Maand: februari 2018

Vandaag, zondag, hebben we een wandeling in Rheenendal gepland. Vanuit dit piepklein stadje is er een lange wandeling te maken naar een mijngebied. Eenmaal de afslag naar Rheenendal genomen komen we in een mooi natuurgebied. We passeren nog een dorpje waar de zondag-ambiance in de lucht hangt. De kindjes in hun mooiste kledij en de volwassenen super ontspannen.

Leuke kids, en ze vinden ons ook leuk.

Langs de graskant bemerken we een paar jonge monkies, en die vinden ons precies niet zo leuk.

Eenmaal de startplaats van het wandelpad bereikt laten we de auto achter. We zijn er klaar voor om de vijf kilometer lange tocht aan te vatten. En het loont nog ook. We lopen door een prachtig natuurgebied, en regelmatig houden we halt bij weidse vergezichten.

Een andere maal zitten we midden in het bosgebied. Met 23° C is het ook een ideaal weertje voor dergelijke tocht. Tot we plots met onze neus op de feiten gedrukt worden; onze tocht van 5,7 kilometer maakt geen lus. Dit betekent dat we niet voor 5,7 km, maar wel voor 11,4 km onderweg zijn. Dat is voor ons wel iets van het goede teveel. We besluiten dan maar rechtsomkeer te maken, en na anderhalf uur zit onze tocht erop. Maar we hebben ervan genoten.

Het is intussen middag en we passeren “Totties”. Een ogenschijnlijk ouderwets eetkot.We durven de keet bijna niet binnenstappen. Groot is onze verbazing echter als we toch de deur opensteken. Het restaurant zit afgeladen vol en alles is zelf te bedienen in buffetvorm.

Alles in buffetvorm.

We krijgen door een vriendelijke serveuse het (waarschijnlijk) laatste tafeltje toebedeeld.De klanten zijn hoofdzakelijk plaatselijke Afrikaanse families die hier hun zondagmiddag komen doorbrengen.

Zowel voor de voorschotel, de hoofdschotel als het dessert is er keuze zat. En het smaakt allemaal nog lekker ook.

In verlichtingsarmaturen zijn ze in Afrika soms wel zeer inventief.

Ditmaal ben ik aan de beurt om te betalen.In alle hoekjes en kantjes van het restaurant zijn prularia te vinden. Sommigen zijn zelfs te koop. We verlaten Totties met een goed gevoel. Weeral een ervaring rijker.

onderweg terug naar Knysna vallen onze ogen op een natuurfotograaf. Luc denkt dat het een dierenfotograaf is van National Geografic. We moeten dit toch eens van dichter bekijken…Luc heeft nog gelijk ook. De man is al twee jaar een eekhoornkoppeltje aan het volgen. Als we willen mogen we gerust ook die eekhoorntjes fotograferen.

Hilde heeft meer oog voor de reporters dan voor de eekhoorntjes.

Na een paar uur geduld hebben we geluk; we krijgen één van de eekhoorntjes in het vizier. Onze dag kan niet meer stuk.

De dames delen in ons geluk…

Na deze geluksfoto van de eekhoorn nemen we afscheid van Fopper. Spijtig genoeg hebben we vandaag geen rennerspetjes bij. Fopper zal dus nog een jaartje moeten doorgaan met zijn blauwe pet.

Op de terugweg langs de Phantom Pass nemen we de richting Leisure Island. Vandaar hebben we fantastische uitzichtpunten op de baai van Knysna.Als dit geen mooie uitkijkpost is?De bruisende Indische oceaan die tegen dr rotsen klotst.

Kunnen we blijven op kijken.Een mooie zonsondergang krijgen we er ook nog bovenop.

Tegen 19 uur trekken we terug naar ons vertrouwde stoomfabriek “La Turbine” op Thesen Island. Terug naar “La Turbine”, de stoomfabriek. We hebben de laatste dagen niet te veel gelet op de calorieën, en daarom houden we het vanavond op enkel een starter. Maar wel voor alle vier iets anders. Kippenlever, loempia, ceasar salad en fish steak. Iets na 21 u verlaten we Thesen Island, en tegen 22 u zitten we onder de lakens.

Ons laatste ontbijt bij Dirk en Christine is aangebroken. Terwijl Dirk een oeuf Benedicte klaarstoomt maken wij verder kennis met Guido en Erna uit Leuven.

Guido is 78, doch helpt nog bijna dagdagelijks bij zijn zoon in de apotheek. Hij zit wel geduveld met een serieuze handicap; zijn gezichtsvermogen is afgenomen tot 30%. Maar bij blijft optimist. Samen met Erna hebben ze ook een appartement in Knokke, en we organiseren meteen een afspraakje voor komende zomer.

Intussen begint Dirk zijn eitjes te klutsen voor onze oeuf Benedicte. Als dat maar in orde komt.

Intussen zitten er weeral pottenkijkers in de tuin.

Christine en Dirk runnen ongeveer zes maand per jaar deze B&B Dune Vieuw, en verblijven ook zes maanden in België. Daar runnen ze dan de B&B  “Huyze Ter Wilgen” in het Westvlaamse Gistel. Van bezige bijen gesproken.Intussen werd onze oeuf Benedicte opgediend. En lekker dat het is.

Ons afscheidsgesprekje met Guido en Erna.

Erna en Guido; leuke mensen.

Ook nog eentje met Luc en Dominique.

Afscheid aan Dirk en Christine.

Intussen zijn Erna en Guido al vertrokken. Zij trekken richting Sommerset West. Wij daarentegen richting Knysna.

Onze eerste stop maken we iets voorbij George, waar elke zaterdag de Outeniqua Farmers Market plaats vindt. Een plaatselijke markt met van alles wat.
Op vele plaatsen in Zuid-Afrika is zaterdag gelijk aan marktdag.

Aan de overkant van de meeste kraampjes staan overdekte tafels opgesteld. De aangekochte spijs en drank kan direct genuttigd worden.

Biltong (gedroogde reepjes vlees) is de geliefde versnapering van veel Afrikaners. Het kan vlees zijn van allerlei soorten dieren; springbok, gemsbok, koedoe, antiloop, struisvogel en nog veel meer.

Een kakafonie van kunstwerkjes, eetwaren, drankjes, speelgoed, kledij en noem maar op.

Intussen laten de kinderen zich ook niet onbetuigd…

zo’n boompje is toch een ideale uitkijktoren?

           En woefwoef moet ook niet thuisblijven.

Na een half uurtje hebben we de bric-à-brac wel gezien, en zetten onze rit verder. Maar wat dacht je?… Niet eens twintig kilometer verder (in Sedgefield) passeren we weeral een dergelijke zaterdagmarkt. We kunnen het niet laten…

Een nieuwe markt… een nieuwe stop.

Ook hier werd aan de kinderen gedacht.

