Maand: april 2016

Inderdaad… de laatste dag is aangebroken. Gedurende ons ontbijt op verdiep 19 komt de verantwoordelijke Ruwayda nog even afscheid nemen.

Koffers, handbagage en tassen zitten propvol en… blijven nipt onder het toegelaten gewicht. Oef…

Rond 12u30 willen we een taxi inschakelen naar de airport. Hilde ziet het niet zitten om op de kamer te blijven koekeloeren, en ze gaat nog een uurtje de laatste zonnestraaltjes opzoeken aan het zwembadje.

Tegen 11u30 gaan we aan de receptie bij Tasneen onze factuur opvragen. De juffrouw zegt dat we gerust de tijd hebben om alles eens rustig te controleren.

Hilde punt alle verrichtingen af. Het klopt als een bus. Zoals altijd trouwens.

Nu een half uurtje taxi naar de airport. We hebben geluk; bijna geen verkeer. De check-in en de handbagecontrole verlopen ook rustig. De koffers dienen we alleen maar in Parijs terug op te halen. Ons vliegtuig staat reeds kant en klaar ter hoogte van onze instapgate. Oef… we zijn al zo ver…

We vertrekken stipt. De vlucht naar Johannesburg duurt ongeveer anderhalf uur. Daar hebben we een stop van een dik uur, en maar we mogen aan boord blijven.

Bij het opstijgen uit Johannesburg krijgen we prachtige beelden te zien vanuit ons raampje.

Nu zijn we vertrokken voor een vlucht van meer dan tien uur naar Istanbul. Een beetje spijs, een beetje drank en zo vlug mogelijk dekentje over de kop en proberen te slapen. Wat ditmaal nog tamelijk lukt. Het zal een  windstille vlucht worden. Alhoewel de machine afgeladen vol zit blijft het de ganse nacht toch tamelijk rustig. Eén incidentje niet te na gesproken. Niet ver van onze zitplaats is een dame ziek geworden. Zodanig dat ze dringend dokterszorgen nodig heeft. Gelukkig is er een dokter aan boord.

Na twee uurtjes wachten in Istanbul en een laatste vlucht van om en bij de vier uur naar Parijs zetten we woensdagmorgen rond 9u30 voet aan wal in Parijs. Al bij al zijn zulke reizen geen lachertje, maar ditmaal is alles toch uitstekend verlopen. Hier ook moeten we niet zeulen met koffers, want Bert staat ons reeds op te wachten in de aankomsthal. Bert verbetert mijn bericht van een paar dagen terug; hij heeft niet een dag verlof genomen om ons op te halen in Parijs, maar wel een halve dag.

Intussen kwam ook reeds een mailtje binnen van Caroline om ons welkom te wensen in Europa. En dat we vanavond daar verwacht zijn voor het souper. Witloof met hesperolletjes en de appelcake zit al in de oven. En Mehdi zal er zelfs ook zijn. Als dat niet plezant thuiskomen is…

Met een protea, de bloem van Zuid-Afrika neem ik hierbij afscheid van al de volgers van dit blog. Maar niet vooraleer een speciaal woordje van dank te richten tot onze medereizigers. Enerzijds Herman en Hilde en anderzijds Luc en Dominique. Jullie waren geweldig! Mijn Hilde wil ik hier ook niet vergeten; we hadden het zo goed met en bij elkaar. Uiteraard ook dank aan het thuisfront; zowel familie als vrienden. Voor mij was het plezant om elke dag te proberen enkele tekstjes te bricoleren en mijn foto’s te delen. Hopelijk hebben jullie ervan genoten. Wij in ieder geval wel. Misschien tot volgend jaar. Christian en Hilde.

We beginnen onze dag met een FaceTime naar onze Mehdi, want hij is vandaag jarig. Hij staat juist met de wagen aan de schoolpoort om Julien daar af te zetten. Zo zien we Julien ook nog eens.

We willen deze voormiddag nog een grote stadswandeling doen. Dit jaar waren we nog niet in de Bo-Kaap wijk, en daar willen we zeker nog eens heen. Ongeveer anderhalve kilometer, en dat doen we te voet. Want onderweg valt altijd iets te beleven. Om 10 uur in de voormiddag zijn er al Afrikaners die moe zijn. En zij kunnen om het even waar slapen…

zelfs een trap kan dienen als rustplaats.

Anderen zinden wel nog aan het werk. Laag bij de grond, of…

…hoog in de lucht.

Nog anderen zijn weeral restjes aan het verzamelen uit de vuilnisbakken.

In de Long Street zijn er veel kleurrijke façades.

Deze façade is in voorbereiding om kleurrijk te worden.

Hier is er een naamgenoot die een winkeltje uitbaat. C D   fox.

Vanaf Hudson Street komen we in de Bo-Kaap.

De Bo-Kaap is het meest schilderachtig deel van Kaapstad. Vroeger was dit een Maleisische buurt. Deze buurt ligt aan de voet van de Signal Hill. Er wonen ongeveer 6000 mensen van wie ongeveer 90% moslim is.

De inwoners van de Bo-Kaap zijn meestal afstammelingen van slaven die door Nederlanders en Britten in de 16de en 17de eeuw ingevoerd zijn. Ze waren afkomstig uit andere delen van Afrika, Indonesië, Java en elders in Azië, vooral uit toenmalige Nederlandse kolonies.

Hoewel zij als Kaapse Maleisiërs bekendstonden, is de term strikt genomen niet correct, aangezien slechts een klein percentage uit Maleisië afkomstig was. Daarnaast hebben zich voormalige slaven na de afschaffing van de slavernij in de Bo-Kaap gevestigd.

