Na het ontbijt nog een afscheidsfoto met Yves. Een echt afscheid is het eigenlijk niet, want op 3 april komen wij hier nog voor een tweetal dagen terug. We hebben ook nog een gesprek met een koppel Duitse gasten. Ze reizen voor de vierde keer door Zuid-Afrika met als hoofddoel het maken van foto’s en het schrijven van teksten voor hun fotoboeken en blogs. We krijgen een paar interessante tips en wisselen ook onze wederkerige blog informatie uit. De blog van Yvet en Paul is www.yp-travel-photography.be
We gaan de baan op, en reeds na een paar honderd meter houden we even halt bij een nieuwbouw. We kennen niet veel van het bouwvakkersvak, maar we hebben toch de indruk dat hier goede stielmannen bezig zijn.
Aan zijn muts zou je het niet zeggen, maar deze plamuurder geeft toch de indruk zijn stiel onder de knie te hebben.
We passeren ook de township van Franschhoek. Dinsdagvoormiddag is een kalme dag, temeer daar het ook nog Paasvakantie is. waardoor veel kinderen de steegjes helpen vullen. Een veiliger moment om zonder begeleiding de township in te rijden bestaat er niet. Dus doen we het…
Voetballende kinderen, kleine huisjes, scharrelende geiten en kippen, geitenkoppen en geplukte kippen op de lokale markt, kleine bars en barbecues op straat.
Twee kapoenen…
Bijna aan elk huisje hangt de was uit…
Op het eerste gezicht roept een township misschien een gevoel van medelijden op. Maar als je verder kijkt dan de façade van golfplaten, zie je veel levensvreugde, trots en ubuntu, verbondenheid.
Aan levensvreugde ontbreekt het inderdaad niet…
De eentonige golfplaten worden soms opgefrist met prachtige motieven. Motieven die veelal verwijzen naar de strijd voor de mensenrechten.
Toekomstig rugby kampioen.
Prikkeldraad met lief snoetje.
Kleurrijk, zowel de mensen als de huisjes.
Zelfs een heuse interieurshop.
Hoewel zeer kleurrijk, ligt het kleuterschooltje er toch wat verlaten bij. Immers, deze week is het immers nog vakantie.
Ook zo voor het kerkhof. Verlaten maar niettemin zeer kleurrijk.
Het logo van de lagere school bevat een gezegde dat overal van toepassing moest zijn; “WERK OVERWINT ALLES”.
Het wordt nu wel hoogtijd om onze weg te vervolgen, want het is weeral bijna middag. In Theewaterskloof hangt er een bevreemdende mist over het water. Het lijkt wel opwaaiend zand. Of is het de combinatie van de twee? Terug een fotostop natuurlijk.
Intussen is Hilde weeral in de weer met haar Ipad.
In de buurt van Grabouw willen we bij Harris Bros wel eens de pizza proeven.
Plezant familiebedrijfje. Moeder, dochter en zoon…
Een glaasje wijn en een psalm uit de bijbel verlicht het wachten.
De pizza is inderdaad ovenvers. Afgaande op het formaat besluiten we om er samen ééntje te delen. Alhoewel zeer lekker krijgen we met z’n tweeën die pizza niet helemaal op.
Hilde’s maag was weeral kleiner dan haar hart…
De pizza-jongen vertelt ons dat hij van Botrivier afkomstig is, en dat we daar zeker nog een stop moeten inlassen. Naast het Botrivier hotel moet een leuke keet liggen. Een soort bruin café.
Het is inderdaad een authentiek bruin café. 
Bruiner dan bruin…
We bestellen twee capuccino’s en vragen om deze op het buitenterras te serveren.
Intussen ga ik toch nog even op verkenning. Naast het café is er ook nog een dameskroeg, een feestzaaltje en een biljartkamer.
Ook nog een restaurantje. Hier trekt de menu van de dag wel mijn aandacht. Wat willen ze in godsnaam bedoelen met “Afval”? Intussen kregen we het antwoord van Greta uit Wilderness als reactie op deze blog. ‘Afval’ kan zeer lekker zijn. d.i. ingewanden en/of orgaanvlees – smakelijk !”.
Door al ons oponthoud zal het toch 16 uur worden voor we de walvisstad Hermanus bereiken. Onze B&B, Auberge Burgundy, vinden we moeiteloos, want twee jaar geleden waren we hier ook al.
Anne-Marie verzorgt de receptie, en ze doet dat uitstekend. We slapen op het eerste verdiep maar zij zorgt er voor dat onze koffers daar afgeleverd worden. Het ontbijt ’s morgens moeten we aan de overkant van de straat nemen in een restaurant dat ook Burgundy noemt. Anne-Marie bezorgt ons de vouchers. Omdat ze zo behulpzaam is zing ik voor haar één van mijn jeugdliedjes “Zeg Annemarieke waar gaat gij naartoe?” En of ze er kan om lachen… ze informeert zelfs naar de integrale tekst, en ik beloof haar die tegen morgen te bezorgen.
We glippen vlug nog efkes de aanpalende straatjes binnen. Ook hier een opeenstapeling van leuke boetiekjes, galerijtjes en snuisterijenwinkeltjes.
In een van de winkeltjes ontdekt Hilde een tafereel uit haar jeugdjaren. De drie meisjes zouden Liliane, Danielle en Hilde voorstellen. De dame uiterst rechts kan als Mama Paula doorgaan, en op het achterliggend schilderij zou schoonzus Monique afgebeeld staan. Met veel goede wil kan ik er zelfs ook inkomen.
Dit beeld stelt Hilde voor (bovenaan) met een vriendin (onderaan). Na lang aandringen verklapt ze mij de naam, maar slechts op voorwaarde dat ik die naam niet op de blog zal zetten. Ik houd mij hier uiteraard aan mijn belofte.
Omdat we morgenvroeg het ontbijt nemen in Restaurant Burgundy kunnen we het vanavond evengoed al eens uitproberen. En ’t is gemakkelijk… we moeten maar de straat oversteken. We hopen serveuse Lucretia hier terug te ontmoeten. Lucretia was een zeer lieve dame, en ze begroette ons altijd met “Mienier Dievosch”. Maar Lucretia is intussen uitgeweken naar een ander restaurant in Hermanus. Spijtig! Maar vandaag is Paulette onze dienster. Ze heeft Lucretia nog gekend en ze belooft ons even goed te bedienen als Lucretia indertijd deed. En ze houdt woord. We eten elk zes grote scampies en likken duimen en vingers af.
Nog geen twee minuten op ons kamer als we daar een Face Time geklingel ontvangen. Kleinzoon Julien met Bompa. Ze zijn met de ganse familie op wintersport. Enthousiasme alom. Als we het mogen geloven zijn ze alle twee ski kampioen. En we geloven het nog ook!
Nog maar pas afgesloten met Julien, of daar hangen Caroline en Bert aan de Face Time lijn. Weeral een lange babbel. Het nieuws van België en van Waregem overspoelt ons. Gelukkig ditmaal alleen maar goed nieuws. Toch plezant dat we zo ver van elkaar ook zo dicht bij elkaar kunnen zijn. We kruipen met goede gevoelens in bed…