Een kraampje met een tweetal uilen. Een oehoe en een kerkuil. We mogen ze filmen en/of fotograferen op voorwaarde dat we een centje in het geldkoffertje deponeren. De opbrengst gaat naar een soort organisatie van dierenbescherming.

Nog vogeltjes, maar ditmaal geen echte.

Die chipsticks trekken ook wel onze aandacht.

 

In alle soorten en maten.

Leuk machientje om deze sticks te draaien.

Dit willen we toch eens van dichter bekijken.

Eens proeven…

… en lekker dat het is!

We zetten onze rit naar Knysna verder. Als we op enkele kilometer van de stad komen passeren we de plaats waar we een drietal jaren  een chalet huurden.

Archieffoto van de Phantom View chalets. Deze chalet hebben we vroeger een drietal jaren gehuurd, telkens voor een viertal dagen. In juni van vorig jaar hebben hier grote branden lelijk huis gehouden in deze omgeving. Met als gevolg dat op één na al deze chalets volledig zijn afgebrand en met de grond gelijk gemaakt.

Dit blijft er nu over van deze mooie chalets. Pijnlijk…

Twee kilometer verder bereiken we het centrum van Knysna en onze B&B voor de twee komende nachten. De “Wayside Inn”.

Wayside Inn, in het hartje van Knysna.

Na het uitpakken van onze koffers maken we nog een uitstapje naar Thesen eiland, één van de mooiste wijken van Knysna. Wegens zaterdagnamiddag zijn de meeste winkels en kunstgalerijen gesloten. We maken een lange wandeling, en de dames kunnen toch nog hun hartje ophalen in enkele boetieks die niet meewerken aan die sluiting op zaterdagnamddag.Aan de meeste damesboetieks staan er wachtbanken voor de echtgenoot.

Thesen Island, waarschijnlijk wel het mooiste stukje Knysna.

Achteraf gaan we nog een cappuccino nippen in “La Turbine”. Een oude stoomfabriek die ontmanteld en omgebouwd werd tot hotel, restaurant, cafétaria.

De verbruikzaal van “La Turbine”. De tafeltjes en zithoekjes zijn opgesteld tussen overblijfselen van de oude stoomfabriek.

Voor het souper van deze zaterdagavond rijden we naar Belvidère, een andere stadswijk van Knysna. Hier hebben we nog goede herinneringen aan het leuke restaurant “The Bells”, en vooral aan de chef garçon Jeffrey. Wij hebben geluk, want Jeffrey is nog altijd van de partij. We genieten van een lekkere zeetong, van een heerlijk wijntje en van… Jeffrey.Inderdaad, dit is hem… Jeffrey.

Jeffrey’s collega Yuko moet al niet veel onderdoen voor haar chef. En Hilde speelt het spelletje graag mee. De avond kan niet meer stuk.

Goed geslapen, maar om 6 u was ik klaar wakker. In alle stilte een wandelingetje gemaakt rond onze Dune View. Ontbijten doen we ditmaal op het buitenterras. Christine en Dirk hebben weeral hun beste voetje voorgezet. Om de haverklap komt Dirk melden dat er dolfijnen te zien zijn in de oceaan. Inderdaad, regelmatig komen er enkele van die vinnige zoogdieren boven water piepen, maar het is toch wel zeer ver vanonsvandaan.

Met de verrekijker moeten ze iets beter op te merken zijn, maar het blijft toch moeilijk.

Kijk… daar zwemt er eentje…

Ontbijt op terras. Met zicht op zee. Zalig…

Groot Brakrivier ligt op een dertigtal kilometer van Mossel Bay, en daar willen we vandaag naartoe. Christine geeft ons mee dat we zeker eens “Die ou Pastorie” moeten bezoeken.“Die ou Pastorie” ; een caféwinkeltje naast de kerk, waar we zeker eens moeten binnenwippen.

Die Ou Pastorie

Een winkeltje met 1001 prularia. We drinken hier een milkshake, maar dat noemen ze kier “MELKSKOMMEL”.

MILKSHAKE = MELKSKOMMEL.Niet te geloven wat hier allemaal te koop is.

Zo’n aapje zou ik wel willen…

Wit en zwart zusterlijk naast elkaar.

Van hieruit willen we een dertigtal kilometer verder naar ” Botlierskop”, een park waar dagsafari’s georganiseerd worden. Maar waar men ook gewoon enkele uurtjes in de mooie omgeving kan vertoeven. Daar geraken zal echter andere koek worden. Verkeerd interpreteren van een kaart, ook al verkeerd instellen van de GPS, en we worden dus van Riefke naar Rafke gestuurd. Van Groot Bakrivier naar Klein Bakrivier. Door het pienter oriëntatiegevoel van Luc komen we uiteindelijk na een uurtje tjoolen toch ter bestemming.Vanuit het restaurant hebben we zicht op de open vlakte waar we in de verte groepjes impala’s, gnoes en zebra’s zien grazen.

Er trekken ook groepen ruiters door het wildpark.

Men kan ook inschrijven voor een drie uur durende safari.

Op die safari krijg je dan ook groot wild te zien. Zoals buffels, olifanten, giraffen, en met wat geluk soms leeuwen.

Vanop ons mooi uitzichtpunt in het restaurant bestellen we een lichte, sobere lunch. Er mag wel een flesje Van Looveren Sauvignon Blanc bij. Op het moment dat Luc de fles uit de ijsemmer haalt met de bedoeling een foto te nemen van het etiket bemerkt hij dat die wijnfles van plastiek is. Nog nooit gezien. En zonder aanraken niet van echt glas te onderscheiden. Waar gaan we naar toe?… wijn in PET flessen.

Ons dienstertje is een klein rond zwartje dat luistert naar de naam Vuyo. Bij het afrekenen maken we er een paar grapjes mee; hoe kan het ook anders?

Op onze terugtocht maken we halt aan een SPAR winkel in het centrum van Mossel Bay. Voor één keer willen we vanavond eens niet op restaurant. We hebben de ganse keuken bij Dirk en Christine ter onze beschikking, en we willen eens aan self-cooking doen. De nodige ingrediënten worden opgeslagen en in een ice-bag in de wagen gedeponeerd. Het is nog wat vroeg om reeds naar huis te trekken. Dus maken we nog een ommetje naar Vleesbaai, het uiterste puntje van Mossel Bay. Van hieruit hebben we een prachtig zicht op de rode rotsen en de kust.

Ideale plaats voor een geslaagde fotoshoot.

De meeuwen hebben hier ook hun thuisbasis bevonden.

De natuur op haar mooist…Als we terug naar de wagen trekken bemerk we een grote witte tent op een honderdtal meter hiervandaan. Ze zijn ze precies nog aan het opbouwen. Dat willen we toch eens van dichterbij bekijken.