De schattige straatjes lopen steil omhoog met aan weerszijden groene, roze, gele en oranje huisjes. Deze schilderachtige Bo-Kaap buurt is waarschijnlijk de meest gefotografeerde plaats van Kaapstad.

Een fiere Maleisische dame uit de Bo-Kaap.

Een fiere Belgische dame op bezoek in de Bo-Kaap.

Intussen belanden we in de aanpalende wijk, namelijk “De Waterkant”. In tegenstelling tot Bo-Kaap is dit een Europees beïnvloed dorp. Waterkant Village is gemarkeerd door een overvloed aan restaurants, kunstgalerijen, clubs, tapasbars en Parijse geïnspireerd cafe’s.

Net buiten het winkelcentrum Cape Quarter ligt een kleine restaurantje. “La Petite Tarte”. Twee jaar geleden verbleven we enkele dagen aan de rand van deze wijk in een self catering appartement, en toen kwamen we elke morgen ontbijten in La Petite Tarte.

Alleen al uit nostalgie willen we hier wel eens terug. We vragen een club sandwich. Zeer lekker maar vééél te groot. We krijgen elk een dubbele sandwich; eentje zou al meer dan genoeg geweest zijn.

Bij de dienstertjes is er precies eentje die we nogal gezien hebben… of die ons in ieder geval toch aan iemand doet denken.

Ikzelf mag een kijkje nemen in de open keuken. Die twee meisjes leren mij in een mum van tijd een gerechtje klaar maken. Een hapje dat ik eventueel kan bereiden op de mannenkoking. Dit event staat op mij te wachten een weekje na onze thuiskomst. Maar bij deze ben ik toch al een beetje voorbereid.

La Petite Tarte kent er wel iets van om alles zo mooi te presenteren.

We wandelen stilaan terug richting hotel. Door de pittoreske straatjes van De Waterkant.

En regelmatig stappen we een galerij of een boetiek binnen.

De wanden hangen overvol. Op sommige plaatsen staan de schilderijen gewoon in pakken bij elkaar.

We beginnen ons ook al een beetje in te leven in de dag van morgen. Een kiekje voor een publiciteitsbord van Turkish Airlines.Eenmaal terug op de kamer moet nog wel een en ander geregeld worden voor de vluchten van morgen. Gelukkig heeft Bert (weeral hij) ons ticket Istanbul Brussel kunnen omswitchen naar Istanbul Parijs, want Turkish kan momenteel nog niet landen in Brussel. Vanaf nu kunnen de zitplaatsen ook voorbehouden worden en ook dat arrangeert Bert voor ons. Met dank!

Tegen 18u30 gaan we nog vlug een happy hour-tje meepikken op verdiep 19.

Laatste maal (dit jaar althans) dat we van hieruit de prachtige skyline van Kaapstad bij valavond kunnen aanschouwen. We besluiten om de laatste avond hier niet te zitten piekeren, en we shuttelen naar het Waterfront en zijn Belgisch restaurant “Den Anker”.

Op een honderdtal meter van “Den Anker” staat sinds jaar en dag bijna elke avond een mime artiest zijn kunnen te demonstreren. Dit jaar heeft hij ook een jongetje mee, maar dat is niet van vlees en bloed; eerder uit metaal.

Voor de laatste keer leggen we een centje in zijn schaaltje. Dat verdient wel een schouderklopje.

Om ons na drie maanden Zuid-Afrika reeds wat in te leven in de Belgische keuken bestellen wij een echte “filet Américain met frietjes”. Jawel..’t smaakt.

Onze voorlaatste volledige dag. Hilde wil deze voormiddag nog maximaal van de zonnestraaltjes genieten. Wij slapen op verdiep 11 en er is een open zwembadje op verdiep 2. Vanop de kamer kan ik haar zien liggen. Je zou wel denken dat de auto’s rakelings naast haar zwiepen.

Tegen het einde van de voormiddag laten we ons door het shuttlebusje van de Westin op het Waterfront afzetten. Hier valt immers altijd iets te beleven. Na al die jaren blijven we nog steeds verwonderd hoe de kinderen in een handdoek gewikkeld op de rug van hun mama hangen. En hoe ze daar zo rustig kunnen inslapen…

Ook het kapsel van sommige dames blijft nog steeds vragen oproepen. Hoeveel uren moet hieraan gewerkt worden?

Stilleven op het Waterfront.

Het is er dit jaar weeral niet van gekomen om een boottocht te maken vanuit Waterfront. Langs de waterkant staan altijd wel een tiental kraampjes met venters die luidruchtig de aandacht trekken en folders uitdelen voor een boottocht. Alleen al de manier waarop heeft ons altijd al weerhouden. Maar misschien is het nu of nooit…

Binnen een vijftal minuten zal de catamaran Tigresse 62 ft afmeren en er zitten slechts een twintigtal personen aan boord, daar waar er plaats is voor 60. In deze omstandigheden laten we ons wel overhalen voor een vaart van twee uur. Voor de prijs moesten we het ook niet laten; ongeveer 11 € per persoon.

Stipt om 14 uur varen we uit, langsheen de havengeul van Kaapstad.

Op een nabijgelegen ponton zijn een koppeltje zeehonden aan het spelen.

Intussen is Hilde al een paar keer van plaats gewisseld om de ideale stand te vinden ten opzichte van de zon.

Onze eerste matroos mocht voor één keer zijn vriendin meebrengen…

… en de stuurman blijkt goed overweg te kunnen met het speeltje.

