Maand: maart 2016

Vandaag 10 maart. Onze kinderen Caroline en Bert vieren vandaag hun huwelijksverjaardag. We zijn er vroeg bij en trachten hen een originele foto te sturen om te tonen dat we hen niet vergeten zijn. Toevallig hangen er twee hartjes boven ons bed. Hilde poseert op bed onder die twee hartjes en in mijn mooiste calligrafieschrift schilder ik de namen Bert en Caroline op de muur.  Als dat niet origineel is!

 Het restaurant van “Ballinderry” heeft sinds verleden jaar een nieuwe facelift ondergaan. Boven het buffet hangt nu een reuzegrote zwartwit foto met olifanten. Je kan er niet naast kijken. We ontbijten samen met Jan en Christiane en bespreken onze planning voor de komende dag.

Na het ontbijt zijn we nog steeds niet klaar met de planning en wordt er verder gediscussieerd tussen de schapen in de tuin.

Intussen ben ikzelf nog steeds hopelijk op zoek naar een cheetah voor kleinzoon Julien.

Voila, het is beslist. We trekken naar Montagu voor een ganse dag. We worden uitgewuifd door Sjackie, de vader van Youkie. Sjackie schijnt 17 jaar oud te zijn en heeft waarschijnlijk niet lang meer te gaan.

Bij het rond punt aan het buitenzijden van Robertson vangen wij nog een glimp van de zondagse eredienst van de Zionisten. De Zionistische Zuid-Afrikaanse kerk is afgeleid van de Amerikaanse pinkstergemeente. Afrikaanse spiritualiteit en gebedsgenezing staan in deze kerk centraal. Hier op deze openluchtplek hebben ze elke zondag hun dienst. Deze vangt aan om 10 uur in de voormiddag en kan soms duren tot 16 uur in de namiddag. We houden hier een halte. Op het ogenblik dat we iets te dichtbij komen stappen onmiddellijk twee dienaren op ons af, en die komen ons de les spellen. Vanaf dit punt blootsvoets, op een grote afstand blijven om toe te kijken, en zeker niet fotograferen noch filmen. Voor mij is dat net ietsje teveel gevraagd en we kuisen dan maar onze schop af.

Iets verderop passeren we dan een soort parochiezaaltje waar een grote groep mensen naar buiten trekt. De zondagsdienst is hier net afgelopen. Spijtig… We hebben nog een babbel met een paar gelovigen en ook met drie jonge rakkers. Eén blanke en twee zwarte. Ze beweren boezemvrienden te zijn. Dat verdient natuurlijk een petje.

En zoals gewoonlijk hoort bij elk petje een foto.

Enkele kilometer buiten Robertson maken we onze eerste stop. Bij Mo & Rose at Soekershof. In deze guesthouse hebben Jan en Christiane nog gelogeerd, en ze willen deze persé eens laten zien. De sympathieke Italiaanse uitbaatster Monica brengt ons een apéritiefje en we nestelen ons op het terras aan de pool.

Mo & Rose geniet mee van de aanpalende cactuskwekerij. Een prachtige tuin met tientallen prachtige exemplaren geven inderdaad een grote meerwaarde aan dit boutique guesthouse.

Jan is één en al oor (en oog) voor de Italiaanse Monica

We zetten onze tocht naar Montagu verder. We rijden door de prachtige rotsen van de Du Toits Kloof Pass. En dan plots… begint het te regenen. De eerste druppels in weken. Maar het blijft bij druppels. Tien minuten later is het zonnetje alweer van de partij.

Enkele kilometer voor Montagu is er een stop van 10 minuten wegens één rijvlak afgesloten door wegenwerken. Voor ons staat een gesloten bakkie met een ganse familie achterin. Waarschijnlijk op terugweg van één of andere kerkdienst. Wederkerig zitten we saluukes uit te wisselen en gekke smoelen te trekken. Uiteindelijk spring ik uit de wagen met twee Lotto petjes. En als ze welkom zijn…

Het is zondag en de straten in Montagu zijn leger dan leeg. Geen kat… Op uitzondering van de ibissen in de grote boom aan het marktplein. Die blijven maar doordoen… De stoep onder de boom is wit en de geur krijg je er van honderd meter ver nog bij.

Gelukkig is er nog “Die kloof padstal”, een afspanning met winkeltjes, en waar elke zondagmiddag een zanger zijn ganse repertorium laat horen.

Aanpalend is er ook een grote shop met allerlei leuke dingen. Hier een afbeelding van kwallen.  Ik mocht er een foto van nemen omdat ik de juffrouw van de shop vertelde over een mijn vriend Luc, een befaamd kwallenkenner.

Hilde is ook van geen grapje vervaard.