En wat blijkt; ze zijn hier met een ganse ploeg een grote tent aan het opstellen voor een huwelijksfeest dat hier morgen om 16 uur zal doorgaan. Binnen de kortste keren heeft Luc contact met de bruid.

Joeri, de toekomstige bruidegom komt er ook bij. Zeer sympathieke jongen. Hij wil persé een foto met ons. En wij willen een foto van het toekomstig bruidskoppeltje.

Morgen is dit verliefde stel man en vrouw… schattig!

We wensen het koppeltje nog het allerbeste toe en druipen af. Thuisgekomen wordt alles in gereedheid gebracht voor het souper van deze avond. We hebben nog een flesje Zuidafrikaanse Champagne in “Graham Beck” in de ijskast, en die moet er vanavond aan geloven. Bij de broodmaaltijd hebben we de keuze tussen kaas, kippelever of pastei van snoek. En voor dessert een heerlijke fruitsalade.

Achteraf staan de dames nog in voor de afwas. Rond 22 u trekken we voldaan naar de bedstee.

Bij het ontbijt hebben we weeral één en ander te ontdekken in de tuin van Dirk en Christine. We krijgen vanmorgen ook de definitieve bevestiging dat Zuma gisteren definitief is afgetreden. Zuid-Afrika haalt opgelucht adem. Reeds om 7u30 zetten we koers naar George. Hier bevindt zich een groot trein- en auto museum, en van hieruit vertrekt er ook een soort trolley treintje voor een twee uur durende rit door het Outeniqua gebergte. Dit treintje hebben we gisteren geboekt. Bij aankomst in George rest er nog een half uurtje, zodat we eerst nog even door het museum kunnen lopen.Indrukwekkend wat we hier allemaal te zien krijgen.

Prachtige treinstellen, maar ook grote maquettes.

Een oude stoomtrein met een levensechte machinist.

Deze morgen was het al ferm overtrokken, maar intussen is het ook aan het regenen gegaan. Verre van ideaal dus om in de bergen te trekken. Maar de machinist en de gids van het treintje trekken zich daar niets van aan, en klokslag 9 uur zet ons treintje zich in beweging.Klokslag 9 u; weg zijn we.

Reeds na een honderdtal meter buiten het station moet van spoor veranderd worden. Met een handmatig bediende wissel.

Onze gids geeft vertelt honderduit over wat we allemaal zouden moeten zien. Bij het inzetten van bijna elke zin verontschuldigt ze zich dat we vandaag spijtig genoeg niet kunnen zien wat we zouden moeten zien. Op de duur wordt het zelfs hilarisch.

Gelukkig laten de meesten het niet aan hun hart komen.

Eenmaal gans boven in de bergen is er een uurtje pauze en een picknick voorzien. Maar gezien de weersomstandigheden is de picknick afgeschaft en de pauze wordt ingekort naar een kwartiertje.

Terug het treintje op voor de afdaling.

En weeral krijgen we het verhaal van wat we allemaal zouden zien…

En weeral houden we de ambiance en de moed erin.

De terugweg verloopt als het ware nog sneller dan de heenweg. Uiteindelijk staan we na twee uur terug in het treinmuseum. Vooraleer we het stad intrekken blijven we hier nog wat rondhangen.

Naast de treinen staan er ook een ganse verzameling oldtimers in het museum.

Tegen 13 u trekken we de stad in, en de weergoden zijn ons intussen iets beter gezind. Het is opgehouden met regenen. We passeren een school alwaar we door een paar leerlingen een lesje krijgen om als voetganger veilig door het verkeer te laveren.

Voilà se… nu kunnen onze dames veilig de drukke weg over.

Deze morgen gaf gastheer Dirk ons een adresje mee waar we zeker eens langs moesten. Al was het maar voor een koffie of thee. “Meade Café” in de gelijknamige Meade straat. En vermits de picknick niet is doorgegaan zijn we hier heel blij mee. We houden het eenvoudig en bijna iedereen kiest iets verschillend. Van mosseltjes tot erwtensoep of gemengde salade. En voor dessert een milkshake of een cappuccino. Inderdaad een goed adresje. D.D. Danke Dirk.Op de terugweg naar onze wagen passeren we nog een mooie kerk. Er staat een deurtje open, en vermits we nog een paar kaarsjes willen branden riskeren we ons. Het is geen katholieke maar een Dutch Reform kerk. Dat houdt ons echter niet tegen. Eenmaal binnen komt een soort priester (in korte broek) op ons af. We krijgen een heleboel informatie over de kerk. De lieve man weet ons ook te vertellen dat we het mooiste overzicht van de kerk hebben vanop de predikstoel. Dat moet hij aan mannen als Luc en ikzelf natuurlijk geen tweemaal zeggen…

Pater Luc…

…en pater Christ. Zeg nu nog maar dat er geen priesterroepingen zijn.

Na deze kerkelijke escapades zetten we terug koers naar Mossel Bay. Intussen is het weer helemaal open getrokken. Als we terug aankomen in onze vertrouwde Dune View in Mossel Bay is de hemel volledig opengetrokken. Bijna gelijktijdig is er ook een koppel nieuwe gasten aangekomen; ook Belgen. Guido en Erna uit het Leuvense. Lieve mensen. Voor vanavond heeft Dirk, weeral hij, voor een specialleke gezorgd. Een klein cinemazaaltje waar ze elke avond een film uit de oude doos draaien. Met als tussendoortje een lichte maaltijd. De keet geeft plaatsvoorziening voor maximum twintig personen. Het zijn allemaal verschillende kramikkele stoelen, en per twee stoelen is er een klein rond tafeltje neergepoot. Muren en plafond zijn volledig behangen met oude foto’s en cinemaposters. De inkomprijs is 65 ZA Rand, tegenwaarde ongeveer 4,5 €.Prachtige affiches her en der.

We zijn gesetteld in ons vintage cinemazaaltje. Maar vooraleer de film begint krijgen we eerst nog een soupeetje gepresenteerd. Alcoholische dranken mogen ze niet serveren, want daar hebben ze geen vergunning voor. Je mag wel je eigen wijn meebrengen, maar dat wisten we niet. Maar plots verschijnen daar onze gastheren Dirk en Christine in het deurgat. Samen met de nieuwe gasten Guido en Erna. En wat heeft Dirk bij in zijne kabas? Inderdaad, twee flessen Sauvignon Blanc. Eéntje van die flessen is voor ons. We genieten ervan bij ons souper dat bestaat uit een reuzepannekoek, gevuld met heerlijke vol-au-vent. Achteraf nog een koffietje, en dan kan de voorstelling beginnen. We krijgen in originele zwartwitversie de film NINOTCHKA met Greta Garbo op het scherm geprojecteerd.  Drie spionnen uit Rusland worden naar Parijs gestuurd om daar juwelen te verkopen. Echter, ze raken hier gewend aan het vrije leven. Daarom wordt nu ook Ninotchka naar Parijs gestuurd om de mannen weer op het rechte pad te brengen. Maar ook zij krijgt andere dingen aan het hoofd.                       Garbo (Ninotschka) schittert op het wit-zwarte doek

Alhoewel de film decennia oud is, en bijna twee uren duurt, hebben we ons allemaal kostelijk geamuseerd. Ninotschka met haar drie kompanen.