Eenmaal buiten de haven worden de zeilen gehesen en de motoren afgelegd. Vanaf nu varen we zoals een zeilboot.

In het begin is Hilde nog wat schuchter…

… maar al vlug zal blijken dat ze een pak bootervaring heeft. En dat heeft ze ook.

Toevallig bemerken we ook een bootje van Europese makelij. Een Purshing, waarschijnlijk in Italië gefabriceerd.

Eenmaal in volle zee zijn we bijna alleen.

Er zijn ook twee kinderen aan boord, en die moeten een zwemvest dragen. We zullen nog een babbeltje hebben met de ouders van die kinderen; het is een familie toeristen uit Zambia.

Op de terugvaart passeren we tamelijk dicht bij het voetbalstadion van Kaapstad. Het werd opgetrokken voor de Wereldbeker voetbal van 2010 in Zuid-Afrika.

Genieten maar…

Als we terug aanleggen liggen we naast een kopie van een piratenschip. Ideaal om mee uit te varen voor families met kinderen.

Het schip is ook juist aangemeerd en de Piet Piraatjes zijn hun afscheidslied aan het zingen.

In ’t Waterfront kom je ten alle kante muziekbandjes tegen, en dit in alle geuren en kleuren.

Er is heel wat schilderwerk aan voorafgegaan. Met de marimba weten ze de toeristen danig op te jutten, en de muntstukjes vliegen aan de lopende band in hun geldpotje.

Het wordt nu hoogtijd om terug naar de Westin te trekken want Rudy Bulcaen met zijn May zouden ons daar rond 17u30 komen opzoeken. Ze zijn inderdaad stipt, en we trekken samen naar 19th, waar we nog een uurtje van de happy hour kunnen genieten.

Het is hier inderdaad weeral zo gezellig, en we besluiten van hier ook te souperen.

We beleven een heerlijke avond. Zowel spijs en drank als het gezelschap zijn top. Tussenin krijgen wij nog tweemaal een FaceTime oproep. Onze beide kinderen zijn al onze thuiskomst aan het voorbereiden, en ze willen van ons nog horen of alles blijft zoals gepland. Schoonzoon Bert heeft woensdag een dag verlof genomen om ons te komen afhalen in Parijs. Als wij geen geluk hebben!

’t Is hier ook weeral voorbijgevlogen. Hoe dichter we bij het einde komen, hoe vlugger de tijd vliegt. Hilde heeft het moeilijk om afscheid te nemen van haar drie nijlpaardjes. Vandaag gaat het richting onze laatste bestemming. Kaapstad. We gaan een ommetje maken langs Parow, een stadje waar Dentergemnaar Leopold Chanterie 47 jaar geleden is neergestreken. Door toedoen van vrienden hebben we Leopold en Amanda enkele weken voor onze afreis ontmoet in Waregem. Ze hebben hier immers een appartement waar ze één of tweemaal per jaar voor een viertal weken verblijven.

Zoals afgesproken maken we rond 11 uur onze opwachting ten huize van Leopold en Amanda. De koffie staat klaar en Amanda heeft voor de gelegenheid een kanjer van een chocoladecake gebakken. Heerlijk stuf!

Het verhaal van sympathieke Leo is indrukwekkend. Wanneer hij na zijn technische studies, midden de jaren zestig van vorige eeuw, niet direct aan de slag kon is hij halsoverkop uitgeweken naar Zuid-Afrika. Eerst enkele jaren in dienstverband gewerkt, om daarna zelfstandig met een klein constructieatelier te starten. Op de dag van vandaag is dit uitgegroeid tot Chantec Manufacturing, een prachtig metaalverwerkend bedrijf, onderverdeeld in vier units. Elk van deze units worden gerund door één van de drie dochters en/of schoonzonen. Maar het is Leo, de workaholic, die nog alles superviseert van maandagmorgen tot zaterdagnamiddag. Als hij mijn interesse aanvoelt voor zijn verhaal stelt hij voor vluggertje te doen naar de fabriek. In zeg natuurlijk niet neen. Amanda zou intussen liever Hilde bij haar houden, want dit is toch niets voor vrouwen… en ze heeft ook nog veel te vertellen.

Chantec Manufacturing ligt slechts op vijf minuutjes rijden van Leo’s huis, en eveneens in Parow. We belanden in een in een industriezone aan een impressionant gebouw, bestaande uit een drietal grote bedrijfshallen.

Chantec Manufacturing is gespecialiseerd in de constructie van bottellijnen, en dit volledig naar de layout an de klant.

Chantec is “de” specialist voor het installeren van transportbanden.

In het 35 jarig bestaan van Chantec heeft het bedrijf een stevige reputatie opgebouwd. Hun fles, krat, doos en pallet transportbanden worden niet alleen in heel Zuid-Afrika, maar ook in het ganse continent Afrika geleverd. Leopold Chanterie is terecht fier op zijn bedrijf. Met alle recht en reden. Een gelukkig man…

De liefde voor het werk en de visie van Leopold werkt aanstekelijk op het personeel.

Momenteel is het superdruk in bepaalde afdelingen. Dus wordt er op zaterdag en zondag ook gewerkt.

Chantec beschikt over de meest gesofistikeerde machines. Laser stralers en laser persen zijn maar een paar van de technologische hoogstandjes.

Ook op zaterdag wordt er af- en aangevoerd. Intussen is het half uurtje bezoek uitgelopen naar bijna anderhalf uur. Gelukkig hebben de dames zich blijkbaar ook niet verveeld. We nemen afscheid met de belofte van ons in de loop van de maand juli eens te ontmoeten in Waregem.

