Maand: februari 2018

We hebben er een rustige nacht opzitten en om 8u30 schuiven we aan voor het ontbijt. Alhoewel gastheer Luc aandringt om te starten met een glaasje bubbles vertikken we dit te doen. Als naar gewoonte een uitstekend en uitgebreid ontbijt.Ditmaal ook zonder eitje, want dat durven we niet elke dag. Na het ontbijt nemen we afscheid van Guy en Martine Taillieu. Zij trekken naar andere oorden. (Franschhoek). Omdat de weersverwachting voor vandaag tot 40° C kan oplopen opteren we om het kalm aan te doen. Een boottocht op het water zou dan wel voor uitkomst zorgen. Gastheer Luc maakt een reservatie voor vier personen bij VILJOENSDRIFT, en het lukt nog ook. Als we ons aanmelden tegen 11 uur, dan kunnen we mee.Viljoensdrift. Een prachtig wijndomein waar men ook een bootcruise kan maken.

Als we het domein bereiken om enkele minuten voor elf zijn we daar nog eenzaam en alleen. We gaan onze inschrijving bevestigen en betalen, en weeral moeten we de verantwoordelijkheid van de organisatie aftekenen. In het nabijgelegen winkeltje is er keuze zat om ons picknickmandje te vullen.Keuze genoeg. We opteren voor ciabata brood, met daarbij pâté van zalm, van kip en van snoek. Een fles water en een fles wijn mogen ook van de partij zijn.Kippepastei…l e k k e r . . . .

Een glasje wijn mag er ook wel zijn.

Intussen is de kapitein (dezelfde als verleden jaar nvdr) de motoren van ons drijvend platform aan het opstarten. De buitentemperatuur heeft intussen al de 30° bereikt. Maat toch nog een stuk verwijderd van de voorspelde 40°C. En nu volgt het langverwachte “moment suprème”; we mogen opstappen op ons rivierschip.Daar gaan wij… en zoveel schoonheid heb je nooit gezien.We glijden over de rivier en genieten volop van fauna en flora rondom ons. Veel waterwild krijgen we dit keer niet te zien. Misschien wel door de hoge temperatuur die intussen is opgeklommen naar 34°C.Ons platformschip glijdt door de prachtige natuur.
Maar wat ruist daar plots in het struikgewas? Jawel een reiger.
En enkele minuten later een aalscholver. We hebben toch nog geluk.
Na een half uurtje varen verlangen we reeds naar de inhoud van onse picknickmandje. Op vakantie moet men zijn verlangens niet te lang bedwingen en dus gaan we maar in de aanval. Intussen is niet alleen de temperatuur nog wat opgeklommen, maar is de wind ook gaan opsteken. Met als gevolg dat tot twee maal toe een van onze servetten wegwaait in het aangezicht van een Duits toerist. We verontschuldigen ons zeer beleefd en zeggen de man dat hij als beloning een fotootje van ons viertal mag nemen. Daar is de man uiteraard heel blij mee.Groepsfoto genomen door een Duits beroepsfotograaf.
Intussen is het bloedheet geworden, maar we zijn in beweging en er hangt zelfs een licht briesje. Zodoende blijft het draagbaar. Hier en daar valt nog wat waterwild te spotten.

Rond 14 u loopt de rondvaart op z’n einde en bereiken we de aanlegsteiger. Afscheid aan onze kapitein en de medereizigers. Aan de overkant ligt er een ander wijndomein “Excelsior”, en we gaan daar een koffietje drinken. Deze estate ligt aan een lac, en op de aanpalende grasweide lopen enkele mooie paarden.Mooie paarden…
… en uitbundige dames.