Als de lichten terug aanslaan zitten wijzelf precies ook nog in zwart-wit. Een paar van ons houden er een stijve nek aan over. Wij zaten op de eerste rij, en het scherm hing tamelijk hoog. Maar we hebben het er voor over.

Korte rit naar onze Dune View, en beddeke binnen.

Als naar gewoonte om 8u30 ontbijt. Ditmaal met wat meer egards, gezien het geen gewone dag is; 14 Februari… VALENTIJN.Valentijn… de liefde hangt in de lucht.

Voor Zuid-Afrika zal het vandaag ook een heel speciale dag worden. Het reeds lang aangekondigde ontslag van President Zuma zal (eindelijk) een feit worden.Als bij wonder komt er eensklaps een bushbok tot op enkele meter van onze ontbijttafel geschoven. Hij komt ons als het ware een leuke Valentijn wensen. Vandaag willen we enkele hoogtepunten van Mossel Bay aandoen. En beginnen doen we bij het museum van de Portugese scheepsvaarder Bartolomeus Diaz. Hilde vraagt om een paar uurtjes verlof te nemen. Ze heeft immers dit museum verleden jaar bezocht en ze vindt dat haar coiffure geen zicht meer heeft. Ze wil dus naar de Afrikaanse kapper.Alhoewel ikzelf het museum ook al een bezocht heb valt er toch nog her en der iets te ontdekken. En ik kan nu ook iets dieper in de details gaan. Diaz bereidde de weg voor anderen om via de zuidpunt van Afrika door te varen naar Indië.  Dat kostte hem heel wat moeite omdat hij, langs de kust van Afrika in zuidelijke richting varend, zowat continu de zuidoost passaat tegen had. Om die wind te omzeilen, voer hij op een gegeven moment wat naar het zuidwesten, kwam toen in een zware storm terecht zodat hij alle richtingsgevoel kwijt was. Toen het weer rustig was, voer hij verder in zuidoostelijke richting en was, zonder het te beseffen, Kaap de Goede Hoop gepasseerd. Dat merkte hij omdat ten oosten van Afrika het zeewater veel warmer is door een warme zeestroom die daar voor de kust loopt. De bemanning van Diaz had er na een paar honderd kilometer verder varen, genoeg van en keerde onverrichter zake terug.

In het museum staat het schip waarmee Diaz de Kaap omzeilde. En we mogen er zelfs op.

Dominique zit hier aan het tafeltje van Bartolomeus Diaz.

En Luc zal er maar vlug een fotootje van maken…

Vanwege die enorme storm tijdens de eerste passage van de Kaap noemde Diaz die de Stormkaap. Later heeft Koning Joao II die naam veranderd in Kaap de Goede Hoop, omdat hij toch goede hoop had dat binnenkort India bereikt zou worden.
Her en der in het museum mooie drie-dimentionele voorstellingen.Soms met gekende personages.

Het noodlot wil dat Bartolomeus Diaz in 1500 als scheepskapitein meeging tijdens de Indiareis van Pedro Cabral. Tijdens die reis verging zijn schip in opnieuw een zware storm vlakbij Kaap de Goede Hoop. Misschien had hij die kaap zelf maar niet Stormkaap moeten noemen!Een wirwar van koorden

Inspectie aan boord.

Bij het verlaten van het museum zullen we nog voorbij de postbus komen vanwaar de manschappen hun brieven naar het thuisfront deponeerden. Dus kopen we in de museumshop vlug enkele postkaarten. Want ons thuisfront zit toch ook op nieuws te wachten. En dit is ze dan. De postbus van waaruit zowel Bartolomeus Diaz als wijzelf onze kaartjes aan het thuisfront posten.

In de tuin van het museum vangen wij Hilde met haar Afrikaanse coiffure  terug op, en slenteren wat door de straten van Mossel Bay.Enkele leuke studentjes in de straten van Mossel Bay.

Tegen 13 u gaan we van een cake met koffie genieten bij “Blue Shed Coffee Roasters”. Een heel speciaal koffiekot. Aan de ingang van “Blue Shed Coffee Roasters”.

Lekkere cappucino.

Heel speciaal interieur…

En de buitenterrassen liegen er ook niet om.

Nu scheiden onze wegen zich. De dames trekken naar de supermarkt. Er dient een lunchpakket samengesteld voor onze uitstap van morgen. En dat is vrouwenwerk. Intussen trekken de mannen terug naar Bradley, onze artiest van gisteren. Met de foto’s van verleden jaar, waarop hij een stuk uit uit zijn beschilderde stofjas snijdt.Onze vriend is vandaag door het dolle heen. Immers president Zuma is vandaag definitief afgetreden. Hij heeft er zelfs al een spotprent van gemaakt. En wij krijgen de primeur…Bradley heeft reeds een spotprent gemaakt over de troonafstand van president Zuma. Hij begint terug een politiek orakel af te steken. Hoe het allemaal is, hoe het was en hoe het zou moeten zijn. Maar midden zijn betoog haalt hij plots de fameuze stofjas vanonder zijn bureel, en trekt die ostentatief aan.De stofjas met de uitgesneden mouw. Terwijl hij de foto’s van verleden jaar bekijkt op zijn GSM fluistert hij mij toe dat hij mij die stofjas cadeau doet. Mijn dag kan uiteraard niet meer stuk.

We moeten afscheid nemen van Bradley, want we hebben om 16 u afspraak met de madammen. Het is intussen lichtjes aan het regenen, en we besluiten om een paar uurtjes rust te nemen. Voor vanavond heeft onze gastheer Dirk een tafeltje voor ons viertal kunnen versieren in de Golfclub van Mossel Bay. Daar organiseren ze vanavond een “Be my Valentine” souper.Valentijn souper op Pinnacle Point, de golfclub van Mossel Bay.

Bij aankomst eerst nog efkes poseren op een golfkar.

Het is nog maar eventjes na 18u30, maar het restaurant zit al zo goed als vol. Het plafond is een ware ode aan Valentijn; rode balonnen.Onze Valentijn-dametjes zien er gelukkig uit, en het menu liegt er ook niet om. Als starter krijgen we een carpaccio van drie soorten vlees. Het bordje van de heren heeft een andere vorm als dit van de dames. Als dat geen zin voor detail is… Voor het hoofdgerecht is er keuze tussen een vlees- of visgerecht. En bij het dessert kunnen we kiezen tussen kaas of zoetigheid. Dit alles ge-arroseerd met een sauvignon blanc Ataraxia. Meer moet dat niet zijn. We genieten met volle teugen van Valentijn.