Rond 16 uur komt de Westin terug in zicht. Het schitterend hotel waar schoonzoon Bert ons altijd een super kamer kan aan de hand doen. Daarenboven worden wij hier ook super verwend, want we worden “Starhot” gebombardeerd. Hier zitten we op een ideale uitvalsbasis om Kaapstad te bezoeken en ’t is een goede locatie om al een en ander voor te bereiden voor de terugreis. Het begint al met het inleveren van onze Kia. Het blauwe wagentje heeft ons gedurende die laatste vijf weken goed gediend. ’t Was wel wederkerig, want wij hebben het ook goed verzorgd. Over de drie maand gerekend hebben we ongeveer 12.000 kilometer afgelegd.

Op de kamer beschikken we ook over een heus bureeltje met alle denkbare faciliteiten.

Rond halfzeven gaan we naar verdiep 19 om nog van een happy hour hapje en drankje te genieten, en ook van de Kaapse skyline bij zonsondergang.

Na de hapjes van de happy hour is de grootste honger al meer dan gestild.

Tegen 19 u is het volledig donker. We zijn een beetje lui geworden en besluiten om vanavond niet meer in ’t stad te gaan en hier onze avond te passeren.

Deze voormiddag willen we nog eens naar Kommetje, een dertigtal kilometer hiervandaan. We moeten wel de befaamde  negen kilometer lange Chapman’s Peak voorbij. Deze route snijdt door de zijkant van een berg. Hier en daar zijn stopplaatsen ingevoegd van waaruit spectaculaire uitzichten te zien zijn op Hout Bay en de kust.

We maken een stop aan bijna elke inham.

Van hieruit krijgen we prachtige panoramische beelden in ’t vizier.

Op sommige plaatsen is de kleur van de Oceaan nog blauwer dan die van de lucht.

In de Imhof Farm van Kommetjie, alwaar kunstschilder Marc Alexander gevestigd is, liggen er nu ook weer enkele kamelen op klanten te wachten.

Dit meisje zit precies niet al te comfortabel op dat hoge dier.

Hier probeert Hilde een mooi standpunt in te nemen om deze kameel zo fotogeniek mogelijk op haar Ipad te krijgen…

… en ’t lukt haar nog ook.

In een shopke van Imhof Farm ontmoeten we een Nederlandse dame. Ze is alleenstaand en woont al 12 jaar in Zuid-Afrika.

Ze houdt zich bezig met het aanleren van meisjes en vrouwen uit de townships. Ze leert hen tasjes, voorschootjes en allerhande kleine textiel spullen naaien. Intussen zoekt zij winkels die deze spulletjes kunnen aan de vrouw brengen. En hier zijn we in een winkel waar deze spulletjes te koop liggen.

Ook een winkeltje met tweedehandskledij. Spijtig genoeg kan Hilde hier haar goesting niet vinden. Ofwel is de kleur niet goed, ofwel is het de juiste maat niet.

We passeren ook nog langs het winkeltje waar Hilde haar ceramiek hangertje kreeg voor Valentijn. Alle drie de dames zijn druk in de weer om stukjes klaar te maken die deze middag in de ceramiek oven moeten.

 

Intussen zijn we bij “The Studio” aanbeland, de galerij en het atelier van Marc Alexander, de man die onze vos schilderde.

Sinds ons vorig bezoek in februari heeft Marc de aanpalende shop kunnen inpalmen, en is zijn galerij zo goed als verdubbeld. Verleden week was er een grote receptie om de vernieuwde galerij in te wijden. Er hangen nu ook heel wan nieuwe werken.

Dit is één van zijn nieuwe werken. Ik vraag aan Marc of ik het mag fotograferen om op te sturen naar kleinzoon Julien. Dit beeld geeft perfect weer wat wij verleden jaar met Julien live vanop enkele meter hebben zien  afspelen.

Momenteel is Marc bezig aan een werk in opdracht. Het is geïnspireerd op “De Kus” van Gustav Klimt.

Net als Klimt heeft Marc ook goud verwerkt in de achtergrond. Hij past hier verschillende technieken toe en hij werkt ook met reliëf. De uren die hij hier al aan bezig is wil hij niet verklappen, en het werk is nog ver van af.

Op onze terugtocht maken we nog een stop in Noordhoek.  In het Village Center eten we een kleinigheidje in de “Foodbarn”.

Een gezellige keet, met een mooie open keuken, die “Foodbarn”. We houden het eenvoudig met een quiche  en een wrap.

Op de parking van de Village staat een caravan, waarin vrijwilligers bloed kunnen geven. Ik doe aan een verpleger het verhaal dat ik sinds jaren geen bloed meer mag geven in België omdat ik regelmatig in Afrika verbleven heb. De kerel gelooft mij niet, maar hij kan toch lachen met mijn verhaal.

Tegen 16 uur zijn we terug op ons appartementje. We hebben een babbeltje met de tuinman.

En tegen 17 uur trekken we naar de artisanale vrijdagavondmarkt. The Harbour Bay Market. De plaats van het gebeuren is zeer pittoresk.

Eetstalletjes, cafeetjes her en der. Hier ook weer leren we hoe inventief de Afrikaners wel zijn… Een ijskar met parapluutjes in de vorm van een ijsbol.

Op een aanpalende koer van de parking staan tientallen metalen kunstwerken opgesteld.

Dit paard zou het ook in Waregem kunnen doen.

In een paar kleine werkplaatsen zijn de metaalkunstenaars nog druk aan het assembleren en lassen aan hun metalen gewrochten.