In het centrum van Robertson maken we nog een halte aan enkele shopkes. We bezoeken er een straat-schoenmaker. De man heeft zijn werkterrein overgeplaatst naar het trottoir. Schoenmaker op het trottoir

En zijn zoontje komt papa vergasten op een reuze tros druiven.
Wegens de hitte plannen we nu een paar uurtjes siësta in onze Ballinderry, en we maken afspraak om 18 u voor de computerles. Er is immers een onbekend probleem ontstaan waardoor ik geen foto’s meer kan overbrengen van mijn IPhone naar mijn laptop. Dus ook geen foto’s meer op deze blog kan plaatsen. We roepen zelfs de hulp in van onze gemeenschappelijke vriend en computerspecialist Guy V.Z., maar ook zijn raadgevingen brengen geen soelaas. Na meer dan één uur experimenteren met Safari, Airdrop, Wifi en andere Bluetooth’s geven we de pijp aan Martin. Aanschuiven dan maar voor het diner van gastvrouw Hilde.

Starten doen we met een carpaccio van struisvogel met pijnboompitten van pompoen. Overheerlijk.Volgt de hoofdschotel; kingklip (plaatselijke vis) met krielaardappeltjes en asperges.

Afsluiter wordt een mousse van marsepein. En alsof dit nog niet genoeg is komt er nog een cappuccino bovenop. Zal onze bascule dit nog allemaal kunnen bijhouden?
Keukenprinses Hilde komt nog even aan ons tafel naar onze ervaringen informeren. Wijzelf kunnen haar nu ook eens vergasten… met een doosje Waregemse paardenkopjes. En voor sommelier Luc hebben we een heel speciaal geschenkje; een potje mayonaise Devos-Lemmens. Van insiders hadden we vernomen dat dit voor hem een héél speciale betekenis heeft. En of hij er kontent mee is…Luc is super tevreden met zijn potje Devos-Lemmens mayonaise.
Rond 22u30 nemen we afscheid en zoeken we onze beddekes op.

Omdat we voor ons jaarlijks Zuid-Afrika verblijf ditmaal niet in de omgeving van de grote wildparken komen nemen we vandaag het heft in handen om toch wat voeling te krijgen met de big five van de wilde dieren. Op dik honderd kilometer hiervandaan moet een kleiner wildpark liggen waar inderdaad de mogelijkheid bestaat om die big five te spotten. En dit zonder het gevoel te krijgen in een verbeterde dierentuin te zitten. We vragen aan gastheer Luc om een reservatie te versieren. Tegen deze middag 12 uur worden we verwacht bij Aquila Game Reserve. We ontbijten om 8u30 en tegen tienen staan we gepakt en gezakt om de wilde dieren te gaan begroeten.Klaar voor de game drive.

Spijts GPS en landkaart slagen we er in om een omweg van een vijftigtal kilometer te maken, maar we bereiken toch nog tijdig de toegangspoort van Aquila Game Reserve.Bij de receptie moeten we eerst een akte ondertekenen waarin het Aquila wildpark alle verantwoordelijkheid van zich afschuift bij eventuele overval door de dieren. In een grote refter kunnen we nu aanschuiven aan een self-service buffet. Al bij al niet slecht. En tegen 13u30 moeten we klaar staan aan booth B, waar we zullen opgehaald worden door één van de vele Jeeps. Alles verloopt vlot en we kunnen per groep van een twintigtal plaats nemen in een lange (gammele) jeep. We worden serieus dooreengeschud, maar bij het zien van de eerste neushoorns is dit ongemkje al vlug vergeten.Moeder en dochter neushoorn.

Binnen de kortste keren krijgen we nu ook zebra’s en een familie struisvogels in het vizier.Een groepje zebra’s in het uitgedroogde landschap.

Het valt hier inderdaad op hoe dor en droog de natuur geworden is. Maar drie jaar zonder ook maar niets van regen laat uiteraard zijn sporen na.Hier en daar nog een kleine waterpartij.

Het kwik nadert de 35 graden, en verschillende dieren genieten nog van hun middagslaap. Waaronder ook de leeuwen.Lekker luieren tussen zon en schaduw.

Bij elke halte in de omgeving van de dieren weet onze gids een pak informatie te vertellen over de dieren en hun omgang in de natuur. Boeiend en interessant.Een groepje olifanten is ook van de partij.
Speelse dumbo’s.

