? Een mini glasje gevuld met een ondefinieerbaar mengsel. Maar toch drinkbaar…

Shit in the woods. combinatie van peppermint, likeur en nachtmuziek. Onze ober kan niet antwoorden op mijn vraag naar de betekenis van die nachtmuziek.

Intussen zijn Luc, Dominique en Hilde maar aan het verder wandelen.

Bijwijlen lekker in de schaduw…

 

Regelmatig de kans op een mooi filmshot.

Wie piept daar door het struikgewas?

Tegen 13u zijn we afgesproken voor de lunch in restaurant Bientang’s Cave. Onze tafel ligt vlak aan de voet van de klif. Het water kletst als het ware in onze borden.

Het water kletst als het ware in de borden.

BIENTANGS CAVE; Een restaurant op de rotsen aan het water.

Op weg naar het zeeniveau van Bientang Cave.

Gezellig tafelen aan het water… Hier is het toch iets frisser.

De twee dames van ons buurtafeltje gaan regelmatig tot aan het water om een sigaretje op te steken.

Er komt zelfs een paraglider in ons bord kijken…

En de meeuw… die ligt op de loer om hier of daar een hapje mee te pikken.

Een sublieme locatie.

We bestellen kip met scampis of beef. En ‘t is zondag; dus ook een flesje Sauvignon Blanc Antaraxia. Weeral superkwaliteit.

Die kip met scampis mag er best wezen…

Van hieruit wandelen we tot bij het restaurant Paradiso van gisterenavond. Een tafeltje reserveren voor vijf personen voor vanavond. We mogen toch niet van honger omkomen hé! Na de lunch doen we nog een ritje langs de kust en stoppen even aan het strand van Voëlklip. Het strand ligt aan een lagoon voor kiters en kanoërs. We blijven hier een half uurtje genieten van het weer en de zee.

Zalig luieren in de zon.

Dominique en Luc riskeren zich nog tot aan het water.

Neenee, dit is geen walvis. ’t Is een bronzen kunstwerk op de dijk.

Twee freules en één meeuw.

En de ijsventer… die wacht geduldig op de volgende klant.

Tegen 17 u zijn we terug in de B&B en houden we een tweetal uurtjes voor elk wat wils.

Een paar uurtjes voor elk wat wils…

En zoals afgesproken om 19u30 naar Paradiso voor ofwel spaghetti arrabiata, spaghetti bolognaise of pizza margherita. Met het reeds beproefde wijntje Newton Johnson 2016 sauvignon blanc.

Ambiance troef bij Paradiso.

Het is terug de supertoffe Michael die ons bedient. Na de maaltijd geeft hij ons de coffee in de mond om terug een… jawel te bestellen.

Tegen 22u zijn we terug thuis en gaat het licht uit.