Iets verderop komen we in een grote hangaar, de eigenlijke Harbour Market. Het is hier wel een druktje van jewelste. Een muziekband speelt er oorverdovend op los, en de massa loopt elkaar builen. Langs internet heb ik hier afspraak gemaakt met een oud collega, Rudy Bulcaen, eveneens uit Waregem. Rudy heeft echter een tiental jaar geleden Waregem gewisseld voor Thailand. Maar momenteel is hij voor een maand op reis in Zuid-Afrika, en vandaag zouden onze wegen elkaar kruisen. We hebben afgesproken dat we tussen 18 en 19 u op deze markt zouden zijn. Maar hoe gaan wij ons hier tussen die mensenmassa vinden?

 

Maar we hebben geluk. Aan een van de eetstalletjes zit Rudy met zijn Thais dametje May een glaasje te nippen. Hartelijk weerzien met Rudy en lieve kennismaking met May. Omdat het hier veel te luidruchtig is om op een normale manier te converseren besluiten we om iets verderop naar een restaurant te rijden. In Restaurant Chemey genieten we van de lekkere gerechten van de kaart en vooral van de herinneringen en de verhalen uit ons textiel verleden.

De avond is veel te vlug voorbij, Maar niet getreurd. Zondagavond verblijven zowel zij als wij in Kaapstad. We maken afspraak in ons hotel “Westin” om 17u30. Tot zondag!

Ontbijtje op het appartement. Niet zo uitgebreid, maar toch eens iets gans anders als het zelf samengesteld werd. Aan één van de betonmuren van het appartement hangt er een versiering in de vorm van een boom. Deze boom is volledig uitgewerkt in metalen draden. Hilde wil wel eens op de foto met die boom als achtergrond.

Misschien liet de kunstenaar van die boom zich wel inspireren door de bomen welke wij in de verte zien vanuit het appartement.

Hilde weet nog van twee maand geleden dat ze hier in een goed coiffure salon bediend werd. En volgens haar is het meer dan tijd om nog eens haar coiffure te laten bijwerken. In februari liet ik in mijn haar ook knippen in datzelfde salon, maar ik vind dat het nu nog een veertiental dagen kan wachten tot bij Jill in Waregem.

Ondertussen dweil ik het Mainstream Centre wat af. Aan de koffieshop Allegria bemerk ik dat ze “free WiFi” aanbieden en toevallig heb ik mijn laptop in de auto liggen. Ideaal dus om hier een uurtje door te brengen.

De Cappuccino is heerlijk,

en de bediening super vriendelijk. Nadat Hilde klaar is bij de kapper weet ze mij hier te vinden. Omdat het toch al middag is besluiten we hier een spaghetti te proeven. Eén carbonari en eentje met groenten. Lekker.

We lopen achteraf nog even naar de haven van Hout Bay. Hier valt wel altijd iets te beleven.

In de Mariner’s Wharf bespreken we een tafeltje voor vanavond.

De zeehondje zijn hier ook al weer van de partij.

Voor de rest van de namiddag willen we terug genieten van ons gezellig appartement. De drie honden van huiseigenaar Marcus begroeten ons met luid geblaf.

Een paar uurtjes genieten in dit gezellig optrekje is zo voorbij. Ware het niet dat we een plaatsje gereserveerd hebben voor vanavond, dan hadden we hier de rest van de dag doorgebracht.

We trekken dan toch maar naar de “Mariner’s Wharf” met zijn gezellig interieur.

Onze aandacht valt op de visserssloep die je ook van buitenaf ziet liggen.

Deze reddingsboot is van de Antipolis, een tanker die vergaan is bij Oudekraal, gedurende een nachtelijke storm in Juli 1977.

Alle bedieningspersoneel is in Marine uniform, al was het maar om de naam van het etablissement alle eer aan te doen. Onze John serveert een Warwick roséwijntje…

een wijntje dat heerlijk smaakt bij de lekkere gegrilde gamba’s. Mooie afsluiter van een rustige dag.

Laatste dag in de “Alchemist”. Deze drie dagen zijn zo voorbij gevlogen.

We vragen aan Christoffel, de duivel-doet-al van de “Alchemist” om tegen 11 uur onze afrekening klaar te maken.

Yves heeft ons gisteren een prijsje gemaakt voor het schilderij met de afbeelding van ons peetkindje Megan. Hij stelt zelfs voor om het doek van de kader af te halen, zodat het in een karton koker mee kan naar België. Maar zelfs voor een koker hebben we geen plaats meer in onze bagage. Hiervoor heeft Yves dan weer een oplossing. Immers zijn broer en schoonzus Filip en Myriam zijn hier ook reeds een tiental dagen met vakantie. Zij keren einde van de week terug huiswaarts en hebben plaats zat in hun bagage. Deal gesloten dus…

Nu moeten we wel nog op zoek naar een koker. We lopen drie galerijen af in het centrum, maar niemand kan ons aan een koker helpen. Bij “Abstraction” kunnen we er eentje krijgen, op voorwaarde dat we er een print bijnemen. Ongeveer 40€ maar wat erger is; wij zien die print niet graag. Uiteindelijk vinden we voor een niemendalletje een koker in een kantoor van DHL. Waarom hebben we daar niet vroeger aan gedacht. De koker is wel veel te lang, maar beter te lang dan te kort.

Op onze terugweg wippen we ook nog even de kerk binnen. Want intussen is er weeral een intentie bijgekomen voor een kaarsje en een gebedje.

