Omdat we voor ons jaarlijks Zuid-Afrika verblijf ditmaal niet in de omgeving van de grote wildparken komen nemen we vandaag het heft in handen om toch wat voeling te krijgen met de big five van de wilde dieren. Op dik honderd kilometer hiervandaan moet een kleiner wildpark liggen waar inderdaad de mogelijkheid bestaat om die big five te spotten. En dit zonder het gevoel te krijgen in een verbeterde dierentuin te zitten. We vragen aan gastheer Luc om een reservatie te versieren. Tegen deze middag 12 uur worden we verwacht bij Aquila Game Reserve. We ontbijten om 8u30 en tegen tienen staan we gepakt en gezakt om de wilde dieren te gaan begroeten.
Klaar voor de game drive.
Spijts GPS en landkaart slagen we er in om een omweg van een vijftigtal kilometer te maken, maar we bereiken toch nog tijdig de toegangspoort van Aquila Game Reserve.
Bij de receptie moeten we eerst een akte ondertekenen waarin het Aquila wildpark alle verantwoordelijkheid van zich afschuift bij eventuele overval door de dieren. In een grote refter kunnen we nu aanschuiven aan een self-service buffet. Al bij al niet slecht. En tegen 13u30 moeten we klaar staan aan booth B, waar we zullen opgehaald worden door één van de vele Jeeps. Alles verloopt vlot en we kunnen per groep van een twintigtal plaats nemen in een lange (gammele) jeep. We worden serieus dooreengeschud, maar bij het zien van de eerste neushoorns is dit ongemkje al vlug vergeten.
Moeder en dochter neushoorn.
Binnen de kortste keren krijgen we nu ook zebra’s en een familie struisvogels in het vizier.
Een groepje zebra’s in het uitgedroogde landschap.
Het valt hier inderdaad op hoe dor en droog de natuur geworden is. Maar drie jaar zonder ook maar niets van regen laat uiteraard zijn sporen na.
Hier en daar nog een kleine waterpartij.
Het kwik nadert de 35 graden, en verschillende dieren genieten nog van hun middagslaap. Waaronder ook de leeuwen.
Lekker luieren tussen zon en schaduw.
Bij elke halte in de omgeving van de dieren weet onze gids een pak informatie te vertellen over de dieren en hun omgang in de natuur. Boeiend en interessant.
Een groepje olifanten is ook van de partij.
Speelse dumbo’s.
Dominique en Luc mogen zelfs eventjes uit de Jeep voor een selfie met mooie achtergrond.
Intussen hebben we er drie (neushoorn, leeuw en olifant) van de big five te zien gekregen. Daar zal het ook bij blijven, want het luipaard en de buffel zullen zich vandaag niet laten zien.
Tussendoor krijgen we ook nog een eland en enkele giraffes in het vizier.
Imposant toch zo’n giraffe van dichtbij.
Rond 16 uur bereiken we terug ons startpunt, en nemen afscheid van onze gids. We vatten de terugweg aan naar Robertson, maar houden onderweg nog een stop bij het pompoenhuisie. Hier zou men denken in een kindersprookje terecht te komen.
Pompoenen alom en alom.
’t is al pompoen dat de klok slaat…
Maar in het nabijgelegen winkeltje zijn er wel leuke gadgets te vinden.
Een uurtje later arriveren we weer in onze vertrouwde Ballinderry en we genieten er van een frisdrankje op het terras. We krijgen (toevallig) terug het gezelschap van Guy en Martine Taillieu en we hebben nog een gezellige babbel. Omdat onze gastheren niet koken op woensdagavond besluiten we om naar de “4 cousins” te gaan voor het avondmaal.
“The four cousins”, een keet die we nog kennen van verleden jaar.
Niet te geloven, maar de receptioniste Jennifer buldert het uit van het lachen als ze ons ziet aankomen. Ze herkent ons nog van verleden jaar. Goddelijk mens.
Jennifer is dolblij om ons terug te zien.
Onze kelner van dienst is ook al een grappenmaker. Hij beweert almaardoor dat wij de 4 cousins zijn. En zijn bazen zal hij dan ook goed soigneren. We opteren alle vier voor struisvogel stroganoff. En uiteraard een flesje Sauvignon van “the four Cousins”.
Geloof het nu of niet, maar wij betalen deze lekkere fles Sauvignen 55 Zuidafrikaanse Rand, zijnde 3,73 €. Jawel, voor de ganse fles. En dan nog op restaurant. Dat ze daar in België maar eens een lesje aan nemen.
Wanneer we naar de rekening vragen is onze kelner stomverbaasd. Jullie zijn hier toch de bazen, de 4 Cousins. De bazen moeten toch nooit betalen. Weeral een grapje natuurlijk. De kerel wil wel nog een wulpse afscheidsfoto met Hilde.
Jennifer die het ganse gebeuren heeft gadegeslagen vanuit de verte laat haar ook niet onbetuigd. Zij wil persé nog een foto met Luc. Hiermee eindigen we onze dinsdagavond. Kort ritje naar onze Ballinderry en beddeke binnen.