 

Spijts we verhuizen van locatie mogen we het vandaag iets rustiger aan doen. We hebben slechts een 70 tal kilometer te overbruggen. Voor de laatste keer genieten we van het prachtig uitzicht vanop het terras van onze Kingfisher Cottage.Het schitterend uitzicht vanop ons terras.

Die leuke blauwe douche zullen we ook wel missen.

Tegen halftien komen Luc en Dominique ons ophalen. Afscheid van Greta en Roger, en weg zijn we. Even buiten George ligt de porceleinwinkel van Wonki Ware, en daar willen we toch ook nog eens een kijkje nemen.Wonki Ware werd een tiental jaar geleden opgestart door een dame die per toeval bij het pottenbakken enkele knepen ontdekte om een heel speciale  verftechniek toe te passen op het porselein. Na het bakken kwamen ongelofelijk speciale inkervingen en kleuren tevoorschijn op het porselein. Verleden jaar nog waren ze hier in George met een dertigtal personen aan het werk om deze technieken van schilderen, boetseren en bakken toe te passen. Maar sinds enkele maanden is de werkplaats overgebracht naar een andere locatie en wordt de ruimte in George alleen nog maar voor commerciële doeleinden gebruikt.Vroeger was de werkplaats ook op deze locatie.Nu alleen nog een commerciële ruimte.Dominique wil al direct een volledig servies kopen. Maar hoe komt dat in België terecht?In alle formaten en kleuren…

Omdat we toch tijd zat hebben nemen we nog een kleine afslag in Groot Brakrivier. Klein stadje aan zee met mooie huizen. Groot Brakrivier; residentieel stadje.

Het is al ruim over de middag als we Mossel Bay bereiken. We starten ons stadsbezoek met een lichte lunch in het klein maar gezellig Carole Ann’s restaurant.

Recht tegenover ons restaurantje bevindt zich een galerij waar ik nog goede herinneringen aan bewaar van vorig jaar. En inderdaad… de baas herkent ons direct. Het is een lieve blanke man die zich ontfermt over mensen uit de sloppenwijken. Hij leert ze wat schilder- of andere kunst technieken aan, Eenmaal ze iets of wat  kunstgevoel opgebouwd hebben kunnen ze hier dagelijks hun talenten komen botvieren. En verdienen daar uiteraard ook iets aan.De patron met één van de kunstenaars in spe.

Giraffen beschilderen met allerlei leuke motiefjes.

Onze weldoener heeft ook het vaderschap overgenomen van een jongetje wiens vader gestorven is. Zodoende kan het kereltje naar school en heeft het een goede opvang. Het jochie heeft hier zijn familie in beeld gebracht. Met twee vaders; zijn verongelukte zwarte papa, en zijn huidige witte papa.

Naast de shop van onze mecenas ligt er een coöperatieve, waar ook een groep kunstenaars hun werken trachten aan de man of vrouw te brengen. En hier huist Bradley, een jongeman die vorig jaar een stuk uit de mouw van zijn stofjas sneed om mij cadeau te doen. Die stofjas was een puur kunstwerk à la Denis De Gloire ofte Polock.Foto van verleden jaar. Bradley met zijn artistieke stofjas.

Uit deze mouw sneed hij toen een stuk van 15 bij 15 centimeter.

En vandaag juist één jaar later; wat een hartelijk weerzien. Bradley herkent mij op slag en vertelt zelf het verhaal van het stuk dat hij toen uit zijn stofjas had gesneden.

Bradley vertelt honderduit over zijn bestaan, maar ook en vooral over de politiek in het algemeen en Zuid-Afrika in het bijzonder. Hij maakt nu schilderijtjes waarop hij de draak steekt met Zuma, met Trump en zelfs met Mandela. Voor een fluitje van enkele centen koop ik er zo eentje. Uiteraard is hij daar zeer blij om, maar hij dringt ook aan dat ik morgen zou binnenspringen met nog enkele foto’s van verleden jaar. Beloofd Bradley! Tot morgen.

Ondertussen is het al 16 u geworden, dus hoogtijd om ons nieuw onderdak te gaan opzoeken. “Dune View” in Nautilus Bay, aan de buitenrand van Mossel Bay.Voilà se… we zijn al aan het uitladen bij “Dune view. Het is de eerste keer dat we hier komen. Maar de uitbaters Dirk (Vanderbeke) en Christine (Devos) hebben we verleden jaar toevallig ontmoet op de boottocht in Viljoensdrift. Het wordt dus een hartelijk weerzien.Een half uurtje na aankomst zijn de kamers reeds verdeeld, hebben we al aan het welkomstdrankje genipt en is Dirk ons al aan het inwijden in de hoogtepunten van de streek. Zijn echtgenote Christine drukt ons op het hart om er steeds voor te zorgen om de terrasdeur goed af te sluiten. Je weet maar nooit met al die slangen. (Grapje). Dirk stelt ons voor vanavond het restaurant “Route 57” voor in het hartje van Mossel Bay. Dit blijkt alras een zeer goede keuze te zijn.Topper wordt een trio van steak; struisvogel, kudu en springbok. Overheerlijk.Intussen zorgt Michelle voor een feilloze bediening. Als dank krijgt ze bovenop haar tip nog een paar kunstwerkjes toegestopt. Tegen 22 u trekken we huiswaarts en zorgen ervoor de terrasdeur goed af te sluiten. Tot morgen.

We ontbijten elk in onze B&B, en tegen 10u30 komen Luc en Dominique ons bij Greta en Roger ophalen. En wat hebben ze bij… mij tasje met alles erop en eraan. Dat zal me geen tweede keer meer gebeuren. Met de hulp van Roger en Greta steken we onze planning uit voor vandaag. Roger en Luc bestuderen de plattegrond van Wilderness.

En Greta doet het met de IPhone.

Ons eerste doel wordt een wandeling van ongeveer één uur langs het strand van Wilderness. Zalig, met de voetjes in de Indische Oceaan.Zalig genieten van zon, zee en zand.

Een lange wandeling…

…zandkastelen bouwen…

… genieten…

…thai-tschi op het strand

Van hieruit gaat het naar het centrum van Wilderness. De dames willen even naar een warenhuis om enkele akkefietjes te kopen (tandpasta, wasproduct, disolvant etc…) Intussen kunnen we een bedelaar gelukkig maken met een broodje en een rennerspetje.Die jongen is zo blij met een versgebakken broodje…

… en met een rennerspetje.