Tegenover de kerk bemerken we ook nog een leuk tafereeltje. Er is één schilder een dakgoot aan het schilderen terwijl twee mannen zijn ladder vasthouden. De uurlonen zijn hier inderdaad een stuk goedkoper dan bij ons.

Eenmaal terug in de Alchemist wordt de koker onder handen genomen. In een mum van tijd zit Megan verpakt.

En dan is het zo ver. Moment van afscheid. Maar niet zonder dat we ten afscheid aan een glaasje bubbels genipt hebben. Samen met Yves, Filip en Myriam. Met deze laatsten spreken we ook af hoe en wanneer we de koker kunnen afhalen in Ieper.

Plots bemerkt Filip een krekel die rakelings naast hem voorbijvliegt en zich op een nabijgelegen tak neerzet. Dit moet zeer uitzonderlijk zijn gedurende de klaarlichte dag. Dit is dan ook een foto waard.

Met spijt in het hart verlaten we het gezelschap en nemen ook afscheid van de schitterende omgeving van Franschhoek. Hoewel we weinig kilometers af te leggen hebben tot Hout Bay hebben we toch geen goesting om een eetstop in te lassen. Bij het benzinestation waar we moeten bijtanken kopen we voor beiden een voorverpakt belegd broodje.

Dat broodje zullen we verorberen in “Snooze”, het self-catering appartement   in Hout Bay. We verbleven hier reeds vier dagen rond midden februari. En we hebben geluk; we krijgen hetzelfde appartement toebedeeld. Pas aangekomen of daar krijgen we een FaceTime oproep van vriend Noël Demeulenaere, de leverancier van onze petjes. Lang en aangenaam gesprek. Leuk toch om elkaar vanop 9.000 km te kunnen horen en zien. Gratis dan nog wel. De voorverpakte broodjes krijgen we maar voor de helft op, en we beslissen om de rest van de dag binnen te blijven.

Heerlijk appartement, prachtig tuintje, een overloopvijver  in het verlengde van het bad. Je zou al goesting krijgen… om een bad te nemen. Vanavond de rest van onze broodjes, een flesje wijn en in négligé op de laptop of in het hoekje met een boekje.

 

Deze dag moet nog bijgewerkt worden.

Net zoals gisteren vertrekken we terug rond 11 uur richting Paarl.We gaan Machteld afhalen en een kwartiertje later rijden we reeds langs de omheiningen die de gevangenis infrastructuur afbakenen.

Terwijl wij wachten in de receptie mag Machteld in audiëntie bij een of andere directeur. De persoon aan wie ze de aanvraag gericht heeft schijnt weeral niet aanwezig te zijn, met als gevolg; ditmaal mogen we wel in het restaurant, maar een bezoek aan de rest van de gevangenis zal er weeral niet inzitten. Terwijl wij wachten trekken een paar sierstukjes onze aandacht. Ze verwijzen naar gevangenen of gevangenissen.  Zoals deze bloem die gevat zit in verstrengelde prikkeldraad.

We mogen aanschuiven in het restaurant. Zowel de keuken als de bediening wordt volledig verzorgd door de gevangenen. Er mogen geen foto’s gemaakt worden, maar met de Iphone duw ik toch toevallig een paar keer op dat ronde cirkeltje. Hier is Hilde aan het bladeren in het menu.

Het menu is een uitgebreid boek met heel wat teksten en foto’s. Bijna allemaal met betrekking op Mandela.

Een wijnkaart is er niet maar Mornay, de lieve jongen die onze tafel serveert vertelt dat er één soort rood en één soort wit voorradig is. Laat de witte dan maar aanrukken. We hebben geluk; ’t is een Sauvignon blanc en al bij al is hij zelfs tamelijk lekker.

Mijn Iphone staat toevallig ook eens in de richting van de keuken. Ook daar werken de mensen in hun oranje gevangenisplunje. Machteld en ikzelf bestellen een kippenburger, terwijl Hilde kiest voor de “fish of the day”. Toevallig weer haar geliefde kingklip. Moesten we weten dat de gevangenen dezelfde kost voorgeschoteld krijgen, dan mogen ze ons direct in den jail stoppen.

 Hiermee zou ons bezoek aan de gevangenis weeral moeten afgesloten zijn. Maar Machteld zou Machteld niet zijn moest ze niet één of andere truck uit haar mouw schudden. In plaats van ons naar de uitgang te begeleiden doet ze ons de tegenovergestelde kant oprijden. Met de opdracht dat wij tegen niemand mogen reageren, en ten alle tijde haar aan het woord laten. Goeie vijfhonderd meter loopt er inderdaad een bewaker over ons pad. Halt en Machteld springt uit de wagen en loopt naar de man toe. Van de discussie kan ik alleen een fotootje nemen door de achteruitkijkspiegel. Uiteindelijk mogen we doorrijden tot aan de villa waar Nelson Mandela zijn laatste twee jaar gevangenschap doorbracht. ’t Is toch geen gewone, die Machteld.

Op weg naar de villa passeren we de blokken waar de “brave” gedetineerden verblijven. Die woningen zien er toch ook nog zo slecht niet uit.

Bij de villa aangekomen staan we oog in oog met een bewaker die de villa moet oppassen. De man begrijpt langs geen kanten hoe wij hier ooit hebben kunnen terechtkomen. En weeral met de uitleg van Machteld mogen wij de eigendom bekijken. Langs de buitenkant wel te verstaan.

Inderdaad geen mis optrekje om als gevangene te moeten overleven.

Nelson was een fervente zwemmer, en in dit zwembad vertoefde hij elke dag minimum één uur.

Machteld probeert toch nog hier of daar een deurtje of venstertje open te krijgen, maar zonder resultaat.

