Spijts we verhuizen van locatie mogen we het vandaag iets rustiger aan doen. We hebben slechts een 70 tal kilometer te overbruggen. Voor de laatste keer genieten we van het prachtig uitzicht vanop het terras van onze Kingfisher Cottage.
Het schitterend uitzicht vanop ons terras.
Die leuke blauwe douche zullen we ook wel missen.
Tegen halftien komen Luc en Dominique ons ophalen. Afscheid van Greta en Roger, en weg zijn we. Even buiten George ligt de porceleinwinkel van Wonki Ware, en daar willen we toch ook nog eens een kijkje nemen.
Wonki Ware werd een tiental jaar geleden opgestart door een dame die per toeval bij het pottenbakken enkele knepen ontdekte om een heel speciale verftechniek toe te passen op het porselein. Na het bakken kwamen ongelofelijk speciale inkervingen en kleuren tevoorschijn op het porselein. Verleden jaar nog waren ze hier in George met een dertigtal personen aan het werk om deze technieken van schilderen, boetseren en bakken toe te passen. Maar sinds enkele maanden is de werkplaats overgebracht naar een andere locatie en wordt de ruimte in George alleen nog maar voor commerciële doeleinden gebruikt.
Vroeger was de werkplaats ook op deze locatie.
Nu alleen nog een commerciële ruimte.
Dominique wil al direct een volledig servies kopen. Maar hoe komt dat in België terecht?
In alle formaten en kleuren…
Omdat we toch tijd zat hebben nemen we nog een kleine afslag in Groot Brakrivier. Klein stadje aan zee met mooie huizen.
Groot Brakrivier; residentieel stadje.
Het is al ruim over de middag als we Mossel Bay bereiken. 
We starten ons stadsbezoek met een lichte lunch in het klein maar gezellig Carole Ann’s restaurant.
Recht tegenover ons restaurantje bevindt zich een galerij waar ik nog goede herinneringen aan bewaar van vorig jaar. En inderdaad… de baas herkent ons direct. Het is een lieve blanke man die zich ontfermt over mensen uit de sloppenwijken. Hij leert ze wat schilder- of andere kunst technieken aan, Eenmaal ze iets of wat kunstgevoel opgebouwd hebben kunnen ze hier dagelijks hun talenten komen botvieren. En verdienen daar uiteraard ook iets aan.
De patron met één van de kunstenaars in spe.
Giraffen beschilderen met allerlei leuke motiefjes.
Onze weldoener heeft ook het vaderschap overgenomen van een jongetje wiens vader gestorven is. Zodoende kan het kereltje naar school en heeft het een goede opvang. 
Het jochie heeft hier zijn familie in beeld gebracht. Met twee vaders; zijn verongelukte zwarte papa, en zijn huidige witte papa.
Naast de shop van onze mecenas ligt er een coöperatieve, waar ook een groep kunstenaars hun werken trachten aan de man of vrouw te brengen. En hier huist Bradley, een jongeman die vorig jaar een stuk uit de mouw van zijn stofjas sneed om mij cadeau te doen. Die stofjas was een puur kunstwerk à la Denis De Gloire ofte Polock.
Foto van verleden jaar. Bradley met zijn artistieke stofjas.
Uit deze mouw sneed hij toen een stuk van 15 bij 15 centimeter.
En vandaag juist één jaar later; wat een hartelijk weerzien. Bradley herkent mij op slag en vertelt zelf het verhaal van het stuk dat hij toen uit zijn stofjas had gesneden.
Bradley vertelt honderduit over zijn bestaan, maar ook en vooral over de politiek in het algemeen en Zuid-Afrika in het bijzonder. Hij maakt nu schilderijtjes waarop hij de draak steekt met Zuma, met Trump en zelfs met Mandela. Voor een fluitje van enkele centen koop ik er zo eentje. Uiteraard is hij daar zeer blij om, maar hij dringt ook aan dat ik morgen zou binnenspringen met nog enkele foto’s van verleden jaar. Beloofd Bradley! Tot morgen.
Ondertussen is het al 16 u geworden, dus hoogtijd om ons nieuw onderdak te gaan opzoeken. “Dune View” in Nautilus Bay, aan de buitenrand van Mossel Bay.
Voilà se… we zijn al aan het uitladen bij “Dune view. Het is de eerste keer dat we hier komen. Maar de uitbaters Dirk (Vanderbeke) en Christine (Devos) hebben we verleden jaar toevallig ontmoet op de boottocht in Viljoensdrift. Het wordt dus een hartelijk weerzien.
Een half uurtje na aankomst zijn de kamers reeds verdeeld, hebben we al aan het welkomstdrankje genipt en is Dirk ons al aan het inwijden in de hoogtepunten van de streek. Zijn echtgenote Christine drukt ons op het hart om er steeds voor te zorgen om de terrasdeur goed af te sluiten. Je weet maar nooit met al die slangen. (Grapje). Dirk stelt ons voor vanavond het restaurant “Route 57” voor in het hartje van Mossel Bay. Dit blijkt alras een zeer goede keuze te zijn.
Topper wordt een trio van steak; struisvogel, kudu en springbok. Overheerlijk.
Intussen zorgt Michelle voor een feilloze bediening. 
Als dank krijgt ze bovenop haar tip nog een paar kunstwerkjes toegestopt. Tegen 22 u trekken we huiswaarts en zorgen ervoor de terrasdeur goed af te sluiten. Tot morgen.
Proficiat aan de blanke man die de touwnschip mensen zo wat bijbrengt,
Iedereen is blij met een waardering.