In de tuin van de padstal hebben we een tafeltje niet te ver van de vedette van deze middag; André Dozi. Omdat we vanavond weeral bij Luc en Hilde te gast zijn houden we het alle vier bij een croque monsieur.

Intussen genieten we van het zang- en gitaartalent van André Dozi. Hij zingt songs uit de 60’s, 70’s en 80’s zowel in het Engels als het Afrikaans. Van “Streets of London” tot “Red, red wine” en in ’t Afrikaans “As jy slaap”. Maar nu hij in het Afrikaans zingt vinden wij dat de stem van dienen André geweldig goed lijkt op een Brugse BV die sinds een paar jaar ergens op onze aardbol ondergedoken is. Als hij “Teddy bear” inzet, dan zijn we er alle vier bijna zeker van… dit moet hem zijn.

Wij zijn danig enthousiast over zijn performance en hijzelf vindt het super dat we zo goed meeleven. Na zijn song van “teddy bear” nodigt hij Jan uit als tweede gitaar en onze dames Hilde en Christiane om backstage mee te neuriën. Daar gaan ze dan met “Let it be”. Ongelofelijk… Het voltallig publiek (nog vier tafeltjes) gaat uit de bol.

Als Roger (pardon, André) een pauze inlast om efkes uit te blazen en zijn CD’s aan de man te brengen kan ik hem ook even strikken zonder bril… maar ja, dat is hem. Nu al zijn zorgen voorbij zijn en hij ook zijn baard liet groeien heeft hij wel een verjongingskuur ondergaan.

Als hij dan met de CD’s tevoorschijn komt zijn we het helemaal zeker.  We hebben hem gevonden! Als hij verneemt dat we Belgen zijn is hij één en al interesse. Hij weet nog niet dat Eddy Wally gestorven is. Bij het horen van dat nieuws vraagt hij of we hem de tekst “Als marktkramer ben ik geboren” niet kunnen bezorgen. Hij zou er een Afrikaense versie van maken.

Wel, wel, was me dat een belevenis. We rijden rustig terug naar Robertson waar Luc al een kleine studie zit te maken over de wijn die hij ons vanavond zou kunnen aanbieden.

En Hilde; zoals altijd weeral in de weer.

Vanavond krijgen we een overheerlijke kingklip op ons bord met mi-cuit groetjes.Daar moet op getoast worden hé Christiane!

Het dessert is ook niet te versmaden.

Na deze exquise maaltijd komen Luc en Hilde nog een beetje bijzitten aan onze tafel. Na hetgeen ze vanavond gepresteerd hebben zien ze er nog jeugdig en fris uit. Het ligt er wel vingerdik op dat ze zich “jeunen” in Zuid-Afrika. Hopelijk kunnen we hier nog regelmatig eens terugkomen.

Jan en Christiane bezegelen bovenstaande bedenking met een klinkende mondkus.

We genieten van het super ontbijt in “Ballinderry”.  En plannen dan een bezoek aan Mc Gregor, een piepklein dorpje. Vanaf Robertson loopt een mooie weg naar Mc Gregor. Maar aan het einde van het dorp loopt die weg dood. Ooit was het de bedoeling dat McGregor een stop zou worden op de weg Robertson -Kaapstad, maar zover is het nooit gekomen. Dat betekent zeker niet dat er in McGregor niets valt te beleven. Het is een dorp met mooie historische gebouwen. In de verte steken de Langebergen de kop op en zorgen voor een lieflijke achtergrond.

Het dorp eindigt met het kerkje, en verderop zit je in the middle of nowhere.

Zoals overal in Zuid-Afrika vormt (het tekort aan) water in McGregor een belangrijk onderwerp. Het dorp krijgt haar water rechtstreeks uit de bergen. Voor irrigatie doeleinden zijn er cementen kanalen gebouwd die op bepaalde dagen van de week van water worden voorzien.Zoals wel meer kleinere plaatsjes in Zuid-Afrika, heeft mcGregor aantrekkingskracht op kunstenaars. Het is een plaats vol witte, met riet gedekte cottages en zandwegen die leiden naar altijd weer iets nieuws…een galerij, snuisterijen winkeltje, olijven of een wijnboerderij.

Wij opteren voor de pottenbakkerij Mill Stone Pottery. Paul de Jongh is hier zeven dagen op zeven aan het werk om aardewerk en terracotta te boetseren en om te toveren tot hoogstaande porseleinen kunstwerkjes.

Dit is hem; Paul de Jongh, de porseleinen kunstenaar. Hij geeft op al onze vragen een antwoord en weet dit telkens in te kleden in een boeiend verhaal.

Met behulp van kleine beiteltjes en met vaste hand trekt Paul de streepjes in deze beker. Dit terwijl hij almaardoor aan het spreken is.