Tegenover het warenhuis bevindt zich een kunstgalerij, en daar willen we ook wel eens binnen.Momenteel loopt hier een tentoonstelling met werken van Peter Pharoach. Allemaal supergrote werken met ofwel Afrikaanse koppen, ofwel dieren.De dierenschilderijen zijn ook héél mooi.

Het is bijna middag, en voordat we ons terug in de natuur wagen gaan we een licht lunchke gebruiken in het achtergelegen Roxy-center.Roxy; enkele hippe winkeltjes en restaurantjes met buitenterras.

Hierna trekken we even buiten het centrum van Wilderness, op zoek naar de “Map of Africa”. Dit is een hoger gelegen natuurgebied, van waaruit je op de oceaan, maar ook op een bos en een riviertje kunt neerkijken. Het eigenaardige hier is dat het riviertje als het ware de vorm van Afrika vormt in het bosgebied. Vandaar; “Map of Africa”.Het riviertje vormt als het ware de omtrek van de kaart van Afrika.

Een paar honderd meter verder aan de overkant hebben we een prachtig zicht op de oceaan. En ook hier hebben de para-gliders van Fly-Time hun uitvalbasis geïnstalleerd. Van hieruit starten ze hun parachutetocht, om een kwartiertje later neer te strijken op het strand van de Oceaan. Komt er wel een kerel van die Fly-Time op ons afgestapt. Of er niemand van ons viertal eens een sprong wil wagen. Uiteraard niet alleen, maar in duo met een instructeur. Luc kennende moet hij dit geen twee maal gevraagd worden. Een paar minuten later staat hij volledig ingepakt, mat helm en al.Klaar voor de grote sprong. Als dat maar goed afloopt.

Hij mag de duosprong wagen in de schoot van een pittige instructrice. Stiekem ben ik wel een beetje jaloers, temeer omdat de dame vertelt dat ze duozitters kan meenemen met een lichaamsgewicht tot 110 kilogram. En ik zit daar ver onder… Dus ???Laatste aanpassingen…

… en weg zijn ze…Zalige belevenis… Luc legt zijn uitzicht ook vast met de camera.

A D E M B E N E M E N D  !

Na een vijftal minuutjes zijn onze paragliders uit het vizier verdwenen. Na een half uurtje beginnen we wel wat ongerust te worden. Waar zijn ze? Hangen ze nog in de lucht? Plots komt er een camionette aangereden van de organisatie Fly-Time met onze twee paragliders aan boord. Ze werden opgepikt op het strand, en met de wagen terug naar boven gebracht. Oef… weeral een avontuur voor de annalen.Van hieruit trekken we nu nog een tiental kilometer verder naar het dorpje Hoekwil. Hier staat in een bos de befaamde grote boom, “The big tree”. Op de wandeling ernaartoe bemerken we prachtige struiken, maar ook paddestoelen en zwammen in alle vormen en maten.The big tree is iets minder spectaculair dan verwacht, maar het is toch een serieuze kanjer.Onze dames op inspectietocht bij the big tree.De mannen bekijken de boom vanop de bank.We worden vriendelijk gevraagd onze namen niet te kerven in deze honderden jaren oude boom. Maar we mogen dit wel doen op die pancarte. We maken achteraf nog een wandeling van 45 minuten door dit mooie bos.Een mooie wandeling met de nodige kiekjes-stop.

Als afsluiter van deze super gevulde namiddag trekken we nog naar het centrum van Hoekwil. Het “Country Café” aldaar is gekend voor de beste cheesecake van Zuid-Afrika. Die moeten we toch eens proeven…“Country Café” in Hoekwil.Waaauuuwww… Beste cheesecake van Afrika! Lekker …

Dit wordt dan ook de afsluiter van een rijkgevulde namiddag. We trekken nu terug naar onze respectievelijke gasthuizen om nog een paar uurtjes te  ontspannen. Onderweg begint het wel te regenen zeker… Maar hoe kan het ook anders; Dominique brengt gelijk waar ze komt minstens één dag regen aan. Ditmaal zijn deze regenvlagen hier meer dan welkom, gezien de grote droogte van de laatste maanden, ja… zelfs jaren. Danke Dominique prevelen de Zuidafrikaners.Tegen 19 uur trekken we samen met Roger en Greta naar Restaurant Joplin’s in het centrum van Wilderness. Ne enkele minuten komen Luc en Dominique ons ook vervoegen. Joplin’s is een steakhouse, dus houden we het allemaal bij een steak van het house. We versieren de avond met leuke verhalen en anekdotes, welke we nog overgieten met een Irish Coffee. Na de ongelofelijk drukke dag verlangen we rond 22u naar ons bedje, en niemand verzet zich tegen deze verlangens.

Ons terrasje tussen de olijfbomen.

Terug om 8u30 ontbijt bij de gebuur “The Vinyard Country House”. We worden hier door de supervriendelijke hofdame en haar lieftallig dienstertje. Vers geperst appelsiensap, zelf gebakken brood, fruitsalade met muesli en een eitje naar ieders eigen goesting. Wat wil je nog meer?Alleen al voor het design van koffietas en ondertas zou je naar hier komen.

Wij babbelen er maar op los, en hebben niet in de gaten dat het koppel aan het tafeltje achter ons ook Vlamingen zijn. Wanneer die mensen eindigen met hun ontbijt komen ze kennis maken aan onze tafel; kennen wij ze wel zeker… Een zekere Darras uit Kortrijk, samen met z’n echtgenote. Indertijd werkte de man bij een gemeenschappelijke vriend, Gaby Berton.Meneer en Madame Darras uit Kortrijk. Wat kan de wereld toch klein zijn, zelfs op meer dan 10.000 kilometer van huis. Wij hebben nog een lange babbel en halen enkele souvenirs op uit onze actieve loopbaan. Bij het pakken van onze bagage komen eigenaars Elaine en Andrew nog even adieu zeggen. Werkelijk zeer vriendelijke mensen, en een adresje waar we zeker nog willen terugkomen.In deze streek willen we zeker nog terugkomen.

Tegen de klok van tien zetten we ons dan in beweging, richting Wilderness. Ongeveer 280 kilometer te gaan. We maken onze eerste stop reeds in Barridale. Immers, hier is er een weverijtje, en daar wil ik telkenjare wel even gedag zeggen. Geen geluk echter, want wegens zondag is er weinig of geen activiteit.De handweefgetouwen staan er troosteloos bij.

Détail van de hevels en de draden van een handweefgetouw.

We rijden nu van Barridale naar Heidelberg, en hiervoor moeten we wel de Tradouwpas oversteken.

We rijden via Barridale naar Heidelberg via de Tradouwpas (303 m). Tradouw is een Khoisan woord wat betekent : de vrouw haar poort (Niet verkeerd te interpreteren). De pas werd gebouwd door Thomas Bain tussen 1869 en 1873.Schitterende natuur.

We lassen regelmatig een stop in voor professionele filmopnames…Of gewoon om even van buitenaf de natuur te bewonderen.

