Onze voorlaatste volledige dag. Hilde wil deze voormiddag nog maximaal van de zonnestraaltjes genieten. Wij slapen op verdiep 11 en er is een open zwembadje op verdiep 2. Vanop de kamer kan ik haar zien liggen. Je zou wel denken dat de auto’s rakelings naast haar zwiepen.
Tegen het einde van de voormiddag laten we ons door het shuttlebusje van de Westin op het Waterfront afzetten. Hier valt immers altijd iets te beleven. Na al die jaren blijven we nog steeds verwonderd hoe de kinderen in een handdoek gewikkeld op de rug van hun mama hangen. En hoe ze daar zo rustig kunnen inslapen…
Ook het kapsel van sommige dames blijft nog steeds vragen oproepen. Hoeveel uren moet hieraan gewerkt worden?
Stilleven op het Waterfront.
Het is er dit jaar weeral niet van gekomen om een boottocht te maken vanuit Waterfront. Langs de waterkant staan altijd wel een tiental kraampjes met venters die luidruchtig de aandacht trekken en folders uitdelen voor een boottocht. Alleen al de manier waarop heeft ons altijd al weerhouden. Maar misschien is het nu of nooit…
Binnen een vijftal minuten zal de catamaran Tigresse 62 ft afmeren en er zitten slechts een twintigtal personen aan boord, daar waar er plaats is voor 60. In deze omstandigheden laten we ons wel overhalen voor een vaart van twee uur. Voor de prijs moesten we het ook niet laten; ongeveer 11 € per persoon.
Stipt om 14 uur varen we uit, langsheen de havengeul van Kaapstad.
Op een nabijgelegen ponton zijn een koppeltje zeehonden aan het spelen.
Intussen is Hilde al een paar keer van plaats gewisseld om de ideale stand te vinden ten opzichte van de zon.
Onze eerste matroos mocht voor één keer zijn vriendin meebrengen…
… en de stuurman blijkt goed overweg te kunnen met het speeltje.
Eenmaal buiten de haven worden de zeilen gehesen en de motoren afgelegd. Vanaf nu varen we zoals een zeilboot.
In het begin is Hilde nog wat schuchter…
… maar al vlug zal blijken dat ze een pak bootervaring heeft. En dat heeft ze ook.
Toevallig bemerken we ook een bootje van Europese makelij. Een Purshing, waarschijnlijk in Italië gefabriceerd.
Eenmaal in volle zee zijn we bijna alleen.
Er zijn ook twee kinderen aan boord, en die moeten een zwemvest dragen. We zullen nog een babbeltje hebben met de ouders van die kinderen; het is een familie toeristen uit Zambia.
Op de terugvaart passeren we tamelijk dicht bij het voetbalstadion van Kaapstad. Het werd opgetrokken voor de Wereldbeker voetbal van 2010 in Zuid-Afrika.
Genieten maar…
Als we terug aanleggen liggen we naast een kopie van een piratenschip. Ideaal om mee uit te varen voor families met kinderen.
Het schip is ook juist aangemeerd en de Piet Piraatjes zijn hun afscheidslied aan het zingen.
In ’t Waterfront kom je ten alle kante muziekbandjes tegen, en dit in alle geuren en kleuren.
Er is heel wat schilderwerk aan voorafgegaan. Met de marimba weten ze de toeristen danig op te jutten, en de muntstukjes vliegen aan de lopende band in hun geldpotje.
Het wordt nu hoogtijd om terug naar de Westin te trekken want Rudy Bulcaen met zijn May zouden ons daar rond 17u30 komen opzoeken. Ze zijn inderdaad stipt, en we trekken samen naar 19th, waar we nog een uurtje van de happy hour kunnen genieten.
Het is hier inderdaad weeral zo gezellig, en we besluiten van hier ook te souperen.
We beleven een heerlijke avond. Zowel spijs en drank als het gezelschap zijn top. Tussenin krijgen wij nog tweemaal een FaceTime oproep. Onze beide kinderen zijn al onze thuiskomst aan het voorbereiden, en ze willen van ons nog horen of alles blijft zoals gepland. Schoonzoon Bert heeft woensdag een dag verlof genomen om ons te komen afhalen in Parijs. Als wij geen geluk hebben!