Paul staat bekend om zijn zeer delicaat en fijn porselein werk, met behulp van de traditionele kobalt blauw en wit van de klei als decoratie. Hij onderneemt veel opdrachten met behulp van het volledige spectrum van klei en glazuren.

Finishing touch is Paul’s handtekening, en dit op elk stuk.

Hij is gespecialiseerd in met de hand geboetseerde vormen, in het bijzonder dozen, zeepschaaltjes, bekers, kannetjes, vazen en zelfs sushi schalen.

Een bezoek aan McGregor zou onvolledig zijn zonder een bezoek aan de Mill Stone Pottery.

Naast de Mill Stone Pottery staat dit mooie huis. Hier woont Paul, samen met zijn vrouw Nina en dochter Sarah.

Na het bezoek aan onze pottenbakker slenteren we nog wat verder door het mooie McGregor. Naast de vele winkeltjes zijn er tal van galerijtjes want hier wonen ook tal van bekende als minder bekende schilders. Mooie olieverf- en acrylschilderijen wisselen af met pastel-, potlood- en krijttekeningen.

Bijna alle huisjes hebben een prachtig tuintje met weelderige planten en bloemen.

Ook soms mooie vijvertjes met koi’s en waterlelies.

Op onze terugweg en bij het binnenrijden van Robertson passeren we Van Loveren wijndomein. Midden in het domein is er een gezellig Restaurant, “Christina’s”. Daar willen we wel een hapje meenemen. Maar wat blijkt; alles volboekt. Zowel de zaal als de terrassen zitten overvol. Van babyborrels tot broekverbrandingen. En binnen een half uurtje moeten ze allemaal naar buiten, want daarna is het ganse domein afgehuurd voor een huwelijksfeest.

Iets verderop vinden we een gezellig straatterrasje. Een broodje ham en kaas met een cappuccino zal ruim voldoende zijn gezien we vanavond weer rond de dis van Hilde en Luc aanschuiven.

Tegen 16 uur komen we terug aan bij “Ballinderry” en daar staat de jongste van Uyttenhove ons al op te wachten. Zo’n lief hondje… (maar we vergeten altijd zijn naam, en we noemen hem dan maar Youkie)

En in de mooie tuin zit ons nog iemand op te wachten… Jan en Christiane Harinck, eveneens uit Waregem. Jan is ook textielien, en we ontmoetten elkaar reeds een drietal keren in Zuid-Afrika. Onze eerste ontmoeting kwam toevallig door niemand minder dan… je gelooft het niet… Luc Uyttenhove. En nu zitten we hier terug samen. Althans voor twee dagen.

Terwijl wij aan een welkomstwijntje nippen is Hilde weeral druk in de weer met het souper van vanavond. Je kan zo zien dat ze er plezier aan beleeft.

Een sommelier diploma zit er voor deze man voorlopig nog niet in.

Hilde heeft voor vanavond weer het allerfijnste op onze borden getoverd. Beginnen doen we met groene asperges met zalm. Als hoofdschotel krijgen we een kudu bereiding en eindigen doen we een crême van passievruchten. Wie zegt beter?

Samen met Jan en Christiane beleven we een super avond. De lange verhalen, de anekdotes en de mopjes zijn niet uit de lucht. We kunnen onze mooie dag nog besluiten met een goede daad… we maken een leuke tachtigjarige Ierse dame supergelukkig met een petje van Panasonic. Hierbij stuurt die madame haar dank aan Noël, de milde schenker van de petjes.

Voilà, onze laatste nacht in “Westin” zit er voorlopig op. Na het ontbijt volgt de ceremonie van koffers pakken. Rekening vereffenen, die zoals altijd in de “Westin” klopt als een bus. Nu nog onze wagen afhalen bij Cobus van Europcar. De beloofde Nissan Livina is niet beschikbaar en in plaats daarvan staat er een KIA op ons te wachten. Een blauwe dan nog wel. Cobus bemerkt alras dat dit niet volledig naar mijn zin is, maar hij komt direct met een paar positieve argumenten over de brug. Voor hetzelfde bedrag krijg ik nu een automaat, er is een doorschijnend dak en bovenop krijg ik ook een volledige verzekeringsdekking in plaats van een vrijstelling. Ik ga overstag bij al die argumenten, en de toekomst zal uitwijzen als ik inderdaad evengoed bediend ben.

We rijden richting Paarl over de N1 door de Du Toits Kloof Pass (een mondje vol). Omdat ik de KIA nog niet gewoon ben doen we het kalmpjes aan, en we nemen ook de tijd om te genieten van het mooie landschap. Omdat dit een betalende route is kunnen we door een 4 kilometer lange tunnel. Onze totaalafstand vermindert hierdoor van 11 kilometer.