Er is ook een deftige buitenkeuken ter beschikking. Op de dag van vandaag zou Donald Muyle die wel eens onder handen mogen nemen. Dat komt misschien nog, want binnen afzienbare tijd wil men een museum maken van deze villa.

We verlaten de villa langs hetzelfde poortje waar Nelson is doorgewandeld op de dag van zijn vrijlating in 1991. Ditmaal kijkt de ganse wereld niet mee, maar de bewaker is waarschijnlijk zeer blij dat hij van ons vanaf is.

Ten huize Meeusen aangekomen nemen we met spijt in het hart afscheid van Machteld. Hopelijk tot later nog eens… of nog dikwijls. In de Alchemist is het intussen tamelijk kalm, zodanig zelfs dat Yves deze namiddag zijn penselen heeft kunnen hanteren.

Yves is bezig aan twee werken tegelijk. Een bestaand schilderij retoucheren en onderwijl heeft hij een nieuw werk opgestart.

Een wandelingske in Franschhoek ville kan er ook nog bij. Aan een winkelgalerijtje zit een reuze teddybeer in een reuze stoel. Een knaapje is op de stoel geklommen voor de foto. En eigenlijk zou ik ook wel een foto willen met die knuffel.

Ik geraak niet zo hoog als dat knaapje van daarnet, maar bij deze heb ik toch ook een prentje met een teddybeer. Had ik al lang van gedroomd…

Een mooie tekening op planken in de galerij van de teddybeer.

Vanavond trekken we nog maar eens naar Allora. We eten allebei een kudu steak met groentjes en een bessensaus. héél lekker.

Tegenover Allora ligt ook een galerij. Onopvallend bij klaarlichte dag, doch bij kunstlicht kan men er niet naast kijken. De werken hangen drie hoog en het ene kleeft aan het andere, zowel horizontaal als verticaal. Een echte patchwork.

Maar er hangt toch iets tussen dat waarschijnlijk menig Waregemnaar zou kunnen bekoren…

Zoals afgesproken maken we stipt om 10u45 onze opwachting ten huize Rob en Machteld Meeusen. Het is immers vandaag dat we de Mandela gevangenis gaan bezoeken.

Hilde mag mee in de sjieke Jaguar van Rob, en Machteld springt bij mij in de wagen. Op die manier kunnen we niet verloren rijden.

De gevangenis ligt ongeveer halverwege Franschhoek en Paarl.  Het was op 11 februari 1991 dat de wereld massaal keek naar de vrijlating van anti-apartheidsstrijder Nelson Mandela toen die hand-in-hand met zijn vrouw Winnie deze Victor Verster gevangenis verliet. Enkele uren later zou hij in Kaapstad een historische toespraak houden voor de natie en heel de wereld. Rob en Hilde moeten ergens een ommetje gemaakt hebben, want voorlopig staan Machteld en ik alleen aan de oprit van de gevangenis. Machteld stelt voor om intussen een foto van mij te nemen bij het beeld van Nelson “Madiba” Mandela.

Nog een stukje uit die fameuze toespraak vanop het balkon van het stadhuis in Kaapstad. Dit amper anderhalf uur na het verlaten van deze gevangenis. “Friends, comrades and fellow South Africans, I greet you all in the name of peace, democracy and freedom for all! I stand here before you not as a prophet but as a humble servant of you, the people. Your tireless and heroic sacrifices have made it possible for me to be here today. I therefore place the remaining years of my life in your hands.”

Intussen hebben Rob en Hilde ons teruggevonden. We kunnen ons nu samen gaan aanmelden bij de receptie van deze gevangenis die intussen werd omgedoopt tot Groot Drakenstein. Momenteel zitten hier ongeveer tweeduizend mensen opgesloten. Verdeeld in drie verschillende categorieën, naargelang de aard van de gepleegde misdrijven.

Recht tegenover de receptie parkeren we onze wagens. Juist op die plek zijn een tiental gevangenen druk in de weer met de voorbereiding om in de tuin te gaan werken. Ze zien er inderdaad niet zo ongelukkig uit. Voor ons volgt nu echter wel de ontnuchtering. Machteld trekt de receptie binnen en krijgt te horen dat de persoon aan wie ze haar aanvraag tot bezoek heeft gericht vandaag met verlof is. Daarbij is het restaurant van de gevangenis op maandag gesloten. Aandringen helpt niet in dergelijke instellingen. Enige uitweg… morgen opnieuw proberen.

Rob stelt voor om naar het Hugenoten museum te rijden.

Hier zijn wij al verschillende malen voorbijgereden, en we hebben de vorige jaren ook reeds een tweetal keren het monument bezocht. Maar nog nooit opgemerkt dat er achter de gaanderijen ook een restaurant verscholen zit.

We blijven in de sfeer, want het restaurant noemt “Oude Slaven Huis”. Van de gevangenen naar de slaven dus… een korte stap!

We beleven hier een prachtige middag.  En de slaven staan zeker niet op dieet. Veel te grote porties! Maar de ambiance is er niet minder om.

Gedurende de maaltijd valt er een vruchtje pardoes op onze tafel. Grote discussie; een klein citroentje? Een limoentje? Specialist Rob komt met het juiste antwoord; een coemkwat. Dit is een klein sinaasappeltje. Google leert ons hierover; “De plant produceert een langwerpige sinaasappelachtige vrucht van zo’n 4 cm lang. Deze wordt met schil en al gegeten. De schil heeft een zoete smaak terwijl het vruchtvlees zuur smaakt. De vrucht is rijk aan vitamine C en kalium. Ook bevat deze een hoeveelheid koper. Weeral iets bijgeleerd.