Dominique en Luc mogen zelfs eventjes uit de Jeep voor een selfie met mooie achtergrond.

Intussen hebben we er drie (neushoorn, leeuw en olifant) van de big five te zien gekregen. Daar zal het ook bij blijven, want het luipaard en de buffel zullen zich vandaag niet laten zien.Tussendoor krijgen we ook nog een eland en enkele giraffes in het vizier.
Imposant toch zo’n giraffe van dichtbij.

Rond 16 uur bereiken we terug ons startpunt, en nemen afscheid van onze gids. We vatten de terugweg aan naar Robertson, maar houden onderweg nog een stop bij het pompoenhuisie. Hier zou men denken in een kindersprookje terecht te komen.

Pompoenen alom en alom.

’t is al pompoen dat de klok slaat…

Maar in het nabijgelegen winkeltje zijn er wel leuke gadgets te vinden.

Een uurtje later arriveren we weer in onze vertrouwde Ballinderry en we genieten er van een frisdrankje op het terras. We krijgen (toevallig) terug het gezelschap van Guy en Martine Taillieu en we hebben nog een gezellige babbel. Omdat onze gastheren niet koken op woensdagavond besluiten we om naar de “4 cousins” te gaan voor het avondmaal.“The four cousins”, een keet die we nog kennen van verleden jaar.

Niet te geloven, maar de receptioniste Jennifer buldert het uit van het lachen als ze ons ziet aankomen. Ze herkent ons nog van verleden jaar. Goddelijk mens.Jennifer is dolblij om ons terug te zien.

Onze kelner van dienst is ook al een grappenmaker. Hij beweert almaardoor dat wij de 4 cousins zijn. En zijn bazen zal hij dan ook goed soigneren. We opteren alle vier voor struisvogel stroganoff. En uiteraard een flesje Sauvignon van “the four Cousins”. Geloof het nu of niet, maar wij betalen deze lekkere fles Sauvignen 55 Zuidafrikaanse Rand, zijnde 3,73 €. Jawel, voor de ganse fles. En dan nog op restaurant. Dat ze daar in België maar eens een lesje aan nemen.Wanneer we naar de rekening vragen is onze kelner stomverbaasd. Jullie zijn hier toch de bazen, de 4 Cousins. De bazen moeten toch nooit betalen. Weeral een grapje natuurlijk. De kerel wil wel nog een wulpse afscheidsfoto met Hilde.Jennifer die het ganse gebeuren heeft gadegeslagen vanuit de verte laat haar ook niet onbetuigd. Zij wil persé nog een foto met Luc. Hiermee eindigen we onze dinsdagavond. Kort ritje naar onze Ballinderry en beddeke binnen.

Inderdaad, kort na middernacht belde de taxichauffeur aan. Hij leverde Luc en Dominique af bij ons Cinnamon House. Spijts een lange vermoeiende reis zagen ze er nog zeer fris uit. Vlug tien minuutjes naar de bar voor een welkomstdrankje en het verhaal van de reis. En dan beddeke binnen.Onze mooie kamer met schitterend uitzicht op de lac met flamingo’s.
Bij het ontwaken zijn er inderdaad reeds flamingo’s te bespeuren op de lac. Flamingo’s bij de opkomende morgenzon
Na het uitgebreid ontbijt checken we out in onze B&B. Eenmaal de koffers gepakt en geladen maken we eerst nog een wandeling langs de fotogenieke lac.
Flamingo’s krijgen we niet meer te zien, maar wel prachtige vergezichten op de omgeving met de alomtegenwoordige tafelberg.
Na de wandeling een ritje van ongeveer één uur om Paarl te bereiken. Intussen is Luc gebombardeerd tot chauffeur van het team. En na deze maidentrip kent hij reeds alle speciallekes van onze sjieke Toyota Fortuner. Onze gevleugelde Toyota Fortuner. Grote confortabele en tevens mooie voiture.