Rond de middag maken we een volgende stop voor een lichte lunch bij DELISH in Heidelberg.
We hebben nu nog dik 150 kilometer af te haspelen door berg en dal.We passeren ook nog de doorgang van het “Old English Fort”.

Rond 16 u rijden we dan Wilderness binnen. We komen aan de Indische oceaan op de plaats waar de brug van de voormalige tsjoetjoetrein loopt. Uniek uitkijkpunt.Tot voor enkele jaren kwam hier de tsjoetjoetrein over de brug.

Hier in Wilderness zullen we twee dagen in verschillende locaties overnachten, wegen nergens twee kamers beschikbaar. We gaan eerst de B&B van Luc en Dominique opzoeken. de “Dolphin Vieuw”.Dolphin Vieuw; schitterend gelegen met zicht op de oceaan.

Hierna rijden we naar onze vrienden Belgische Roger en Greta Vandewiele, die sinds een zevental jaren “Just for 2” uitbaten. Wij krijgen de kamer Kingfisher toebedeeld, dezelfde kamer als verleden jaar.Zalige kamer met ongelofelijk uitzicht op de lake.

Er valt nog wel wat te sleuren met de koffers op die hoge trappen, maar zowel Roger als Luc steken ook de handen uit de mouwen. Eenmaal alles geïnstalleerd worden we ten huize Greta en Roger vergast op een verwelkomingsdrink. Roger en Greta zijn geen haar veranderd bij verleden jaar…

Gedurende het apéro reserveert Roger ons restaurant voor deze avond. “The Girls”. Als dat maar goed komt…Het gaat er hier zeer gezellig aan toe. Ikzelf opteer voor struisvogel met een heerlijk sausje, en de drie anderen kiezen eensgezind voor scampis. Heerlijke scampis.

Dik 22 uur verlaten we de keet. Luc en Dominique deponeren ons bij “Just for 2”, en nadt we afspraak gemaakt hebben voor morgenvroeg rijden zij door naar hun “Dolphin Vieuw”, een paar kilometer verderop. Bij het naar bed gaan wil ik de wekker op mijn IPhone instellen als ik de akelige constatatie doe dat ik mijn tasje met mijn IPhone en portefeuille op de stoel liet hangen bij “The Girls”. Portefeuille met baar geld, met bankkaarten, paspoort en rijbewijs. Ik ben in alle staten. Ik wil er onmiddellijk omrijden, maar dat lukt niet, want Luc is vertrokken met onze Toyota. Volledig in paniek bel ik met mijn tweede (Afrikaanse) telefoon naar Luc. Hij springt vliegensvlug terug in de kleren en stormt de baan op, richting “The Girls”. Intussen bel ik ook naar “The Girls” om het probleem te melden en aan te dringen dat ze het eerste kwartier nog niet mogen sluiten. De juffrouw aan de telefoon geeft de indruk dat ze niets gevonden hebben. Gedurende dit gesprek valt Luc daar reeds binnen en snelt onmiddellijk naar het tafeltje waar we gezeten waren. Hij snapt de telefoon uit de handen van die juffrouw en roept mij toe dat hij mijn tasje onaangeroerd heeft teruggevonden. Oef… was dit efkes spanning troef. Het zal iets moeilijker zijn om vlug in te slapen vannacht.

Omdat we deze voormiddag twee activiteiten te verorberen hebben gaan we een uurtje vroeger aan het ontbijt. Het is zaterdag, en dir wil zeggen marktdag in Montagu. En tegen ten laatste 10 uur worden we verwacht aan de Protea Farm (28 km hiervandaan) voor de tractor ride.Onderweg naar ons ontbijt.
Tegen 8u30 staan het merendeel van de kraampjes reeds opgesteld. Hier wordt vanalles verkocht. Van hebbedingetjes tot snoep en eetwaren. Van kleding, schoeisel tot schilderijtjes.Inderdaad, vanalles is hier te koop.

Her en der pogen wat jeugdige stakkerds hun zelfgemaakte spulletjes aan de man of vrouw te brengen.Wat is dit kereltje blij met de verkoop van één van zijn spulletjes.

Na een dik half uur houden we de markt voor bekeken en rijden nu richting Protea Farm voor onze tractortocht. Zoeken om de farm te vinden hoeft niet, want er staat een levensgrote afbeelding van de tractor op de gevel van de farm geschilderd.Hier kunnen we inderdaad niet naast kijken.

Weeral een papier ondertekenen dat de organisatie niet verantwoordelijk is als we van de kar springen en onder de tractor terecht komen. We mogen plaats nemen in de tractor of de aanhanger. Luc en ik kiezen voor een plaatsje helemaal vooraan. Aan de tractor zelf is er vooraan een soort mandje bevestigd en daar kunnen we met z’n vieren in. Er zijn er al twee bezeten door andere toeristen, en wij nemen dan maar de twee overblijvende plaatsen in.
Met z’n vieren op de kop van de tractor.De dames opteren voor een plaatsje op de aanhangwagen. Maar eerst komen ze toch nog even afscheid nemen.En weg zijn we…(bijna)

Onze tractor heeft zich in beweging gezet en trekt met ons over soms steile, soms smalle paden de bergen in. Van hier vooraan op de tractor geeft dit soms wel een bangelijk gevoel. De dame naast Luc heeft er wel wat last mee en zit om de haverklap met de handen voor de ogen.Over smalle en steile wegjes.

door prachtige decors.

Enige minpunt hier vooraan is het gebrul van de motor. Enkele malen worden op mooie uitkijkpunten enkele stops ingebouwd waar we enkele minuten de omgeving kunnen overschouwen. Even de beentjes strekken en wuiven naar de fotograaf.
Na een uurtje bereiken we een open plek alwaar enkele grote tafels staan opgesteld. We mogen aanschuiven bij warm en koud buffet. Zelfs een wijn- of waterbar, een dessert- en een koffiebar. Echt een aangename bedoening.Een haardvuur met dampende potten.

Een lieve dame bij de service.

Een gezellige bedoening.

En een kop lekkere koffie. Wat wil je nog meer?…
Intussen krijgen we het gezelschap van een tweede tractor die een half uurtje na de onze vertrokken is.Daar komt er nog eentje aangereden.We zijn er bijna klaar voor om de terugweg aan te vatten.

We dalen nu terug de berg af, richting Montagu. En terug krijgen we adembenemende uitzichten in het vizier.Aan één van de volgende stops kan ik Hilde eens mooi inkaderen.

Op bepaalde plaatsen zijn er recentelijk ook branden ontstaan, waarschijnlijk door de aanhoudende droogte.