We laten Paarl aan ons voorbijgaan, want daar komen we nog terug rond Pasen. Doorrijden dus tot Worcester. Het is al dik 14 uur als we dit stadje bereiken. Hoogtijd dus om ook de innerlijke mens iets te gunnen. Alhoewel… honger hebben we in feite nog niet. In het centrum lopen we op  “Die Dros”, een gezellige afspanning (padstal noemen ze dit hier). We hebben geluk; we mogen een Pizza Regina delen. We krijgen twee bestekken en twee borden. Op elk bord ligt een halve pizza met de stukjes mooi in stervorm. Dit alles zonder één rand supplement. Ook dat is (weeral) Zuid-Afrika. Samen met twee frisdranken betalen we iets minder dan 7 €.

Aan de overkant van het plein ligt een prachtig kerkje. Na onze pizza maaltijd maken we de oversteek van het pleintje naar het kerkje. Maar voor de zoveelste maal staan we voor een gesloten deur. Op een bordje lezen we dat er slechts om de 14 dagen op zaterdag een dienst is. Ze hebben hier precies ook al een gebrek aan priesters.

Dan slaan we maar terug onze weg in richting Robertson. Daar aangekomen springen we eerst nog even binnen in “Robertson Art Gallery”. Indertijd kochten we hier een werkje, en sindsdien lopen we hier elk jaar eens langs. Er hangen werken van een hoop nieuwe artiesten. Mooie, hele mooie en minder mooie. Ons oog valt op een schilderij van sprintende wielrenners. De uitbater heeft al direct fits dat wij meer dan eenmaal ons oog op dit schilderij richten. Hij is een vlugge commerçant en komt vertellen dat hij volgende week een schilderij naar België moet sturen. Ongeveer dezelfde afmetingen als die wielrenners.

Ik mag nog een foto nemen van Pat, de uitbater van de Gallery, samen met zijn secretaresse, met Hilde en met het schilderij dat bijna verzendingsklaar is voor België. We hebben hier wel een stuk tijd langer doorgebracht dan verwacht, en crossen nu in volle spoed naar “Ballinderry” de Guest House van de Belgen Luc en Hilde Uyttenhove.

Dit zijn ze dan. Luc en Hilde Uyttenhove met één van hun trouwe medewerksters Liesbeth. In lang vervlogen dagen (2004) emigreerden Luc en Hilde naar Zuid-Afrika. De gastvrije dienstverlening en het weelderig verblijf in Ballinderry zijn intussen een begrip geworden.

Het intieme zwembad met daarachter de glooiende tuin zorgen voor een pure verademing.

Onze kamer is weeral tot in de puntjes verzorgd, met alle modern comfort en oog voor detail. Ook de badkamer met douche en bad mag er best wezen.

We genieten nog een uurtje van de tuin, en dan wordt het tijd om aan te schuiven voor het avonddiner. Immers elke avond presenteert Hilde een menu die haar passie meedraagt in elk gerecht. Vanavond is het nog warm en zwoel en daarom staan de tafeltjes gedekt op het buitenterras. Als starter serveert Hilde ons een salade van gerookte eendeborst met mango.

Als hoofdschotel krijgen we een waterzooi van kip. Hilde is er hier weeral in geslaagd om een schitterende creatie in ons bord te toveren.

Als afsluiter een tiramisou met amarulla. Zaaalig !!! Achteraf nog een babbel met Luc en Hilde en met een glaasje wijn… ’t moest maar zo goed niet zijn!

Als we ons vanmorgen aan het opmaken zijn doen we ineens de schrik van ons leven op. Spijts we op het achtste verdiep wonen komt daar toch ineens iemand aan ons venster gluren zeker.  Is me dat schrikken! Het is een glazenwasser die, opgehangen aan stalen kabels, voor ons raam bengelt.

Eenmaal op verdiep 19 voor het ontbijt hebben we een inkijk op het dak van de eerste tien verdiepingen. En wat bemerken we daar???

De man die de staalkabels van de glazenwassers moet aanpassen en ophalen ligt te slapen op het dak. Ook dat is Afrika!

Voor de rest verloopt het ontbijt bijna sprakeloos. Het is alsof we terug moeten wennen aan het alleen zijn met twee. We plannen onze dag en we vallen terug op een publiciteitsfolder over een fototentoonstelling.

Inderdaad, op het “Waterfront” (weeral daar) loopt er een tentoonstelling “The wildlife pfotografeer of the year 2015”. Dat willen we zeker wel zien.

De tentoonstelling start elk jaar in Londen, en waait daarna uit over meer dan 60 steden over de gehele wereld.