Intussen is het tijd om afscheid te nemen. Niet vooraleer echter eerst nog een afspraak te maken om morgen terug de “Groot Drakenstein” gevangenis te bezoeken. Rob heeft andere verplichtingen, maar Machteld zal ons met plezier terug begeleiden.

Lieve mensen, Rob en Machteld.

Omdat Rob er morgen niet zal bij zijn willen we wel nog een foto met ons tweeën.

De rest van de namiddag zal het genieten worden van de mooie tuin in de Alchemist.

Vanavond gaat het naar “Café des Arts”, een adresje dat we van Yves kregen. De steak Champignon is inderdaad heel lekker.

Boven de toiletingang is er een mededeling aangebracht in niet mis te verstane bewoording.

De “Buddha Bar” hoeft niet altijd in Knokke te zijn. Hier hebben ze er blijkbaar ook eentje.

 

 

Laatste ontbijt in Hermanus. De bedoeling was om hier twee dagen te verblijven. Het zijn er vier geworden, en ’t was precies nog te kort. De eerste dertig kilometer van vandaag tussen Hermanus en Caledon noemt de Hemel en Aarde vallei. Prachtige landschappen met om de haverklap een wijndomein. Niet minder dan zestien grote en nog tal van kleinere. Het is zondag. Net zoals in vele andere plaatsen hebben de volgelingen van Zion hier hun wekelijkse dienst op een braakliggend terrein aan de rand van de stad.

Met naar schatting zeven miljoen volgelingen is de Zion Christian Church het grootste kerkgenootschap van Afrika. En dat aantal groeit snel. De getuigeniskerk betekent voor veel armen een verlichting van de dagelijkse uitzichtloosheid.

De prachtige domeinen zijn als het ware in elkaar verstrengeld. We zijn nog het ene aan ’t bewonderen of daar ligt al het volgende.

Sporadisch worden ze gescheiden door een koeieplekje.

Het domein “La Vierge” heeft ook een restaurant, en op een zondag willen we dit wel eens proberen. We maken dus hier onze middagstop.

Zonder woorden…

Of misschien is dit “La Vierge”?

Of deze?…

Uiteindelijk zou het deze dame zijn die model staat voor “La Vierge”

We krijgen een prachtig gelegen tafeltje toegewezen, met een panoramisch uitzicht op Hemel en Aarde en La Vierge. Beter kan niet op een zondag als vandaag…

Tussen Hemel en Aarde heeft inderdaad zijn naam niet gestolen.

We houden het sober met een vlootje kaas- en vlees proeverijen. Met een glaasje wijn van “La Vierge” smaakt het héél lekker.

De geschiedenis van het wijnhuis is prachtig uitgebeeld op deze rode wand.

Prachtig idee toch voor een barstoel.

Elke week een nieuw citaat; ook een goed idee.

Bij het verlaten van “La Vierge” krijgen we nog een blik op de wijnmakerij.

Bij het uitrijden van Caledon passeren we rakelings naast de township, doch voor één keer rijden we niet binnen.

De uitloper van de township bestaat uit uniforme Mandela huisjes. Ziet er al héél wat comfortabeler uit.

Gegarandeerd dat deze dames van de kerkdienst komen.

In Elgin is er dan weer een soort samenkomst van Zionisten. Ditmaal met een grote massa mensen.

Waarschijnlijk heeft hier een eredienst of een andere soort meeting plaats gevonden.

De dames zijn allemaal in witte kledij, terwijl de heren in donkerblauw of zwart pak gekleed zijn.

Dit knaapje heeft ook al een hoofddeksel zoals de dames uit de groep.

 

We naderen Franschhoek en rijden weeral door de Theewaterkloof. Komt het door de andere lichtinval of door een andere invalshoek, maar het desolate landschap ziet er weeral anders uit. Loont dus nu ook een foto.

Terug iets verderop worden we met een drama geconfronteerd. Een motor ligt geplooid onder de vangrail… oei, oei, oei…

nog een paar meter verder een helm…Gelukkig staat er al een bakkie geparkeerd aan de overkant van de weg. De bestuurder vertelt ons dat hij reeds de hulpdiensten verwittigd heeft.

Pas nu ontdekken wij achter de vangrail de ongelukkige motorrijder. Er zit een diepe snijwonde in zijn rechterknie. Zijn linkerbeen echter schijnt letterlijk “af” te zijn. Het been zit nog in zijn jeansbroek, en gelukkig (voor ons) is dit niet zichtbaar. Wonder boven wonder is de kerel volledig bij bewustzijn. Hij smeekt naar water. Wij hebben een grote fles water in de wagen. De man heeft zeker vijf maal gepreveld; “thank you…”.  Intussen komt de ambulance eraan, dus kunnen wij hier niets zinnigs meer aanvangen. Met een klein hartje rijden we Franschhoek binnen.

We komen eraan bij onze vertrouwde B&B “De Alchimist” en zijn sympathieke Yves. Eerste blijde verrassing hier is het Weather Forecast. Morgen dus terug heerlijk warm.

We waren vanmiddag zeer sober, zo kunnen we dus vanavond om het hoekje naar de Dutch East.

Voor Hilde een kudu carpaccio met een steak tartaar…

en mijn duck is top!

De Chardonnay Rickety Bridge is de kers op de taart.

’t Is zondagavond… nog een Face Time met het thuisfront. Eerst met Caroline en kleinzoon Emile…

daarna nog een afsluitertje met Mehdi en kapoen Julien.