We hebben nog niet echt honger en lopen eerst nog een half uurtje door het shopping gedeelte van Paarl. Zonder ook maar iets te kopen.Enkele shops in het centrum van Paarl.
We passeren aan restaurant “NOOP”, een afspanning waar we uit vorige jaren een goede herinnering aan bewaren. Niet getwijfeld dus; daarheen.Restaurant NOOP. Uit ervaring weten we dat dit een goed adresje is.
Omdat we weten dat er ons vanavond een uitgebreid soupé te wachten staat houden we het hier zeer sober. We riskeren ons niet verder dan een starter, met voor de mannen één glaasje wijn en voor de dames… echt en natuurlijk water. Het loopt al tegen 15 u aan voor we onze weg vervolgen naar Robertson, de standplaats van Luc en Hilde Uyttenhove en hun mooie B&B Ballinderry. Anderhalf uur later rijden we de inrit op, en het is precies of Luc staat ons daar al op te wachten.Luc staat ons als het ware al op te wachten.
We worden met de klassieke egards verwelkomd. Luc en zijn Hilde zien er als het ware nog jeugdiger uit dan de vorige jaren. We starten met een babbel en een welkomstdrink op het terras. En Hilde komt reeds met haar menu voor deze avond op de proppen. Het zal alweer een culinair hoogstandje worden.Ballinderry in Robertson.

Als voorgerecht krijgen we ravioli van scampi. Volgt de hoofdschotel; springbok met pommes dauphinois, en we eindigen met een poire belle-hélaine, vanille-ijs en chocoladesaus. Als dat maar niet van het goede te veel zal worden.Keukenprinses Hilde komt met het menu voor deze avond op de proppen.

Intussen komt er iemand die westvloams hoort praten wat dichterbij geslopen. Waarempel onze vriend Guy Taillieu uit Oostende met echtgenote Martine. Zij verblijven hier reeds van gisteren in “Ballinderry”. Verleden jaar hebben we hen ook ontmoet in Zuid-Afrika. Uiteraard komen direct enkele Westvlaamse en andere verhalen naar boven.
En het souper wordt nog lekkerder dan Hilde het zo kleurrijk had beschreven.Ravioli van scampi.

Om vingers, duim en pink af te likken. Het ene gerechtje is al exquiser dan het andere. Heerlijk. Na het dessert komen Guy en Martine nog aanschuiven aan onze tafel, en vergasten ons nog op een heerlijk glaasje rode wijn. Tegen de klok van halfelf trekken we allemaal supervoldaan naar ons nestje.Nog een afscheidskiekje voor we naar bed gaan.

Was me dat weeral hektisch die laatste dagen. Nog vlug van riefke naar rafke. Hier nog iets gaan ophalen, daar nog even afscheid gaan nemen. Zaterdagavond hadden wij dan nog het jaarlijkse filmfestival van Ciné Club Waregem. Ik tracht elk jaar een film in te sturen, maar naar het festival zelf kon ik de laatste 6 jaar nooit gaan wegens; hoe kan het anders… verblijf in Afrika. Omdat we er nu voor eenmaal wel konden bij zijn heb ik zelfs met twee kortfilms deelgenomen. Eentje over een reis naar Brazilië met de Miss Sports Belgium (intussen reeds enkele jaren terug). Het tweede filmpje toonde een dansperformance op het containerpark. Met deze laatste film viel ik goed in de prijzen, en werd slechts nipt geklopt door het jeugdig opkomend filmtalent van Waregem. Miss Sports Belgium in Brazilië

Van mensen en dingen die gedeukt zijn. Een dansvoorstelling in het containerpark van Waregem.