Een driehonderdtal bekroonde foto’s van deze prestigieuze wedstrijd worden hier opgehangen. De ene al exotischer of extravaganter dan de andere.

We maken van naderbij kennis met het talent en de visie van fotografen vanover de hele wereld. Raar maar waar; er hangen slechts een paar foto’s van Belgische deelnemers.

Misschien was dit wel van een Belg?

Na het bezoek blijven we nog wat ronddwarrelen rond de vuurtoren van “Waterfront”. Dit is inderdaad een omgeving waar we niet zo vlug komen.

Hier ook hebben de meeuwen het voor het zeggen.

Hilde is een beetje bang van een kleine kip, maar absoluut niet bang van een grote krokodil…

…terwijl ikzelf het liever bij de fiets hou.

Iets verderop zitten een paar dames puntjes te tatoeëren.

Het zijn geen echte tatoo’s. Het zijn kleine verfstippeltjes. Het resultaat is echt leuk, en… ze zijn verwijderbaar.

Intussen roept onze innerlijke mens weeral om hulp. Maar we willen die mens niet overlasten. We vleien ons op het terras van “Vovo telo” en bestellen een bordje kippeleverpastei met een ovenvers ciabatta broodje. Een aanrader!

Voor éénmaal verlaten we “Waterfront” langs een andere weg. Zodoende moeten we langs deze prachtige trap naar beneden.

En langs deze weg lopen we ook de toonzaal van Mc Laren voorbij.

Hier toch ook even binnenlopen. Al was het maar om kleinzoon Emile plezier te doen. Emile is verzot op al wat speciale auto’s aangaat. Hier zal ik dan wel enkele fotootjes kunnen maken voor hem.

De man aan de balie wijst mij een bolide aan die ontdaan is van zijn schelp. Dit moet iets gans speciaal zijn, maar Joost mag weten wat voor speciaal. Hopelijk zal Emile het wel weten.

Nergens geen prijskaartje te vinden. Hoeft ook niet…

Het is bijna 19 u als we terug de “Westin” binnenwandelen. Nog net op tijd om een drankje mee te pikken aan het “happy hour” tarief. Eenmaal gezeten en genietend van de roze lucht aan de horizon besluiten we om hier ook te blijven voor het avonddinner.

We zijn hier intussen al goed gekend, en de obers zijn “top”. Ze serveren ons vanavond een kingklip om duimen en vingers af te likken.

Bij kingklip hoort een goed wijntje. De Chardonnay Glen Carlou uit Paarl mag er best wezen.

Bij het buitengaan hebben we nog een babbel met receptioniste Lisa. Ik vraag om een souvenirfoto te nemen. Natuurlijk mag dat. Fier als een gieter poseert ze voor “WESTIN EXECUTIVE CLUB”. Achteraf wil ze ook van ons een foto nemen op dezelfde locatie.

We moeten toegeven; de foto van Lisa is beter. Na de fotoshoot trekken we naar onze bedstee voor onze voorlopig laatste “Westin” nacht.

We ontbijten als naar gewoonte op het negentiende verdiep. Van hieruit hebben we al tientallen keren Kaapstad en zijn Tafelberg gezien, maar toch blijft het impressionant. We voelen al een beetje het afscheid in de lucht hangen.

Om ons toch wat af te leiden haalt Luc het plan uit met de weg die we in deze 16 dagen hebben afgelegd. Het liedje “herinneringen” speelt door onze hoofden.Op het kleine grasperkje naast ons hotel bemerken we dat men hier drie koeien losgelaten heeft. Zomaar midden in ’t stad tussen torenhoge buildings. Wat heeft dat te betekenen? Het antwoord zullen we nooit kennen want tegen de middag zijn ze verdwenen.

Voor vandaag hebben we geen programma uitgewerkt. Maar gisteren zagen we een sandwichman met een publiciteitsbord “tentoonstelling Titanic is nu open”. Misschien is dat wel een bezoek waard.

De publiciteit heeft ons gestrikt.

We besluiten de Titanic te bezoeken. Met het shuttlebusje van het hotel staan we binnen de kortste keren op “Waterfront”.

Op 10 april 1912 begint RMS Titanic, het grootste schip ooit gebouwd, aan zijn eerste reis. Het schip werd “onzinkbaar” genoemd.

De tentoonstelling levert een aangrijpende getuigenis van de levens die overhoop gehaald werden door de befaamste zeeramp ooit.

Van de 2.228 passagiers en bemanningsleden aan boord van de Titanic hebben slechts 687 mensen het overleefd. Ook zeven Belgen.

Waarom gingen zij aan boord van de legendarische oceaanstomer? Wat waren hun dromen? En wie van hen overleefde deze tragische nacht?