De terugweg verloopt als het ware dubbel zo snel als de heenweg, en zonder dat we het goed beseffen staan we terug aan onze startplaats, de “Protea Farm”.Vlug nog een paar souvenirkiekjes, en we kunnen terug richting onze olijffarm in Montagu.Als we van de tractor klauteren komt er nog een slangetje onze weg kruisen.

We vatten de terugweg aan naar Montagu en maken nog een korte stop bij de Cape Dry Fruit Company. Montagu is immers de streek waar veel fruit gedroogd wordt, en bij de meeste fruitfarms hoort een winkeltje waar ze die gedroogde producten verkopen.Op weg naar de hangars van de gedroogde mango’s.

Zakjes gedroogde mango… Lekker!!!

We lopen ook nog een paar rakkers tegen het lijf die we kunnen gelukkig maken met een rennerspetje.Dank u Mijnheer Noël voor die mooie petjes.

Als we in de Olive Farm terugkeren is het nog maar vier uur in de namiddag. We besluiten van een paar uurtjes platte rust te nemen. In bed, in zwembadje of tussen de olijven. Om 18u30 afspraak op ons terrasje om onze foto’s onderling uit te wisselen. Daarna trekken we naar het restaurant “22 Church Street”. Een typisch klein eethuisje.“22 Church Street”. Aan de kerk op het einde van onze straat.

De specialiteit van de dag is forel, en Luc kiest ervoor. Naderhand blijkt die vis nogal uitgedroogd te zijn. Dominique kiest voor een filet pur. En Hilde en ikzelf opteren voor een kudu steak, en deze is mals en lekker. Tegen tienen zijn we reeds terug aan ons kamer, en vanavond vallen er niet veel sterretjes te bespeuren.

De ontbijtceremonie begint als naar gewoonte om 8u30.Het afscheid aan Luc en Hilde gaat gepaard met flitsende foto- en filmcamera’s.Gastheren Luc en Hilde van Ballinderry.

Een souvenir met z’n allen. (op uitzondering van de fotograaf)

Wegens deze uitgelopen fotosessie zal het wel halfelf worden voor wij ons laten uitwuiven. Gelukkig hebben we maar een vijftigtal kilometer af te haspelen, dus hebben we nog tijd zat. Er kan zelfs nog een stop aan het “Shoppingcenter” af, want Hilde heeft marathonambities en ze is al een tijdje hopeloos op zoek naar sportschoenen. Volgens insiders zou ze hier haar gedacht vinden, maar niets is minder waar. En als er dan nog een mooi schoentje uit de bus valt, dan is haar maat (37) uitverkocht.Schoenen, schoenen en nog eens schoenen.

Een tweede schoenwinkel bij het buitenrijden van Robertson brengt ook geen soelaas. Dan maar onze weg vervolgd richting Montagu. We passeren wijndomein Van Looveren, en omdat we toch geen lange weg te gaan hebben willen we hier wel een stop maken. En misschien een lunchke versieren. We zijn immers reeds tien kilometer onderweg…De prachtige tuinen van “Van Looveren”.

We maken eerst een wandeling door de prachtige tuin van het domein. Schitterende bomen, bloemen en planten. We passeren het restaurant “Christina’s” en daar staat een vierpersoons tafeltje naar ons te lachen. Zouden we… jawel.Een tafeltje voor vier… juist gepast.

Na de culinaire esbattementen van de laatste dagen houden we het ditmaal super sober. Met zijn tweeën delen we een pizza, en voor de twee anderen een foccacia. Dat is het dan; niet minder en zeker niet meer. Na deze sobere lunch zetten we nog een half uurtje onze tocht door de botanische tuin verder.Twee bloemen…

Daarna terug de baan op, richting Montagu. Onderweg worden we meermaals getrakteerd op wegeniswerken waar we telkens tussen de tien en twintig minuten verliezen. Maar we hebben tijd zat, en we zitten in goed gezelschap. Luc heeft ergens een artikel gelezen over een rit per traktor door de omliggende bergen van Montagu. Als we het stadje binnenkomen zoeken we direct naar het Info-centre om meer inlichtingen over deze tocht.Het lieftallig stadje Montagu.

Binnen de kortste keren hebben we het centrum gevonden, en de inschrijving met bijhorende betaling is ook een fluitje van een cent… ongeveer omgerekend 15€ per persoon voor een tocht van 2u30, met lunch en bijhorende drank inbegrepen.Luc en Dominique aan de kassa van het info center. Die madame schijnt hen precies de les te willen spellen.

Hierbij is onze dag van morgen ook reeds gepland. In de Info vinden we ook allerhande documentatie in verband met de horeca in Montagu. We maken een omwegje om twee restaurantjes vast te leggen. “Simplie Delicious” voor vanavond, en “Ye olde tavern” voor morgenavond. En nu vlug naar onze B&B “Olive Stone Farm” van Elaine en Andrew. Mensen die we verleden jaar toevallig ontmoet hebben. Zij baten hier een grote olijfboerderij uit en sinds één jaar hebben ze een drietal chalets neergepoot midden in die olijfboomplantage.Gastvrouw Elaine ontvangt ons met de beste egards. Ze laat ons tot in de kleinste details kennis maken met de accomodatie van onze chalet.
De chalets zijn schitterend gelegen midden de olijfboom plantage.

Een douchekabine in open lucht…zalig.

Maar binnenin ook prachtig sanitair.

Een leuke slaapkamer

en een super uitgeruste keuken.
Elaine weet ons ook nog te vertellen dat het restaurant voor morgen misschien niet de beste keuze is. We bestellen telefonisch af en reserveren in “Church 21”. Ontbijten bij Elaine gaat niet, maar indien gewenst kunnen we aanschuiven bij de B&B die paalt aan “Olive Stone”.

Voor we gaan souperen willen we nog efkes Montagu gaan verkennen. Het valt nogal vlug op dat er een bizarre sfeer hangt in het stadje. Het is vrijdagavond en de bewoners van de townships hebben hun weekgeld ontvangen. Met alle gevolgen vandien. Hier en daar ligt al een stomdronken kerel zijn roes uit te slapen.Weekgeld ontvangen; direct aan de drank.
We trekken naar ons restaurant “Simply Delicious” waar we een kwartiertje voor de afspraak aankomen, maar daar maakt ober Simon geen probleem van. We krijgen (weeral) een superverse kingklip voorgeschoteld. Van dessert willen we niet horen tot Simon met de “speciale van het huis” komt aandraven. Een vanille/chocoladebom die overgoten is met een brandy. Daar kan Luc inderdaad niet aan weerstaan.Een echte ijsbom, maar volgens Luc overheerlijk.
Ditmaal zijn we zeer vroeg terug van weggeweest. 21u30. Luc zal vanavond nog een studie maken van de schitterend heldere sterrenhemel. Bijgestaan door de Apple app “Star Walk.Star Walk van Apple; volgens Luc kan je met deze app elke ster identificeren. Weeral iets bijgeleerd.