Achteraf werden we nog getrakteerd met handenvol prijzen, en werd er uiteraard nog een paar uurtjes nagekaart over de vertoonde films. Was heel leuk, maar die late uurtjes knaagden ook wel wat aan ons zondagsprogramma. Om 15 uur haalden onze kinderen Bert en Caroline ons af om ons naar Zaventem te brengen. Het afscheid daar was kort en hevig, want sinds de aanslagen kan je alleen nog reizigers deponeren op de “kiss en ride” strook, en zo vlug mogelijk ervoor zorgen dat je uit de voeten komt. Om onze wachttijd in Zaventem wat in te korten waagt Hilde zich op het stoeltje van een Maene piano die aan de departure gates opgesteld staat. Ik wist al vijftig jaar dat Hilde een beetje comedie kan spelen, maar dat ze als een virtuoos de piano kan betokkelen… nee, dat had ik nooit verwacht.

Om 18u30 vertrok de probleemloze vlucht naar Istanbul, om daar rond middernacht te landen. Een paar uurtjes later mochten we inschepen naar Kaapstad.Genieten van een fris pintje Erdinger in Istanbul. Wel in een plastic beker en met een beetje veel schuim.

Rond 2 uur in de nacht mochten we inschepen voor de tweede vlucht naar Cape Town. Ook deze verliep zonder incidenten, luchtzakken of andere letsels. Als we op de middag gelost worden uit ons overvol vliegtuig moeten we naar de pascontrole. Daar staan honderden, zoniet misschien duizend passagiers die uit tientallen verschillende richtingen ongeveer rond dezelfde tijd zijn geland. Deze ellenlange wachtrijen zijn helemaal niet aan mij besteed. Komt daar uit de hemel een dame met lege invalidewagen in onze richting. Ik stropel op de dame af en laat haar verstaan dat ik met mijn gekneusde knie deze ellenlange rijen niet zie zitten. Onmiddellijk mag ik plaats nemen in het stoeltje. En binnen de kortste keren zijn we langs een aparte paspoortcontrole aan de rolbaan waar de valiezen arriveren

Als dat geen service is.

Wij worden hier ook nogal vlug geconfronteerd met het watertekort aan de Westkaap in het algemeen en Kaapstad in het bijzonder. Overal hangen posters en andere insignes om de mensen aan te sporen zo weinig mogelijk water te verbruiken. Wij zullen proberen het goede voorbeeld te geven… Met alle mogelijke middelen maakt men ons opmerkzaam op de waterschaarste. Binnen een paar weken zal het 1.000 dagen geleden zijn dat het nog eens regende in en rond Kaapstad.
Eenmaal de arrival hall verlaten moeten we ons nog aanmelden bij HERTZ om onze huurwagen af te halen. Daar staan we ook wel drie kwartiertjes in de rij voor we aan de beurt komen. Maar dan verloopt alles vlot.Aan de balie van Hertz verloopt alles vlot.
Eenmaal de mooie Toyota 4×4 in ontvangst genomen en gekeurd op eventuele schade kunnen we aan onze maidentrip beginnen. Opletten… links rijden!!! Onze Tomtom GPS for Afrika doet het uitstekend, en op minder dan een half uurtje staan we in Milnerton, de basis van onze eerste B&B “Cinnamon House”.“Cinnamon House”, keurig en netjes.
Onze kamer is groot, keurig en netjes en geeft uit op een grote lac waar regelmatig flamingo’s te spotten zijn.Het zicht vanuit de kamer. Momenteel nog zonder flamingo’s, maar wel met een prachtig zicht op de tafelberg.
Vanavond gaan we een klein hapje nemen in het ons gekende restaurant “on the rocks” in Blaubergstrand, een tiental kilometer van onze B&B. Voor we het restaurant binnenstappen lopen we nog eventjes langs de strandlijn en genieten we van een prachtige zonsondergang.Mooi strandtafereeltje in de avondzon.
In “On the rocks” genieten we van een light dinner met één glaasje wijn, en een uurtje later zijn we al op de terugweg naar Milnerton. En nu nog eventjes wachten op onze vrienden Luc en Dominique die rond 23 u landen in Cape Town, en hier waarschijnlijk kort na middernacht zullen arriveren.Als alles goed gaat. Wij duimen…