Stuk voor stuk ontroerende en onvergetelijke geschiedenissen van deze legendarische reis.

Bij het verlaten van de tentoonstelling en nog in de ban van de Titanic worden we nogal vlug met onze neus op de werkelijkheid gedrukt. Op het schip tegenover het Titanic gebouw poseren drie jeugdige modellen voor een badpakken fotoshoot. We ontdekken voor het eerst een Belgische vlag op het Waterfront. Als het ware om onze vrienden uit te wuiven.

Zelfs de meeuwen komen uitwuiven.

Vlug nog wat rondneuzen en misschien nog een laatste souvenir oppikken. Een beeldje van een olifant… of een struisvogelei?

Waarom hebben we dit niet vroeger opgemerkt? Een opvangcentrum voor huisvaders zodat de moeders kunnen relaxen of shoppen.

Jammer dat we geen tijd meer over hebben. Anders lieten we ons eens opvangen in dit dagcentrum.

In plaats van dat opvangcentrum gaan we bij “Alfredo” een crockske eten. Het is al dik twee uur in de namiddag en het keukenpersoneel zit zelf al aan de maaltijd. Ze springen wel direct in actie om onze bestelling af te werken.

Recht tegenover het terras van “Alfredo” is er wel altijd een Afrikaans bandje muziek aan het maken. Ditmaal is het een a-cappella groep en die kerels zingen verdomd goed. Luc kan niet nalaten om een CéDétje van de groep te kopen. Vanaf morgen is hij terug thuis en dan zal de Afrikaanse muziek hem helpen afkicken. En die muziek kan ook dienen om zijn films te synchroniseren.

Tegen 15 uur nemen we de retourshuttle naar de “Westin”. Daar genieten we nog een paar uurtjes van een lange afscheidsbabbel, en tegen 17 uur is het dan zo ver. De koffers laden en we rijden richting airport. In feite is het bijna twee uur te vroeg, maar wegens spitsuur gaat het verkeer bijna trager dan stapvoets. We zijn dan ook blij dat we een veel te grote marge ingebouwd hebben.

Op een twaalftal kilometer van de airport kunnen we dan ineens toch vlotter doorrijden, en komen we toch nog veel te vroeg aan de airport. Al bij al beter twee uur te vroeg dan twee minuten te laat. Met een traantje in de ogen geven we een laatste knuffel. En dan verdwijnen onze vrienden in die grote vertrekhall. Saluukes… wat hadden we een fijne tijd samen.

Wat is het stil op de terugweg naar Kaapstad en de “Westin”. Eenmaal aangekomen hebben we de moed niet meer om nog ergens heen te gaan. We eten nog een hapje op het gelijkvloers restaurant en tegen 21 uur gaan we naar ons kamer.  Met een boekje in het hoekje. We hebben een mooie tijd beleefd met Dominique en Luc.

EEN WONDER IS GESCHIED… EEN KINDJE IS GEBOREN EN ZE VERWACHTTEN HET NOG NIET.

Ooh, ooh, ooh… wat een verrassing. Dominique en Luc zijn vannacht om 0u40 voor de negende maal grootouder geworden.  Emilie Wilms weegt 3,380 kg, ze meet 50 cm en ze verkeert in uitstekende gezondheid. De baby was maar verwacht binnen een tiental dagen als Dominique en Luc al terug in België zouden zijn. Al goed dat het niet nog één uurtje ter wereld kwam, want dan zou het maar om de vier jaar een verjaardag kunnen vieren. De begroeting bij het ontbijt verloopt emotioneel… kusjes, knuffels, traantjes. En zo vlug mogelijk een foto van de overgelukkige grootouders met een Ipad foto van Emilie. Schattig…

Dominique, Emilie en Luc… onvergetelijk moment in Cape Town. Wij delen mee in het geluk van de nieuwe grootouders en het is leuk om zien hoe het bedieningspersoneel één voor één naar de foto komt kijken. Emilie is hierbij reeds bekend in Cape Town.

1 maart 2016. Een ontbijt om nooit te vergeten.

We willen deze voormiddag te voet naar Long Street en Green Market. Een deugddoende wandeling. Onderweg zien we een groep acrobaat ruitenwassers aan het werk. Naar Europese normen zouden deze kerels toch veel te weinig beveiligd zijn.

De kraampjes op Green Market zijn reeds allemaal opgesteld. Nu maar wachten op toeristen die verzot zijn op al die Afrikaanse spulletjes.

Er werd een stukje van het plein afgezet voor de opnamen van een film. Een super professionele bedoening. Ditmaal mogen we wel wat dichterbij komen en hebben we zelfs een gesprekje met één van de drie cameramen en met de kapster.

Het blijkt niet over een film te gaan maar wel over een reclamespot van hoop en al 45 seconden. Een koppeltje zit op een terrasje en heeft een discussie met de ober. Alle andere mensen (een dertigtal) op het terras zijn ingehuurde figuranten. Uiteindelijk handelt de clip over elektronische sigaretten. Er liggen inderdaad twee van die toestelletjes op het tafeltje.

De kapster (hier in het midden) weet nog te vertellen dat ze de opnames voor de clip drie volle dagen in beslag zullen nemen. Amaai… en dit voor 45 seconden film.

Intussen slenteren we nog wat rond op Green Market. We hebben afspraak met onze winkelende dames om 13 uur, maar we ontmoeten ze al iets vroeger aan de ingang van de St Georges kerk. We brengen samen een kort bezoekje aan de kerk.

Luc heeft enkele dagen geleden een afspraak gemaakt met zijn Belgische vrienden Patrick De Jonge en Frans De Cock op het terras van hotel Cape Grace aan het Waterfront. Aan een aanlegsteiger tegenover het hotel ligt een catamaran aangemeerd , en door relaties van Luc’s vrienden kunnen we vandaag uitzonderlijk een kijkje nemen in dit privé schip.

Luc met zijn vrienden Frans De Cock en Patrick De Jonge.

Onze dames blijven aanvankelijk aan wal, maar laten zich uiteindelijk overhalen om ook maar eens aan boord te komen.

We hadden ons nooit kunnen voorstellen hoeveel ruimte er wel is in dergelijk schip. En dit over drie verdiepingen. Deze catamaran van het merk Leopard werd hier in Cape Town gefabriceerd. In de fabriek enkele kilometer hiervandaan lopen er eventjes vier dergelijke mastodonten per week van de band.

Na dit exclusief catamaranbezoek nemen we afscheid van Patrick en Frans, maar niet voor lang… vanavond hebben we immers terug afspraak in een Italiaans restaurantje in ’t stad.

Samen met de vrienden maken we intussen nog een wandeling rond Waterfront. Hier valt elke dag wel iets nieuws te beleven. Is het geen orkestje dan is het een mime kunstenaar of een balgoochelaar.

Dominique zoekt of er wel zeker olifantjes op die sjaal staan.

Om 20 uur hebben we terug afspraak in restaurant Pesce Azzurro met Patrick en Frans. Ditmaal ook met hun dames Vera en Danielle. Volgens TomTom niet zo gemakkelijk te vinden; we nemen dus een taxi. De man zet ons na 10 minuten af voor de deur van Pesce Azzurro. En hij rekent ons 4,5 € aan.  Hiervoor moeten we geen risico lopen. We kennen het Italiaans restaurantje niet. Luc heeft het uitgezocht op Google en de klantwaarderingen waren unaniem lovend. Dus proberen maar.

De rest van de groep is al in een hoekje van het sympathieke restaurantje gesetteld. Het loopt uit op een super enthousiast weerzien, temeer daar iets héél bijzonder te vieren valt. De komst op de wereld van Emilie, het negende kleinkind van Dominique en Luc. Daar hoort natuurlijk een toast met champagne bij.

Dit moge dan één der meest exclusieve foto’s worden van Dominique. Zij nipt aan een coupke champagne… als dat maar goed afloopt!

Een gezellige en gelukkige vriendengroep. Wat wil je nog meer?

Eén van onze obers heeft gisteren een klein accidentje gehad, en dat is inderdaad nog een klein beetje zichtbaar. In al zijn miserie kan de man toch nog lachen.

De kwaliteit van onze gerechtjes is prima. We verdelen enkele tapa’s als starter, en voor het hoofdgerecht opteren de meesten voor spaghetti met zeevruchten. Hilde en Vera kiezen voor tonijn en Danielle houdt het bij cod (kabeljauw). Zowel kwaliteit als kwantiteit is super. We besluiten deze uitstekende maaltijd met een limoncello.

Bij de afrekening ontstaat er wel een probleem. Bijna iedereen denkt dat hij een reden heeft om te trakteren. Uiteindelijk zullen Patrick en Frans het halen omdat wij bij een vorige gelegenheid betaald hebben. Uiteindelijk sputteren Luc en ikzelf niet meer tegen.

We laten onze taxi oproepen en om 23 u stipt rijdt hij voor. We nemen afscheid van de vrienden en met met ons vieren rijden we de donkere nacht in. Dominique en Luc weten nu reeds waarover ze vannacht zullen dromen.

Vandaag is er spijtig genoeg geen plaats meer voor Dominique en Luc in de “Alchemist”. We zullen dus voor één nacht op een verschillende locatie verblijven. Hun nieuwe locatie ligt slechts op een drietal kilometer hiervandaan. Na het ontbijt kunnen ze hun bagage op onze kamer neerzetten en we kunnen toch samen op stap.

Tegen 10u30 melden we ons aan bij Jeffrey van de Franschhoek Winery Tour. We krijgen nog een uitgebreide uitleg over onze verschillende haltes. We zullen zowel door een treintje, een bus of een tram vervoerd worden. Als dat maar goed komt…

In de tram zien de vrienden het alvast al goed zitten…

We rijden weeral door de prachtige wijnlanden. Luc’s onafscheidbare camera draait al warm.

Om 11 uur volgt redeloze eerste stop. Bij Rickety Bridge Winery. We iets vroeg op de dag om reeds een wijntje te proeven.

Jany van Rickety kan de mannen zelfs overhalen om er een viertal te proeven. Gelukkig staat er een uitspuwbeker op het tafeltje en blijft de degustatie letterlijk bij proeven.

Aan deze neushoorn kan je zien dat we in de wijnlanden vertoeven…

De volgende stap gaat met de bus naar een treinstationnetje. Nu voert een treintje ons tot aan het domein “Grande Provence”. Hier is een picknick voor ons besteld.

Eerst maken we een wandeling door de tuinen van deze fantastische estate. Her en der staan mooie kunstwerken opgesteld.

Een prachtig werk; vleugelpiano met drie gieren.

Dominique met haar lievelingsdier; Dumbo.

Ook met de Ipad zijn mooie foto’s te schieten. Hilde is stilaan specialiste aan het worden.

Aanpalend is er ook een overdekte kunstgalerij. Luc is hier een en al bewondering voor keramische kunst. In zijn grote nieuwsgierigheid loopt hij bijna een meisje omver…

De onderdelen van een ouderwetse schrijfmachine bevestigd op een plexi plaat. Is dit ook kunst? In ieder geval een leuk idee.

Turquoise and blue…

Bij het verlaten van de galerij staat Marco ons op te wachten. Hij begeleidt ons naar een tafeltje in de schaduw van een enorme boom. Aan privacy zal het hier zeker niet ontbreken, want wij zijn de enige picknickers.

Marco komt al vlug met twee flessen water en één fles wijn aangedraafd. Zit alles inbegrepen in de prijs van de picknick. Iets later opent hij een mand van pandora en tovert een rits lekkere dingen uit die mand. Vers warm gebakken brood, worst, salami, salade, camembert, chutney en een viertal potjes met mayonaise, béarnaise, olijfjes en noem maar op.

Tegen 15 uur worden we opgehaald om ditmaal terug met een trammetje te vertrekken. Er staan nog een drietal wijnchateau’s op het programma, maar dat zien we echt niet meer zitten.

We genieten van de prachtige natuur maar laten de (wijn) kelk aan ons voorbijgaan.

Hoe mooi de wijnlanden ook mogen zijn, hoe prachtig ook de kastelen; we stappen nergens nog af. Op die manier zijn we drie kwartiertjes later terug thuis. Nu is het echter hoogtijd voor Luc en Dominique om hier hun schop af te kuisen en te versassen naar enkele kilometer verderop in “La Petite Ferme”. Ze betalen hier hun rekening en bij een re-check konstateren ze dat er maar één nacht aangerekend werd in plaats van twee. Nogmaals rekening maken, nogmaals betalen, en weg zijn ze. Maar niet voor lang…

Immers om 19 zijn we verwacht in restaurant “Reuben’s”. Niet te verwarren met de “Rubens” van Knokke. De receptie hoort het donderen als we van een reservatie op “Devos” refereren. Op de “Alchemist” is er ook niets gereserveerd. We mogen dus nog blij zijn dat we ergens in een verloren hoekje neergepoot worden. We zijn niet al te gelukkig met deze situatie en ik trek mijn stoute schoenen aan om te gaan vragen nog eens de lijst van de reservaties te overlopen. En wat blijkt; we staan gereserveerd onder “Yves”. We krijgen direct de mooiste tafel van ’t etablissement.

We krijgen alvast Benita Banana toegediend als onze gastvrouw van vanavond. Met zo’n naam kan er niets mislopen… en er misloopt ook niets. Aangezien we verre van verachterd zijn in culinaire toestanden houden we het alle vier bij een voorgerecht. En voor het gemak van Benita en de keuken; voor iedereen hetzelfde. Scampis met salade. De scampietjes moeten wel besprenkeld worden met een Chardonnay van Robertson; “De Wetshof”. Tegen 22 u worden de feestelijkheden afgeblazen. Hilde en ikzelf kunnen te voet naar huis terwijl Dominique en Luc de Nissan nemen. Knuffel, kusje en tot morgen.